Η αξιοπιστία, η ειλικρίνεια και το όραμα όπλο για το ‘νέο’ ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Δυο εβδομάδες απομένουν πριν από την εκλογή του νέου Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δυο εβδομάδες όπου οι διεκδικητές της ηγεσίας θα ξεδιπλώσουν τα τελευταία πολιτικά τους όπλα, ελπίζουμε χωρίς ανούσιες επικοινωνιακές κορώνες και αντιπαραθέσεις.

Βασικό βήμα για την τελική πολιτική αναμέτρηση θα δώσει η Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., στο τέλος της εβδομάδας που διανύουμε. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει κατακτήσει από το 1989 ακόμα, την παράδοση οι κεντρικές εσωκομματικές του διαδικασίες να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής ολόκληρης της κοινωνίας. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες και τα συνέδρια προέκυπταν πάντα σημαντικά πολιτικά μηνύματα και λαμβάνονταν αποφάσεις που επηρέαζαν καταλυτικά το μέλλον του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της χώρας.

Λίγο πριν από την επικείμενη συνδιάσκεψη έχει σημαντική αξία να δούμε τι δήλωνε και που επικέντρωνε το πεδίο της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά και ποιους στόχους έθετε για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο σ. Ευάγγελος Βενιζέλος στο Συνέδριο διαδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου το 1996.

Αυτή η αναζήτηση έχει νόημα για να κατανοήσουμε όλοι γιατί τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θέτουν σε υψηλή προτεραιότητα το ζήτημα της αξιοπιστίας, της ειλικρίνειας και της σταθερότητας, αναζητώντας έναν ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης και όχι απλά για έναν Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., υποψήφιο για Πρωθυπουργό έναντι του Κώστα Καραμανλή.

Έτσι πριν από 11 χρόνια, από το βήμα του Συνεδρίου ο σ. Βενιζέλος έλεγε: «Υπάρχει η απλή, η απλοϊκή απάντηση, πως αντικείμενο του Συνεδρίου είναι η εκλογή του νέου Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η απάντηση στο οργανοπολιτικό δίλημμα εάν πρέπει να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι, ή εάν πρέπει να συμπίπτουν οι ρόλοι στο ίδιο πρόσωπο. Είναι λάθος η προσέγγιση αυτή. Αλίμονο, εάν αντικείμενο του Συνεδρίου αυτού είναι κατ’ αρχάς και κατά βάση η εκλογή του Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ.»

Είναι προφανές ότι η παραπάνω θέση βρίσκεται σε αντίθεση με το κλίμα των πρώτων ημερών, όπου υπήρξε καταιγισμός δηλώσεων και παρεμβάσεων με στόχο να επιταχυνθούν οι εκλογικές διαδικασίες. Όλοι θυμόμαστε ό,τι ειδικά ορισμένα μέσα ενημέρωσης ‘αναρωτιόντουσαν’ αν θα ήταν δυνατό το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να εκπροσωπηθεί από το νέο Πρόεδρο στις Προγραμματικές Δηλώσεις της Κυβέρνησης στη Βουλή.

Τελικά η επιλογή Προέδρου, είναι απλά μια επιλογή προσώπου ή μια επιλογή πολιτικής; Είναι μια επιλογή απλά ενός ‘αντι-Καραμανλή’ ή κάποιου που πιστεύει και εκφράζει με ιδεολογική πληρότητα, αξιοπιστία και με σύγχρονο τρόπο τις θέσεις της δημοκρατικής παράταξης; Η επιλογή της 11^ης Νοεμβρίου είναι απλά επιλογή αρχηγού ή επιλογή στάσης και θέσης απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που είναι αρτηριοσκληρωτικό, συντηρητικό και αναποτελεσματικό;

Μερικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά και στο πιο είναι το ζητούμενο για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., δίνει πάλι ο Βαγγέλης Βενιζέλος με την ομιλία του το 1996. Χαρακτηριστικά λέει: «Ήρθαμε εδώ για να ενώσουμε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει … Να εκφράσουμε την μεγάλη, την ενιαία δημοκρατική παράταξη και να διασφαλίσουμε πολιτική σταθερότητα. …πότε διασφαλίζουμε την πολιτική σταθερότητα; Πότε πετυχαίνει μια Κυβέρνηση; … Πετυχαίνει όταν έχει μια σαφή, συνθετική, πειστική πολιτική. Χρειάζεται λοιπόν να έχουμε πολιτική…Στην συνέχεια χρειάζεται τη στήριξη, ειλικρινή, γνήσια και πλήρη στήριξη όλου του κόμματος»

