Πρόταση Δυσπιστίας κατά του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης

«Συμπληρώθηκαν έξι μήνες από τις πρόσφατες εκλογές. Μπήκαμε στον πέμπτο χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία. Η πολιτική της κυβέρνησης δημιουργεί διαρκώς νέα αρνητικά δεδομένα για τη χώρα. Η αποδυνάμωση της οικονομίας τα τελευταία χρόνια έχει οδηγήσει την ελληνική οικογένεια σε απόγνωση. Ο πληθωρισμός έχει εκτοξευθεί σχεδόν στο 4,4%, ενώ οι αυξήσεις σε βασικά είδη κατανάλωσης και σε υπηρεσίες ξεπερνούν το 30%. Με την αντιαναπτυξιακή και ταξική πολιτική της κυβέρνησης, έχουμε διαρκή επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας και των αναπτυξιακών της προοπτικών. Βιώνουμε μία σκληρή πολιτική μονόπλευρης λιτότητας, μία γενικευμένη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων, ενάντια στην μικρομεσαία επιχείρηση. Η ανεξέλεγκτη ακρίβεια στην αγορά, δημιουργεί δυσβάσταχτη καθημερινότητα για τα νοικοκυριά, τους εμπόρους, τους καταστηματάρχες, τον αγροτικό κόσμο και τους συνταξιούχους.

Εντείνονται συνεχώς οι κοινωνικές ανισότητες. Η πλειοψηφία των πολιτών οδηγείται στην ανασφάλεια, ο εμπορικός και επιχειρηματικός κόσμος οδηγείται στον υπερδανεισμό και στα αδιέξοδα, οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι υφιστάμενοι την αδιαφορία της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για τα προβλήματά τους. Αποκαλύφθηκε ότι η πραγματική έννοια των δήθεν μεταρρυθμίσεων, όπως τις προωθεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, είναι η απαξίωση και το ξεπούλημα των δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, η εκποίηση του δημόσιου πλούτου και η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους.

Με το νομοσχέδιο για τη λεγόμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βάζει βόμβα στα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας. Αυξάνει τα όρια ηλικίας για την συνταξιοδότηση, μειώνει τις συντάξεις και τα δικαιώματα των ασφαλισμένων. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση αδιαφορώντας για την υποχρέωση της πολιτείας να εγγυάται την αλληλεγγύη των γενεών δημιουργεί αβεβαιότητα για την ασφαλιστική κάλυψη των νεότερων γενεών. Με συστηματικό τρόπο, υπονομεύει τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα του Ασφαλιστικού Συστήματος και οδηγεί τους πολίτες προς την ιδιωτική ασφάλιση. Στο αίτημα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ για απόσυρση του συνόλου του νομοσχεδίου η κυβέρνηση αντέδρασε αρνητικά και πεισματικά επιμένει στην ψήφιση αυτού του αντιλαϊκού και αντικοινωνικού σχεδίου νόμου.

Η κυβέρνηση αγνοεί επιδεικτικά τις αντιδράσεις των εργαζομένων και τη δυσφορία των πολιτών. Ο κοινωνικός διάλογος, η δημόσια διαβούλευση, η διαρκής επιδίωξη της συναίνεσης των ενδιαφερομένων φορέων, αποτελούν έννοιες και πρακτικές παντελώς άγνωστες στην κυβέρνηση του κ. Καραμανλή. Αντί αυτών κυριαρχούν αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, αυταρχισμός, αδιαφάνεια και παρασκήνιο.

Η επανίδρυση του κράτους αποδείχθηκε ότι αφορούσε την ανασυγκρότηση των πελατειακών και ρουσφετολογικών μηχανισμών της Νέας Δημοκρατίας. Επιπλέον, είναι διάχυτη στους πολίτες η βεβαιότητα για τις μεθοδεύσεις και τις εν κρυπτώ συζητήσεις με εγχώριους και διεθνείς οικονομικούς παράγοντες για το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών. Στις δικαιολογημένες αντιδράσεις και τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων η κυβέρνηση βασίζεται στην ενεργό και με κάθε τρόπο εμπλοκή μιας σειράς ελεγχόμενων από αυτήν δικαστικών λειτουργών.

Η ΔΕΗ, η Ολυμπιακή, τα λιμάνια και μόλις τις προηγούμενες μέρες ο ΟΤΕ αποτελούν χαρακτηριστική απόδειξη του τρόπου με τον οποίον διαχειρίζεται η ΝΔ την κυβερνητική εξουσία. Αποκαλύπτουν την αντίληψη που έχει η κυβέρνηση για την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος και τη διασφάλιση της δημόσιας περιουσίας. Αυτή η αντίληψη επιβεβαιώθηκε επίσης με την αποκάλυψη και τη διαχείριση της υπόθεσης Ζαχόπουλου, την εμπλοκή κυβερνητικών στελεχών σε αθέμιτες συναλλαγές, την συγκάλυψη και ειδικότερα την άρνηση του κ. Καραμανλή ως πρώην υπουργού Πολιτισμού να προσέλθει και να αναλάβει τις ευθύνες του στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής.

Η λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων με τα δομημένα ομόλογα αποκαλύφθηκε πλήρως, αλλά οι πρωταγωνιστές του σκανδάλου παραμένουν στο απυρόβλητο. Τα πορίσματα Ζορμπά ετέθησαν στο αρχείο. Η υπόθεση των πακιστανών, η υπόθεση των υποκλοπών των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων αποκάλυψαν τις πολιτικές ευθύνες, την αδυναμία και την αναξιοπιστία του Πρωθυπουργού και των Υπουργών να εγγυηθούν βασικές αρχές του νομικού και πολιτικού μας πολιτισμού, την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών, την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτών. Επιπλέον, μετά την αποκάλυψη των ελληνικών διασυνδέσεων στο διεθνές σκάνδαλο της Siemens, η κυβέρνηση επέλεξε και πάλι την συγκάλυψη των υπευθύνων. Η εκπαίδευση των νέων αντί να αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα παραμένει εγκλωβισμένη στην κυβερνητική ανεπάρκεια, την ανυπαρξία στρατηγικής και την έλλειψη βούλησης για την αναβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας.

Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η πολιτική της αδράνειας, των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών, έχει εμφανίσει αρνητικές επιπτώσεις στα εθνικά μας συμφέροντα και οδηγεί την Ελλάδα στο περιθώριο των εξελίξεων. Είναι διάχυτη η εντύπωση στους πολίτες ότι η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή είναι μία ανίσχυρη κυβέρνηση χωρίς στρατηγική για την Ευρώπη, χωρίς όραμα για την Ελλάδα.

Αδυνατεί να εγγυηθεί την κοινωνική συνοχή, την κοινωνική αλληλεγγύη, την οικονομική ανάπτυξη, δεν μπορεί να εγγυηθεί το δημόσιο συμφέρον και να διαγράψει ένα ελπιδοφόρο μέλλον για τους νέους ανθρώπους. Η κυβέρνηση με τις ταξικές επιλογές της στο Ασφαλιστικό χάραξε μόνη της και οριστικά την κόκκινη γραμμή απέναντι στην κοινωνία. Η πρόταση δυσπιστίας κατά του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης που καταθέτουμε βάσει του άρθρου 142 του Κανονισμού της Βουλής βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την διαμορφωμένη πεποίθηση της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών».

Ένα μήνυμα για τις φοιτητικές εκλογές

Φίλες και φίλοι, εδώ και μερικά χρόνια βιώνουμε μια πρωτοφανή κρίση. Μια κρίση ηθική, πολιτική, οικονομική, θεσμική. Μια κρίση που αγγίζει κάθε κομμάτι του δημόσιου λόγου, κάθε φορέα άσκησης ή ελέγχου της εξουσίας. Τους πολιτικούς, τα κόμματα, τα συνδικάτα, τους δημοσιογράφους, τους ακαδημαϊκούς-καθηγητές, κλπ. Ζούμε καθημερινά σε μια κοινωνία που μεταμορφώνεται σε ζούγκλα. Μια κοινωνία που επικρατεί ο απόλυτος ατομισμός και που ο καθένας θεωρείται πετυχημένος, αν κοιτάει την «πάρτη» του, αν γλύφει, αν συμβιβάζεται, αν υποκύπτει σε κάθε τι, απλά για να εξασφαλίσει την δική του εφήμερη πρόοδο.

Όλοι καταλαβαίνουμε όμως ότι αυτή η πορεία είναι αδιέξοδη. Όσο κάποιος κοιτάει μόνο την δική του πορεία και αδιαφορεί για το σύνολο, την κοινωνία και την χώρα, τόσο πιο εύκολα τελικά θα παρασυρθεί και θα βουλιάξει από την κατάντια του συνόλου. Η κατάσταση αυτή δεν είναι τυχαία. Υπάρχουν δυνάμεις στην πολιτική και την οικονομία που βολεύονται με αυτήν και την υποθάλπουν.

Είναι οι δυνάμεις που θέλουν το ιδιωτικό συμφέρον να επιβάλλεται στο δημόσιο συμφέρον. Το ατομικό δικαίωμα της «ηρεμίας, τάξης και ασφάλειας» να επιβάλλεται στο συλλογικό δικαίωμα της διαμαρτυρίας, της απεργίας, της αντίστασης. Είναι οι δυνάμεις που θέλουν το ατομικό-ιδιωτικό να επιβάλλεται σε κάθε τι δημόσιο, κοινωνικό, ελεύθερο. Οι δυνάμεις που θέλουν όλα να πουλιόνται και να αγοράζονται. Από τα στοιχειώδη δημόσια αγαθά (νερό, ενέργεια, επικοινωνία) μέχρι και άλλα ιδιαίτερα κρίσιμα, όπως η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση, ο ελεύθερος χρόνος, ο πολιτισμός, η διασκέδαση, κλπ.

Όλοι αυτοί επιχειρούν να προχωρήσουν ακόμα παραπέρα. Σε μερικά χρόνια ακόμα και η ατομική αξιοπρέπεια του καθενός θα πουλιέται και θα αγοράζεται για ένα τετράωρο δουλειάς, για μερικά ένσημα, για να έχει «στον ήλιο μοίρα».

Συνάδελφοι, η χώρα μας σίγα-σιγά βυθίζεται όλο και περισσότερο σε αυτή την κατάσταση, όπου ο αδύναμος ισοπεδώνεται, ο εύπορος πλουτίζει και ο μικρομεσαίος συρρικνώνεται οικονομικά και κοινωνικά. Όλο και περισσότερες οικογένειες τα «φέρνουν πέρα» δύσκολα. Όλο και περισσότερες οικογένειες έχουν ανέργους και συντηρούν είτε τα παιδιά τους μέχρι τα 30, είτε τους παππούδες, μια και η σύνταξη δεν φτάνει.

Σιγά-σιγά με σταθερά βήματα χτίζεται μια ταξική κοινωνία, όπου οι ισχυροί του πλούτου καθορίζουν την κοινή γνώμη, εκβιάζουν-αγοράζουν πολιτικούς, ελέγχουν δημόσιους λειτουργούς, «στήνουν» τον πολιτισμό-αθλητισμό (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών-Λαμπράκης, Εθνική Λυρική Σκηνή-Λάτσης, Εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή-Κυριακού, Ε.Π.Ο.-Κόκκαλης/Βαρδινογιάννης, κλπ) και την διασκέδαση μας (talk-show, talent-show, κλπ).

Χτίζεται μια κοινωνία, όπου ο απλός πολίτης είναι αδύναμος και έχει ανάγκη το πελατειακό κράτος (το γνωστό μέσο) για να κάνει το οτιδήποτε. Ένα κράτος που συστηματικά διαλύεται, απαξιώνεται και ξεπουλιέται, ώστε να γίνει πλούτος και εξουσία στα χέρια λίγων μεγαλο-επιχειρηματιών.

