Την τελευταία εβδομάδα η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη του ζητήματος των υποκλοπών. Δεκάδες σενάρια κατασκοπείας έρχονται στο προσκήνιο, ενώ πολλά αποκαλυπτικά στοιχεία φτάνουν στο φως της δημοσιότητας. Όμως τίποτα από τα παραπάνω δε κλονίζει τη μακαριότητα, την απάθεια και την απραξία της ελληνικής Κυβέρνησης.
Για πολλοστή φορά τα τελευταία δύο χρόνια, σε σειρά καίριων εθνικών ζητημάτων ή φαινομένων που πλήττουν το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας, η Κυβέρνηση είναι απούσα. Ακόμα πιο ανύπαρκτος είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Ένας Πρωθυπουργός που «προστατεύει»με περίσσιο ζήλο μόνο το επικοινωνιακό του προφίλ.
Σε κανένα μεγάλο θέμα εξωτερικής πολιτικής όπως είναι το Κυπριακό και οι εξελίξεις στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Σε κανένα μεγάλο θέμα αξιοκρατίας και διαφάνειας, όπως είναι οι ρυθμίσεις για τη παράκαμψη του Α.Σ.Ε.Π. και τη συγκρότηση του κράτους της «γαλάζιας γενιάς».
Σε κανένα ζήτημα που σχετίζεται με την διαφύλαξη της εργασιακής ειρήνης και τον παραγωγικό και αναπτυξιακό διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Σε κανένα ζήτημα που αφορά τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού, όπως κατά τη πρόσφατη σφοδρή κακοκαιρία.
Σε κανένα θέμα «αγκάθι», όπως οι πενιχρές αυξήσεις που εδόθησαν στα πλαίσια της ετήσιας εισοδηματικής πολιτικής της Κυβέρνησης, η οποία «ειρήσθω εν παρώδω» ανακοινώθηκε σχεδόν μυστικά.
Σε κανένα ζήτημα αιχμής για τους οπλίτες και τη χώρα δεν εμφανίζεται ο Πρωθυπουργός. Μας τιμά, ως πολίτες, με τη παρουσία του μόνο όταν έχει να ανακοινώσει κάτι που φτιάχνει το προφίλ του, ή είναι τόσο ανούσιο για τη πλειοψηφία των πολιτών, όπως η άκαιρη, άσκοπή και κατά τυχαίο τρόπο επιχειρούμενη Αναθεώρηση του Συντάγματος.
Ο Πρωθυπουργός της χώρας εμφανίζεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και ενώπιον του λαού όταν έχει να ανακοινώσει οτιδήποτε κενό περιεχόμενου και αόριστο, όπως οι περίφημες «μεταρρυθμίσεις» ή να μας κοιμίσει με τα περί «κοινωνικού κέντρου». Όλα αυτά βέβαια αποκτούν το πραγματικό δεξιό και γκρίζο πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, όταν καλούνται να τα υλοποιήσουν οι «αναλώσιμοι» Υπουργοί και κρατικοί λειτουργοί του. όπως δείχνουν οι πολλαπλές και εύκολες αποπομπές.
Έχουν πραγματικό πρόσωπο οι αλλαγές του κ. Σιούφα, εις βάρος των εργαζομένων και των μικρομεσαίων για το ωράριο. Έχουν συγκεκριμένο πρόσωπο οι απειλές του κ. Παυλόπουλου, για κατάργηση της μονιμότητας ή πιο εύσχημα για αύξηση του αριθμού των υπαλλήλων αορίστου χρόνου (χωρίς Α.Σ.Ε.Π. και με «ατομικές» συμβάσεις άραγε;) έναντι των μονίμων υπαλλήλων του δημοσίου. Έχουν πραγματικό πρόσωπο οι οπισθοδρομικές ρυθμίσεις της κ. Κουτσίκου, για τα Πανεπιστήμια και τη Τεχνική Λυκειακή Εκπαίδευση.
Έχουν πραγματικό πρόσωπο οι συκοφαντίες «περί ρετιρέ» εις βάρος των εργαζομένων των Δ.Ε.Κ.Ο. από το κ. Αλογοσκούφη. Όπως και η τακτική «Ποντίου Πιλάτου» μπροστά στην «εκμετάλλευση» των τραπεζιτών. Οι οποίοι μετά το δώρο του κ. Αλογοσκούφη για το «ασφαλιστικό των τραπεζών», θέλουν να λύσουν μόνοι τους, και με τις ευλογίες της Κυβέρνησης, και το «εργασιακό» των τραπεζών.
Οι κυβερνητικές πολιτικές έχουν πραγματικό πρόσωπο όταν Λιάπης-Αλογοσκούφης-Σιούφας από κοινού σχεδιάζουν τη διάλυση και το ξεπούλημα των περισσοτέρων κρατικών τραπεζών και επιχειρήσεων (ΔΕΗ, ΟΣΕ, κλπ), αφού όμως πρώτα διαμορφώσουν συνθήκες «ιδιωτικού τομέα» σε αυτές (διάσπαση επιχειρήσεων, κατάργηση συλλογικών διαπραγματεύσεων, ατομικές συμβάσεις εργασίας, διαφορετικό καθεστώς νέων υπαλλήλων, κλπ), ώστε να αποδώσουν άμεσο κέρδος σε όσους τις πάρουν.
