Ουστ!

* Δημοσιεύτηκε ως σχόλιο στο άρθρο: "Άδειασε Ρουσόπουλο, ταφόπλακα σε Προανακριτική" της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ".


Είναι τραγικό! Υπάρχουν ακόμα πολίτες που νομίζουν ότι η ΝΔ και ο Καραμανλής πίστεψαν πότε, όσα έλεγαν το 2000 και το 2004?

Ποτέ δεν τα πίστεψαν! Ένα προσωπείο ήταν για να γίνουν αρεστοί. Το ίδιο προσωπείο με μπόλικη «αμερικανιά» και σκανδαλολογία είχε φορέσει και ο Μητσοτάκης. Μετά είδαμε το 0+0=14% στις αυξήσεις...

Η διαφορά είναι ότι τώρα μας κυβερνά αυτός που ο Μητσοτάκης δεν θα του έδινε ούτε Υφυπουργείο και που έγινε Πρόεδρος κόμματος/Πρωθυπουργός, χωρίς να έχει διοικήσει ούτε την κουζίνα του!

Η δεξιά είναι πάντα ίδια. Όταν μάλιστα είναι και ανίκανη (ως φυσικά πρόσωπα) έρχεται η επιτήρηση και η πτώχευση (2 σε 1!, μόνο ο Alogosk-office μπορούσε να το καταφέρει αυτό, εκτός και εάν "επλανήθη" από το Γενικό Λογιστήριο και τον Αλ Μούνια).

Σε ότι αφορά τα σκάνδαλα (SIEMENS, ομόλογα, Ζαχόπουλου) ΟΛΑ τα κουκούλωσε η ΝΔουλα.... Σε Αμερική και Γερμανία έχουν ρίξει τρελά πρόστιμα και εδώ γαλάζια δικαιοσύνη και "πλανημένη" Κυβέρνηση σιωπούν!

Αν όντως υπήρχε και το παραμικρό πολιτικό όφελος για τη ΝΔ από την εμπλοκή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (Τσουκάτου και Σία) το θέμα θα είχε προχωρήσει. Αλλά μάλλον ο "θησαυρός ήταν άνθρακες" ...και με την εμπλοκή της ΜΑΥΟ και άλλων "γόνων" η γνωστή "γκαντεμο-οικογένεια" μάλλον, θα άλλαζε χώρα μαζί με την μισή Κυβέρνηση! (τώρα απλά θα ανασχηματίσει την μισή Κυβέρνηση).

Ειρωνεία! Η "Κυβέρνηση του κουκουλώματος" δίνει επικοινωνιακή (μόνο) μάχη με τους "κουκουλοφόρους". Ας κοιτάξουν στον καθρέφτη ...και για τα 2!

Η λύση είναι να φύγουν μπας και γλιτώσουμε την πτώχευση, μπας και μας πάρουν σοβαρά στην Ευρώπη. Στα ίδια χάλια ήταν η οικονομία και το 1993 και ευτυχώς μέχρι το 1997 μαζεύτηκε και μέχρι το 2001 γίναμε Ευρώπη (με όλη την σημασία που είχε τότε αυτή η λέξη).

Σήμερα προφανώς δεν θέλουμε να είμαστε "Ευρώπη" των Σαρκοζί, Μέρκελ, Μπερλουσκόνι, Καραμανλή και του 65ωρου.

Αναρωτιέμαι, γιατί όλοι αυτοί και τα «παπαγαλάκια» τους, αναρωτιούνται (προφανώς μάλλον αγωνιούν, γιατί ξέρουν ότι φταίνε) για τη "τυφλή" βία των 15χρονων?

Σε 2-3 χρόνια, αν συνεχίσουν έτσι...η βία θα αλλάξει ηλικία, αγγίζοντας τους 40άρηδες και τους "οικογενειάρχες" και θα αποκτήσει (τότε) και στόχο και λογική!

Ουστ! όσο αντέχουμε και όσο ...προλαβαίνετε!

Τι (ξαφνικά...) συνέβη;

-δημοσιεύτηκε ως σχόλιο, σε δημοσίευμα, της ηλεκτρονικής έκδοσης, της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ".

Τα πράγματα είναι απλά, αλλά για να αναλυθούν επιβάλλεται να αποδεχτούμε δυο αξιώματα

1. Το μόνο που μπορεί να διασφαλίσει την αμαλή λειτουργία μιας κοινωνίας και την πρόοδο μιας χώρας είναι η δημοκρατία και η συνειδητή συμμετοχή του λαού στην άσκηση των δικαιωμάτων του, στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων του και στη λήψη των αποφάσεων.

2. Ο μοναδικός δρόμος για την υλοποίηση όλων αυτών περνάει μέσα από τα πολιτικά κόμματα των πολιτών και την (πραγματική) συνταγματική δημοκρατία.

Εμπόδιο και στα δυο είναι η οικονομική εξουσία. Η οικονομική εξουσία δεν θέλει να ισχύει το πρώτο και επιχειρεί να το πετύχει λοιδορώντας, εξαγοράζοντας η' ισοπεδώνοντας το δεύτερο και τους θεσμούς συμμετοχής-συνδικαλισμού (που το περιβάλουν).

Το "παιχνίδι" που παίζεται στη χώρα (και διεθνώς, βλ. Ιταλία, Γαλλία, κλπ) την τελευταία 15ετία είναι αυτό. Κηρίαρχοι συντελεστές στην επίτευξη των στόχων (περιορισμός του δημόσιου-κοινωνικού ελέγχου) της οικονομικής εξουσίας είναι οι μεγαλο-δημοσιογράφοι και οι συμβιβασμένοι-εξαρτημένοι πολιτικοί.

Το δύσκολο έργο του λαού είναι να εντοπίσει τόσο τον λαδωμένο δημοσιογράφο, όσο και τον εξαρτημένο πολιτικό. Αυτό είναι δύσκολο γιατί υπάρχει μια συμπαιγνία! Ο δημοσιογράφος και τα αφεντικά του ισοπεδώνουν την πολιτική με μηδενισμούς και αφορισμούς και παράλληλα αναδεικνύουν-ανακυκλώνουν καμιά 50αρια πολιτικούς στα παράθυρα συζητωντας επιφανειακά και ανούσια...χωρίς να εμβαθύνουν στις ιδέες ή τις προτάσεις των κομμάτων τους.

Στόχος τους δεν είναι η αποκάλυψη της αλήθειας ή αναζήτηση αιτιών και λύσεων, αλλά απλά η υπουργοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών, που θα διασφαλίσουν τον φαύλο κύκλο της νομής εξουσίας και της κατανομής της πίτας ...που συντηρεί όλο το σύστημα. [Η εκπομπή "Ανατροπή" γενικά, και όσα είπε ο κ. Καψής ειδικά στον Κ. Σκανδαλίδη για το ποιοι θα είναι η ηγετική ομάδα του ΓΑΠ που θα κυβερνήσει είναι γλαφυρό δειγμα της αγωνίας τους και ...των εσωκομματικών επιλογών τους]

Ο ΓΑΠ λοιπόν (για τον οποίο γίνεται αυτή η κουβέντα) δεν παίζει με τους κανόνες του παιχνιδιού τους. Δεν έχει επιλέξει τους Υπουργούς που θέλουν. Αναδεικνύει πολιτικές που δεν θέλουν και φέρνει στο προσκήνιο ιδέες που είναι επικύνδινες για το σύστημα τους.

Δεν μιλάω φυσικά για το καπιταλιστικο σύστημα (το ΠΑΣΟΚ δεν έχω την αίσθηση ότι το αμφισβητεί-είναι αστικό κόμμα), αλλά για το παρασιτικό σύστημα που λυμαίνεται τη χώρα!

Το κυριότερο είναι οτι κάνει ότι και ο πατέρας του. Θέλει να φέρει στο προσκήνιο αυτούς που το "ευρωπαϊκό όραμα" και το πλιάτσικο τους, έχει φέρει στο περιθώριο της κοινωνίας, της οικονομίας, της αξιοπρέπειας, της ίδιας της ζωής!

Φυσικά η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτό το σύστημα (παρασιτικό-πλιατσικολόγων του δημόσιου πλούτου, των κοινωνικών αγαθών και των ατομικών-εργασιακών δικαιωμάτων) έχει γνήσια πολιτική έκφραση και στρατευμένο συνειδητά, πολιτικό προσωπικό σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα "μεσαίο χώρο" και που ταυτίζεται ιδεολογικά (ενδεχομένως χωρίς θρησκοληψεία και πατριδοκαπηλεία) με την ελληνική δεξιά.

Οι "κεντρώοι" ΠΑΣΟΚοι που εμπλέκονται σε αυτό έχουν "πιστέψει" ότι η χώρα έχει πάρει τον δρόμο της, ότι οι συνταγματικές ελευθερίες και τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα δεν απειλούνται και ότι η μάχη με την δεξιά σε εθνικό και διεθνές επίπεδο είναι διαχειριστική.

Παράλληλα πιστεύουν ότι η ευρωπαϊκή ιδέα είναι ένας συνεκτικός στόχος που εμπεριέχει και κοινωνικές παραμέτρους...

Πλανώνται! Η δεξιά ήταν και θα είναι πάντα ίδια. Οι κοινωνικές της συμμαχίες, οι πολιτικές της πρακτικές και οι διαχειριστικές τις επιλογές ήταν και είναι πάντα ίδιες.

Είτε είναι με τον τσιφλικά και τον κοτσαμπάση, τον ευγενή, τον γαλαζοαίματο. Είτε είναι με τον βρετανό, τον αμερικάνο ή ακόμα και τον γερμανό αποικιοκράτη-κατακτητή. Είτε είναι με την πολυεθνική εταιρεία -δήθεν επενδυτή (Αμερικάνο, Κινέζο, Γερμανό, Ρώσσο).

Πάντα υποτέλεια σε ξένους, πάντα υποταγή σε λίγους. Πάντα κέρδη και διευκολύνσεις (με το αζημίωτο) για λίγους. Φυσικά μερικές εθνικές καταστροφές (από τον "εθνικο διχασμο" στον Α' Παγκόσμιο, Πόλεμο μέχρι και την διχοτόμηση της Κύπρου) πλαισιώνουν την προσφορά της στην χώρα..

Καμία ανακωχή και καμία συμπόρευση με τις ιδέες, τις πρακτικές και τους ολιγαρχικούς στόχους της δεξιάς. Η καταστολή, η αστυνομία, ο στρατός, οι "νοικοκυραίοι", ο καταναλωτισμός, το life-style, το δήθεν δικαίωμα της επιλογής και οι νόμοι της αγοράς, είναι απλά τα μέσα της επιβολής, της προπαγάνδας και της αποχαύνωσης.

Η βία και η τρομοκρατία κατά των πολιτών και η κατάργηση του Συντάγματος (από τους μπάτσους, από τους κουκουλοφόρους, από τους παπάδες του Βατοπαιδίου ή του Χριστόδουλου, από τους Γερμανούς του ΟΤΕ, από τους Κινέζους του ΟΛΠ, από τους Άραβες της Ο.Α., από τους δικαστές που κουκουλώνουν και παίζουν πολιτικά παιχνίδια, από τους κουμπάρους, από τους Διοικητές των Ταμείων, του ΟΠΑΠ, της ΔΕΗ, τους Υπουργούς Οικονομίας, Εργασίας, Παιδείας, Εσωτερικών, από το ίδιο τον Πρωθυπουργό, κλπ) δεν χρειάζεται να γίνει με χρήση άρθρων του Συντάγματος.