Σε όλο αυτό το σκηνικό πρέπει να αντισταθούμε! Ελάχιστοι είναι πλέον οι κοινωνικοί φορείς και οι συλλογικότητες που αντέχουν να δώσουν αυτή την μάχη. Ελάχιστοι είναι πλέον οι θύλακες όπου η πολιτική, ο συνδικαλισμός και οι κοινωνικοί αγώνες γίνονται για τους πολλούς και για τα δικαιώματα τους. Η νέα γενιά, η γενιά μας είναι η μόνη ελπίδα. Διαχρονικά η χώρα μας έκανε μεγάλα βήματα προόδου σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, όταν οι νέοι ξεσηκώθηκαν και πήραν στα χέρια τους την εκπροσώπηση τους, αλλά και τα οράματα της κοινωνίας.

Το όραμα μας δεν είναι η ανεργία, δεν είναι η φτώχεια, δεν είναι η ζητιανιά για μόρφωση, για υγεία, για δουλειά, για κοινωνική ασφάλιση. Το όραμα μας είναι μια ζωή με αξιοπρέπεια. Μια ζωή όπου όλοι θα έχουν ίσα δικαιώματα στην εργασία και την ποιότητα ζωής. Μια ζωή που όλοι θα έχουν την δυνατότητα να ονειρεύονται και να ελπίζουν βλέποντας, κάποια στιγμή τα όνειρα τους να γίνονται πραγματικότητα.

Η γενιά μας πρέπει να βγει μπροστά, όπως μια άλλη γενιά βγήκε το 1961 και διεκδίκησε δημοκρατία και πολιτικές ελευθερίες, κόντρα στο κράτος «χαφιεδότσουρμο», όπως μια άλλη το 1973 και διεκδίκησε «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», όπως μια άλλη γενιά βγήκε το 1981 και διεκδίκησε «Αλλαγή» και ανατροπή του κατεστημένου της δεξιάς, που είχε οδηγήσει την Ελλάδα στην Γερμανία, στην εξορία, στη φτώχεια και τον φόβο, όπως μια άλλη γενιά το 1991, που υπερασπίστηκε την δημόσια παιδεία, αλλά και τον δημόσιο τομέα συνολικά, που και τότε απειλήθηκε από την «Κυβέρνηση Μητσοτάκη».

Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πιο απειλητικά. Η συμμαχία Νέας Δημοκρατίας – ΜΜΕ – επιχειρηματιών-μεσαζόντων θέλει να ξεπουλήσει τα πάντα. Κάθε εθνική περιουσία, κάθε εθνικό κεφάλαιο, κάθε δημόσιο αγαθό, κάθε κοινωνικό κεκτημένο, κάθε όνειρο του λαού μας.

Επιπρόσθετα η φιλελεύθερη δεξιά σε όλο τον κόσμο κάνει το ίδιο. Δεν επιτίθεται μόνο σε κοινωνικά δικαιώματα (βλέπε Γαλλία, Γερμανία, και γενικά Ευρωπαϊκή Ένωση). Επιτίθεται εδώ και χρόνια στο περιβάλλον, με στόχο το αλόγιστο κέρδος (CO₂–κλιματική αλλαγή, κλπ). Επιτίθεται στο μέλλον μας, ως είδος, με τα μεταλλαγμένα, για χάρη του κέρδους. Επιτίθεται σε χώρες και λαούς (Παλαιστίνη, Αφγανιστάν, Ιράκ, Σερβία, Ιράν, Βενεζουέλα, Β. Κορέα, κλπ) και πάλι για χάρη του κέρδους ("δρόμοι της ενέργειας").

Το ερώτημα παραμένει: Θα τους αφήσουμε; Θα επιτρέψουμε να γίνουμε η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη; (αν δεν ζει ήδη) [Ας μην βλέπουμε την ασφάλεια που μας δίνει η οικογένεια μας. Ας δούμε τι περιμένει εμάς μόλις βγούμε στην αγορά εργασίας και τι θα μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, τι θα μπορούμε να προσφέρουμε εμείς στα παιδιά μας]

Η απάθεια δεν μας ταιριάζει πλέον. Ο μηδενισμός δεν είναι η συνταγή για την αλλαγή. Η αδιαφορία και ο ατομισμός δεν είναι η διέξοδος. Το «όλοι ίδιοι είναι» είναι η καραμέλα των ισχυρών για να απαξιώσουν τα πάντα, για να μείνουμε σπίτι μας και να μείνουν μόνοι τους να «αρπάξουν τα λάφυρα». Ο μόνος δρόμος είναι η ενεργή αντίσταση, η σύγκρουση, η ανατροπή. Σε αυτή τη πορεία πρέπει να δράσουμε ενιαία. Πρέπει να επικεντρωθούμε στο στόχο και να συγκρουστούμε με τον «εχθρό».

Φίλες και φίλοι, η ΠΑΣΠ δεν δίνει αυτή τη μάχη απλά για τη «φανέλα». Δεν δίνει αυτή τη μάχη απλά για μια καταγραφή για το «κόμμα» (όπως άλλοι). Δίνει αυτή τη μάχη γιατί δεν ανέχεται την συμπαιγνία της τηλεοπτικής επιχειρηματικότητας, που εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα της δεξιάς και του κρατικοδίαιτου επιχειρηματικού κατεστημένου της χώρας. Δίνει αυτή την μάχη για να αποκαλύψει τα πολλά πρόσωπα της δεξιάς, της συντήρησης και του βολέματος (“αριστερού” και δεξιού) που υπάρχουν και μέσα στο Πανεπιστήμιο μας.

Η μάχη δεν κορυφώνεται και φυσικά δεν τελειώνει με τις φοιτητικές εκλογές. Η μάχη δεν διεξάγεται με «ψευτοσυνδικαλιστικά» «τερτίπια» στις Γ.Σ. Δεν διεξάγεται με ανταγωνισμούς «αριστεροφροσύνης». Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και η επίθεση που δεχόμαστε ως κοινωνία και ως γενιά, δεν αντιμετωπίζονται με ημίμετρα και απλές «προτάσεις προς τους καθηγητές», ιδιαίτερα όταν οι περισσότεροι είναι κομμάτι του κοινωνικού και οικονομικού κατεστημένου!

Συνάδελφοι σας καλούμε να στρατευτείτε μαζί μας για την ανατροπή. Για μια πραγματική αλλαγή, όχι στα λόγια ή σε επίπεδο «κομμάτων», αλλά για μια αλλαγή στην κοινωνία. Για μια προοδευτική, αριστερή δράση που θα κάνει τους νέους, τους πολίτες, την ακαδημαϊκή κοινότητα να συγκρουστεί όχι απλά για τα «κεκτημένα» και το «βόλεμα», αλλά για την πρόοδο, την ευημερία, την ειρήνη, την διαφορετική ανάπτυξη, την πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη, την αναδιανομή του πλούτου και την διάχυση δικαιωμάτων και ευκαιριών στους πολλούς.

Δεν ζητάμε απλά μια ψήφο. Ζητάμε τον προβληματισμό σας. Ζητάμε την συμμετοχή σας στα κοινά. Ζητάμε την καθημερινή σας δράση δίπλα μας σε κάθε θέμα μικρό ή μεγάλο, πολιτικό ή διαχειριστικό, κοινωνικό ή ακαδημαϊκό, οικονομικό ή εκπαιδευτικό, διεθνές ή εθνικό. Ας δημιουργήσουμε όλοι μαζί μια άλλη προοπτική.

Το 8ο Συνέδριο είναι παρελθόν. Υπάρχει ελπίδα για το μέλλον?

Από τον τίτλο μάλλον προκύπτει αβίαστα μια μελαγχολική προσέγγιση του Συνεδρίου που πέρασε. Αυτό οφείλεται σε δυο γεγονότα. Το ένα είναι ότι για πρώτη φορά δεν ασχολήθηκα και πολύ με τις ομιλίες και την πολιτική «ουσία» του Συνεδρίου. Έτσι βλέποντας τα τελικά εκλογικά αποτελέσματα αναρωτήθηκα: Μπορεί να είναι τόσο χάλια το ΠΑΣΟΚ?

Το δεύτερο γεγονός είναι πιο προσωπικό, αλλά είναι η απόδειξη, έστω «επί προσωπικού» του πρώτου. Έτσι καταθέτω από προσωπική εμπειρία (μη εκλογής στο Ε.Σ.) ένα ατράνταχτο γεγονός. Όποιος δεν έχει σχέση με κάποιο κορυφαίο στέλεχος του Κινήματος ή με κάποιους που έχουν την ευθύνη του «οργανωτικού» των «κορυφαίων» (κεντρικά ή περιφερειακά) δεν έχει καμία τύχη να εκλεγεί.

Ταυτόχρονα αποδεικνύεται ότι ακόμα και αν οι σύνεδροι χειροκροτούν με πάθος κάθε τοποθέτηση που αναδεικνύει ένα ανατρεπτικό, αριστερό, ασυμβίβαστο πλαίσιο, ανανέωσης και σύγκρουσης με το παρελθόν, ακόμα και του ίδιου του Προέδρου, σε καμία περίπτωση δεν μεταφέρουν αυτή την λογική στην κάλπη του Συνεδρίου.

Ψηφίζουν όλοι απαρέγκλιτα την «γραμμή» που θα τους δώσουν και μάλιστα έχοντας υπόψη τους ότι εφαρμόζοντας την, βοηθάνε κάποιον «δικό τους» να εκλεγεί. Έτσι ψηφίζουν και άλλως μόνο και μόνο γιατί «αυτή είναι η συμφωνία»

Ποιοι είναι όμως αυτοί που εκλέγονται συνήθως?

Πρώην Βουλευτές. Νυν υποψήφιοι που δεν κατόρθωσαν να εκλεγούν. Στελέχη που επιδιώκουν μέσα στην τετραετία της θητείας τους να καταλάβουν κάποιο αιρετό θώκο (Δήμαρχος, Νομάρχης, Βουλευτής) και τέλος συνεργάτες, σύμβουλοι, υπάλληλοι Βουλευτών, Νομαρχών, πολιτευτών και πάει λέγοντας.

Όσοι δεν έχουν μια από τις παραπάνω ιδιότητες (επιπρόσθετα με την κεντρική προσωπική «χρέωση») δεν έχουν καμία ελπίδα να εκλεγούν στο Ε.Σ.

Είναι προφανές ότι το πρόβλημα δεν είναι οι μηχανισμοί. Αυτοί υπήρχαν και θα υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Κατά τη γνώμη μου είναι αναγκαίοι. Όχι όμως απλά για να διασφαλίζουν την «επικράτηση» του «αρχηγού» ή κάποιων υπαρχηγών, όπως κάποιοι πιστεύουν.

Χρειάζονται για να διασφαλίζουν την συνέχεια του κόμματος στην βάση των αρχών, των ιδεών και των στόχων του. Χρειάζονται για να διασφαλίζουν ότι θα εκλεγούν πρόσωπα που θα υπηρετήσουν τις ιδέες του ΠΑΣΟΚ, όπως αυτές διατυπώνονται τα τελευταία 3-4 χρόνια.

Που θα υπηρετήσουν τα προτάγματα του αρχηγού και κυρίως που θα έχουν τα χαρακτηριστικά αυτονομίας, ανεξαρτησίας και αποφασιστικότητας που χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ για να κάνει το άλμα προς τα μπρος. Χαρακτηριστικά που είναι το βασικό όπλο για να βγεις στο δρόμο να πείσεις τον πολίτη να ασχοληθεί με τα κοινά. Χαρακτηριστικά που είναι βασικό όπλο για να τον πείσεις να εμπιστευτεί το ΠΑΣΟΚ και να στρατευτεί δίπλα σε κάθε κομματικό στέλεχος, χωρίς δόλο.