Η ανάλυση του σ. Βενιζέλου είναι απόλυτα σωστή και πολιτικά ορθή. Απέχει όμως πάρα πολύ από την συνεχή επίκληση των δημοσκοπήσεων, ιδιαίτερα των τελευταίων που δείχνουν ένα ελαφρύ –στα όρια του στατιστικού λάθους- προβάδισμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με Πρόεδρο τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται η ενότητα. Πως όμως υπηρετείται η ενότητα όταν από την πρώτη ημέρα αναζητήθηκε «εγγυητής» για αυτήν; Πως υπηρετείται η ενότητα όταν γίνονται σχόλια ότι ο κεντρικός μηχανισμός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ‘υπηρετεί’ τον Γιώργο Παπανδρέου; Πως υπηρετείται η ενότητα όταν μπαίνουν διλήμματα για το ποιος είναι πιο ενωτικός και όταν σπέρνονται αμφιβολίες για την οργάνωση της ψηφοφορίας;

Σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου επιμένει να θέτει σε πρώτο πλάνο την πολιτική πρόταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Πως είναι δυνατόν πριν 10 χρόνια για κάποιον το επίκεντρο να είναι η «σαφή, συνθετική, πειστική» πολιτική και σήμερα το ζητούμενο είναι να αξιολογηθούν υπέρμετρα κάποια προσωποκεντρικά, εξωτερικά-επικοινωνιακά χαρακτηριστικά; Πως είναι δυνατόν να θεωρείτε από τον ίδιο τον σ. Βενιζέλο η πολιτική ως απόλυτη προτεραιότητα για την επιτυχία μιας Κυβέρνησης, πόσο μάλλον ενός κόμματος που θέλει να πείσει για να γίνει Κυβέρνηση, κάποτε, και σήμερα να προτάσσεται ως απόλυτο πλεονέκτημα η πιο ασφαλής-γρήγορη προοπτική της εξουσίας;

Οι θέσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου από το παραπάνω απόσπασμα δίνουν ένα σαφές περιεχόμενο στην έννοια «υπονόμευση». Υπήρξε τα τελευταία χρόνια «ειλικρινή, γνήσια και πλήρη στήριξη» του Γιώργου Παπανδρέου ή πάντα κάποιοι φρόντιζαν να διαφοροποιούνται; Μήπως κάποιοι φρόντιζαν να αναδεικνύουν τις προσωπικές τους θέσεις και όχι τις προτάσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Μήπως κάποιοι σχεδίασαν τις δημοτικές εκλογές και μια σειρά άλλων επιλογών, επιχειρώντας να τεκμηριώσουν το «ο Γιώργος είναι λίγος, δεν κάνει»;

Είναι προφανές ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δώσει απάντηση σε όλα τα παραπάνω το τελευταίο διάστημα και αυτή δεν εντάσσεται σε φανταστικά σενάρια συνομωσίας.

Ταυτόχρονα ο σ. Βενιζέλος στην ομιλία του στο Συνέδριο του 1996 δίνει και ένα ουσιαστικό ορισμό της ενότητας. Ανάμεσα στα άλλα τονίζει: «…Τέταρτον σημαίνει διαμόρφωση των προϋποθέσεων συνύπαρξης όλου του στελεχιακού δυναμικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και, πέμπτον, διαφύλαξη της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που τη διαμορφώνουμε και τη στηρίζουμε όλοι μας εδώ μέσα.»

Έτσι αυτό που προκαλεί ένα αυτονόητο ερώτημα ποια είναι η φυσιογνωμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που πρεσβεύει σήμερα ο σ. Ευάγγελος Βενιζέλος; Ποιες είναι οι πολιτικές προϋποθέσεις για να συνυπάρξουν όλα τα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Απλά η εξουσία; Σε ποια βάση θα χτιστεί η «νέα ενότητα» μετά την 11^η Νοεμβρίου, όταν σχεδόν μονοσήμαντα προβάλλεται η προοπτική της «καταλληλότητας» για να νικηθεί η Νέα Δημοκρατία;

Πως διαφυλάσσεται η φυσιογνωμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Όταν αντί να μπαίνει σε πρώτο φόντο η λειτουργία του πελατειακού πολιτικού συστήματος, τα συμφέροντα που επιβουλεύονται τον δημόσιο πλούτο, τα κατεστημένα φέουδα που καταδυναστεύουν την καθημερινότητα του πολίτη, αναδεικνύονται στον δημόσιο λόγο δημοσκοπήσεις και «μιντιακές» ερμηνείες που είναι επιφανειακές και άνευ ποιοτικής αξίας.