Γίνεται συστηματικά τα τελευταία 5 χρόνια. Αλήθεια ποια επιταγή του αστικού Συντάγματος διασφαλίζει η Κυβέρνηση?

προστατεύει το δικαίωμα στην εργασία, στην ιδιοκτησία, στην προστασία του φυσικού πλούτου, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην δημόσια παιδεία, στην απόδοση δικαιοσύνης-ισονομία, στην αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου, στην δημόσια υγεία, στην ίση μεταχείριση από την δημόσια διοίκηση, στην αξιοκρατία, στην πρόνοια, στο σωφρονιστικό σύστημα? Που?

Διαβάστε το Σύνταγμα και δείτε ποιο άρθρο του αυτή η Κυβέρνηση υλοποιεί και σέβεται (ούτε καν τα άρθρα περί τάξης που είναι και στον πυρήνα της παιδείας και της ιδεολογίας της).

Άρα ο λαός που είναι στο δρόμο -παρά το πρόσκαιρο υλικό κόστος- εκφράζει ακριβώς αυτό. Καμία από τις εγγυήσεις της πολιτείας, καμμία από τις επταγές του Συντάγματος, καμία από τις υποχρεώσεις του Κράτους, κανένα από τα δικαιώματα των πολιτών δεν μπορεί να διασφαλίσει αυτή (όπως και καμία δεξιά) Κυβέρνηση.

Ο λαός σαν ένα νέο "114" διαδηλώνει γιατί απαιτεί να εφαρμοστεί το Σύνταγμα, όχι στον τύπο, αλλά στην ουσία. Δεν βλέπει ελπίδα ακριβώς γιατί όλες οι θεμελιώδεις αξίες και αρχές των σύγχρονων κοινωνιών (που το Σύνταγμα περιγράφει και προβλέπει άψογα) έχουν καταρριφθεί από την Κυβέρνηση των επικοινωνιολόγων-πλιατσικολόγων στελεχών της!

Σε αυτή την βάση οι εκλογές είναι λύση.

Σε αυτή την βάση οι πολίτες πρέπει να γυρίσουν την πλάτη τους στην τηλεόραση και τους golden-δημοσιογράφους και τα αφεντικά τους.

Σε αυτή τη βάση πρέπει να στρατευτούν με τις αριστερές προοδευτικές δυνάμεις (ακόμα και τις ακραίες), ώστε να ισορροπήσει το κοινωνικό "σύστημα", να διασωθεί η κοινωνική και εθνική συνοχή και να μπει (επιτέλους) "η επάρατος δεξιά" και η ιδεολογία της στο "χρονοντούλαπο της ιστορίας" (όπως έλεγε Α. Παπανδρέου).

Ο μόνος δρόμος είναι η πολιτική. Ο μόνος τρόπος είναι η συλλογική δράση.

(ούτε το ΠΑΣΟΚ στο σύνολο των στελεχών του είναι ακόμα έτοιμο να υπηρετήσει κάτι τέτοιο...αλλά ελπίζουμε στο DNA του)

ΠΑ.ΣΟ.Κ.: Θα αλλάξει?

Δημοσιεύτηκε στο dialogos.pasok.gr

Σύντροφοι, όντως το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε μια κρίσιμη φάση. Μια φάση που συνοδεύεται από γεγονότα που δεν προκύπτουν σα “κεραυνός εν αιθρία”. Το ΠΑΣΟΚ βιώνει μια κρίση ταυτότητας, που είναι προϊόν της συντηριτικόποιησης του. Το ΠΑΣΟΚ όπως και η ελληνική κοινωνία συντηριτικοποιήθηκε τόσο επειδή θεωρήθηκε ότι έχουν λυθεί σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, αλλά και επειδή εμπεδώθηκε η άποψη ότι η “ανάπτυξη” είναι το μοναδικό πεδίο στο οποίο αξιολογείται μια Κυβέρνηση.

Σε αυτή την οικονομοκεντρική στροφή συνέβαλε η πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού” η Συνθήκη του Μάαστριχτ και οι συνεχείς πιέσεις των ΗΠΑ (μέσω το Π.Ο.Ε.) για την απελευθέρωση των αγορών και του εμπορίου. Απελευθέρωση χωρίς κανόνες και κυρίως χωρίς διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των πολιτών, των καταναλωτών και της περιβαλλοντικής ισορροπίας.

Έτσι τα σοσιαλιστικά κόμματα επί της ουσίας συμβιβάστηκαν με πολλές από τις αρχές του φιλελευθερισμού και ταύτισαν έννοιες που στο παρελθόν θα ήταν αδιανόητο. Π.χ. από που προκύπτει ότι de facto η αποκρατικοποίηση σημαίνει ανάπτυξη. Η ανάπτυξη είναι παροδική και αφορά την αρχική φάση της επένδυσης. Επένδυση που άνετα μπορεί να κάνει και το κράτος. Αντίθετα αυτό που μένει μόνιμα είναι το κέρδος του ιδιώτη και η με κάθε τρόπο επιδίωξη του.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι φιλελεύθεροι εκθειάζουν τον ανταγωνισμό και καλούν τους καταναλωτές να διαλέξουν από πολλές εταιρείες που προσφέρουν ένα προϊόν. Ο ίδιος όμως ο ανταγωνισμός και οι θιασώτες του εκθειάζουν τις εξαγορές και συγχωνεύσεις, που αυτός επιβάλει (ως στρατηγική για την ικανοποίηση των μετόχων, την αύξηση του μεριδίου αγοράς και την μείωση του κόστους!)
Συγχωνεύσεις που οδηγούν de facto σε μείωση θέσεων εργασίας, σε trust-ολιγοπώλια και τελικά σε μικρότερα περιθώρια επιλογής από τους καταναλωτές
(Αν θέλουμε περισσότερο ανταγωνισμό-επενδύσεις-ανάπτυξη ας έρθει η DEUTSCHE TELEKOM να στήσει ένα δεύτερο ΟΤΕ, απαγορεύοντας της για 100 χρόνια να εξαγοράσει άλλη τηλεπικοινωνιακή επιχείρηση στην Ελλάδα)

Ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω είναι λοιπόν προφανές ότι αν μια χώρα δεν ελέγχει το τραπεζικό σύστημα, δεν ελέγχει (σε μεγάλο βαθμό) το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, δεν ελέγχει την παραγωγή και διακίνηση ενέργειας, τα λιμάνια, τις μεταφορές, τις τηλεπικοινωνίες, τμήμα των μέσων παραγωγής, πως μπορεί να ασκήσει οικονομική και κοινωνική πολιτική;

Αν μια χώρα είναι υποχρεωμένη να προσελκύει διαρκώς επενδύσεις (ώστε να κερδίζει δήθεν από τη φορολογία και το συνάλλαγμα) πως μπορεί να το κάνει χωρίς εκπτώσεις στους μισθούς, τα εργασιακά δικαιώματα, τις περιβαλλοντικές και πολεοδομικές διατάξεις και τελικά την ίδια την απαλλαγή από φόρους….για τους επενδυτές;

Σύντροφοι, το πρόβλημα δεν είναι του ΠΑΣΟΚ, είναι ολόκληρης της σοσιαλδημοκρατίας, ολόκληρης της Ευρωπαϊκής κοινωνίας και του κόσμου ολόκληρου. Αποδείχτηκε ότι ο καπιταλισμός -ως μονοδιάστατο μοντέλο- οργάνωσης οικονομίας και κοινωνίας απέτυχε.

Αυτό πρέπει να το διατυπώσει ευθαρσώς η σοσιαλδημοκρατία και να αφήσει τις γενικότητες και τις “τεχνικότητες” για άλλους δρόμους και για “άλλα μοντέλα”.
Αυτό πρέπει να το αποδειχτεί και η αστική και μεγαλοαστική τάξη που ανδρώθηκε στα ‘καλά χρόνια’ του ΠΑΣΟΚ.

Όλοι αυτοί που σήμερα μιλάνε περισπούδαστα για “κέντρο” και “μεσαίο χώρο” έγιναν κέντρο επί Α. Παπανδρέου και πριν το 1974 ήταν είτε ‘απλά μορφωμένοι’ και ‘κοινωνικά αξιοπρεπείς’, είτε “ξυπόλητοι” (εννοώ στερημένοι). Ας διασφαλίσουν λοιπόν και η δική μας γενιά από “βολεμένη” και “αδιάφορη”, όπως την κατάντησαν απαξιώνοντας οι ίδιοι την πολιτική και ρίχνοντας τις διαχωριστικές γραμμές αριστεράς-δεξιάς, να μην καταντήσει “ξυπόλητη” και εργαζόμενη για ένα κομμάτι ψωμί, όπως οι πατεράδες τους!

“Τότε” οι γονείς τους ήταν αγρότες και δούλευαν για το μεροκάματο ή για ένα πιάτο φαΐ στο χωράφι του παπά, του δασκάλου, του γιατρού, του χωροφύλακα και του κτηματία του χωριού… Οι γονείς τους έκαναν (όπου ήταν εφικτό) το παν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Σήμερα απαξιώνουν την δημόσια εκπαίδευση, λοιδορούν τον “δωρεάν” χαρακτήρα της και μιλάνε-αγωνιούν για τις “κοινωνικές” ανάγκες της ανώτερης αστικής τάξης (που σε μερικά χρόνια -με πετρέλαιο στα 200 €- δεν θα υπάρχει), θεωρώντας ότι η “δωρεάν” παιδεία είναι πολυτέλεια και περιττή δαπάνη για τον προϋπολογισμό.

Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν πρέπει να λύσει αυτό το χάσμα. Όσοι συμβιβάστηκαν. Όσοι μετακόμισαν από το Περιστέρι, τον Κορυδαλλό και τα Εξάρχεια, στο Κολωνάκι την Κηφισιά και την Γλυφάδα, ας παραμερίσουν. Ας αφήσουν τους γνήσιους και παραδοσιακούς εκφραστές του “καθεστώτος” και του “καθωσπρεπισμού”, της “εθνικής υποτέλειας” (είτε στη Δύση, είτε στην πολυεθνική, είτε στη νέα τάξη πραγμάτων) και της θρησκόληπτης πατριδοκαπηλίας να παίξουν τον ρόλο τους και ας στρατευτούν -αν μπορούν- σε μια νέα πορεία αλλαγής!

Όπου το νέο περιθώριο ή νέα φτώχια (της νέας γενιάς και των συνταξιούχων) και οι “νέοι” ανασφαλείς και “σκυμμένοι” εργαζόμενοι (του 10ωρους, της ανασφάλιστης εργασίας και των ΜΗ υπερωριών) θα μπορέσουν να κάνουν την ανατροπή.

Σύντροφοι, η αριστερά δεν είναι σύνθημα. Ανατρέξτε σε συνεντεύξεις του Ανδρέα Παπανδρέου μετά από Σύνοδος Κορυφής (ιδιαίτερα μετά το 1993) όπου περιγράφει ανάγλυφα την Ευρώπη των μονοπωλίων, των ισχυρών κρατών και του 65ωρου.