Η εκτίμηση μου είναι ότι τέτοια πρόσωπα, που παράλληλα να καλύπτουν και το τρίπτυχο: Ενότητα – Ανανέωση – Αξιοκρατία, εξελέγησαν ελάχιστα. Σχεδόν όλοι επιλέχτηκαν γιατί απλά εξυπηρετούν κάποια συγκυριακή σκοπιμότητα. Απλά γιατί διασφαλίζουν ότι οι όποιες αλλαγές θα είναι επιφανειακές, θα είναι αλλαγές εικόνας και όχι ουσίας, και άρα πολύ εύκολα μπορούν να αλλάξουν και πάλι, δηλαδή πρόσωπα μιας χρήσης…

Ταυτόχρονα γεννάται το ερώτημα. Αυτοί που επανεκλέγονται για δεύτερη ή τρίτη φορά αξιολογήθηκαν ως πετυχημένοι; Αξιολογήθηκε ότι πέτυχαν τους ιδεολογικούς, πολιτικούς και εκλογικούς στόχους που είχε θέσει το ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα 4 ή 8 χρόνια;

Πέτυχαν να αναδείξουν στις περιοχές τους το «νέο ΠΑΣΟΚ»; Πέτυχαν να αποτινάξουν τον κυβερνητισμό; Πέτυχαν να θεμελιώσουν σε νέο πνεύμα τους αυτοδιοικητικούς, συνδικαλιστικούς ή άλλους θεσμούς που υπηρετούν; Πέτυχαν να εισάγουν την «κοινωνική» ανανέωση και όχι την ανανέωση του «σωλήνα» του γραφείου τους στην τοπική τους κοινωνία;

Πέτυχαν να κατανοήσουν τις ανάγκες των πολιτών και να προτείνουν «κάτι» στις συνεδριάσεις του Ε.Σ. που συμμετείχαν; Εισήγαγαν στους τομείς του κόμματος προτάσεις και ιδέες για συγκεκριμένα ζητήματα, για δράσεις, παρεμβάσεις και μεθόδους λειτουργίας και οργάνωσης του κομματικού μηχανισμού;

Λειτούργησαν με πνεύμα σύνθεσης και συνεννόησης και αφουγκράστηκαν τα οργανωμένα μέλη, αλλά και την κοινωνία στα κλιμάκια τα οποία μετείχαν; Απέδειξαν ότι είναι απελευθερωμένοι από συμφέροντα, πελατειακές εξαρτήσεις, «συστήματα» εξουσίας, κλπ;

Ο χρόνος θα δείξει…Προσωπικά πιστεύω πως όχι (οι περισσότεροι τουλάχιστον).

Αλλά ακόμα και οι «νεώτεροι» υποψήφιοι είναι πραγματικά νέοι; Μάλλον όχι. Οι περισσότεροι είναι απλά «νέοι» ηλικιακά, αλλά στην ουσία είναι είτε «γόνοι» οικογενειών που επιθυμούν να μετατραπούν σε πολιτικά τζάκια (με κάθε λογής εξαρτήσεις), είτε «πολιτικοί» «γόνοι» κατ’ εικόνα και ομοίωση του «κυβερνητικού» ΠΑΣΟΚ των συμβούλων.

Προφανώς δεν υπάρχει τίποτα κακό στη φιλοδοξία ενός νέου, έστω και αν υπάρχει οικογενειακό πολιτικό backround. Το ζήτημα είναι όμως ποιος είναι «ο βίος και η πολιτεία» του ίδιου και ποιοι κοινωνικοί αγώνες και ποιες οι πολιτικές που έχει υπηρετήσει ο ίδιος και αν έχει καταξιωθεί για αυτές.

Επίσης δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να υπηρετείς το κόμμα σου και τις ιδέες σου από θέσεις ευθύνης-εξουσίας. Το πρόβλημα είναι όταν οι θέσεις αυτές γίνονται αυτοσκοπός και στην συνέχεια μέσο πολιτικής επιβίωσης, εκλογικής αναγνωρισιμότητας, συγκρότησης εσωκομματικών μηχανισμών και εξαγοράς-άγρας στελεχών.

Σύντροφοι πολλοί θεωρούν ότι το Ε.Σ. δεν θα έχει κρίσιμο ρόλο. Πολλοί πιστεύουν ότι το στρατηγείο θα είναι το Πολιτικό Συμβούλιο και η Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ενώ τα όργανα κρούσης θα είναι η Νομαρχιακές και Τοπικές Οργανώσεις.

Όποιος όμως γνωρίζει το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει ότι αυτές οι οργανώσεις συνήθως στήνονται στο μοντέλο των ισορροπιών που διαμορφώνουν τα μέλη του Ε.Σ. και οι Βουλευτές. Άρα θα είναι μια από τα ίδια.

Βέβαια σε πολλές από αυτές θα ενταχθούν νέοι (σε κομματική ηλικία), αλλά ακριβώς επειδή θα είναι άπειροι θα είναι εύκολα καθοδηγούμενοι από τους «ανώτερους» «θεσμικούς». Παράλληλα πολλοί από αυτούς μετά από χρόνια θα νιώσουν «θύματα» και «νεροκουβαλητές» αυτών που βρίσκονται σήμερα στα καθοδηγητικά όργανα.

Αλήθεια αντέχει το ΠΑΣΟΚ μια ακόμα γενιά στελεχών που θα νιώσουν ότι προδόθηκαν από αυτούς που θα καταλάβουν την «εξουσία», στηριζόμενοι στον δικό τους αγώνα στον κοινωνικό στίβο;

Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Ταυτόχρονα όμως δεν βλέπω και ελπίδα. Νιώθω όλο και περισσότερο ότι το ΠΑΣΟΚ γίνεται και στο εσωτερικό του ένα βαθιά ταξικό και συντηρητικό μόρφωμα που διαφυλάττει ως «ιερό» το υπάρχων status duo των παροικούντων στο άξονα Χαριλάου Τρικούπη – Εξάρχεια – Κολωνάκι.

Σε αυτό το νέο σταυροδρόμι ας αλλάξουμε πορεία!

Δημοσιεύτηκε στο dialogos.pasok.gr

Σύντροφοι η εισαγωγή του κειμένου των πολιτικών θέσεων περιγράφει αδρά και με λίγα λόγια την ιστορική συγκυρία, αλλά και το “κλίμα” που αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ σήμερα.

Η κατάσταση θα μπορούσε να περιγραφεί με ακόμα πιο μελανά χρώματα, αν αναλογιστούμε το τέλμα και τον δημοκοπικό “παροξυσμό” στον οποίο κινείται η “άλλη αριστερά”, αλλά και την έλλειψη οργανωμένων κινημάτων πολιτών που να πιέζουν για ρήξεις.

Δυστυχώς σε αντίθεση με το 1974 υπάρχει μια πλειάδα πολιτών που είτε είναι αποκλεισμένοι από την παραγωγική διαδικασία και τους φορείς της (συνδικάτα, επιστημονικές ενώσεις, επιμελητήρια), είτε απογοητευμένοι από αυτούς, όπως και με τα πολιτικά κόμματα, αν όχι περισσότερο.

Πως μπορεί το ΠΑΣΟΚ να ανατρέψει την νοοτροπία της αδιαφορίας και την φιλοσοφία του ‘βολέματος’ χωρίς την αναγέννηση των μορφών εκπροσώπησης της κοινωνίας;

Πως μπορεί να έρθει μια πραγματική αλλαγή αν δεν αλλάξει η φιλοσοφία δράσης και συμμετοχής στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι των νέων, των συνδικάτων, των αυτοδιοικητικών θεσμών και της πνευματικής ηγεσίας του τόπου;

Ποιες είναι αλήθεια οι δυνάμεις που σήμερα επιδιώκουν και διεκδικούν τη “νέα” αλλαγή;

Δυστυχώς είμαι απαισιόδοξος από το γεγονός ότι αυτές οι δυνάμεις είναι σκόρπιες, χωρίς πολιτική και οργανωτική συμμετοχή. Παλιότερα τα κόμματα και δη το ΠΑΣΟΚ διασφάλιζε αυτή την συντονισμένη παρουσία και δράση.

Σήμερα όμως δεν έχει ‘κυβερνητικοποιηθεί’ μόνο το ΠΑΣΟΚ. Σε παρόμοια λογική διαχείρισης εξουσίας, προγραμμάτων και κονδυλίων έχουν μπει και οι φορείς της κοινωνίας.

Αλήθεια πως συγκροτούνται οι συνδυασμοί των επιμελητηρίων, των επιστημονικών ενώσεων, των δήμων και κάθε λογής κοινωνικών φορέων που διαχειρίζονται κάποιον (εθνικό ή ευρωπαϊκό) προϋπολογισμό; Σίγουρα δεν συγκροτούνται πολιτικά και σίγουρα δεν συγκροτούνται αντιπροσωπευτικά. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ έχει πρόβλημα “κολλητών” και “κουμπάρων” σε αυτά τα επίπεδα, ακόμα και αν δεν μιλάμε για “σκανδαλώδη διαχείριση”.

Σύντροφοι χρειάζονται ρήξεις και ρήξεις δεν μπορεί να κάνει πλέον η γενιά της μεταπολίτευσης. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αναπαράγει τα “κακώς κείμενα” που δημιούργησε.

Άρα μαζί με την “μεταπολίτευση” πρέπει να κλείσει με τιμητικό και πανηγυρικό τρόπο και η πορεία της “γενιάς” της, χωρίς να της δοθεί το δικαίωμα να αναπαραχθεί με τους “γόνους” ή με τους “υπαλλήλους” της σε οικογενειακό, κυβερνητικό και κομματικό επίπεδο.

Προσοχή! δεν μιλάω για εκείνους που έχουν προσωπική διαδρομή, ιστορία και πορεία και απλά κατά περιόδους ήταν πολιτικοί συνοδοιπόροι αυτών των στελεχών. Mιλάω για εκείνους που απέκτησαν και αποκτούν (βλέπε σύνθεση ΚΟΕΣ)”ιστορία” και “διαδρομή” με τις “ευλογίες” αυτής της γενιάς!

Δυστυχώς σήμερα στο ΠΑΣΟΚ συγκροτείται μια νέα γενιά “παραγόντων” που έχει καταξιωθεί και αναδειχθεί μόνο στα αρνητικά φαινόμενα της πορείας του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό, λοιπόν, το νέο σταυροδρόμι πρέπει να αλλάξουμε πορεία…

Κεντρικά Όργανα πολιτικής και οργανωτικής "δουλειάς" και όχι "κυψέλες" εκκολαπτόμενων υποψηφίων, ισορροπιών και δημοσίων σχέσεων

Δημοσιεύτηκε στο dialogos.pasok.gr

Η πρόταση για την συγκρότηση δυο κεντρικών οργάνων είναι σωστή. Επιβάλλεται όμως να καθοριστεί σαφώς η αρμοδιότητα και ο ρόλος τους. Σε ότι αφορά την Εθνική Συνδιάσκεψη θεωρώ ότι δεν μπορεί να έχει τη μορφή «μιας εκδρομής των περιφερειακών στελεχών στην Αθήνα» ή να απαξιωθεί από τα στελέχη του κέντρου ως μια αναγκαστική «δράση δημοσίων σχέσεων».

Η Εθνική Συνδιάσκεψη πρέπει όποτε συνεδριάζει, να μην είναι όργανο «επί παντός επιστητού», αλλά να αναδεικνύει συγκεκριμένα ζητήματα που θα αποτελούν για το ΠΑΣΟΚ πολιτική και κυβερνητική δέσμευση.

Επί της ουσίας η Εθνική Συνδιάσκεψη θα πρέπει να λειτουργεί στη βάση θεματικών συνδιασκέψεων, όπου για κάθε τομέα πολιτικής το ΠΑΣΟΚ θα διατυπώνει την ιδεολογική, πολιτική και προγραμματική του προσέγγιση επίσημα.

Σε αυτή τη βάση θα μπορέσει να αναδείξει το πρόγραμμα του και να κάνει κάθε στέλεχος του κοινωνό αυτών των επιλογών. Τα στελέχη που θα ενταχθούν στο όργανο αυτό λόγω θέσης θα πρέπει να δουλέψουν (στον τομέα τους) για την επεξεργασία και την παραγωγή των προτάσεων (π.χ. μέσα από τους Τομείς τους Εθνικού Συμβουλίου) και να μην νιώθουν θεατές ή χειροκροτητές.

Παράλληλα μέσα από ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα δράσης (π.χ. με ευθύνη των Περιφερειακών Επιτροπών) θα πρέπει να βγουν στην κοινωνία (όχι μόνο του Δήμου τους ή του χώρου εργασίας τους) και να προβάλουν τις θέσεις αυτές.

Έτσι το ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει να ενεργοποιήσει στελέχη τα οποία μόλις καταλάβουν κάποιο «θώκο» αιρετής πολιτικής ή συνδικαλιστικής εξουσίας ξεχνάνε τον κομματικό τους ρόλο και αρκούνται απλώς σε δημόσιες σχέσεις για ένα επόμενο βήμα στο ίδιο ή σε βουλευτικό επίπεδο.