Όλες οι πραγματικές και συγκεκριμένες κυβερνητικές επιλογές έχουν το πρόσωπο των Υπουργών της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Καμία όμως δεν έχει το πρόσωπο του πραγματικού «μαέστρου» αυτής της καλοκουρδισμένης μηχανής, του Κώστα Καραμανλή.
Του Πρωθυπουργού της χώρας, που σε συνεργασία και με συμπληρωματικότητα, με τον κ. Κυριακόπουλου χτίζουν μια Ελλάδα φτώχιας, ανασφάλειας και εξαθλίωσης. Μια Ελλάδα με πολίτες δυο ταχυτήτων. Μια Ελλάδα με πολύ φτωχούς, λιγότερο φτωχούς και πολύ πλούσιους. Μια Ελλάδα που όλα εξισώνονται προς τα κάτω.
Είναι πρωτοφανής και ανήκουστη η οικονομική και εισοδηματική πολιτικής της Κυβέρνησης, που αντί να αυξάνει μισθούς, μειώνει… Είθισται όταν κάποιος παίρνει 1000 € για μια εργασία και ένας άλλος για την ίδια ή αυξημένης δυσκολίας ή απαιτήσεων παίρνει 700 €, να ανεβαίνει ο μισθός του δεύτερου και όχι να μειώνεται ο μισθός του πρώτου.
Σήμερα Κυβέρνηση και βιομήχανοι σχεδιάζουν μια πολιτική διαφορετική από εκείνη του 1992, την αλησμόνητη «αριθμητική» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του «0% + 0% = 14%».
Σήμερα ζούμε μια πολιτική όπου ο δημόσιος υπάλληλος πιέζεται να παίρνει όσα και ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα.
Ο ιδιωτικός υπάλληλος εξωθείται να μην εφαρμόσει συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Ο άνεργος πειθαναγκάζεται να δεχτεί ακόμα λιγότερο από το ελάχιστο μεροκάματο.
Ο νέος άνεργος εκβιάζεται να πάρει με ατομική συμφωνία 10% κάτω από τα προβλεπόμενα.
Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Ο νέος δημόσιος υπάλληλος (με την ατομική σύμβαση αορίστου χρόνου) θα πιεστεί να πάρει όσα ο νέος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα. Έτσι στο τέλος του κύκλου όλοι θα παίρνουν του «χρόνου» 10% λιγότερα από ότι πήραν «πέρυσι». Έτσι του χρόνου οι φετινές «αυξήσεις» του Αλογοσκούφη θα φαντάζουν «μάννα εξ’ ουρανού!»
Η Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή ξεγυμνώθηκε εντελώς μετά τη πρόσφατη επίθεση κατά του Προέδρου της Γ.Σ.Ε.Ε. κ. Πολυζωγόπουλου και το σκάνδαλο των υποκλοπών.
Σε μια Ελλάδα που φτωχαίνει διαρκώς. Σε μια Ελλάδα που δεν έχει φωνή, αφού τη φίμωσε ο «βασικός μέτοχος» και η καταναγκαστική αγορά των F-16.
Σε μια Ελλάδα που δεν έχει εξωτερική πολιτική, ούτε για τη γειτονιά της, αλλά αρέσκεται σε τουριστικά ταξίδια στη Κίνα. Σε μια Ελλάδα που είναι «στρατηγικός εταίρος» των αμερικάνικων συμφερόντων.
Σε μια Ελλάδα που αλωνίζουν παράνομα και ασύδοτα όλες οι ξένες μυστικές υπηρεσίες Σε μια Ελλάδα που δε μπορεί να προστατέψει επιφανείς πολίτες της από τραμπουκισμούς, αλλά και τη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της από κάθε αδιάκριτο αυτί.
Μήπως σε αυτή την Ελλάδα που τόσο μοιάζει με την Ελλάδα της περιόδου 1960-1965 ήρθε η ώρα να αναφωνήσει ο κ. Πρωθυπουργός: «Μα ποιος κυβερνά αυτό το τόπο;» όπως ο αείμνηστος θείος του;
Σε όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας ήταν ο πρώτος διδάξας. Ο λαός μας δε χρειάζεται να τα ξαναθυμηθεί όλα. Δε χρειάζεται να οδηγηθούμε σε τραγικές θεσμικές παρεκτροπές και εθνικές περιπέτειες για να «εγκαταλείψετε τη χώρα». Κάντε το όσο είναι καιρός. Παραιτηθείτε κ. Καραμανλή! είστε ο μόνος υπεύθυνος.
Πετράκης Μανώλης