Θα δουν από τότε τα “κεντροδεξιά” σενάρια και την εκκόλαψη του “αυγού” της συναίνεσης και των δήθεν “εθνικών πολιτικών” για την Παιδεία, την εξωτερική πολιτική, το φορολογικό σύστημα, την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, τα μεγάλα έργα (η “πίτα” που επιβάλει την παρουσία ελεγχόμενων πολιτικών-κεντρικά. Δεν είναι τυχαία η συγκέντρωση στα τομεακά των Υπουργείων όλος ο σχεδιασμός για το Ε.Σ.Π.Α. και των Π.Ε.Π. στο ΥΠ.ΟΙ.Ο. -μέσα από τις μη λειτουργικές υπερ-περιφέρεις και την υποβάθμιση σε ενδιάμεσους φορείς των Ε.Υ.Δ.)κλπ.

Δηλαδή την συναίνεση στις πολιτικές που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του επιχειρηματικού κόσμου μονομερώς, και ακυρώνουν τον διαχωρισμό αριστεράς-δεξιάς.

Αυτά τα σενάρια σήμερα υλοποιούνται από τα δελτία “ειδήσεων” που έχουν αναγορεύσει την παραπολιτική σε πολιτική και την παραφιλολογία των διαδρόμων σε είδηση. Τα σενάρια σε πραγματικότητα και την “καθημερινότητα” σε εμπόριο και τηλεθέαση!

Όσοι δεν αντέχουν αυτή την πορεία σύγκρουσης και αλλαγής ας κατέβουν από το τραίνο του αριστερού ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΣΟΚ. Ο λαός τους έδειξε τον δρόμο το 2004, τους τον ξαναέδειξε το 2007.

Οι μαριονέτες τύπου “Πρετεντέρη” και οι “ουδέτεροι” καλοπληρωμένοι αναλυτές, δυστυχώς δεν μπορούν να τους σώσουν! Απλά τους παρέχουν μηχανική υποστήριξη…Ο λαός όμως είχε και έχει την τελευταία λέξη.

Επιστολή Γ. Α. Παπανδρεόυ προς Κ. Σημίτη

Προς Κύριο Κώστα Σημίτη
τ. Πρωθυπουργό

Αγαπητέ Κώστα,

Διάβασα με προσοχή όσα μου έγραψες.
Το θέμα του δημοψηφίσματος, το οποίο έθεσες, έχει λυθεί με ομόφωνες αποφάσεις του ΠΑΣΟΚ, του Συνεδρίου μας και του Πολιτικού μας Συμβουλίου. Αποφάσεις καθαρές, αναμφισβήτητες και δημόσια γνωστές. Αποφάσεις που ενισχύουν τη δημοκρατία στη χώρα μας. Άρα το ζήτημα δεν υφίσταται. Είχε απαντηθεί προ της επιστολής σου.

Η δε δημοσιοποίηση της επιστολής, η δημόσια διαφοροποίηση καθώς και η έμπρακτη άρνηση να συνταχθείς με το σύνολο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ για την υποβολή της πρότασής μας, αποτελούν αδικαιολόγητη πολιτική πράξη.

Δημιουργούν ερωτηματικά για την πολιτική βούληση και στόχευσή μας. Δημιουργούν σύγχυση και αποπροσανατολισμό τη στιγμή που κάθε νοικοκυριό δοκιμάζεται από την ακρίβεια και ο ελληνικός λαός πλήττεται βίαια από την ανομία, την αυθαιρεσία, τη διαφθορά και την κατάρρευση κάθε έννοιας κράτους δικαίου με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ.

Δημιουργούν ερωτήματα τη στιγμή που ο λαός στρέφεται προς ένα ανανεωμένο ΠΑΣΟΚ, το οποίο σήμερα αποτελεί και νέα ελπίδα. Ένα ΠΑΣΟΚ αποφασισμένο να νικήσει, για να θέσει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα που θα αποκαθιστά τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά. Μακριά και απέναντι σε όσα συμφέροντα θέλουν να χειραγωγούν την πολιτική ζωή προς ίδιον όφελος και δεν υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.

Γνωρίζεις ότι εκτιμώ ιδιαίτερα το έργο που έχεις προσφέρει στη χώρα. Θυμούμαι πάντα την εποικοδομητική για την Ελλάδα συνεργασία μας στις κυβερνήσεις σου.

Αντιλαμβάνομαι ωστόσο ότι έχεις τελικά αποφασίσει να κινείσαι έξω από το πλαίσιο των αποφάσεων του ΠΑΣΟΚ και να λειτουργείς αυτόνομα και ανεξάρτητα. Μπορώ να το κατανοήσω αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ.

Είμαι προσωπικά υποχρεωμένος αλλά και αποφασισμένος να διαφυλάττω την πολιτική ενότητα του Κινήματός μας, σεβόμενος την απόφαση της πλατιάς βάσης του ΠΑΣΟΚ της 11ης Νοεμβρίου.

Με την απόφασή σου, που επιβεβαιώνουν οι πράξεις σου, δεν μπορεί να προσμετράσαι και να συγκαταλέγεσαι στη συντεταγμένη δύναμη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ.

Σεβόμενος την ιστορία, την προσφορά σου και την κοινή μας πορεία δεν θα κινήσω την τυπική διαδικασία προς τον Πρόεδρο της Βουλής, όπως θα όφειλα να κάνω για οποιοδήποτε άλλο στέλεχος.

Διαφυλάττοντας το κύρος και τη συντεταγμένη πορεία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ θα αξιολογούμε πάντα τις απόψεις που καταθέτεις. Και προσωπικά θα το κάνω με ιδιαίτερο πάντα ενδιαφέρον.

Φιλικά,
Γιώργος A. Παπανδρέου

Ένα φαινόμενο της ακρίβειας που νιώθουν οι καταναλωτές, είναι η όλο και αυξανόμενη τιμή του φρέσκου γάλακτος. Το γάλα των τριών μεγάλων μάρκων «ελληνικού» αγελαδινού γάλακτος, ΔΕΛΤΑ, ΜΕΒΓΑΛ και Όλυμπος, πουλιέται στα σουπερμάρκετ, πολύ πάνω από 1 ευρώ το λίτρο.

Το γάλα οι γαλακτοβιομηχανίες αγοράζουν το γάλα από τους παραγωγούς, από περίπου 0.35 μέχρι 0.45 ευρώ το λίτρο. Η Πανελλήνια Συνομοσπονδία Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισμών (ΠΑΣΕΓΕΣ) γνωστοποίησε τον Μάρτιο τις μειώσεις τιμών αγορά γάλακτος στους παραγωγούς, από τις γαλακτοβιομηχανίες: «Σε σχέση με τις αρχές του χρόνου οι τιμές παραγωγού στο αγελαδινό γάλα έχουν υποχωρήσει μέχρι και 10 λεπτά το κιλό» από τα 0.46 ευρώ το λίτρο πού είχε τον Ιανουάριο.

Οι τιμές αγοράς γάλακτος από παράγωγους παρουσιάζουν κάμψη ενώ στα σουπερμάρκετ παραμένουν υψηλές.

Οι τιμές των «ελληνικών» αγελαδινών γάλακτων είναι φουσκωμένες. Μια μικρή έρευνα του Blog μας, δείχνει ότι σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη το ντόπιο φρέσκο γάλα πουλιέται πολύ φθηνότερα.

Ο παρακάτω πίνακας δείχνει τιμές ντόπιου φρέσκου γάλακτος ενδεικτικά σε 7 σουπερμάρκετ (όχι τα πιο φθηνά) σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Ενδεικτικά δείχνουμε και της σημερινές τιμές των ελληνικών εταιριών γάλακτος σε ελληνικά σουπερμάρκετ (Βερόπουλος και Ατλάντικ στις 30 Μαρτίου 2008).

Χώρα σουπερμάρκετ μάρκα τιμή ανά λίτρο
Αγγλία ASDA ASDA 1.5% 0.79
Αγγλία Sainsbury’s Sainsbury’s 1% 0.80
Βέλγιο Allo Galaxi 1.5% 0.92
Ελβετία Le Shop - 0.86
Γαλλία Carrefour Candia 1.6% 0.70
Γερμανία Food-Shop Edeka Mibel 1.5% 0.89
Ιρλανδία Superquinn Euroshopper 0.83
Ελλάδα Ατλάντικ Δέλτα 3.5% 1.42
Ελλάδα Ατλάντικ Δέλτα 1.5% 1.42
Ελλάδα Ατλάντικ ΜΕΒΓΑΛ 1.5% 1.21
Ελλάδα Ατλάντικ Όλυμπος 3.7% 1.65
Ελλάδα Βερόπουλος Δέλτα 3.5% 1.36
Eλλάδα Βερόπουλος Δέλτα 1.5% 1.34
Ελλάδα Βερόπουλος Αγνό 3.5% 0.96
Ελλάδα Βερόπουλος Aγνό 1.5% 0.96
Ελλάδα Βερόπουλος ΜΕΒΓΑΛ 3.5% 1.36
Ελλάδα Βερόπουλος Όλυμπος 3.7% 1.56

Για αυτό, οι ενώσεις καταναλωτών αποφάσισαν να κηρύξουν μποϊκοτάζ στο φρέσκο γάλα που κοστίζει άνω από 1 ευρώ από 9 έως και 14 Ιουνίου 2008.

Μόλις ανακοινώθηκε το μποϊκοτάζ, η Vivartia, εταιρεία θυγατρική της MIG, «ανταποκρινόμενη στις ανάγκες των Ελλήνων καταναλωτών», ανακοίνωσε ότι από τη Δευτέρα, 2 Ιουνίου, προχωρά σε μείωση της τιμής του φρέσκου γάλακτος ΔΕΛΤΑ κατά 3%. Σύμπτωση; Μάλλον όχι. Δεν άρχισε ακόμη το μποϊκοτάζ και είχαμε τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. 3% δεν επαρκεί. Ζητάμε το γάλα να πουλιέται κάτω από 1 ευρώ το λίτρο.

Το φρέσκο γάλα δεν είναι απλά ένα προϊόν, αλλά ένα κοινωνικό αγαθό του οποίου η διάθεση αφορά κάθε κοινωνική ομάδα.

Ότι όλοι μαζί
* μπορούμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας
* μπορούμε να σπάσουμε τα καρτέλ
* μπορούμε να επιβάλλουμε αυτό που θέλουμε:

Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε, οι Καταναλωτές
* Άμεση μείωση της τιμής γάλατος
* Να σταματήσουν άμεσα οι ελληνοποιήσεις και οι αναμείξεις
* Να σταματήσει η χρήση μεταλλαγμένων ζωοτροφών

O αγώνας μας για την ακρίβεια θα συνεχιστεί. Μποϊκοτάζ ΤΩΡΑ στο φρέσκο γάλα. Μην αγοράσει κανείς γάλα από 9 έως και 14 Ιουνίου 2008.

Αποχή από την αγορά γάλακτος!

Στα πλαίσια της ενεργής αντίδρασης των καταναλωτών στην πρωτοφανή αύξηση των τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης, όπως είναι το γάλα, προτείνεται η αποχή από την αγορά γάλακτος για τρεις ημέρες, από Δευτέρα 9 Ιουνίου έως και Τετάρτη 11 Ιουνίου.

Στον αγώνα αυτό συμμετέχουν όλα τα blogs καθώς και οι σχετικές ιστοσελίδες.