Η συστράτευση των στελεχών οφείλει να είναι καθολική σε επίπεδο διαλόγου, παραγωγής και διάδοσης της κυβερνητικής και προγραμματικής πολιτικής του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Σε ότι αφορά την συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου (αρχικά Κεντρικής Επιτροπής) θεωρώ ότι η υπαναχώρηση στις πιέσεις των Βουλευτών, αλλά και στελεχών που ήδη είχαν μια θητεία στο Ε.Σ. και ...έβλεπαν να απομακρύνετε η δεύτερη, τραγική.

Στην ουσία η επιλογή αυτή θα αφήσει αναλλοίωτη την σύνθεση του οργάνου και τελικά η μόνη πραγματική ανανέωση θα είναι αυτή που θα έχει επιφέρει ο λαός μέσα από τους νέους Βουλευτές. Επί της ουσίας όλοι όσοι δεν κατάφεραν να εκλεγούν Βουλευτές και ήταν μέλη του Ε.Σ. θα επανέλθουν, όπως και όλοι οι συνεργάτες-πολιτικοί φίλοι Υπουργών και Βουλευτών.

Επί της ουσίας θα αναπαραχθεί τμήμα του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ και τμήμα των υποψηφίων που δεν κατάφεραν να εκλεγούν. Ακόμα και υποψήφιοι που δεν ήταν στο παλιό Ε.Σ., τώρα θα επιδιώξουν να είναι για να διασφαλίσουν και την επόμενη υποψηφιότητα τους.

Λυπάμαι σύντροφοι, αλλά στη βάση «βουλευτικών» φιλοδοξιών είτε αυτές που έχουν ικανοποιηθεί (εκλεγμένοι), είτε όχι (δεύτερη ευκαιρία) δεν μπορεί να χτιστεί το νέο και αναγεννημένο ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Πιστεύω ότι όσοι έχουν μια μικρή, έστω, κομματική εμπειρία ξέρουν ότι οι «Βουλευτικές κόντρες» αρχικά και οι «δημοτικές» (μετά το 1998) διέλυσαν τις τοπικές οργανώσεις και διαμόρφωσαν προσωπικούς μηχανισμούς και εκλογικούς στρατούς. Τότε έχοντας και την εξουσία Βουλευτές και «πολιτευτές» καθόριζαν με «εσωκομματικά» ρουσφέτια και την σύνθεση των Σ.Ε. και των Ν.Ε.

Αυτό θέλουμε να αναπαράγουμε ενόψει των επόμενων εκλογικών αναμετρήσεων;

Επίσης όλοι γνωρίζουμε ότι οι Βουλευτές και οι φιλοδοξούντες υποψήφιοι το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι η επανεκλογή τους. Έτσι ερίζουν ώστε να αποκλείσουν νέους υποψηφίους ή να επιβάλουν υποψηφίους που δεν βλάπτουν τους ίδιους, αλλά άλλους συνυποψήφιους τους που κατάγονται από άλλες περιοχές των Νομών τους.

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να πάρει την μεγάλη πρωτοβουλία και να σπάσει το απόστημα που ξεκινάει από την κορυφή. Το απόστημα που έχει καθηλώσει ιδεολογικά και πολιτικά το ΠΑΣΟΚ και το έχει καταντήσει έναν αργό, νωχελικό εκλογικό μηχανισμό σε φθίνουσα πορεία και σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών.

Η ανανέωση δεν μπορεί να επιτευχθεί με την ποσόστωση του 15% για τους νέους και του 20% για την ανανέωση των οργάνων. Για να γινόταν μια πραγματική ρήξη (έστω και με διοικητικό τρόπο) θα έπρεπε το ποσοστό ανανέωσης να έφτανε το 30%-35% και η συμμετοχή των νέων κάτω των 35 το 25%-30%.

Η ανανέωση και η δυναμική επανάκαμψη μας στην κοινωνία θα επιτευχθεί εμποδίζοντας την αναπαραγωγή συγκεκριμένων νοοτροπιών και συμπεριφορών οι οποίες συγκροτούνται στη βάση κάθε λογής βουλευτικών ή δημοτικών φιλοδοξιών και στη νομή της «προσδοκώμενης» εξουσίας.

Δεν μπορεί να αποτελεί στόχο απλά η μείωση του Μ.Ο. ηλικίας αυτών που τροφοδοτούν και αναπαράγουν τις νοοτροπίες του κυβερνητισμού και της εξουσιολαγνείας.

Για το σκοπό αυτό προτείνω την καθιέρωση ασυμβιβάστων:

1. Τα μέλη του Ε.Σ. του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι υποψήφιοι Βουλευτές και Δήμαρχοι, σε εκλογές που λαμβάνουν χώρα κατά την διάρκεια της θητείας τους, παρά μόνο με απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος, εφόσον συντρέχουν ειδικές πολιτικές προϋποθέσεις.

2. Δεν έχουν δικαίωμα εκλογής στο Ε.Σ. όσοι ήταν υποψήφιοι Βουλευτές κατά την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση και όσοι κατέχουν έμμισθη θέση συνεργάτη, συμβούλου, εντεταλμένου συμβούλου, Γενικού ή Ειδικού Γραμματέα ή οιανδήποτε διορισμένη θέση ευθύνης σε γραφεία Βουλευτών και σε γραφεία ή υπηρεσίες κάθε λογής αιρετής εξουσίας του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα (παραθέτω μια αντίστοιχη διατύπωση από το Καταστατικό της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ: «Όσα μέλη κατέχουν, κατόπιν διορισμού ή εκλογής, έμμισθη θέση πολιτικού χαρακτήρα στο κράτος ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ή είναι συνεργάτες βουλευτών δεν μπορούν να εκλέγονται και να είναι μέλη στα όργανα της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ.»)

3. Τα μέλη των Π.Ε. δεν μπορεί να ήταν στις προηγούμενες ή να είναι στις επόμενες εθνικές εκλογές υποψήφιοι Βουλευτές ή Νομάρχες, εκτός και αν αλλιώς αποφασίσει το Πολιτικό Συμβούλιο για ειδικούς πολιτικούς λόγους (προφανώς για τις επόμενες).

4. Τα μέλη των Ν.Ε. δεν μπορεί να ήταν στις προηγούμενες ή να είναι στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές υποψήφιοι Δήμαρχοι (εκτός και αν αποφασίσει το Εθνικό Συμβούλιο για ειδικούς πολιτικούς λόγους).

5. Τα μέλη των Σ.Ε. των Δημοτικών Οργανώσεων δεν μπορεί να ήταν ή να είναι υποψήφιοι σύμβουλοι με συνδυασμούς που δεν είχαν την επίσημη στήριξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εφόσον το ΠΑΣΟΚ έχει δώσει χρίσμα στο Δήμο τους.

6. Μέλη του Ε.Σ. ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορούν να γίνονται εν ενεργεία μέλη του Ε.Σ. της Νεολαίας και το αντίστροφο. (η ποσόστωση του 15% σε κάτι τέτοιο θα εξελιχτεί…όσα μέλη του Ε.Σ. Νεολαίας βρίσκονται σε ηλικία 26-29 θα κάνουν το «βήμα» πριν τελειώσει η θητεία τους στο Ε.Σ. της Νεολαίας…)

Σύντροφοι αυτές οι ρυθμίσεις θα απελευθερώσουν πραγματικές ανανεωτικές πολιτικές δυνάμεις που θα δουλέψουν με ρυθμούς ‘μυρμηγκιού΄ για την ιδεολογική, πολιτική και ηλικιακή ανανέωση του ΠΑΣΟΚ σε κεντρικό επίπεδο και θα μπορέσουν να φέρουν αέρα ανανέωσης, νέων ευκαιριών καθημερινής δράσης σε όλα τα επίπεδα.

Αλλιώς θα έχουμε ένα Ε.Σ. ίδιο με το προηγούμενο και σε πρόσωπα και σε νοοτροπίες!

Τέλος σε ότι αφορά τους Βουλευτές εκτιμώ ότι κανείς Βουλευτής δεν πρέπει να συμμετέχει σε κεντρικό πολιτικό καθοδηγητικό όργανο Σοσιαλιστικού Κόμματος (τουλάχιστον στην Ελλάδα).

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι Βουλευτές δεν κάνουν πολιτική δουλεία. Γνωρίζουμε επίσης (ιδιαίτερα στη επαρχία) ότι αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους σε επερωτήσεις και σε πολιτιστικές και κοινωνικές περιοδείες (ιδιαίτερα τώρα που δεν υπάρχει και το «πελατειακό» κράτος).

Ελάχιστοι είναι αυτοί που κάνουν πολιτική δουλεία στο κόμμα. Ακόμα πιο λίγοι αυτοί που συμμετέχουν σε κλιμάκια και περιοδείες κοντά στο λαό, σε άλλη περιοχή έξω από την εκλογική τους περιφέρεια.

Ακόμα και τα «κεντρικά στελέχη» επιδιώκουν να «εκδράμουν» για πολιτική δράση σε μέρες και ώρες που βολεύει τους ίδιους και όχι την περιοχή και την τοπική κοινωνία με την οποία πρέπει να έρθουν σε επαφή.

Προσωπικά εκτιμώ ότι αν ο Βουλευτής συμμετέχει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ στους Τομείς του Ε.Σ. (ανάλογα με την Επιτροπή της Βουλής στην οποία μετέχει) και στην Εθνική Συνδιάσκεψη συνεισφέρει τόσο πολιτικά, όσο και πρακτικά στην σύγκρουση με τη Νέα Δημοκρατία και συνεχίζει να βρίσκεται στην αιχμή του δόρατος στο επίπεδο της κοινωνίας και των ΜΜΕ. Η κομματική θέση δεν του προσδίδει κάποιο ιδιαίτερο κύρος…του προσδίδει απλά λόγο στην κατάρτιση κάθε λογής ψηφοδελτίων!

Η σύνδεση της Κ.Ο. με το Ε.Σ. και το Π.Σ. μπορεί να γίνει με βάση τα παραπάνω και την προσθήκη:

1. Στο Ε.Σ. μετέχουν οι Βουλευτές που μετέχουν στο Προεδρείο της Βουλής, στο Προεδρείο της Κ.Ο., οι Κοινοβουλευτικοί Εκπρόσωποι του Κόμματος και οι μετέχοντες στα Προεδρεία των (6) Διαρκών Επιτροπών και των (4) ειδικών μόνιμων επιτροπών.

Αν αυτό δεν θεωρείται επαρκές μπορεί να μπουν επίσης λόγω θέσης και οι επικεφαλείς των ΚΤΕ (αν και θεωρώ πιο κρίσιμη την σοβαρή-ενεργή τους παρουσία στους Τομείς του Ε.Σ.)

Με τέτοιες ρυθμίσεις και τομές θα έρθει η πραγματική ανανέωση και θα βρεθούν σε θέσεις ευθύνης στον «κεντρικό μηχανισμό» άνθρωποι φρέσκοι που να εκφράζουν τις γενιές των ανέργων, των υποαπασχολούμενων, των νέων επιστημόνων, των μικρομεσαίων και εν γένει των «μη προνομιούχων».

Οι νέες Οργανώσεις να δημιουργηθούν κινηματικά σε αντιστοιχία με την κοινωνία

Δημοσιεύτηκε στο dialogos.pasok.gr

Η δημιουργία οργανώσεων σε επίπεδο όσο το δυνατόν πιο κοντά στον πολίτη είναι κρίσιμη. Κρίσιμη προκειμένου να εκφράζεται ο προβληματισμός των πολιτών, αλλά και για να φτάνει παντού η πρόταση του ΠΑΣΟΚ.

Όπως έχει ειπωθεί το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται δουλειά “μυρμηγκιού” για να πετύχει τους στόχους του. Οι στόχοι αυτοί, που αφορούν συνολικά τον μετασχηματισμό της κοινωνίας και που δεν ολοκληρώνονται απλά με την κατάληψη της εξουσίας, χρειάζονται την συστράτευση των πολιτών παντού.

Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιοι θα παίξουν τον ρόλο του “μυρμηγκιού”; Τι θα εμπνεύσει τους πολίτες να ασχοληθούν ξανά; Ποιο θα είναι το κίνητρο ώστε στις κομματικές εκλογές να μην συμμετάσχουν μόνο οι “γνωστοί” των υποψηφίων, αλλά να γίνουν τοπικό γεγονός;

Επίσης θα αποφύγει το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη φάση το “στήσιμο” οργανώσεων στα μέτρα υποψηφίων κάθε είδους εθνικών ή τοπικών εκλογών; Το κρίσιμο είναι οι νέες οργανώσεις να στηθούν σε πραγματικά μεγέθη και όχι απλά με αριθμητικά δεδομένα.

Ταυτόχρονα επιβάλλεται η διαδικασία αυτή να γίνει ανοιχτά και κυρίως κινηματικά, ώστε να συμμετάσχουν οι πραγματικές κινηματικές δυνάμεις.
Πρέπει να εμπνεύσουμε τους πολίτες να συμμετάσχουν ως υποψήφιοι και να φέρουν ένα νέο αέρα στις τοπικές κοινωνίες, αλλά και να ψηφίσουν περισσότεροι από τα “συνήθη” “κουκιά” μιας χρήσης.

Αυτή η διαδικασία ξεκινάει από την κορυφή. Ο Πρόεδρος με τις πρωτοβουλίες του στο Συνέδριο, αλλά και μετά. Τα λεγόμενα “κορυφαία” στελέχη και οι Βουλευτές, όπου επιβάλλεται να αφήσουν τις στοιχίσεις, τις χρεώσεις και τους μηχανισμούς και εν τέλει τα μέλη του νέου Ε.Σ. που θα πρέπει να γυρίζοντας στους Νομούς τους να φέρουν ένα άλλο πνεύμα και μια διαφορετική αντίληψη για την το νόημα και την “διαχείριση” της κομματικής εξουσίας.

Μπορεί αυτό να γίνει ή θα επικρατήσουν οι “λίστες” και οι “λίσταρχοι” που τελικά θα αναπαράγουν το “φθαρμένο” ΠΑΣΟΚ, ίσως με νεότερη ηλικιακά σύνθεση;

"ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ": Ας εγκαταλείψουμε τις πρακτικές που την ευτελίζουν!

Δημοσιεύτηκε στο dialogos.pasok.gr

Το κείμενο των πολιτικών θέσεων δίνει στην ουσία την συνταγή για να αλλάξει το ΠΑΣΟΚ, αλλά θέτει και τον στόχο, τόσο για το ΠΑΣΟΚ, όσο και για την χώρα. Παρόλα αυτά η πορεία του ΠΑΣΟΚ (κατά την προσυνεδριακή περίοδο) δεν έπεισε και δεν ανέδειξε τίποτα από όλα όσα περιγράφονται.

Υπήρξε ‘αξιοκρατία’ στην σύνθεση των ΝΟΕΣ; Υπήρξε αξιολόγηση για την πορεία των παλιών Ν.Ε. και έτσι σε πολλές περιπτώσεις οι Συντονιστές και οι Γραμματείες τους μπήκαν αυτούσιες στις ΝΟΕΣ; Μήπως σήμερα υπάρχει αξιολόγηση του έργου των ΝΟΕΣ και κάποιας μορφής απόδοσης ευθυνών για να μη δούμε κάποιους να γίνονται Ε.Σ. ή να μπαίνουν σε άλλα όργανα, χωρίς ουσιαστικό έργο, ούτε καν κατά την περίοδο του Προσυνεδριακού Διαλόγου;

Σύντροφοι, δρω σε ένα καταπράσινο Νόμο, με απόλυτη κυριαρχία σε όλα τα επίπεδα (συνδικαλιστικό, αυτοδιοικητικό, ΜΜΕ)του ΠΑΣΟΚ. Ο Προσυνεδριακός Διάλογος ήταν απογοητευτικός. Οι κομματικές οργανώσεις δεν έκαναν καμία προσπάθεια για την ενημέρωση των πολιτών και των μελών για τις δημοτικές ολομέλειες. Όσοι παραβρέθηκαν κινητοποιήθηκαν από τους Βουλευτές που μετείχαν στα κλιμάκια και από SMS που εστάλησαν στα κινητά όσων τα είχαν δηλώσει.

Στις περισσότερες περιοχές οι απλοί πολίτες δεν νοιάζονταν ούτε για τις πολιτικές θέσεις, ούτε για το Καταστατικό. Για αυτά ενδιαφερόμασταν μόνο τα κλιμάκια και το στελεχιακό δυναμικό που ήταν παρών.

Όλοι αναζητούσαν τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ για το Ασφαλιστικό, αλλά και για άλλα θέματα και όλοι έβγαζαν γκρίνια για τις δημοσκοπήσεις. Δυστυχώς τα περισσότερα στελέχη οχυρώνονταν πίσω από το επικοινωνιακό “εμπάργκο” και δεν έλεγαν κουβέντα για την οργανωτική αδράνεια του μηχανισμού.

Το κορυφαίο εν τέλει είναι ότι ακόμα και όταν το ΠΑΣΟΚ παρήγαγε φυλλάδια για διάφορα ζητήματα ενόψει του Προσυνεδριακού Διαλόγου, ώστε να ενημερωθούν οι πολίτες αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν. Στοιβάζονται στα γραφεία της Ν.Ε. Τα μόνα που μοιράστηκαν ήταν αυτά για την Παιδεία, όπου υπήρχε κλιμάκιο Βουλευτών, άρα και κομματικών παραγόντων (όπου δεν πάνε οι Βουλευτές τους δεν πάνε και τα στελέχη των Ν.Ε.)

Αν με αυτό το κόμμα και με αυτές τις νοοτροπίες του κομματικού μηχανισμού πιστεύουμε ότι θα επιτευχθούν αυτά που λέει το Κείμενο των Πολιτικών Θέσεων είμαστε γελασμένοι.

Λυπάμαι για αυτά τα φαινόμενα, αλλά και γι’ αυτό που θα γράψω. Ίσως να πρέπει να γυρίσουμε σε μια εποχή όπου η Κ.Ε. δεν θα είναι προϊόν ‘λίσταρχων’ και ‘φιλόδοξων διαδόχων’, αλλά επιλογή του Προέδρου. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη λύση για το ΠΑΣΟΚ βλέποντας ποιοι συνωστίζονται, για να μπουν στις γραμμές, αλλά κυρίως πως επιδιώκουν να το πετύχουν.

Το χειρότερο φυσικά δεν είναι η φιλοδοξία κάποιων. Το χειρότερο είναι η διαχείριση που κάνουν τα στελέχη του “κεντρικού” μηχανισμού. Απουσιάζει η αξιοκρατία και περισσεύει η υποταγή και η συναλλαγή!

8ο Συνέδριο ΠΑΣΟΚ: Άλμα στο μέλλον

Σύντροφοι και συντρόφισσες

σήμερα λίγο πριν το Συνέδριο μας, και μερικές μέρες μετά τις περιβόητες δημοσκοπήσεις, που δείχνουν ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των ποσοστών μας, επιβάλλεται να συζητήσουμε πολιτικά και να αναζητήσουμε λύσεις.

Επιβάλλεται να δούμε τι πρέπει να εντάξουμε στο ιδεολογικό και πολιτικό μας οπλοστάσιο, αλλά και τι πρέπει να αφήσουμε στο παρελθόν.

Τι πρέπει να αναδείξουμε ό,τι χρειαζόμαστε από τις ιστορικές και κοινωνικές μας ρίζες, αλλά και τι πρέπει να εντάξουμε ως καινούριο, σύγχρονο, ρεαλιστικό και αποδοτικό, για την συγκυρία που βιώνουμε.

Τι πρέπει να δικαιολογήσουμε, από το παρελθόν μας, ως αναγκαστική επιλογή για την επίτευξη κρίσιμων και στρατηγικών εθνικών στόχων, αλλά και τι πρέπει να κατακρίνουμε ως αντίθετο με τις αρχές και τις αξίες μας.

Ταυτόχρονα, πρέπει να δώσουμε απάντηση σε μερικά ακόμα κρίσιμα ζητήματα. Στο ζήτημα της αντιπροσωπευτικότητας, την κρίση στην εμπιστοσύνη στους θεσμούς, το ζήτημα της ηθικής της πολιτικής και το ζήτημα της εκπροσώπησης των «μη προνομιούχων» κοινωνικών ομάδων.

Ξεκινώντας αυτή την συζήτηση –που σχετίζεται άμεσα με την κρίση του πολιτικού συστήματος– αρχικά διαπιστώνουμε ότι έχει γίνει περισσότερο από κοινότυπη η ανάλυση αυτής της κρίσης.

Όλοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, επιστήμονες, αναλυτές διατυπώνουν συνεχώς διαπιστώσεις που συγκλίνουν στο ότι οι πολίτες είναι απογοητευμένοι από την πολιτική.

Ότι είναι δύσπιστοι προς τους πολιτικούς και το κυριότερο ότι δεν πιστεύουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Δηλαδή έχουν χάσει την ελπίδα τους.

Δυστυχώς, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει συμβάλει με τον τρόπο του σε αυτή την εξέλιξη. Έχει καταστήσει την παρουσία του μη αξιόπιστη αφού υπήρξε αν-αντιστοιχία των πολιτικών του με την ιδεολογία του, αλλά και αν-αντιστοιχία της λειτουργίας μερικών στελεχών του με τις αξίες και τις αρχές του.

Δυστυχώς όμως σήμερα, ούτε εμείς λέμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους. Κυρίως, όμως δεν μιλάμε καθαρά για τις λύσεις που απαιτούνται.

Α. ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Όλοι γνωρίζουμε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ., όταν ιδρύθηκε, ήρθε στη χώρα μας, ως μια δύναμη ανατροπής και ως μια δύναμη σύγκρουσης με το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, που είχε επιβάλει η δεξιά επί δεκαετίες, αλλά και ως μια δύναμη αλλαγής του status quo της ελληνικής κοινωνίας.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το πέτυχε αυτό γιατί είχε μια ξεκάθαρη ιδεολογία. Ιδεολογία που ήταν προϊόν μιας ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας για την οργάνωση της οικονομίας, της κοινωνίας και του Κράτους.

Μιας κοσμοθεωρίας με άποψη για τον ρόλο της χώρας στην διεθνή σκηνή, υπό την συγκυρία του Ψυχρού Πολέμου.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με βάση αυτά έθεσε σε πρώτο πλάνο τις πολιτικές ελευθερίες του λαού, που βάναυσα και επί δεκαετίες καταπατούσαν οι διάφορες εκφάνσεις της δεξιάς.

Αυτή όμως η «δημοκρατική» προσέγγιση για την λειτουργία του Κράτους και των θεσμών δεν σταματούσε εκεί, αλλά συμπυκνωνόταν στο στόχο του ΠΑΣΟΚ για «ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ». Αυτό το νόημα είχε και το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία».

Δηλαδή, όχι απλά οι πολίτες να λένε ελεύθερα τη γνώμη τους, να συνδικαλίζονται και να διαδηλώνουν, αλλά κυρίως να συμμετέχουν στην λήψη των αποφάσεων που τους αφορούν και στην διαμόρφωση των πολιτικών της Κυβέρνησης και της αυτοδιοίκησης.

Μπορούμε σήμερα να δηλώσουμε στους Έλληνες ότι στην τελευταία κυβερνητική μας θητεία ήταν αυτοί που έπαιρναν τις μικρές ή μεγάλες αποφάσεις; Μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι εκπροσωπήσαμε αυθεντικά όλες τις κοινωνικές τάξεις και τις ανάγκες τους;

Προφανώς όχι. Τις μεγάλες αποφάσεις τις έπαιρνε μια κλειστή ομάδα πολιτικών στελεχών, επιστημόνων, τεχνοκρατών και συμβούλων. Ομάδα που απηχούσε τις απόψεις μιας νέας κοινωνικής ελίτ και ενός νέου οικονομικού κατεστημένου, που έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας.

Αντίστοιχα, σε τοπικό επίπεδο, κατά την πρόσφατη κυβερνητική μας περίοδο, δικαίωμα λόγου και εξουσία διαχείρισης είχε μόνο ένας «στενός» κομματικός μηχανισμός και όσοι είχαν πρόσβαση σε αυτόν.