Είναι προφανές ότι το πολιτικό διακύβευμα στο εσωτερικό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν είναι η νίκη στις επόμενες εκλογές. Το διακύβευμα είναι η διακυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές. Η εκλογική νίκη δεν μπορεί να δομηθεί στη βάση της «λαμπρότητας» και της «τηλεοπτικής εικόνας» προσώπων.

Η νέα πλειοψηφία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να δομηθεί στη βάση μιας νέας πορείας για τη χώρα. Στη βάση νέων πολιτικών που θα δίνουν λύσεις και θα κάνουν ανατροπές. Πολιτικών που θα βάζουν την χώρα στην καρδιά της Ευρώπης, όχι μόνο σε επίπεδο υποδομών, αλλά και σε επίπεδο θεσμών, νοοτροπιών, κοινωνικών παροχών, παροχής δημοσίων υπηρεσιών, σεβασμού στο περιβάλλον και στα δικαιώματα των πολιτών.

Συνεπώς οι φίλοι και τα μέλη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν βρίσκονται σε σύγχυση, όταν αναγνωρίζουν την «καταλληλότητα» του σ. Βενιζέλου, αλλά επιλέγουν την ιδεολογική πληρότητα, την ειλικρίνεια, την αξιοπιστία, την προοπτική και το όραμα του Γιώργου Παπανδρέου. Οι πολίτες αξιολογούν την συνέπεια λόγων και έργων σε εύρος χρόνου, του Γιώργου Παπανδρέου. Συνέπεια που αποτελεί ένα από τα ζητούμενα προτερήματα στο σύγχρονο πολιτικό βίο της χώρας, όπως φαίνεται...

ΠΑ.ΣΟ.Κ… Οι «κουφοί», οι «μουγκοί» και οι «αντιπρόσωποι»…

Το Σαββατοκύριακο, που πέρασε, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο δημόσιου διαλόγου για το ζήτημα της αποτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος. Οριστικοποιήθηκαν οι διαδικασίες για την ανάδειξη Προέδρου και ξεκίνησε η ουσιαστική συζήτηση για το ζήτημα τι ΠΑ.ΣΟ.Κ. θέλουμε και ποιο οφείλει να είναι το στίγμα του κινήματος από εδώ και μπρος.

Αυτή η συζήτηση αγγίζει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, αφού το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι η κατ’ εξοχήν έκφραση της δημοκρατικής παράταξης. Ταυτόχρονα η συζήτηση αυτή θα αποτελέσει για δεκάδες χιλιάδες μέλη και φίλους του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τη βάση για να κρίνουν και να ψηφίσουν έναν εκ των τριών συντρόφων, που διεκδικούν τη θέση του Προέδρου του Κινήματος. Στην Κρήτη, όπου το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει μια ιδιαίτερη ιδεολογική, πολιτική, αλλά και συναισθηματική σχέση, μακράς διαρκείας, με την πλειοψηφία των πολιτών, ο διάλογος και το ενδιαφέρον είναι κάτι περισσότερο από έντονος.

Στα πλαίσια αυτού του προβληματισμού, τον τελευταίο καιρό, λαμβάνουν χώρα διάφορα περιστατικά, τα οποία βρίσκονται σε πολύ μεγάλη απόσταση από το πνεύμα και το ύφος που έχει αναδείξει ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Φαινόμενα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό δεν ανταποκρίνονται στη φιλοσοφία ενός σύγχρονου ανοιχτού, λαϊκού και προοδευτικού κινήματος, όπως τουλάχιστον το οραματίζεται ο Γιώργος Παπανδρέου.