Παρακαλούμε όλοι να στηρίξουμε την προσπάθεια αυτή ώστε να καταλάβουν οι από «πάνω» ότι εμείς οι από «κάτω» δεν είμαστε άβουλοι αριθμοί στα ανίερα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους.

• Για να δείξουμε ότι ο πολίτης έχει φωνή και με τη συμμετοχή του μπορεί να συνδιαμορφώσει τις τιμές όταν οι διαφορές επιτροπές ανταγωνισμού τυρβάζουν περί αλλότριων.

• Για να δείξουμε ότι τα εντεταλμένα ΜΜΕ δεν είναι οι μοναδικοί «ντελάληδες» σε αυτή τη χώρα.

• Για να δείξουμε ότι τουλάχιστον, τα είδη πρώτης ανάγκης δεν μπορεί να είναι παίγνιο για κέρδος των λίγων σε βάρος των πολλών με την ανοχή, αν μη τι άλλο της κυβέρνησης…

Αντιδράστε – Αντισταθείτε – Αγωνιστείτε!

Το μέλλον, η ζωή μας εξαρτάται και από 'μας!

Πρόταση Δυσπιστίας κατά του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης

«Συμπληρώθηκαν έξι μήνες από τις πρόσφατες εκλογές. Μπήκαμε στον πέμπτο χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία. Η πολιτική της κυβέρνησης δημιουργεί διαρκώς νέα αρνητικά δεδομένα για τη χώρα. Η αποδυνάμωση της οικονομίας τα τελευταία χρόνια έχει οδηγήσει την ελληνική οικογένεια σε απόγνωση. Ο πληθωρισμός έχει εκτοξευθεί σχεδόν στο 4,4%, ενώ οι αυξήσεις σε βασικά είδη κατανάλωσης και σε υπηρεσίες ξεπερνούν το 30%. Με την αντιαναπτυξιακή και ταξική πολιτική της κυβέρνησης, έχουμε διαρκή επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας και των αναπτυξιακών της προοπτικών. Βιώνουμε μία σκληρή πολιτική μονόπλευρης λιτότητας, μία γενικευμένη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων, ενάντια στην μικρομεσαία επιχείρηση. Η ανεξέλεγκτη ακρίβεια στην αγορά, δημιουργεί δυσβάσταχτη καθημερινότητα για τα νοικοκυριά, τους εμπόρους, τους καταστηματάρχες, τον αγροτικό κόσμο και τους συνταξιούχους.

Εντείνονται συνεχώς οι κοινωνικές ανισότητες. Η πλειοψηφία των πολιτών οδηγείται στην ανασφάλεια, ο εμπορικός και επιχειρηματικός κόσμος οδηγείται στον υπερδανεισμό και στα αδιέξοδα, οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι υφιστάμενοι την αδιαφορία της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για τα προβλήματά τους. Αποκαλύφθηκε ότι η πραγματική έννοια των δήθεν μεταρρυθμίσεων, όπως τις προωθεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, είναι η απαξίωση και το ξεπούλημα των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, η εκποίηση του δημόσιου πλούτου και η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους.

Με το νομοσχέδιο για τη λεγόμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βάζει βόμβα στα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας. Αυξάνει τα όρια ηλικίας για την συνταξιοδότηση, μειώνει τις συντάξεις και τα δικαιώματα των ασφαλισμένων. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση αδιαφορώντας για την υποχρέωση της πολιτείας να εγγυάται την αλληλεγγύη των γενεών δημιουργεί αβεβαιότητα για την ασφαλιστική κάλυψη των νεότερων γενεών. Με συστηματικό τρόπο, υπονομεύει τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα του Ασφαλιστικού Συστήματος και οδηγεί τους πολίτες προς την ιδιωτική ασφάλιση. Στο αίτημα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ για απόσυρση του συνόλου του νομοσχεδίου η κυβέρνηση αντέδρασε αρνητικά και πεισματικά επιμένει στην ψήφιση αυτού του αντιλαϊκού και αντικοινωνικού σχεδίου νόμου.

Η κυβέρνηση αγνοεί επιδεικτικά τις αντιδράσεις των εργαζομένων και τη δυσφορία των πολιτών. Ο κοινωνικός διάλογος, η δημόσια διαβούλευση, η διαρκής επιδίωξη της συναίνεσης των ενδιαφερομένων φορέων, αποτελούν έννοιες και πρακτικές παντελώς άγνωστες στην κυβέρνηση του κ. Καραμανλή. Αντί αυτών κυριαρχούν αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, αυταρχισμός, αδιαφάνεια και παρασκήνιο.

Η επανίδρυση του κράτους αποδείχθηκε ότι αφορούσε την ανασυγκρότηση των πελατειακών και ρουσφετολογικών μηχανισμών της Νέας Δημοκρατίας. Επιπλέον, είναι διάχυτη στους πολίτες η βεβαιότητα για τις μεθοδεύσεις και τις εν κρυπτώ συζητήσεις με εγχώριους και διεθνείς οικονομικούς παράγοντες για το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών. Στις δικαιολογημένες αντιδράσεις και τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων η κυβέρνηση βασίζεται στην ενεργό και με κάθε τρόπο εμπλοκή μιας σειράς ελεγχόμενων από αυτήν δικαστικών λειτουργών.

Η ΔΕΗ, η Ολυμπιακή, τα λιμάνια και μόλις τις προηγούμενες μέρες ο ΟΤΕ αποτελούν χαρακτηριστική απόδειξη του τρόπου με τον οποίον διαχειρίζεται η ΝΔ την κυβερνητική εξουσία. Αποκαλύπτουν την αντίληψη που έχει η κυβέρνηση για την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος και τη διασφάλιση της δημόσιας περιουσίας. Αυτή η αντίληψη επιβεβαιώθηκε επίσης με την αποκάλυψη και τη διαχείριση της υπόθεσης Ζαχόπουλου, την εμπλοκή κυβερνητικών στελεχών σε αθέμιτες συναλλαγές, την συγκάλυψη και ειδικότερα την άρνηση του κ. Καραμανλή ως πρώην υπουργού Πολιτισμού να προσέλθει και να αναλάβει τις ευθύνες του στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής.

Η λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων με τα δομημένα ομόλογα αποκαλύφθηκε πλήρως, αλλά οι πρωταγωνιστές του σκανδάλου παραμένουν στο απυρόβλητο. Τα πορίσματα Ζορμπά ετέθησαν στο αρχείο. Η υπόθεση των πακιστανών, η υπόθεση των υποκλοπών των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων αποκάλυψαν τις πολιτικές ευθύνες, την αδυναμία και την αναξιοπιστία του Πρωθυπουργού και των Υπουργών να εγγυηθούν βασικές αρχές του νομικού και πολιτικού μας πολιτισμού, την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών, την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτών. Επιπλέον, μετά την αποκάλυψη των ελληνικών διασυνδέσεων στο διεθνές σκάνδαλο της Siemens, η κυβέρνηση επέλεξε και πάλι την συγκάλυψη των υπευθύνων. Η εκπαίδευση των νέων αντί να αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα παραμένει εγκλωβισμένη στην κυβερνητική ανεπάρκεια, την ανυπαρξία στρατηγικής και την έλλειψη βούλησης για την αναβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.

Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η πολιτική της αδράνειας, των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών, έχει εμφανίσει αρνητικές επιπτώσεις στα εθνικά μας συμφέροντα και οδηγεί την Ελλάδα στο περιθώριο των εξελίξεων. Είναι διάχυτη η εντύπωση στους πολίτες ότι η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή είναι μία ανίσχυρη κυβέρνηση χωρίς στρατηγική για την Ευρώπη, χωρίς όραμα για την Ελλάδα.

Αδυνατεί να εγγυηθεί την κοινωνική συνοχή, την κοινωνική αλληλεγγύη, την οικονομική ανάπτυξη, δεν μπορεί να εγγυηθεί το δημόσιο συμφέρον και να διαγράψει ένα ελπιδοφόρο μέλλον για τους νέους ανθρώπους. Η κυβέρνηση με τις ταξικές επιλογές της στο Ασφαλιστικό χάραξε μόνη της και οριστικά την κόκκινη γραμμή απέναντι στην κοινωνία. Η πρόταση δυσπιστίας κατά του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης που καταθέτουμε βάσει του άρθρου 142 του Κανονισμού της Βουλής βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την διαμορφωμένη πεποίθηση της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών».

Ένα μήνυμα για τις φοιτητικές εκλογές

Φίλες και φίλοι, εδώ και μερικά χρόνια βιώνουμε μια πρωτοφανή κρίση. Μια κρίση ηθική, πολιτική, οικονομική, θεσμική. Μια κρίση που αγγίζει κάθε κομμάτι του δημόσιου λόγου, κάθε φορέα άσκησης ή ελέγχου της εξουσίας. Τους πολιτικούς, τα κόμματα, τα συνδικάτα, τους δημοσιογράφους, τους ακαδημαϊκούς-καθηγητές, κλπ. Ζούμε καθημερινά σε μια κοινωνία που μεταμορφώνεται σε ζούγκλα. Μια κοινωνία που επικρατεί ο απόλυτος ατομισμός και που ο καθένας θεωρείται πετυχημένος, αν κοιτάει την «πάρτη» του, αν γλύφει, αν συμβιβάζεται, αν υποκύπτει σε κάθε τι, απλά για να εξασφαλίσει την δική του εφήμερη πρόοδο.

Όλοι καταλαβαίνουμε όμως ότι αυτή η πορεία είναι αδιέξοδη. Όσο κάποιος κοιτάει μόνο την δική του πορεία και αδιαφορεί για το σύνολο, την κοινωνία και την χώρα, τόσο πιο εύκολα τελικά θα παρασυρθεί και θα βουλιάξει από την κατάντια του συνόλου. Η κατάσταση αυτή δεν είναι τυχαία. Υπάρχουν δυνάμεις στην πολιτική και την οικονομία που βολεύονται με αυτήν και την υποθάλπουν.

Είναι οι δυνάμεις που θέλουν το ιδιωτικό συμφέρον να επιβάλλεται στο δημόσιο συμφέρον. Το ατομικό δικαίωμα της «ηρεμίας, τάξης και ασφάλειας» να επιβάλλεται στο συλλογικό δικαίωμα της διαμαρτυρίας, της απεργίας, της αντίστασης. Είναι οι δυνάμεις που θέλουν το ατομικό-ιδιωτικό να επιβάλλεται σε κάθε τι δημόσιο, κοινωνικό, ελεύθερο. Οι δυνάμεις που θέλουν όλα να πουλιόνται και να αγοράζονται. Από τα στοιχειώδη δημόσια αγαθά (νερό, ενέργεια, επικοινωνία) μέχρι και άλλα ιδιαίτερα κρίσιμα, όπως η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, ο ελεύθερος χρόνος, ο πολιτισμός, η διασκέδαση, κλπ.

Όλοι αυτοί επιχειρούν να προχωρήσουν ακόμα παραπέρα. Σε μερικά χρόνια ακόμα και η ατομική αξιοπρέπεια του καθενός θα πουλιέται και θα αγοράζεται για ένα τετράωρο δουλειάς, για μερικά ένσημα, για να έχει «στον ήλιο μοίρα».