Μηχανισμός που ενδιαφερόταν μόνο για την επιβίωση του, την αναπαραγωγή του και τον έλεγχο και τη νομή της εξουσίας. Ένας μηχανισμός που από τη μια συνολικά απαξίωνε τις κομματικές διαδικασίες και τον ρόλο των οργανώσεων και από την άλλη «εξαγόραζε» την συναίνεση συνδικάτων, αυτοδιοίκησης και κοινωνικών φορέων, με αντάλλαγμα χρίσματα, χρηματοδοτήσεις και «κομματική εξουσία».

Ταυτόχρονα κρατούσε δέσμιο ένα μεγάλο κομμάτι πολιτών μέσα από ένα πελατειακό σύστημα. Το πελατειακό κράτος δεν είναι μόνο γαλάζιο, υπήρξε κάποτε και «πράσινο», ας μην το ξεχνάμε.

Αυτό το σκηνικό είναι η πρώτη δική μας αδυναμία που επιτείνει σημαντικά την απαξίωση του πολιτικού συστήματος.

Ο λαός μας ποτέ δεν πίστευε στην δεξιά και στην πολιτική της για την οργάνωση και την λειτουργία του κράτους.

Ποτέ δεν πίστευε ότι η ΝΔ αποδέχεται την αποκέντρωση, την διάκριση των εξουσιών, την αξιοκρατία και την συμμετοχή των πολλών στην λήψη των αποφάσεων.

Εμείς όμως καταφέραμε να πείσουμε το λαό πως «είμαστε ίδιοι» με τη δεξιά.

Άρα αν θέλουμε να αλλάξει κάτι. Αν θέλουμε να ξεπεραστεί η κρίση του πολιτικού συστήματος και να γίνουμε η ελπίδα των πολλών πρέπει να επανα-διατυπώσουμε την πίστη μας στην «Λαϊκή Κυριαρχία» και να δείξουμε με σύγχρονους όρους τι περιεχόμενο έχει σήμερα ο όρος «ο λαός στην εξουσία».

Οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που προτείνει του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για το κεντρικό κράτος, την αυτοδιοίκηση, την λειτουργία-ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, το νέο εκλογικό νόμο, το πλαίσιο για τις Ανεξάρτητες Αρχές και την λειτουργία των ΜΜΕ, πρέπει να μπουν κάτω από αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο.

Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να πείσουμε τον πολίτη ότι η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας –και όχι το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του– συρρικνώνει και απειλεί με διάφορους τρόπους, τα δικαιώματα του.

Επιβάλλεται επίσης να τον εμπνεύσουμε να συμμετάσχει, να τον πείσουμε να συμπαραταχθεί μαζί μας για να έρθει η αλλαγή.

Β. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Δεύτερος πυλώνας της μεταρρυθμιστικής προσέγγισης του ΠΑΣΟΚ, από την ίδρυση του, ήταν η διαφορετική αντίληψη, από την δεξιά, για την οργάνωση της οικονομίας, για τον αναδιανεμητικό και παρεμβατικό ρόλο του κράτους και την συνεκτική κοινωνία.

Αυτό εκφράστηκε με την θέση για «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ».

Αλήθεια μπορούμε να ισχυριστούμε ότι την προηγούμενη περίοδο της διακυβέρνησης μας αξιοποιήσαμε το κράτος προς αυτή την κατεύθυνση και του δώσαμε πραγματικό ρόλο ρυθμιστή υπέρ των «μη προνομιούχων»;

Προφανώς όχι. Οι επιλογές μας για τις «ελαστικές» μορφές απασχόλησης, η γιγάντωση των δυνάμεων και της επιρροής της αγοράς και η ακρίβεια, έδωσαν στον κόσμο την αίσθηση ότι είμαστε ίδιοι με την δεξιά.

Η παρουσίαση, ακόμα και από εμάς, ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ένα μέτρο οικονομικής εξυγίανσης, αναδιάρθρωσης και αναπτυξιακής προοπτικής, έριξαν τις διαχωριστικές γραμμές με την φιλελεύθερη δεξιά.

Η «προβολή» της χρηματιστηριακής λειτουργίας ως καθρέφτη της οικονομικής μας πολιτικής και η προβολή της εισόδου στην ΟΝΕ ως επιστέγασμα μιας «ισχυρής Ελλάδας», δεν έπεισαν τους πολίτες.

Δεν έπεισαν τους πολίτες που δοκιμάστηκαν από την είσοδο του Euro και φυσικά απογοήτευσαν όσους δοκιμάστηκαν από τους κερδοσκόπους της αγοράς.

Δεν έπεισαν όσους αναζητούσαν δουλειά ή δαπανούσαν πολλά χρήματα για παιδεία και υγεία.

Δεν έπεισαν όσους είδαν την επιχείρηση τους να συρρικνώνεται από τα πολυκαταστήματα και τις πολυεθνικές.

Σύντροφοι, εμείς ξεγελάσαμε τους πολίτες και τους πείσαμε ότι οι δυνάμεις της αγοράς δήθεν έχουν και ανθρώπινο πρόσωπο.

Αυτή είναι η δεύτερη σημαντική δική μας αδυναμία που τελικά επίσης επιτείνει την κρίση του πολιτικού συστήματος, αφού εμείς και η ευρύτερη «προοδευτική παράταξη» ήμασταν πάντα η ελπίδα των πολιτών.

Ο λαός μας παραδοσιακά δεν πίστευε ότι η δεξιά έχει κοινωνικές ευαισθησίες. Ποτέ δεν πίστευε ότι μπορεί να «προστατεύσει» τον εργαζόμενο και τον μικρομεσαίο επιχειρηματία έναντι του κεφαλαίου, των πολυεθνικών και κάθε λογής ισχυρών.

Η πολιτική μας όμως στο χώρο της οικονομίας, στον τομέα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, και σε ορισμένα κοινωνικά ζητήματα αιχμής, έδωσαν το δικαίωμα στην ψευδεπίγραφη ρητορεία του Καραμανλή να ξεγελάσει τους πολίτες.

Η δεξιά σύντροφοι μας έκανε «ρελάνς» από τα αριστερά. Σήμερα όμως οι μάσκες έχουν πέσει. Η κενή περιεχομένου «ρητορεία» του Καραμανλή δεν πείθει πλέον κανένα.

Σήμερα οι δαπάνες για την υγειά και την παιδεία συρρικνώνονται.

Σήμερα το ασφαλιστικό σύστημα λεηλατείται και αποδομείται.

Σήμερα τα μονοπώλια βλέπουν την Ελλάδα ως παράδεισο.

Σήμερα η ακρίβεια και ο δανεισμός πιέζουν την ελληνική οικογένεια

Δυστυχώς, όμως πλέον, δεν φτάνει απλά να αναδεικνύουμε το αντιλαϊκό πρόσωπο της δεξιάς.

Σήμερα απαιτείται να μιλήσουμε ξεκάθαρα και να πούμε ότι θέλουμε το κράτος να έχει υπό την ευθύνη του σημαντικούς τομείς της οικονομικής δραστηριότητας.

Έχει σημασία να πούμε ότι θέλουμε το κράτος να παρεμβαίνει νομοθετικά και να ρυθμίζει την αγορά.

Σήμερα, έχει σημασία να πούμε ότι απαιτούμε στροφή στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποδυναμώνουν την πολιτική εξουσία, έναντι του τραπεζικού συστήματος και των χρηματοπιστωτικών αρχών.

Σήμερα, έχει σημασία να πούμε ότι πολεμάμε σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο τις πολιτικές που επιτείνουν την φτώχια για τους πολλούς, παράγοντας κέρδη για τους λίγους.

Να πούμε ξεκάθαρα ότι είμαστε με τις δυνάμεις της εργασίας, που δεν επιτρέπεται να συμπιεστούν άλλο και που χρειάζονται πολιτικές ευρωπαϊκού ή παγκόσμιου επιπέδου για να διασφαλιστεί η αξιοπρεπής διαβίωση τους.

Σήμερα, επιβάλλεται να πούμε ότι η δημόσια περιουσία δεν είναι είδος προς πώληση, για να ενισχυθεί η δημοσιονομική πολιτική, αλλά είναι μέσο άσκησης πολιτικής για την ενίσχυση της παραγωγικής βάσης της χώρας και την αύξηση του εθνικού πλούτου.

Όλα αυτά δεν μπορούν να περιγραφούν μόνο με το σύνθημα «Ισχυρή Ελλάδα-Δίκαιη Κοινωνία».

Όλα αυτά πρέπει να μπουν κάτω από μια ομπρέλα συνθημάτων που να δηλώνουν την σύγκρουση μας το άπληστο πολυεθνικό κεφάλαιο, την σύγκρουση μας με την παρασιτική κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, την σύγκρουση μας με τα μονοπώλια και τους νόμους του κέρδους.

Όλα αυτά πρέπει να εκφραστούν από πρόσωπα που πιστεύουν σε αυτές τις ιδέες όχι μόνο λεκτικά, αλλά αυτό να έχει φανεί από την πολιτικής τους διαδρομή. Πρόσωπα που δεν είχαν σχέση με τον τρόπο που ασκήσαμε την οικονομική και κοινωνική πολιτική τα προηγούμενα χρόνια.

Γ. ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ

Ο τρίτος μεγάλος πυλώνας των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ συμπυκνωνόταν στον όρο «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ».

Τότε μέσα σε ένα διαφορετικό διεθνές πλαίσιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ανέδειξε την εθνική και λαϊκή ανάγκη η «Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες». Αναγκαία συνθήκη για να αποφασίζουν οι πολίτες και η Κυβέρνηση τους για την τύχη της χώρας.

Σήμερα αν και το διεθνές περιβάλλον είναι διαφορετικό απειλείται και πάλι η ανεξαρτησία της εξωτερικής μας πολιτικής.

Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει απεμπολήσει το εθνικό κεφάλαιο αξιοπιστίας και το επίπεδο διεθνούς αποδοχής που είχε επιτύχει το ΠΑΣΟΚ.

Ταυτόχρονα έχει καταστήσει την πολιτική της χώρας «ουρά» των επιλογών και των συμφερόντων των Η.Π.Α. και θεατή των επιλογών των ισχυρών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σήμερα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να φέρει ξανά τα εθνικά θέματα στο προσκήνιο της πολιτικής επικαιρότητας.

Οφείλει να δείξει ότι είναι πατριωτική δύναμη και να αντιταχθεί στην λαϊκίστικη, εθνικιστική και «πατριδοκάπηλη» πολιτική του ΛΑ.Ο.Σ. Δεν επιτρέπεται να χαρίζουμε τα εθνικά μας ζητήματα στην ακροδεξιά.

Αυτό πρέπει να γίνεται όχι μόνο με αφορμή το θέμα των Σκοπίων, αλλά σε κάθε έκφανση των διεθνών σχέσεων της χώρας.

Ιδιαίτερα, στα ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου λαμβάνονται κρίσιμες αποφάσεις που επηρεάζουν την θεσμική, οικονομική και κοινωνική οργάνωση της χώρας, επιβάλλεται να αναδεικνύουμε συνεχώς τις αδυναμίες και τις αστοχίες της Κυβέρνησης.

Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ οφείλει να επανασυνδεθεί σε βάθος και όχι μόνο σε επίπεδο κορυφής με το διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα και τα κινήματα κατά της φτώχιας, του πολέμου, του οργανωμένου εγκλήματος, και της διαφθοράς.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αυτά τα πολιτικά ζητήματα αιχμής είναι κρίσιμα για την μελλοντική πορεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η περιγραφή που γίνεται στο κείμενο των Πολιτικών Θέσεων ότι το ΠΑΣΟΚ «επιστρέφει στις ρίζες του για να αντλήσει έμπνευση και κουράγιο και ρίχνει ένα νέο, φρέσκο βλέμμα στη διαδρομή του» πρέπει να γίνει πράξη.

Αυτή σύνδεση με την ιστορία μας, με βάση τον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό, είναι κρίσιμο ζήτημα γιατί από αυτήν θα κριθεί η αξιοπιστία του πολιτικού μας λόγου.