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, από την πρώτη στιγμή, που ανέλαβε, κάλεσε τους πολίτες να συμμετάσχουν σε όλες τις διαδικασίες και τις διεργασίες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τους ζήτησε να αυτοοργανωθούν και να σπάσουν τα στεγανά των οργανώσεων, που έχουν απομακρύνει το Κίνημα από τη βάση του και τις πολιτικές του ρίζες. Από την πρώτη στιγμή ζήτησε οι νέοι να προσεγγίσουν την οργάνωση, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα παράλληλες δομές για να επιτρέψει αυτή την ελεύθερη επαφή. Αυτό το σκοπό άλλωστε εξυπηρετούσαν και οι οργανωτικές αλλαγές, που ενίσχυαν τις δημοτικές οργανώσεις, δίνοντας τους ρόλο και παρουσία στις Νομαρχιακές Επιτροπές. Αλλαγές που συγκροτούσαν περιφερειακά όργανα, με εκπροσώπησή στο Εθνικό Συμβούλιο του Κόμματος και με παράλληλη συμμετοχή των συντονιστών των Νομαρχιακών Επιτροπών.

Η προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου να σπάσει τα στεγανά του κομματικού μηχανισμού και να επιβάλει την ανανέωση ολοκληρώθηκε με την οργανωτική ένταξη της νεολαίας στις οργανώσεις του Κινήματος, την καθιέρωση ανώτατου αριθμού θητειών στα όργανα και ποσοστού ανανέωσης σε κάθε νέα εκλογή οργάνου.

Σήμερα, μερικά χρόνια μετά το 2005, όπου έλαβαν χώρα οι περισσότερες από αυτές τις οργανωτικές αλλαγές, και μερικούς μήνες πριν τις νέες εκλογικές διαδικασίες και το επόμενο συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εξακολουθεί να επιχειρείται από κάποιους, να κρατηθεί η οργάνωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μακριά από τους πολίτες, κλεισμένη σε 4 τοίχους. Κάποιοι εξακολουθούν να λειτουργούν κρυφά και υπόγεια σε ένα πλαίσιο παρασκηνίου, παζαρεμάτων και μυστικών προσωπο-κεντρικών συμφωνιών.

Κάποιοι, είτε λόγω της αδυναμίας τους να αφουγκραστούν τους πολίτες, είτε λόγω του φόβου τους να πάρουν καθαρή και δημόσια θέση, είτε προκειμένου να διασφαλίσουν το δικό τους ρόλο και την κυριαρχία των μηχανισμών που έχουν συγκροτήσει, επιχειρούν για άλλη μια φορά να καταστήσουν την οργάνωση αναξιόπιστη, κλειστή και γραφειοκρατική.

Επιχειρούν να ποινικοποιήσουν δημόσιες πολιτικές πρωτοβουλίες και να περιχαρακώσουν τα στελέχη και τη βάση του Κινήματος στις δικές τους γραφειοκρατικές λογικές. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να δικαιολογήσουν το ρόλο και τη «σφραγίδα» τους και να διαιωνίσουν το καθεστώς ιδεολογικής νέκρωσης, πολιτικής αδράνειας και οργανωτικής απραξίας της κομματικής οργάνωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που εδώ και πολλά χρόνια έχουν επιβάλει.

Είναι προφανές ότι με αυτές τις νοοτροπίες δεν μπορεί να δημιουργηθεί το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είναι προφανές ότι με απολιτικές αντιπαραθέσεις, αντιδικίες στελεχών επί γραφειοκρατικών και οργανωτιστίκων θεμάτων, δε διαμορφώνεται το ΠΑ.ΣΟ.Κ. της νέας εποχής. Δε δημιουργείται ένα νέο ανοιχτό και λαϊκό κίνημα, που καλείται να εκπροσωπήσει τους μη προνομιούχους και να δώσει μια νέα ελπίδα και προοπτική στην ελληνική κοινωνία και τη χώρα.

Οι έχοντες τις σφραγίδες των κομματικών οργάνων του Νομού μας μπορούν να προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες αποφεύγοντας τις ανούσιες εμφανίσεις τους στους «ναούς της τηλεδημοκρατίας» και πυκνώνοντας τις διαδικασίες αυτοοργάνωσης, έκφρασης και συμμετοχής των πολιτών. Επιβάλλεται να σταματήσουν επιτέλους, να είναι «κουφοί» έναντι των ανησυχιών, των προβληματισμών και των αναγκών των φίλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Επιβάλλεται να σταματήσουν να επιχειρούν στρογγυλεύεις, γενικεύσεις και πολιτική «ίσων αποστάσεων», όπως έκαναν σε συνεδριάσεις της Γραμματείας και της Νομαρχιακής Επιτροπής του Κινήματος στο Ηράκλειο. Ας σταματήσουν να επιχειρούν τη φίμωση της οργανωμένης -και μη- βάσης του Κινήματος, που διψά να εκφράσει άμεσα τη βούλησή της και τη θέση της για το μέλλον του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ας σταματήσουν να κάνουν προτάσεις εντυπώσεων προκρίνοντας debate-κορυφής, τα οποία επί της ουσίας φιμώνουν τα απλά μέλη και τους φίλους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και εν τέλει ας εκφράσουν επιτέλους και οι ίδιοι τις προσωπικές πολιτικές τους απόψεις.