Συνάδελφοι, η χώρα μας σίγα-σιγά βυθίζεται όλο και περισσότερο σε αυτή την κατάσταση, όπου ο αδύναμος ισοπεδώνεται, ο εύπορος πλουτίζει και ο μικρομεσαίος συρρικνώνεται οικονομικά και κοινωνικά. Όλο και περισσότερες οικογένειες τα «φέρνουν πέρα» δύσκολα. Όλο και περισσότερες οικογένειες έχουν ανέργους και συντηρούν είτε τα παιδιά τους μέχρι τα 30, είτε τους παππούδες, μια και η σύνταξη δεν φτάνει.

Σιγά-σιγά με σταθερά βήματα χτίζεται μια ταξική κοινωνία, όπου οι ισχυροί του πλούτου καθορίζουν την κοινή γνώμη, εκβιάζουν-αγοράζουν πολιτικούς, ελέγχουν δημόσιους λειτουργούς, «στήνουν» τον πολιτισμό-αθλητισμό (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών-Λαμπράκης, Εθνική Λυρική Σκηνή-Λάτσης, Εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή-Κυριακού, Ε.Π.Ο.-Κόκκαλης/Βαρδινογιάννης, κλπ) και την διασκέδαση μας (talk-show, talent-show, κλπ).

Χτίζεται μια κοινωνία, όπου ο απλός πολίτης είναι αδύναμος και έχει ανάγκη το πελατειακό κράτος (το γνωστό μέσο) για να κάνει το οτιδήποτε. Ένα κράτος που συστηματικά διαλύεται, απαξιώνεται και ξεπουλιέται, ώστε να γίνει πλούτος και εξουσία στα χέρια λίγων μεγαλο-επιχειρηματιών.

Σε όλο αυτό το σκηνικό πρέπει να αντισταθούμε! Ελάχιστοι είναι πλέον οι κοινωνικοί φορείς και οι συλλογικότητες που αντέχουν να δώσουν αυτή την μάχη. Ελάχιστοι είναι πλέον οι θύλακες όπου η πολιτική, ο συνδικαλισμός και οι κοινωνικοί αγώνες γίνονται για τους πολλούς και για τα δικαιώματα τους. Η νέα γενιά, η γενιά μας είναι η μόνη ελπίδα. Διαχρονικά η χώρα μας έκανε μεγάλα βήματα προόδου σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, όταν οι νέοι ξεσηκώθηκαν και πήραν στα χέρια τους την εκπροσώπηση τους, αλλά και τα οράματα της κοινωνίας.

Το όραμα μας δεν είναι η ανεργία, δεν είναι η φτώχεια, δεν είναι η ζητιανιά για μόρφωση, για υγεία, για δουλειά, για κοινωνική ασφάλιση. Το όραμα μας είναι μια ζωή με αξιοπρέπεια. Μια ζωή όπου όλοι θα έχουν ίσα δικαιώματα στην εργασία και την ποιότητα ζωής. Μια ζωή που όλοι θα έχουν την δυνατότητα να ονειρεύονται και να ελπίζουν βλέποντας, κάποια στιγμή τα όνειρα τους να γίνονται πραγματικότητα.

Η γενιά μας πρέπει να βγει μπροστά, όπως μια άλλη γενιά βγήκε το 1961 και διεκδίκησε δημοκρατία και πολιτικές ελευθερίες, κόντρα στο κράτος «χαφιεδότσουρμο», όπως μια άλλη το 1973 και διεκδίκησε «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», όπως μια άλλη γενιά βγήκε το 1981 και διεκδίκησε «Αλλαγή» και ανατροπή του κατεστημένου της δεξιάς, που είχε οδηγήσει την Ελλάδα στην Γερμανία, στην εξορία, στη φτώχεια και τον φόβο, όπως μια άλλη γενιά το 1991, που υπερασπίστηκε την δημόσια παιδεία, αλλά και τον δημόσιο τομέα συνολικά, που και τότε απειλήθηκε από την «Κυβέρνηση Μητσοτάκη».

Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πιο απειλητικά. Η συμμαχία Νέας Δημοκρατίας – ΜΜΕ – επιχειρηματιών-μεσαζόντων θέλει να ξεπουλήσει τα πάντα. Κάθε εθνική περιουσία, κάθε εθνικό κεφάλαιο, κάθε δημόσιο αγαθό, κάθε κοινωνικό κεκτημένο, κάθε όνειρο του λαού μας.

Επιπρόσθετα η φιλελεύθερη δεξιά σε όλο τον κόσμο κάνει το ίδιο. Δεν επιτίθεται μόνο σε κοινωνικά δικαιώματα (βλέπε Γαλλία, Γερμανία, και γενικά Ευρωπαϊκή Ένωση). Επιτίθεται εδώ και χρόνια στο περιβάλλον, με στόχο το αλόγιστο κέρδος (CO₂–κλιματική αλλαγή, κλπ). Επιτίθεται στο μέλλον μας, ως είδος, με τα μεταλλαγμένα, για χάρη του κέρδους. Επιτίθεται σε χώρες και λαούς (Παλαιστίνη, Αφγανιστάν, Ιράκ, Σερβία, Ιράν, Βενεζουέλα, Β. Κορέα, κλπ) και πάλι για χάρη του κέρδους ("δρόμοι της ενέργειας").

Το ερώτημα παραμένει: Θα τους αφήσουμε; Θα επιτρέψουμε να γίνουμε η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη; (αν δεν ζει ήδη) [Ας μην βλέπουμε την ασφάλεια που μας δίνει η οικογένεια μας. Ας δούμε τι περιμένει εμάς μόλις βγούμε στην αγορά εργασίας και τι θα μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, τι θα μπορούμε να προσφέρουμε εμείς στα παιδιά μας]

Η απάθεια δεν μας ταιριάζει πλέον. Ο μηδενισμός δεν είναι η συνταγή για την αλλαγή. Η αδιαφορία και ο ατομισμός δεν είναι η διέξοδος. Το «όλοι ίδιοι είναι» είναι η καραμέλα των ισχυρών για να απαξιώσουν τα πάντα, για να μείνουμε σπίτι μας και να μείνουν μόνοι τους να «αρπάξουν τα λάφυρα». Ο μόνος δρόμος είναι η ενεργή αντίσταση, η σύγκρουση, η ανατροπή. Σε αυτή τη πορεία πρέπει να δράσουμε ενιαία. Πρέπει να επικεντρωθούμε στο στόχο και να συγκρουστούμε με τον «εχθρό».

Φίλες και φίλοι, η ΠΑΣΠ δεν δίνει αυτή τη μάχη απλά για τη «φανέλα». Δεν δίνει αυτή τη μάχη απλά για μια καταγραφή για το «κόμμα» (όπως άλλοι). Δίνει αυτή τη μάχη γιατί δεν ανέχεται την συμπαιγνία της τηλεοπτικής επιχειρηματικότητας, που εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα της δεξιάς και του κρατικοδίαιτου επιχειρηματικού κατεστημένου της χώρας. Δίνει αυτή την μάχη για να αποκαλύψει τα πολλά πρόσωπα της δεξιάς, της συντήρησης και του βολέματος (“αριστερού” και δεξιού) που υπάρχουν και μέσα στο Πανεπιστήμιο μας.

Η μάχη δεν κορυφώνεται και φυσικά δεν τελειώνει με τις φοιτητικές εκλογές. Η μάχη δεν διεξάγεται με «ψευτοσυνδικαλιστικά» «τερτίπια» στις Γ.Σ. Δεν διεξάγεται με ανταγωνισμούς «αριστεροφροσύνης». Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και η επίθεση που δεχόμαστε ως κοινωνία και ως γενιά, δεν αντιμετωπίζονται με ημίμετρα και απλές «προτάσεις προς τους καθηγητές», ιδιαίτερα όταν οι περισσότεροι είναι κομμάτι του κοινωνικού και οικονομικού κατεστημένου!

Συνάδελφοι σας καλούμε να στρατευτείτε μαζί μας για την ανατροπή. Για μια πραγματική αλλαγή, όχι στα λόγια ή σε επίπεδο «κομμάτων», αλλά για μια αλλαγή στην κοινωνία. Για μια προοδευτική, αριστερή δράση που θα κάνει τους νέους, τους πολίτες, την ακαδημαϊκή κοινότητα να συγκρουστεί όχι απλά για τα «κεκτημένα» και το «βόλεμα», αλλά για την πρόοδο, την ευημερία, την ειρήνη, την διαφορετική ανάπτυξη, την πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη, την αναδιανομή του πλούτου και την διάχυση δικαιωμάτων και ευκαιριών στους πολλούς.

Δεν ζητάμε απλά μια ψήφο. Ζητάμε τον προβληματισμό σας. Ζητάμε την συμμετοχή σας στα κοινά. Ζητάμε την καθημερινή σας δράση δίπλα μας σε κάθε θέμα μικρό ή μεγάλο, πολιτικό ή διαχειριστικό, κοινωνικό ή ακαδημαϊκό, οικονομικό ή εκπαιδευτικό, διεθνές ή εθνικό. Ας δημιουργήσουμε όλοι μαζί μια άλλη προοπτική.

Το 8ο Συνέδριο είναι παρελθόν. Υπάρχει ελπίδα για το μέλλον?

Από τον τίτλο μάλλον προκύπτει αβίαστα μια μελαγχολική προσέγγιση του Συνεδρίου που πέρασε. Αυτό οφείλεται σε δυο γεγονότα. Το ένα είναι ότι για πρώτη φορά δεν ασχολήθηκα και πολύ με τις ομιλίες και την πολιτική «ουσία» του Συνεδρίου. Έτσι βλέποντας τα τελικά εκλογικά αποτελέσματα αναρωτήθηκα: Μπορεί να είναι τόσο χάλια το ΠΑΣΟΚ?

Το δεύτερο γεγονός είναι πιο προσωπικό, αλλά είναι η απόδειξη, έστω «επί προσωπικού» του πρώτου. Έτσι καταθέτω από προσωπική εμπειρία (μη εκλογής στο Ε.Σ.) ένα ατράνταχτο γεγονός. Όποιος δεν έχει σχέση με κάποιο κορυφαίο στέλεχος του Κινήματος ή με κάποιους που έχουν την ευθύνη του «οργανωτικού» των «κορυφαίων» (κεντρικά ή περιφερειακά) δεν έχει καμία τύχη να εκλεγεί.

Ταυτόχρονα αποδεικνύεται ότι ακόμα και αν οι σύνεδροι χειροκροτούν με πάθος κάθε τοποθέτηση που αναδεικνύει ένα ανατρεπτικό, αριστερό, ασυμβίβαστο πλαίσιο, ανανέωσης και σύγκρουσης με το παρελθόν, ακόμα και του ίδιου του Προέδρου, σε καμία περίπτωση δεν μεταφέρουν αυτή την λογική στην κάλπη του Συνεδρίου.

Ψηφίζουν όλοι απαρέγκλιτα την «γραμμή» που θα τους δώσουν και μάλιστα έχοντας υπόψη τους ότι εφαρμόζοντας την, βοηθάνε κάποιον «δικό τους» να εκλεγεί. Έτσι ψηφίζουν και άλλως μόνο και μόνο γιατί «αυτή είναι η συμφωνία»

Ποιοι είναι όμως αυτοί που εκλέγονται συνήθως?