Δ. ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ-ΑΝΑΝΕΩΣΗ

Αυτό είναι το τέταρτο και πιο κρίσιμο στοιχείο για την πορεία επανάκαμψης μας. Η αξιοπιστία μας, η ηθική στην πολιτική, η ηθική των στελεχών μας, αλλά και η ανανέωση προσώπων είναι ένα αδιαίρετο τετράπτυχο.

Η κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς και το πολιτικό σύστημα, είναι κατ΄ ουσία κρίση εμπιστοσύνης στα πρόσωπα που το εκφράζουν.

Το Κίνημα μας και τα στελέχη μας δεν δίνουν ξεκάθαρη απάντηση ούτε σε όλα τα παραπάνω. Φυσικά σε μεγάλο βαθμό αυτό είναι δύσκολο, αφού δεν μιλάμε για συγκεκριμένα στελέχη που είχαν παράνομη δράση ή συμπεριφορά ελεγχόμενη ιδεολογικά και πολιτικά.

Η κοινή γνώμη όμως έχει πειστεί τόσο από τις πολιτικές μας, που περιέγραψα παραπάνω, όσο και από την συμπεριφορά μερίδας στελεχών μας ότι είμαστε «παρτάκηδες», «βολεμένοι» και ότι τελικά με τη Νέα Δημοκρατία είμαστε κομμάτι του ίδιου «συστήματος».

Αυτό επιτείνεται από την εμμονή κάποιων στη φιλοσοφία του «μεσαίου χώρου». Ένας «μεσαίος χώρος» που κυρίως αντιστοιχεί σε μια «μεσαία» τάξη με ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης και που σήμερα μεγάλο μέρος της κλυδωνίζεται, από τις πολιτικές της ΝΔ, αλλά ακόμα δεν το έχει συνειδητοποιήσει.

Αυτή η λεγόμενη «μεσαία» ή «ανερχόμενη» τάξη δεν είναι πλέον ενιαία. Στο εσωτερικό της υπάρχουν «ανώτερα στρώματα» που συγκροτούν ένα νέο σώμα «βολεμένων».

Δυνάμεις που σήμερα συγκροτούν ένα νέο «κατεστημένο» με συντηρητικές αντιλήψεις για τα κοινωνικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες των ασθενέστερων πολιτών.

Δυνάμεις που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό τον «δημόσιο τομέα», τις δωρεάν παροχές προς τους κοινωνικά ασθενείς, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, το αναδιανεμητικό φορολογικό σύστημα και τον κρατικό παρεμβατισμό.

Αυτή η μετατόπιση των αντιλήψεων τμήματος της «μεσαίας τάξης» εκφράζεται και με την λεγόμενη εσωτερική πολιτική «σύγχυση» που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτή η σύγκρουση εκφράστηκε και στο επίπεδο της ανάδειξης ηγεσίας.

Αυτή η σύγχυση και ασάφεια αναζητά οριστική λύση στο Συνέδριο.

Σε αυτή την αποσαφήνιση, την ηθική ανασύνταξη και την ανάκτηση της αξιοπιστίας μας, που στην ουσία αποτελούν την διέξοδο από την κρίση, μπορεί να βοηθήσει και η αλλαγή προσώπων.

Η ανανέωση μπορεί να γίνει ένα εργαλείο για να «περάσει» πιο εύκολα η πολιτική μας, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό.

Από τη μια μεριά η ανάδειξη νέων –όχι μόνο ηλικιακά– στελεχών, πρέπει να γίνει με πολιτικά κριτήρια, ώστε να αποφύγουμε την σύγχυση στα μηνύματα και τις επιλογές μας. Από την άλλη απαιτείται πολλά στελέχη να φύγουν από την πρώτη γραμμή σε εθνικό και τοπικό επίπεδο.

Στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κ.Ο.Ε.Σ., κάποιος σύντροφος μίλησε για εθελούσια έξοδο, ίσως κάποιοι να πρέπει να το σκεφτούν. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο προηγούμενο συνέδριο έβαλε όριο θητειών και ποσοστό ανανέωσης των οργάνων, ίσως οι θητείες να πρέπει να αποκτήσουν αναδρομική ισχύ, τουλάχιστον από το 2000.

Σήμερα, μιλάει για ποσόστωση συμμετοχής νέων κάτω των 35 και για υποχρεωτική συμμετοχή πρωτοεκλεγόμενων σε ποσοστό 50% στα τοπικά όργανα.

Σύντροφοι, αυτές οι ρυθμίσεις βοηθούν, αλλά εξακολουθούν να είναι διοικητικές και να μην αγγίζουν την πολιτική ουσία των προβλημάτων μας, που επηρεάζουν και το πολιτικό σύστημα.

Αν δεν γίνουμε εμείς η ελπίδα των πολιτών. Οι διοικητικές ρυθμίσεις θα καταγραφούν απλά ως μια απέλπιδα και αποτυχημένη προσπάθεια.

Όποιοι και αν φύγουν, όποιοι και αν έρθουν αυτό πρέπει να γίνει με όρους αξιοκρατίας και αντιπροσώπευσης συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων.

Πρέπει λοιπόν μαζί με τις ξεκάθαρες πολιτικές επιλογές, να φέρουμε στα όργανα μας τους μη προνομιούχους, την γενιά των «700 Ευρώ», τους άνεργους και να απομακρύνουμε από τα όργανα μας τους «βολεμένους» και τους «συντηρητικούς».

Πρέπει να φέρουμε στα όργανα μας όσους ασφυκτιούν από την πελατειακή λειτουργία του Κράτους και να διώξουμε αυτούς που την διαχειρίζονταν σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο.

Πρέπει να φέρουμε αυτούς που εκφράζουν τις νέες επιστημονικές και παραγωγικές δυνάμεις και να διώξουμε αυτούς που εκφράζουν ένα μεσοαστικό οικονομικό-κοινωνικό κατεστημένο.

Πρέπει να φέρουμε όσους θέλουν να δημιουργήσουν για την χώρα και να προσφέρουν στην κοινωνία και να διώξουμε όσους «καρπώνονται» παρασιτικά τον κόπο και την εργασία των πολλών.

Πρέπει να φέρουμε όσους σκέφτονται διεθνιστικά και δρουν κινηματικά ενάντια στην φτώχια, τον πόλεμο, την περιβαλλοντική καταστροφή και τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές και να διώξουμε όσους σκέφτονται τοπικιστικά, δρουν πελατειακά και συμβιβάζονται με κάθε λογής ανάπτυξη αρκεί να τους αποφέρει κέρδος.

Σύντροφοι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε αυτές τις επιλογές; Είμαστε έτοιμοι να πούμε «ΟΧΙ» στους συντηρητικούς και συμβιβασμένους και όχι απλά ένα «ΟΧΙ» στους «παλιούς»;

Είμαστε έτοιμοι να πούμε «ΝΑΙ» σε αυτούς που σκέφτονται προοδευτικά, δρουν πολιτικά και συνδέονται με τα λαϊκά κοινωνικά κινήματα και τις ανάγκες της πλειοψηφίας του λαού και όχι απλά «ΝΑΙ» στους νέους;

Αν θέλουμε να πείσουμε πρέπει να κάνουμε όλα τα παραπάνω. Να συνδεθούμε με τις ρίζες μας και να ξαναδιατυπώσουμε το τετράπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Δικαιοσύνη – Δημοκρατική Διαδικασία».

Να το κάνουμε με αξιόπιστα, νέα και ηθικά ακέραια πρόσωπα.

Και εν τέλει να το κάνουμε μαζικά σε όλα τα επίπεδα. Σε κάθε χωριό, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο εργασίας.

Όλες οι νέες πολιτικές του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όσο καινοτόμες και να είναι, όπως π.χ. η «πράσινη οικονομία» πρέπει να διατυπωθούν καθαρά, αξιόπιστα και δυναμικά.

Σύντροφοι, τελειώνοντας εκτιμώ ότι η αυτή η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική "μάχη" της αλλαγής, όπως την οριοθέτησα, περνάει μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες και ευτυχώς ή δυστυχώς πρέπει να ξεκινήσει από την κορυφή.

Το νέο Εθνικό Συμβούλιο, τα νέα όργανα που θα εκλεγούν σε 1-2 μήνες και κυρίως οι επιλογές προσώπων που θα γίνουν το επόμενο διάστημα στο χώρο του μαζικού κινήματος είναι η νέα -τεχνικά- αφετηρία.

Αν το Εθνικό Συμβούλιο είναι άθροισμα "λαμπερών" προσωπικοτήτων, "γόνων" πολιτικών οικογενειών, φιλόδοξων υποψηφίων και "ατσαλάκωτων" πετυχημένων ιδιωτών, τότε μοιραία θα είναι ένα Ε.Σ. πασαρέλας, συμβιβασμών και δημοσίων σχέσεων.

Θα είναι ένα Ε.Σ. που θα αναπαράγει σε κάθε τοπική κοινωνία το πελατειακό σύστημα και τους παλιούς συσχετισμούς νομής της μικρής ή μεγάλης κομματικής, συνδικαλιστικής και αυτοδιοικητικής εξουσίας.

Το νέο Ε.Σ. πρέπει να απαρτίζεται από νέους δυναμικούς ανθρώπους που προέρχονται από μαζικούς χώρους, έχουν δώσει συνδικαλιστικούς αγώνες και δεν έχουν πολιτικές, οικονομικές, επαγγελματικές ή ακαδημαϊκές εξαρτήσεις από κανένα σύστημα ή υποσύστημα του κυβερνητικού ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή των παραγώγων του.

Πρόσωπα που δεν έχουν μετάσχει στο πελατειακό σύστημα των κάθε λογής εκλογών, ούτε κληρονομούν το οικογενειακό πλέγμα συμμαχιών ή συγκρούσεων και φυσικά άνθρωποι χωρίς "επιχειρηματικές" πλάτες.

Τέλος, στο σύνολο της κομματικής δομής όσοι μετάσχουν στα νέα όργανα πρέπει να έχουν ηθικό ανάστημα και οι "επικεφαλείς" να έχουν πολιτικο-οργανωτικές ικανότητες, που να είναι, ας πω, ένα "κλικ" πιο πάνω από την λοιπή σύνθεση κάθε οργάνου.

Αυτό είναι βασικό για να ιδεολογικοποιήσουμε την λειτουργία μας και για να πολιτικοποιήσουμε την κοινωνίας μας. Να καλλιεργήσουμε την εμβάθυνση πίσω από τα γεγονότα και την ανάλυση των αιτιών και των συνεπειών κάθε πολιτικής επιλογής.

Μόνο έτσι θα σπάσουμε αυτό που ονομάζουμε «μιντιακή» πραγματικότητα που στην ουσία καλλιεργεί την σύγχυση, την απαξίωση της λαϊκής συμμετοχής, την ισοπέδωση των πάντων και μια επιφανειακή ανάλυση αιτίας-αποτελέσματος.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

ελπίζω οι παραπάνω σκέψεις να σας προβληματίσουν και τελικά να λάβετε τις αναγκαίες αποφάσεις, να υλοποιήσετε νέες πρωτοβουλίες, να στηρίξετε αριστερές πολιτικές και να ψηφίσετε τα κατάλληλα πρόσωπα, ώστε να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα και να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών και ιδίως των νέων.

Πετράκης Μανώλης

Μέλος ΚΟΕΣ

Συντονιστής Εθελοντών Διαδικτύου Ν. Ηρακλείου

MEGA STOP!

O Σπύρος Κουβέλης Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ήταν παρών στο συλλαλητήριο της Καβάλας κατά του λιθάνθρακα.

Τον είδαμε μόνο ...στα τοπικά νέα της ΕΤ3 και στο δελτίο του ΣΚΑΙ!
(http://www.ert3.gr/news/et3newsbody.asp?ID=377919)

Τον Τσίπρα στην Καβάλα τον είδαμε σε επανάληψη από MEGA κλπ μέσα του "δημοκρατικού χώρου", για εμπέδωση.

Παρόντες από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι Διαμαντίδης, Κατσιφάρας, Ξενογιαννακοπούλου, Πιπεριάς, Σαχινίδης, στην επεισοδιακή διαδήλωση της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ.
Αόρατοι στις τηλεοράσεις και τα μέσα του "δημοκρατικού χώρου".
(http://news.pathfinder.gr/finance/business/459866.html).

