Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι στην Ελλάδα αυτό που βιώνουμε δεν έχει σχέση με μια ταξική προσέγγιση όπως κάνει το ΚΚΕ και κάποια τμήματα της κομμουνιστογενούς αριστερά! Η Ελλάδα δεν είναι πεδίο μιας παγκόσμιας ταξικής σύγκρουσης όπως στη Ρωσία πριν ένα αιώνα ή στην Γαλλική ή ακόμα και στην Αμερικάνικη επανάσταση! Τα ζητήματα των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κοινωνικοοικονομικού συστήματος έχουν κριθεί (στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον)! Απλά επιβάλλεται σε κάθε περίοδο τεχνολογικής εξέλιξης, αλλά και γενικότερα σε κάθε περίοδο ανθρώπινης-ιστορικής εξέλιξης να προσαρμόζονται στα νέα μέσα/δεδομένα/συνθήκες.
Αυτή η απαίτηση εξακολουθεί να χωρίζει τις πολιτικές οικογένειες σε "συντηρητικές" και "προοδευτικές"!
Στην Ελλάδα κρίνεται το μοντέλο δημοσιονομικής προσαρμογής & ανάπτυξης, μετά από άστοχες οικονομικές, αναπτυξιακές και θεσμικές (οργάνωση του κράτους, της πολιτικής & της δικαιοσύνης) εγχώριες πολιτικές, στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού! Αυτό που εφαρμόζεται είναι το δεξιό, μονεταριστικό, νεοφιλελεύθερο, περιοριστικό μοντέλο που προωθεί η Ευρωπαϊκή δεξιά και οι "εξαρτημένοι" και "δοτοί" γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Ένα μοντέλο που βλέπει τα ζητήματα στατικά/λογιστικά και όχι προοπτικά/κοινωνικά! Ένα μοντέλο που επειδή επιβάλλεται υπερεθνικά δεν κρίνεται δημοκρατικά! (Αυτή είναι η θεσμική ατέλεια της ΕΕ, που κάνει τους προοδευτικούς να μιλάνε για περισσότερη Ευρώπη: με ομοσπονδιακή εξουσία/ηγεσία που θα είναι εκλεγμένη και όχι όπως σήμερα που είναι έρμαιο συσχετισμών κρατών)
Η απάντηση σε αυτό το μοντέλο είναι μια προσέγγιση "τύπου Ομπάμα", πιο αναπτυξιακή, πιο "επιθετική" προς τα εμπρός! Στις ΗΠΑ όπου γεννήθηκαν όλες οι σύγχρονες οικονομικές θεωρίες η μάχη αυτή γίνεται πάντα στο επίπεδο των προεδρικών εκλογών και στην κατάρτιση του προϋπολογισμού (όταν ένα κόμμα δεν έχει την πλειοψηφία). Στην Ελλάδα αυτή η μάχη έχει γίνει μόνο 3 φορές (1981, 1990, 1993) μεταπολιτευτικά! Όλες οι άλλες εκλογικές αναμετρήσεις ήταν φτωχές πολιτικά και ιδεολογικά και στηρίχτηκαν σε ρουσφετολογικές πολιτικές, μικρο-εξυπηρετήσεις, υποσχέσεις και κλαδικά προνόμια (1996, 2000, 2004, 2007).
Σήμερα επιβάλλεται να ξαναδοθεί αυτή η μάχη! Αυτή η μάχη γίνεται και θα γίνεται για πολλά χρόνια στα πλαίσια του "καπιταλισμού" (αυτό κρίθηκε!) Αν αυτό το καταλάβουν οι πολίτες τότε θα κατανοήσουν ότι η Κυβέρνηση της αριστερά εκτός από το ότι είναι μια απάτη...είναι και επικίνδυνη! Επικίνδυνη γιατί μπορεί να μας θέσει εκτός πραγματικού ιστορικού πλαισίου! Να θεωρηθεί μια νίκη/ρεβάνς για "πολιτικές θεωρίες" που έκλεισαν 30 χρόνια πριν και στην Ελλάδα κρίθηκαν (βίαια και αντιδημοκρατικά) 50-70 χρόνια πριν!
Η μάχη λοιπόν με όρους πολιτικούς, ιστορικούς, οικονομικούς & κοινωνικούς πρέπει να γίνει σε ευρωπαϊκό πλαίσιο και να αφορά το μέλλον της ευρωπαϊκής κοινωνίας! Αν θα κάνει βήματα προς την πρόοδο ενάντια στο συντηρητικό "προτεσταντικό" μοντέλο κοινωνίας & οικονομίας ή θα βαλτώσει σε μια στατική, λογιστική, αντικοινωνική προσέγγιση, χωρίς αναπτυξιακό όραμα! Η πρόοδος στην Ευρώπη, τόσο σε εθνικό επίπεδο (δημοκρατικό, θεσμικό, κοινωνικό, οικονομικό), όσο και σε επίπεδο Ε.Ε. είναι ταυτισμένη με την σοσιαλδημοκρατία!
Οι πολίτες που "ήταν ΠΑΣΟΚ" μη παγιδεύονται από σειρήνες και αναλύσεις "μηρυκαστικών" (δημοσιογράφων). Τίποτα δεν έχει αλλάξει! Μόνο το πεδίο (ένα μικρότερο ΑΕΠ, που αναγκαστικά μειώνει το "κομμάτι" όλων επί της εθνικής πίτας) και το πλαίσιο (διεθνή εποπτεία, γιατί απέτυχε διαχειριστικά η εθνική πολιτικοοικονομική ελίτ) που ασκείται η (λάθος) πολιτική! Αυτό που χρειάζεται να αλλάξει δεν είναι τα κόμματα...ως επιλογή ψήφου, αλλά το μοντέλο και τα πρόσωπα!
Χρειάζεται μια αστική (δομική) πολιτική, θεσμική, κοινωνική, οικονομική μεταρρύθμιση, που μπορεί να γίνει μόνο από μια επόμενη γενιά πολιτικών, επιχειρηματιών, ακαδημαϊκών, ενεργών πολιτών...και όχι από τη γενιά των "επαγγελματιών" ή των "συνταξιούχων" της μεταπολίτευσης! Ταυτόχρονα χρειάζεται ένα πλαίσιο αξιών και αρχών που θα έχει επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι ...την ύλη!