Πρώην Βουλευτές. Νυν υποψήφιοι που δεν κατόρθωσαν να εκλεγούν. Στελέχη που επιδιώκουν μέσα στην τετραετία της θητείας τους να καταλάβουν κάποιο αιρετό θώκο (Δήμαρχος, Νομάρχης, Βουλευτής) και τέλος συνεργάτες, σύμβουλοι, υπάλληλοι Βουλευτών, Νομαρχών, πολιτευτών και πάει λέγοντας.

Όσοι δεν έχουν μια από τις παραπάνω ιδιότητες (επιπρόσθετα με την κεντρική προσωπική «χρέωση») δεν έχουν καμία ελπίδα να εκλεγούν στο Ε.Σ.

Είναι προφανές ότι το πρόβλημα δεν είναι οι μηχανισμοί. Αυτοί υπήρχαν και θα υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Κατά τη γνώμη μου είναι αναγκαίοι. Όχι όμως απλά για να διασφαλίζουν την «επικράτηση» του «αρχηγού» ή κάποιων υπαρχηγών, όπως κάποιοι πιστεύουν.

Χρειάζονται για να διασφαλίζουν την συνέχεια του κόμματος στην βάση των αρχών, των ιδεών και των στόχων του. Χρειάζονται για να διασφαλίζουν ότι θα εκλεγούν πρόσωπα που θα υπηρετήσουν τις ιδέες του ΠΑΣΟΚ, όπως αυτές διατυπώνονται τα τελευταία 3-4 χρόνια.

Που θα υπηρετήσουν τα προτάγματα του αρχηγού και κυρίως που θα έχουν τα χαρακτηριστικά αυτονομίας, ανεξαρτησίας και αποφασιστικότητας που χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ για να κάνει το άλμα προς τα μπρος. Χαρακτηριστικά που είναι το βασικό όπλο για να βγεις στο δρόμο να πείσεις τον πολίτη να ασχοληθεί με τα κοινά. Χαρακτηριστικά που είναι βασικό όπλο για να τον πείσεις να εμπιστευτεί το ΠΑΣΟΚ και να στρατευτεί δίπλα σε κάθε κομματικό στέλεχος, χωρίς δόλο.

Η εκτίμηση μου είναι ότι τέτοια πρόσωπα, που παράλληλα να καλύπτουν και το τρίπτυχο: Ενότητα – Ανανέωση – Αξιοκρατία, εξελέγησαν ελάχιστα. Σχεδόν όλοι επιλέχτηκαν γιατί απλά εξυπηρετούν κάποια συγκυριακή σκοπιμότητα. Απλά γιατί διασφαλίζουν ότι οι όποιες αλλαγές θα είναι επιφανειακές, θα είναι αλλαγές εικόνας και όχι ουσίας, και άρα πολύ εύκολα μπορούν να αλλάξουν και πάλι, δηλαδή πρόσωπα μιας χρήσης…

Ταυτόχρονα γεννάται το ερώτημα. Αυτοί που επανεκλέγονται για δεύτερη ή τρίτη φορά αξιολογήθηκαν ως πετυχημένοι; Αξιολογήθηκε ότι πέτυχαν τους ιδεολογικούς, πολιτικούς και εκλογικούς στόχους που είχε θέσει το ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα 4 ή 8 χρόνια;

Πέτυχαν να αναδείξουν στις περιοχές τους το «νέο ΠΑΣΟΚ»; Πέτυχαν να αποτινάξουν τον κυβερνητισμό; Πέτυχαν να θεμελιώσουν σε νέο πνεύμα τους αυτοδιοικητικούς, συνδικαλιστικούς ή άλλους θεσμούς που υπηρετούν; Πέτυχαν να εισάγουν την «κοινωνική» ανανέωση και όχι την ανανέωση του «σωλήνα» του γραφείου τους στην τοπική τους κοινωνία;

Πέτυχαν να κατανοήσουν τις ανάγκες των πολιτών και να προτείνουν «κάτι» στις συνεδριάσεις του Ε.Σ. που συμμετείχαν; Εισήγαγαν στους τομείς του κόμματος προτάσεις και ιδέες για συγκεκριμένα ζητήματα, για δράσεις, παρεμβάσεις και μεθόδους λειτουργίας και οργάνωσης του κομματικού μηχανισμού;

Λειτούργησαν με πνεύμα σύνθεσης και συνεννόησης και αφουγκράστηκαν τα οργανωμένα μέλη, αλλά και την κοινωνία στα κλιμάκια τα οποία μετείχαν; Απέδειξαν ότι είναι απελευθερωμένοι από συμφέροντα, πελατειακές εξαρτήσεις, «συστήματα» εξουσίας, κλπ;

Ο χρόνος θα δείξει…Προσωπικά πιστεύω πως όχι (οι περισσότεροι τουλάχιστον).

Αλλά ακόμα και οι «νεώτεροι» υποψήφιοι είναι πραγματικά νέοι; Μάλλον όχι. Οι περισσότεροι είναι απλά «νέοι» ηλικιακά, αλλά στην ουσία είναι είτε «γόνοι» οικογενειών που επιθυμούν να μετατραπούν σε πολιτικά τζάκια (με κάθε λογής εξαρτήσεις), είτε «πολιτικοί» «γόνοι» κατ’ εικόνα και ομοίωση του «κυβερνητικού» ΠΑΣΟΚ των συμβούλων.

Προφανώς δεν υπάρχει τίποτα κακό στη φιλοδοξία ενός νέου, έστω και αν υπάρχει οικογενειακό πολιτικό backround. Το ζήτημα είναι όμως ποιος είναι «ο βίος και η πολιτεία» του ίδιου και ποιοι κοινωνικοί αγώνες και ποιες οι πολιτικές που έχει υπηρετήσει ο ίδιος και αν έχει καταξιωθεί για αυτές.

Επίσης δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να υπηρετείς το κόμμα σου και τις ιδέες σου από θέσεις ευθύνης-εξουσίας. Το πρόβλημα είναι όταν οι θέσεις αυτές γίνονται αυτοσκοπός και στην συνέχεια μέσο πολιτικής επιβίωσης, εκλογικής αναγνωρισιμότητας, συγκρότησης εσωκομματικών μηχανισμών και εξαγοράς-άγρας στελεχών.

Σύντροφοι πολλοί θεωρούν ότι το Ε.Σ. δεν θα έχει κρίσιμο ρόλο. Πολλοί πιστεύουν ότι το στρατηγείο θα είναι το Πολιτικό Συμβούλιο και η Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ενώ τα όργανα κρούσης θα είναι η Νομαρχιακές και Τοπικές Οργανώσεις.

Όποιος όμως γνωρίζει το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει ότι αυτές οι οργανώσεις συνήθως στήνονται στο μοντέλο των ισορροπιών που διαμορφώνουν τα μέλη του Ε.Σ. και οι Βουλευτές. Άρα θα είναι μια από τα ίδια.

Βέβαια σε πολλές από αυτές θα ενταχθούν νέοι (σε κομματική ηλικία), αλλά ακριβώς επειδή θα είναι άπειροι θα είναι εύκολα καθοδηγούμενοι από τους «ανώτερους» «θεσμικούς». Παράλληλα πολλοί από αυτούς μετά από χρόνια θα νιώσουν «θύματα» και «νεροκουβαλητές» αυτών που βρίσκονται σήμερα στα καθοδηγητικά όργανα.

Αλήθεια αντέχει το ΠΑΣΟΚ μια ακόμα γενιά στελεχών που θα νιώσουν ότι προδόθηκαν από αυτούς που θα καταλάβουν την «εξουσία», στηριζόμενοι στον δικό τους αγώνα στον κοινωνικό στίβο;

Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Ταυτόχρονα όμως δεν βλέπω και ελπίδα. Νιώθω όλο και περισσότερο ότι το ΠΑΣΟΚ γίνεται και στο εσωτερικό του ένα βαθιά ταξικό και συντηρητικό μόρφωμα που διαφυλάττει ως «ιερό» το υπάρχων status duo των παροικούντων στο άξονα Χαριλάου Τρικούπη – Εξάρχεια – Κολωνάκι.

Σε αυτό το νέο σταυροδρόμι ας αλλάξουμε πορεία!

Δημοσιεύτηκε στο dialogos.pasok.gr

Σύντροφοι η εισαγωγή του κειμένου των πολιτικών θέσεων περιγράφει αδρά και με λίγα λόγια την ιστορική συγκυρία, αλλά και το “κλίμα” που αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ σήμερα.

Η κατάσταση θα μπορούσε να περιγραφεί με ακόμα πιο μελανά χρώματα, αν αναλογιστούμε το τέλμα και τον δημοκοπικό “παροξυσμό” στον οποίο κινείται η “άλλη αριστερά”, αλλά και την έλλειψη οργανωμένων κινημάτων πολιτών που να πιέζουν για ρήξεις.

Δυστυχώς σε αντίθεση με το 1974 υπάρχει μια πλειάδα πολιτών που είτε είναι αποκλεισμένοι από την παραγωγική διαδικασία και τους φορείς της (συνδικάτα, επιστημονικές ενώσεις, επιμελητήρια), είτε απογοητευμένοι από αυτούς, όπως και με τα πολιτικά κόμματα, αν όχι περισσότερο.

Πως μπορεί το ΠΑΣΟΚ να ανατρέψει την νοοτροπία της αδιαφορίας και την φιλοσοφία του ‘βολέματος’ χωρίς την αναγέννηση των μορφών εκπροσώπησης της κοινωνίας;

Πως μπορεί να έρθει μια πραγματική αλλαγή αν δεν αλλάξει η φιλοσοφία δράσης και συμμετοχής στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι των νέων, των συνδικάτων, των αυτοδιοικητικών θεσμών και της πνευματικής ηγεσίας του τόπου;

Ποιες είναι αλήθεια οι δυνάμεις που σήμερα επιδιώκουν και διεκδικούν τη “νέα” αλλαγή;

Δυστυχώς είμαι απαισιόδοξος από το γεγονός ότι αυτές οι δυνάμεις είναι σκόρπιες, χωρίς πολιτική και οργανωτική συμμετοχή. Παλιότερα τα κόμματα και δη το ΠΑΣΟΚ διασφάλιζε αυτή την συντονισμένη παρουσία και δράση.

Σήμερα όμως δεν έχει ‘κυβερνητικοποιηθεί’ μόνο το ΠΑΣΟΚ. Σε παρόμοια λογική διαχείρισης εξουσίας, προγραμμάτων και κονδυλίων έχουν μπει και οι φορείς της κοινωνίας.

Αλήθεια πως συγκροτούνται οι συνδυασμοί των επιμελητηρίων, των επιστημονικών ενώσεων, των δήμων και κάθε λογής κοινωνικών φορέων που διαχειρίζονται κάποιον (εθνικό ή ευρωπαϊκό) προϋπολογισμό; Σίγουρα δεν συγκροτούνται πολιτικά και σίγουρα δεν συγκροτούνται αντιπροσωπευτικά. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ έχει πρόβλημα “κολλητών” και “κουμπάρων” σε αυτά τα επίπεδα, ακόμα και αν δεν μιλάμε για “σκανδαλώδη διαχείριση”.

Σύντροφοι χρειάζονται ρήξεις και ρήξεις δεν μπορεί να κάνει πλέον η γενιά της μεταπολίτευσης. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αναπαράγει τα “κακώς κείμενα” που δημιούργησε.