Αντίθετα, τον Λαφαζάνη στη ΔΕΗ τον είδαμε -και αυτόν- σε επανάληψη, για εμπέδωση.

Ρεύμα ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ ρεύμα, ας είναι καλά ο ΔΟΛ και ο Μπόμπολας!

Μια σκέψη για την "εσωτερική" αλλαγή

Δημοσιεύτηκε στο www.eforum.gr

Σύντροφοι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ. Είναι πρόβλημα ολόκληρης της κοινωνίας και το αντίστροφο. Στην ουσία έχουμε μπει σε ένα φαύλο κύκλο. Οι πολίτες πιστεύουν ότι τα κόμματα που άσκησαν εξουσία και οι πολιτικοί εν γένει είναι φθαρμένα-διεφθαρμένοι και δεν πλησιάζουν-συμμετέχουν. Τα κόμματα, ειδικά το ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να αλλάξει και παραμένει αυτό που "φαίνεται" ακριβώς γιατί οι πολίτες δεν συμμετέχουν και άρα αυτοί που το οδήγησαν σε αυτή την κατάπτωση παραμένουν ακλόνητοι στις μικρο-εξουσίες τους.

Οι ευθύνες για την εικόνα του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε δυο επίπεδα. Το ένα αφορά τα μικρομεσαία στελέχη και τα τοπικά στελέχη κάθε περιοχής, που είδαν το ΠΑΣΟΚ να λειτουργεί ως ένα από-ιδεολογικοποιημένο "σύστημα" διαχείρισης εξουσίας, ανέλιξης (επαγγελματικής, κοινωνικής, οικονομικής) και μάλιστα με αλαζονικό τρόπο.

Το άλλο αφορά την προηγούμενη ηγετική ομάδα που απο-ιδεολογικοποίησε το ΠΑΣΟΚ. Έσπασε σε πολλά σημεία την διακριτή διαχωριστική γραμμή με την δεξιά. Έφερε στο πολιτικό (και όχι μόνο στο διαχειριστικό) προσκήνιο όρους, στόχους και σύμβολα που άνηκαν είτε στην παραδοσιακή (νοικοκύρεμα, τάξη), είτε στην φιλελεύθερη (ανταγωνιστικότητα, ιδιωτικοποίηση, οικονομία και αγορά, μακροοικονομικοί δείκτες, χρηματιστήριο) δεξιά.

Έτσι διαμόρφωσε τις συνθήκες για την "κεντροποίηση" του ΠΑΣΟΚ, που έδωσε το δικαίωμα στα ΜΜΕ να μιλάνε για "σύγκλυση" και συναίνεση" στα μεγάλα θέματα (εθνικά, παιδεία, υγεία) λες και δεν υπάρχουν ιδεολογικοί-ταξικοί διαχωρισμοί και τελικά επέτρεψαν στον Καραμανλή να μιλάει για "μεσαίο χώρο" και "κοινωνικό κέντρο". Δηλαδή για μια στρογγυλεμένη πολιτική διαχείρισης των συμφερόντων και μη ρήξης με κανένα κατεστημένο (νοοτροπία ή σύστημα) της άρχουσας τάξης.

Έτσι το ΠΑΣΟΚ έχασε τόσο την ιδεολογική του ταυτότητα και την πολιτική του ηγεμονία, τόσο στην κοινωνία, όσο και στην ευρύτερη αριστερά. Η πολιτική ηγεμονία για την οποία κόμπαζαν κάποιοι το 2000, μετά την τρίτη εκλογική νίκη, ήταν επίκτητη και οφειλόταν στο πλέγμα των ΜΜΕ που στήριζαν όχι την αριστερή έκφανση του ΠΑΣΟΚ, αλλά την πολιτική της ΟΝΕ, του Γ' ΚΠΣ και των Ολυμπιακών Αγώνων. Δηλαδή στήριζαν την επίτευξη μίκρο- και μακρο-οικονομικών στόχων και την αποδοτική "διαχείριση" των πόρων, που διασφάλιζαν την ευρωστία και την ανάπτυξη των επιχειρήσεων που κρύβονταν πίσω από τα ΜΜΕ ή αναλάμβαναν δημόσια έργα και έργα εκσυγχρονισμού της διοίκησης.

Την πολιτική αυτή όμως, μπορεί να την κάνει, έστω και με μη αποδοτικούς όρους για την χώρα συνολικά, και μια "κεντρώα" Κυβέρνηση της ΝΔ. Έτσι η πολιτική ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ και του Κώστα Σημίτη σε μια νύχτα προσαρμόστηκε στην πολιτική ηγεμονία της ΝΔ και την ρητορική "δεινότητα" του Κώστα Καραμανλή. Όλα αυτά με το επικοινωνιακό πλαίσιο Ρουσόπουλου και την συνολική απαξίωση του ΠΑΣΟΚ (ακόμα και από μέσα) συνέβαλαν στο να εμπεδώσει η κοινή γνώμη την εικόνα που έχει σήμερα.

Το ΠΑΣΟΚ συνεπώς δεν μπορεί να πείσει ότι αλλάζει και δεν μπορεί να αντικαταστήσει την κομματική νομενκλατούρα της διαχείρισης με μια ιδεολογικά συντεταγμένη, πολιτικά άφθαρτη και κινηματικά δρώσα ομάδα στελεχών, όσο δεν δίνει σαφείς και συνεπείς ιδεολογικά απαντήσεις. Τα στελέχη μας έχουν να συζητήσουν ιδεολογικά-πολιτικά (και όχι επικοινωνιακά) πάνω από μια 10ετία. Άρα ποιος θα παράγει τη "νέα" ιδεολογία και ποιος θα διαδώσει αξιόπιστα τη νέα πολιτική πρόταση;

Το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή όλοι εμείς, πρέπει να δώσουμε μια αυθεντική και διακριτή ιδεολογία και κοσμοθεωρία ώστε να έρθει-συνταχθεί με το ΠΑΣΟΚ ικανός αριθμός στελεχών που να πιστεύουν, να παράγουν, να εμπνέονται, και να διαδίδουν μια τέτοια ιδεολογία. Ακόμα και η "στροφή προς τα αριστερά" είναι θολή ως προς το περιεχόμενο της.

Ποια είναι η διαφορετική προσέγγιση του ΠΑΣΟΚ ως προς την πολιτική της Αμερικής στα Βαλκάνια; (πέρα από το ότι ο ΓΑΠ θα διαχειριζόταν την εξωτερική πολιτική πιο αποδοτικά από Μολυβιάτη-Ντόρα)

Ποια είναι η διαφορετική προσέγγιση του ΠΑΣΟΚ -και των ευρωπαίων σοσιαλιστών-ως προς την στρατηγική της Λισσαβόνας, τον οικονομικό-τεχνοκρατικό ανταγωνισμό της ΕΕ με ΗΠΑ-Ιαπωνία, την πολιτική του σκληρού Euro και την παντοδυναμία της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας;

Ποια είναι η προσέγγιση του ΠΑΣΟΚ για την μερική απασχόληση ή τις φιλελεύθερες επιλογές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στους τομείς της παιδείας, της ενέργειας, των επικοινωνιών και των μεταφορών;

Σύντροφοι δυστυχώς υπάρχουν μια σειρά ζητήματα που το ΠΑΣΟΚ πρέπει να δώσει μια σαφή απάντηση πολιτικά αντίθετη από την επικρατούσα γραμμή της Ε.Ε. Πρέπει να μιλήσει ξεκάθαρα όχι απλά για το "κράτος στρατηγείο", αλλά π.χ. για την συμμετοχή του κράτους στην παραγωγική διαδικασία, και πολλά άλλα. Δεν αρκεί να πούμε "μην ξεπουλάτε τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, την ενέργεια".

Πρέπει να εξηγήσουμε ιδεολογικά και πολιτικά ποια είναι η φιλοσοφία μας (π.χ. όχι νέος κρατισμός). Αν η άποψη μας είναι ότι εμείς θα τα "ενοικιάζαμε", "πουλάγαμε", "μετοχοποιούσαμε" ποιο αποδοτικά δεν πείθουμε.

Έτσι θα συσπειρώσουμε κοινωνικές δυνάμεις που υποφέρουν. Έτσι θα δώσουμε το μήνυμα μιας άλλης πολιτικής και όχι απλά μιας χρηστής, δημοκρατικής, αποκεντρωμένης και διαφανούς διαχείρισης. Έτσι θα διαμορφώσουμε μια κινηματική δράση που είτε θα απαξιώσει την γραφειοκρατία των "σφραγίδων". Είτε θα φέρει τις "σφραγίδες", αλλά και την οργάνωση στα χέρια των πραγματικών κοινωνικών δυνάμεων.

Η αυτό-οργάνωση δυστυχώς δεν αποδίδει. Ο περισσότερος κόσμος "βλέπει" το επίσημο ΠΑΣΟΚ και όχι το "αυτο-οργανωμένο" ΠΑΣΟΚ. Ο κόσμος διαβάζει το "επίσημο" φυλλάδιο-πρόγραμμα ΠΑΣΟΚ και όχι την πρόταση-θέση-προβληματισμό του "αγωνιούντος" ΠΑΣΟΚ.

Ο εργαζόμενος βλέπει να μιλάει για αγώνα και απεργία ο συνδικαλιστής που πριν 5 χρόνια αγωνιζόταν να γίνει ή να βάλει δικό του προϊστάμενο, τμηματάρχη, διευθυντή. Βλέπει να καταγγέλλει την διαφθορά ο συνδικαλιστής που πριν έκανε το παν για να μπει σε επιτροπές διαγωνισμών, προμηθειών, υπηρεσιακά συμβούλια, κλπ. Ακόμα χειρότερα σε ορισμένες περιπτώσεις βλέπει τον ίδιο "συνδικαλιστή" να μένει στα ίδια πόστα, παρά την "αλλαγή διακυβέρνησης".

Τελειώνοντας εκτιμώ ότι η "μάχη" της αλλαγής περνάει μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες και ευτυχώς ή δυστυχώς πρέπει να ξεκινήσει από την κορυφή. Το νέο Εθνικό Συμβούλιο, τα νέα όργανα που θα εκλεγούν σε 1-2 μήνες και κυρίως οι επιλογές που θα γίνουν στο χώρο του μαζικού κινήματος είναι η νέα -τεχνικά- αφετηρία.

Αν το Εθνικό Συμβούλιο είναι άθροισμα "λαμπερών" προσωπικοτήτων, "γόνων" πολιτικών οικογενειών, φιλόδοξων υποψηφίων και "ατσαλάκωτων" πετυχημένων ιδιωτών, τότε μοιραία θα είναι ένα Ε.Σ. συμβιβασμών και δημοσίων σχέσεων. Θα είναι ένα Ε.Σ. που θα αναπαράγει σε κάθε κοινωνία το πελατειακό σύστημα και τους συσχετισμούς νομής της μικρής ή μεγάλης κομματικής, συνδικαλιστικής και αυτοδιοικητικής εξουσίας.

Το νέο Ε.Σ. πρέπει να απαρτίζεται από νέους δυναμικούς ανθρώπους που προέρχονται από μαζικούς χώρους, έχουν δώσει συνδικαλιστικούς αγώνες και δεν έχουν πολιτικές, οικονομικές, επαγγελματικές ή ακαδημαϊκές εξαρτήσεις από κανένα σύστημα ή υποσύστημα του "παλιού" κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ ή των παραγώγων του. Πρόσωπα που δεν έχουν μετάσχει στο πελατειακό σύστημα των Βουλευτικών ή Αυτοδιοικητικών εκλογών, ούτε κληρονομούν το οικογενειακό πλέγμα συμμαχιών ή συγκρούσεων και φυσικά δεν έχουν "επιχειρηματικές" πλάτες.

Τέλος, στο σύνολο της κομματικής δομής και οι "επικεφαλείς" κάθε οργάνου πρέπει να έχουν ηθικό ανάστημα και πολιτικο-οργανωτικές ικανότητες, που να είναι ένα "κλικ" πιο πάνω από την λοιπή σύνθεση κάθε οργάνου.

Στη πολιτική-οργανωτική λογική που περιγράφω κάθε συνάντηση πολιτικοποιημένων και παράλληλα «ελεύθερων» ΠΑΣΟΚων είναι θεμιτή και αναγκαία.