Δυστυχώς, ορισμένα στελέχη του Κινήματος εκτός από το ότι παραμένουν «κουφά» στις αποφάσεις των δημοτικών οργανώσεων και στο εκδηλωμένο λαϊκό αίσθημα, εξακολουθούν να παραμένουν αδρανή και «μουγκά» σε σχέση με τη δική τους βούληση, θέση και πρόταση για το μέλλον του Κινήματός μας. Πώς είναι δυνατόν κορυφαία πολιτικά, κομματικά και κοινωνικά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μη λαμβάνουν θέση και να «κρύβονται» επί της ουσίας, έναντι των ευθυνών τους, αλλά και της επιθυμίας των πολιτών να ακούσουν τη γνώμη τους και να τους κρίνουν;

Ορισμένοι τελικά, προκρίνουν μια «τακτικίστικη» λογική, επιθυμώντας να δημοσιοποιήσουν τη θέση τους σε συγκεκριμένη περίοδο, ώστε να προκαλέσουν «καταλυτική» επιρροή στις εξελίξεις. Κάποιοι άλλοι, κρατούν ίσες αποστάσεις, χωρίς να θέτουν σαφές σκεπτικό, περιμένοντας ανταλλάγματα για την επιλογή τους και άλλοι περιμένουν να πάρουν θέση εκ του ασφαλούς, όταν θα έχει «γείρει η πλάστιγγα».

Το Κίνημά μας δεν έχει ανάγκη από ισορροπιστές, καιροσκόπους και χαμαιλέοντες. Έχει ανάγκη από προτάσεις, καθαρές θέσεις, ιδέες και απόψεις για τον προσανατολισμό και τη φυσιογνωμία του, τις κοινωνικές συμμαχίες που οφείλει να χτίσει και τις κυβερνητικές προτάσεις που δίνουν διέξοδο στα σύγχρονα προβλήματα της χώρας, της κοινωνίας, και της Ευρώπης.

Το Κίνημά μας δεν έχει ανάγκη από γραφειοκρατικές παρεμβάσεις και νουθεσίες, που επιχειρούν να κατοχυρώσουν τη σφραγίδα του «εκλεκτού» του Προέδρου ή των υποψηφίων Προέδρων, διατηρώντας παράλληλα, «προσωπικές ισορροπίες» και για την «επόμενη μέρα».

Ας σταματήσουν λοιπόν κάποιοι «θεσμικοί» να το «παίζουν» «κουφοί, «μουγκοί» και «αντ’ αυτού αντιπρόσωποι». Ας δώσουν με το προσωπικό τους παράδειγμα, δημόσια και στα όργανα, τα οποία συστηματικά φιμώνουν, τις ουσιαστικές (και όχι οργανωτικές) προτάσεις τους και τη θέση τους για το μέλλον του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά και για το πρόσωπο που κρίνουν ότι πρέπει να βρεθεί στην ηγεσία του. Ας ανοίξουν άμεσα τις κομματικές και κοινωνικές διαδικασίες διαλόγου, χωρίς καιροσκοπισμούς, μηχανιστικές λογικές και υστεροβουλίες, ώστε να δούμε την άποψη των πολιτών για το δρόμο, που πρέπει να ακολουθήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Τέλος, ας αφήσουν να εκφραστεί ελεύθερα το λαϊκό αίσθημα, κατανοώντας την ανάγκη πολιτικής έκφρασης στελεχών και πολιτών, που συμμετέχουν ενεργά, ανοιχτά και δημόσια σε πρωτοβουλίες και κινηματικές δράσεις για τη στήριξη του Γιώργου Παπανδρέου ή όποιου άλλου υποψηφίου. Οι δημοκρατικοί πολίτες, πρέπει να ανησυχούν με όσους σιωπούν, καιροσκοπούν και «συνωμοτούν» οργανωτίστικα, στο παρασκήνιο, και με ορίζοντα μόνο την εξουσία και τη νομή της, χωρίς μάλιστα να θέλουν να χρεωθούν το κόστος των επιλογών τους.