Άρα μαζί με την “μεταπολίτευση” πρέπει να κλείσει με τιμητικό και πανηγυρικό τρόπο και η πορεία της “γενιάς” της, χωρίς να της δοθεί το δικαίωμα να αναπαραχθεί με τους “γόνους” ή με τους “υπαλλήλους” της σε οικογενειακό, κυβερνητικό και κομματικό επίπεδο.

Προσοχή! δεν μιλάω για εκείνους που έχουν προσωπική διαδρομή, ιστορία και πορεία και απλά κατά περιόδους ήταν πολιτικοί συνοδοιπόροι αυτών των στελεχών. Mιλάω για εκείνους που απέκτησαν και αποκτούν (βλέπε σύνθεση ΚΟΕΣ)”ιστορία” και “διαδρομή” με τις “ευλογίες” αυτής της γενιάς!

Δυστυχώς σήμερα στο ΠΑΣΟΚ συγκροτείται μια νέα γενιά “παραγόντων” που έχει καταξιωθεί και αναδειχθεί μόνο στα αρνητικά φαινόμενα της πορείας του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό, λοιπόν, το νέο σταυροδρόμι πρέπει να αλλάξουμε πορεία…

Κεντρικά Όργανα πολιτικής και οργανωτικής "δουλειάς" και όχι "κυψέλες" εκκολαπτόμενων υποψηφίων, ισορροπιών και δημοσίων σχέσεων

Δημοσιεύτηκε στο dialogos.pasok.gr

Η πρόταση για την συγκρότηση δυο κεντρικών οργάνων είναι σωστή. Επιβάλλεται όμως να καθοριστεί σαφώς η αρμοδιότητα και ο ρόλος τους. Σε ότι αφορά την Εθνική Συνδιάσκεψη θεωρώ ότι δεν μπορεί να έχει τη μορφή «μιας εκδρομής των περιφερειακών στελεχών στην Αθήνα» ή να απαξιωθεί από τα στελέχη του κέντρου ως μια αναγκαστική «δράση δημοσίων σχέσεων».

Η Εθνική Συνδιάσκεψη πρέπει όποτε συνεδριάζει, να μην είναι όργανο «επί παντός επιστητού», αλλά να αναδεικνύει συγκεκριμένα ζητήματα που θα αποτελούν για το ΠΑΣΟΚ πολιτική και κυβερνητική δέσμευση.

Επί της ουσίας η Εθνική Συνδιάσκεψη θα πρέπει να λειτουργεί στη βάση θεματικών συνδιασκέψεων, όπου για κάθε τομέα πολιτικής το ΠΑΣΟΚ θα διατυπώνει την ιδεολογική, πολιτική και προγραμματική του προσέγγιση επίσημα.

Σε αυτή τη βάση θα μπορέσει να αναδείξει το πρόγραμμα του και να κάνει κάθε στέλεχος του κοινωνό αυτών των επιλογών. Τα στελέχη που θα ενταχθούν στο όργανο αυτό λόγω θέσης θα πρέπει να δουλέψουν (στον τομέα τους) για την επεξεργασία και την παραγωγή των προτάσεων (π.χ. μέσα από τους Τομείς τους Εθνικού Συμβουλίου) και να μην νιώθουν θεατές ή χειροκροτητές.

Παράλληλα μέσα από ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα δράσης (π.χ. με ευθύνη των Περιφερειακών Επιτροπών) θα πρέπει να βγουν στην κοινωνία (όχι μόνο του Δήμου τους ή του χώρου εργασίας τους) και να προβάλουν τις θέσεις αυτές.

Έτσι το ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει να ενεργοποιήσει στελέχη τα οποία μόλις καταλάβουν κάποιο «θώκο» αιρετής πολιτικής ή συνδικαλιστικής εξουσίας ξεχνάνε τον κομματικό τους ρόλο και αρκούνται απλώς σε δημόσιες σχέσεις για ένα επόμενο βήμα στο ίδιο ή σε βουλευτικό επίπεδο.

Η συστράτευση των στελεχών οφείλει να είναι καθολική σε επίπεδο διαλόγου, παραγωγής και διάδοσης της κυβερνητικής και προγραμματικής πολιτικής του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Σε ότι αφορά την συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου (αρχικά Κεντρικής Επιτροπής) θεωρώ ότι η υπαναχώρηση στις πιέσεις των Βουλευτών, αλλά και στελεχών που ήδη είχαν μια θητεία στο Ε.Σ. και ...έβλεπαν να απομακρύνετε η δεύτερη, τραγική.

Στην ουσία η επιλογή αυτή θα αφήσει αναλλοίωτη την σύνθεση του οργάνου και τελικά η μόνη πραγματική ανανέωση θα είναι αυτή που θα έχει επιφέρει ο λαός μέσα από τους νέους Βουλευτές. Επί της ουσίας όλοι όσοι δεν κατάφεραν να εκλεγούν Βουλευτές και ήταν μέλη του Ε.Σ. θα επανέλθουν, όπως και όλοι οι συνεργάτες-πολιτικοί φίλοι Υπουργών και Βουλευτών.

Επί της ουσίας θα αναπαραχθεί τμήμα του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ και τμήμα των υποψηφίων που δεν κατάφεραν να εκλεγούν. Ακόμα και υποψήφιοι που δεν ήταν στο παλιό Ε.Σ., τώρα θα επιδιώξουν να είναι για να διασφαλίσουν και την επόμενη υποψηφιότητα τους.

Λυπάμαι σύντροφοι, αλλά στη βάση «βουλευτικών» φιλοδοξιών είτε αυτές που έχουν ικανοποιηθεί (εκλεγμένοι), είτε όχι (δεύτερη ευκαιρία) δεν μπορεί να χτιστεί το νέο και αναγεννημένο ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Πιστεύω ότι όσοι έχουν μια μικρή, έστω, κομματική εμπειρία ξέρουν ότι οι «Βουλευτικές κόντρες» αρχικά και οι «δημοτικές» (μετά το 1998) διέλυσαν τις τοπικές οργανώσεις και διαμόρφωσαν προσωπικούς μηχανισμούς και εκλογικούς στρατούς. Τότε έχοντας και την εξουσία Βουλευτές και «πολιτευτές» καθόριζαν με «εσωκομματικά» ρουσφέτια και την σύνθεση των Σ.Ε. και των Ν.Ε.

Αυτό θέλουμε να αναπαράγουμε ενόψει των επόμενων εκλογικών αναμετρήσεων;

Επίσης όλοι γνωρίζουμε ότι οι Βουλευτές και οι φιλοδοξούντες υποψήφιοι το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι η επανεκλογή τους. Έτσι ερίζουν ώστε να αποκλείσουν νέους υποψηφίους ή να επιβάλουν υποψηφίους που δεν βλάπτουν τους ίδιους, αλλά άλλους συνυποψήφιους τους που κατάγονται από άλλες περιοχές των Νομών τους.

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να πάρει την μεγάλη πρωτοβουλία και να σπάσει το απόστημα που ξεκινάει από την κορυφή. Το απόστημα που έχει καθηλώσει ιδεολογικά και πολιτικά το ΠΑΣΟΚ και το έχει καταντήσει έναν αργό, νωχελικό εκλογικό μηχανισμό σε φθίνουσα πορεία και σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών.

Η ανανέωση δεν μπορεί να επιτευχθεί με την ποσόστωση του 15% για τους νέους και του 20% για την ανανέωση των οργάνων. Για να γινόταν μια πραγματική ρήξη (έστω και με διοικητικό τρόπο) θα έπρεπε το ποσοστό ανανέωσης να έφτανε το 30%-35% και η συμμετοχή των νέων κάτω των 35 το 25%-30%.

Η ανανέωση και η δυναμική επανάκαμψη μας στην κοινωνία θα επιτευχθεί εμποδίζοντας την αναπαραγωγή συγκεκριμένων νοοτροπιών και συμπεριφορών οι οποίες συγκροτούνται στη βάση κάθε λογής βουλευτικών ή δημοτικών φιλοδοξιών και στη νομή της «προσδοκώμενης» εξουσίας.

Δεν μπορεί να αποτελεί στόχο απλά η μείωση του Μ.Ο. ηλικίας αυτών που τροφοδοτούν και αναπαράγουν τις νοοτροπίες του κυβερνητισμού και της εξουσιολαγνείας.

Για το σκοπό αυτό προτείνω την καθιέρωση ασυμβιβάστων:

1. Τα μέλη του Ε.Σ. του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι υποψήφιοι Βουλευτές και Δήμαρχοι, σε εκλογές που λαμβάνουν χώρα κατά την διάρκεια της θητείας τους, παρά μόνο με απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος, εφόσον συντρέχουν ειδικές πολιτικές προϋποθέσεις.

2. Δεν έχουν δικαίωμα εκλογής στο Ε.Σ. όσοι ήταν υποψήφιοι Βουλευτές κατά την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση και όσοι κατέχουν έμμισθη θέση συνεργάτη, συμβούλου, εντεταλμένου συμβούλου, Γενικού ή Ειδικού Γραμματέα ή οιανδήποτε διορισμένη θέση ευθύνης σε γραφεία Βουλευτών και σε γραφεία ή υπηρεσίες κάθε λογής αιρετής εξουσίας του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα (παραθέτω μια αντίστοιχη διατύπωση από το Καταστατικό της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ: «Όσα μέλη κατέχουν, κατόπιν διορισμού ή εκλογής, έμμισθη θέση πολιτικού χαρακτήρα στο κράτος ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ή είναι συνεργάτες βουλευτών δεν μπορούν να εκλέγονται και να είναι μέλη στα όργανα της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ.»)

3. Τα μέλη των Π.Ε. δεν μπορεί να ήταν στις προηγούμενες ή να είναι στις επόμενες εθνικές εκλογές υποψήφιοι Βουλευτές ή Νομάρχες, εκτός και αν αλλιώς αποφασίσει το Πολιτικό Συμβούλιο για ειδικούς πολιτικούς λόγους (προφανώς για τις επόμενες).

4. Τα μέλη των Ν.Ε. δεν μπορεί να ήταν στις προηγούμενες ή να είναι στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές υποψήφιοι Δήμαρχοι (εκτός και αν αποφασίσει το Εθνικό Συμβούλιο για ειδικούς πολιτικούς λόγους).

5. Τα μέλη των Σ.Ε. των Δημοτικών Οργανώσεων δεν μπορεί να ήταν ή να είναι υποψήφιοι σύμβουλοι με συνδυασμούς που δεν είχαν την επίσημη στήριξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εφόσον το ΠΑΣΟΚ έχει δώσει χρίσμα στο Δήμο τους.

6. Μέλη του Ε.Σ. ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορούν να γίνονται εν ενεργεία μέλη του Ε.Σ. της Νεολαίας και το αντίστροφο. (η ποσόστωση του 15% σε κάτι τέτοιο θα εξελιχτεί…όσα μέλη του Ε.Σ. Νεολαίας βρίσκονται σε ηλικία 26-29 θα κάνουν το «βήμα» πριν τελειώσει η θητεία τους στο Ε.Σ. της Νεολαίας…)

Σύντροφοι αυτές οι ρυθμίσεις θα απελευθερώσουν πραγματικές ανανεωτικές πολιτικές δυνάμεις που θα δουλέψουν με ρυθμούς ‘μυρμηγκιού΄ για την ιδεολογική, πολιτική και ηλικιακή ανανέωση του ΠΑΣΟΚ σε κεντρικό επίπεδο και θα μπορέσουν να φέρουν αέρα ανανέωσης, νέων ευκαιριών καθημερινής δράσης σε όλα τα επίπεδα.

Αλλιώς θα έχουμε ένα Ε.Σ. ίδιο με το προηγούμενο και σε πρόσωπα και σε νοοτροπίες!

Τέλος σε ότι αφορά τους Βουλευτές εκτιμώ ότι κανείς Βουλευτής δεν πρέπει να συμμετέχει σε κεντρικό πολιτικό καθοδηγητικό όργανο Σοσιαλιστικού Κόμματος (τουλάχιστον στην Ελλάδα).

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι Βουλευτές δεν κάνουν πολιτική δουλεία. Γνωρίζουμε επίσης (ιδιαίτερα στη επαρχία) ότι αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους σε επερωτήσεις και σε πολιτιστικές και κοινωνικές περιοδείες (ιδιαίτερα τώρα που δεν υπάρχει και το «πελατειακό» κράτος).

Ελάχιστοι είναι αυτοί που κάνουν πολιτική δουλεία στο κόμμα. Ακόμα πιο λίγοι αυτοί που συμμετέχουν σε κλιμάκια και περιοδείες κοντά στο λαό, σε άλλη περιοχή έξω από την εκλογική τους περιφέρεια.

Ακόμα και τα «κεντρικά στελέχη» επιδιώκουν να «εκδράμουν» για πολιτική δράση σε μέρες και ώρες που βολεύει τους ίδιους και όχι την περιοχή και την τοπική κοινωνία με την οποία πρέπει να έρθουν σε επαφή.

Προσωπικά εκτιμώ ότι αν ο Βουλευτής συμμετέχει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ στους Τομείς του Ε.Σ. (ανάλογα με την Επιτροπή της Βουλής στην οποία μετέχει) και στην Εθνική Συνδιάσκεψη συνεισφέρει τόσο πολιτικά, όσο και πρακτικά στην σύγκρουση με τη Νέα Δημοκρατία και συνεχίζει να βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος στο επίπεδο της κοινωνίας και των ΜΜΕ. Η κομματική θέση δεν του προσδίδει κάποιο ιδιαίτερο κύρος…του προσδίδει απλά λόγο στην κατάρτιση κάθε λογής ψηφοδελτίων!

Η σύνδεση της Κ.Ο. με το Ε.Σ. και το Π.Σ. μπορεί να γίνει με βάση τα παραπάνω και την προσθήκη:

1. Στο Ε.Σ. μετέχουν οι Βουλευτές που μετέχουν στο Προεδρείο της Βουλής, στο Προεδρείο της Κ.Ο., οι Κοινοβουλευτικοί Εκπρόσωποι του Κόμματος και οι μετέχοντες στα Προεδρεία των (6) Διαρκών Επιτροπών και των (4) ειδικών μόνιμων επιτροπών.

Αν αυτό δεν θεωρείται επαρκές μπορεί να μπουν επίσης λόγω θέσης και οι επικεφαλείς των ΚΤΕ (αν και θεωρώ πιο κρίσιμη την σοβαρή-ενεργή τους παρουσία στους Τομείς του Ε.Σ.)

Με τέτοιες ρυθμίσεις και τομές θα έρθει η πραγματική ανανέωση και θα βρεθούν σε θέσεις ευθύνης στον «κεντρικό μηχανισμό» άνθρωποι φρέσκοι που να εκφράζουν τις γενιές των ανέργων, των υποαπασχολούμενων, των νέων επιστημόνων, των μικρομεσαίων και εν γένει των «μη προνομιούχων».

Οι νέες Οργανώσεις να δημιουργηθούν κινηματικά σε αντιστοιχία με την κοινωνία

Δημοσιεύτηκε στο dialogos.pasok.gr

Η δημιουργία οργανώσεων σε επίπεδο όσο το δυνατόν πιο κοντά στον πολίτη είναι κρίσιμη. Κρίσιμη προκειμένου να εκφράζεται ο προβληματισμός των πολιτών, αλλά και για να φτάνει παντού η πρόταση του ΠΑΣΟΚ.

Όπως έχει ειπωθεί το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται δουλειά “μυρμηγκιού” για να πετύχει τους στόχους του. Οι στόχοι αυτοί, που αφορούν συνολικά τον μετασχηματισμό της κοινωνίας και που δεν ολοκληρώνονται απλά με την κατάληψη της εξουσίας, χρειάζονται την συστράτευση των πολιτών παντού.

Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιοι θα παίξουν τον ρόλο του “μυρμηγκιού”; Τι θα εμπνεύσει τους πολίτες να ασχοληθούν ξανά; Ποιο θα είναι το κίνητρο ώστε στις κομματικές εκλογές να μην συμμετάσχουν μόνο οι “γνωστοί” των υποψηφίων, αλλά να γίνουν τοπικό γεγονός;

Επίσης θα αποφύγει το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη φάση το “στήσιμο” οργανώσεων στα μέτρα υποψηφίων κάθε είδους εθνικών ή τοπικών εκλογών; Το κρίσιμο είναι οι νέες οργανώσεις να στηθούν σε πραγματικά μεγέθη και όχι απλά με αριθμητικά δεδομένα.

Ταυτόχρονα επιβάλλεται η διαδικασία αυτή να γίνει ανοιχτά και κυρίως κινηματικά, ώστε να συμμετάσχουν οι πραγματικές κινηματικές δυνάμεις.
Πρέπει να εμπνεύσουμε τους πολίτες να συμμετάσχουν ως υποψήφιοι και να φέρουν ένα νέο αέρα στις τοπικές κοινωνίες, αλλά και να ψηφίσουν περισσότεροι από τα “συνήθη” “κουκιά” μιας χρήσης.

Αυτή η διαδικασία ξεκινάει από την κορυφή. Ο Πρόεδρος με τις πρωτοβουλίες του στο Συνέδριο, αλλά και μετά. Τα λεγόμενα “κορυφαία” στελέχη και οι Βουλευτές, όπου επιβάλλεται να αφήσουν τις στοιχίσεις, τις χρεώσεις και τους μηχανισμούς και εν τέλει τα μέλη του νέου Ε.Σ. που θα πρέπει να γυρίζοντας στους Νομούς τους να φέρουν ένα άλλο πνεύμα και μια διαφορετική αντίληψη για την το νόημα και την “διαχείριση” της κομματικής εξουσίας.

Μπορεί αυτό να γίνει ή θα επικρατήσουν οι “λίστες” και οι “λίσταρχοι” που τελικά θα αναπαράγουν το “φθαρμένο” ΠΑΣΟΚ, ίσως με νεότερη ηλικιακά σύνθεση;

"ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ": Ας εγκαταλείψουμε τις πρακτικές που την ευτελίζουν!

Δημοσιεύτηκε στο dialogos.pasok.gr

Το κείμενο των πολιτικών θέσεων δίνει στην ουσία την συνταγή για να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ, αλλά θέτει και τον στόχο, τόσο για το ΠΑΣΟΚ, όσο και για την χώρα. Παρόλα αυτά η πορεία του ΠΑΣΟΚ (κατά την προσυνεδριακή περίοδο) δεν έπεισε και δεν ανέδειξε τίποτα από όλα όσα περιγράφονται.

Υπήρξε ‘αξιοκρατία’ στην σύνθεση των ΝΟΕΣ; Υπήρξε αξιολόγηση για την πορεία των παλιών Ν.Ε. και έτσι σε πολλές περιπτώσεις οι Συντονιστές και οι Γραμματείες τους μπήκαν αυτούσιες στις ΝΟΕΣ; Μήπως σήμερα υπάρχει αξιολόγηση του έργου των ΝΟΕΣ και κάποιας μορφής απόδοσης ευθυνών για να μη δούμε κάποιους να γίνονται Ε.Σ. ή να μπαίνουν σε άλλα όργανα, χωρίς ουσιαστικό έργο, ούτε καν κατά την περίοδο του Προσυνεδριακού Διαλόγου;

Σύντροφοι, δρω σε ένα καταπράσινο Νόμο, με απόλυτη κυριαρχία σε όλα τα επίπεδα (συνδικαλιστικό, αυτοδιοικητικό, ΜΜΕ)του ΠΑΣΟΚ. Ο Προσυνεδριακός Διάλογος ήταν απογοητευτικός. Οι κομματικές οργανώσεις δεν έκαναν καμία προσπάθεια για την ενημέρωση των πολιτών και των μελών για τις δημοτικές ολομέλειες. Όσοι παραβρέθηκαν κινητοποιήθηκαν από τους Βουλευτές που μετείχαν στα κλιμάκια και από SMS που εστάλησαν στα κινητά όσων τα είχαν δηλώσει.

Στις περισσότερες περιοχές οι απλοί πολίτες δεν νοιάζονταν ούτε για τις πολιτικές θέσεις, ούτε για το Καταστατικό. Για αυτά ενδιαφερόμασταν μόνο τα κλιμάκια και το στελεχιακό δυναμικό που ήταν παρών.

Όλοι αναζητούσαν τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ για το Ασφαλιστικό, αλλά και για άλλα θέματα και όλοι έβγαζαν γκρίνια για τις δημοσκοπήσεις. Δυστυχώς τα περισσότερα στελέχη οχυρώνονταν πίσω από το επικοινωνιακό “εμπάργκο” και δεν έλεγαν κουβέντα για την οργανωτική αδράνεια του μηχανισμού.

Το κορυφαίο εν τέλει είναι ότι ακόμα και όταν το ΠΑΣΟΚ παρήγαγε φυλλάδια για διάφορα ζητήματα ενόψει του Προσυνεδριακού Διαλόγου, ώστε να ενημερωθούν οι πολίτες αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν. Στοιβάζονται στα γραφεία της Ν.Ε. Τα μόνα που μοιράστηκαν ήταν αυτά για την Παιδεία, όπου υπήρχε κλιμάκιο Βουλευτών, άρα και κομματικών παραγόντων (όπου δεν πάνε οι Βουλευτές τους δεν πάνε και τα στελέχη των Ν.Ε.)

Αν με αυτό το κόμμα και με αυτές τις νοοτροπίες του κομματικού μηχανισμού πιστεύουμε ότι θα επιτευχθούν αυτά που λέει το Κείμενο των Πολιτικών Θέσεων είμαστε γελασμένοι.

Λυπάμαι για αυτά τα φαινόμενα, αλλά και γι’ αυτό που θα γράψω. Ίσως να πρέπει να γυρίσουμε σε μια εποχή όπου η Κ.Ε. δεν θα είναι προϊόν ‘λίσταρχων’ και ‘φιλόδοξων διαδόχων’, αλλά επιλογή του Προέδρου. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη λύση για το ΠΑΣΟΚ βλέποντας ποιοι συνωστίζονται, για να μπουν στις γραμμές, αλλά κυρίως πως επιδιώκουν να το πετύχουν.

Το χειρότερο φυσικά δεν είναι η φιλοδοξία κάποιων. Το χειρότερο είναι η διαχείριση που κάνουν τα στελέχη του “κεντρικού” μηχανισμού. Απουσιάζει η αξιοκρατία και περισσεύει η υποταγή και η συναλλαγή!