Μόλις χτες ολοκληρώθηκε η μικρής διάρκειας και σχετικά υποτονική προεκλογική περίοδος των Ευρωεκλογών. Τα περισσότερα πολιτικά κόμματα, με πρώτο το κυβερνών κόμμα, βοήθησαν ελάχιστα στο να κατανοήσουν οι πολίτες τη σημασία των συγκεκριμένων εκλογών. Η ελληνική κοινή γνώμη εξακολουθεί να έχει μια θολή εικόνα για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια εικόνα που άλλοτε φαντάζει ως «παχιά αγελάδα» που δίνει πακτωλό χρημάτων και επιδοτήσεων και άλλοτε ως γραφειοκρατικός μηχανισμός που «καταδυναστεύει» τη ζωή μας.
Ακόμα και τα Μ.Μ.Ε. (με εξαίρεση ίσως τη κρατική τηλεόραση), όλα αυτά τα χρόνια, δίνουν ελάχιστες πληροφορίες για τη λειτουργία και τις αποφάσεις ή τις πολιτικές της Ένωσης. Στη πρόσφατη προεκλογική περίοδο οι πολιτικές εκπομπές δεν αναφέρθηκαν σχεδόν καθόλου στα μεγάλα θεσμικά, αλλά και στα καθημερινά οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα που θα απασχολήσουν την Ένωση τα επόμενα 5 χρόνια. Αποκορύφωμα της τραγικής εικόνας ήταν η περίφημη τηλεμαχία. Σε αυτή αγνοήθηκαν τα ευρωπαϊκά θέματα και η «πολιτική αντιπαράθεση» μετατράπηκε σε διαδικασία πολλαπλών προσωπικών συνεντεύξεων για την εσωτερική πολιτική πραγματικότητα. Τέτοια ήταν η εσωστρέφεια των εκπροσώπων της τηλεόρασης, οι οποίοι επιχείρησαν να «αλιεύσουν» είδηση και να ανοίξουν ανεπίκαιρα, ακόμα και το θέμα των Προεδρικών Εκλογών του 2005.
Τα κόμματα της παραδοσιακής «αριστεράς» εγκλωβισμένα στον αρνητισμό και στον συντηρητισμό τους, για κάθε τι καινούριο, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις συνέπειες των συντηρητικών & φιλελεύθερων επιλογών, της Ένωσης, για να αυξήσουν τον αρνητισμό για την Ευρώπη. Χωρίς καμία ρεαλιστική και διεθνικιστική προσέγγιση, αλλά και με εξαρτημένα αντανακλαστικά «εσωτερικής πολιτικής» αντιμετωπίζουν πάλι τη παρουσία του ως αντίβαρο στο δικομματισμό.
Εξαίρεση αποτέλεσε η κατά τα άλλα άκαιρη, συνάντηση του κ. Άκη Τσοχατζόπουλου με τον Πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο. Μια συνάντηση η οποία ανέδειξε τη μεγάλη ανάγκη να προωθηθούν προοδευτικές πολιτικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Ευρώπη καθορίζει πλέον σχεδόν απόλυτα το μοντέλο οργάνωσης της παραγωγής, της οικονομίας και της κοινωνίας μας. Από το φθινόπωρο οι πολιτικές και ιδεολογικές μάχες θα γίνονται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αυτά είναι τα δύο όργανα που μπορούν να επιβάλουν και να διαχειριστούν προοδευτικές πολιτικές.
Συνεπώς οι έλληνες πολίτες επιβάλλεται να ψηφίσουν ευρωπαϊκά. Βέβαια το περιεχόμενο της ψήφου συναρτάται από τη πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά εκείνο το οποίο πρέπει να βαρύνει είναι η σύγκριση των ευρωπαϊκών πολιτικών των ελληνικών κομμάτων. Έτσι εκτός από τα κόμματα της αριστερίστικης άρνησης και της απομόνωσης ή τα κόμματα «διακηρυκτικού λόγου» οι έλληνες πολίτες κατά βάση έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στις εφαρμοσμένες ευρωπαϊκές πολιτικές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Νέας Δημοκρατίας.
Η Νέα Δημοκρατία, το κόμμα το οποίο επαίρεται για την πολιτική απόφαση και την επίτευξη της εισόδου της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ., υποβάθμισε βαρύτατα τόσο τις εκλογές όσο και την ευρωπαϊκή τους διάσταση. Τα τηλεοπτικά σποτς εκθειάζουν το αποσπασματικό και περιορισμένο κυβερνητικό έργο των 100 πρώτων ημερών. Ένα έργο, το οποίο παρουσιάζεται με φανφάρες, σα να ήταν απολογισμός τετραετίας, διανθισμένος και από δημόσια έργα των Κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ένα πλέγμα περιστασιακών διαχειριστικών και κανονιστικών ρυθμίσεων (ολυμπιακά έργα, εισφορά Λ.Α.Φ.Κ.Α., κλπ) τα οποία εμφανίζονται ως πολιτικές πρωτοβουλίες και τεκμήριο αξιοπιστίας της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Η συνολική παρουσία του κυβερνώντος κόμματος είναι αποκαρδιωτική. Καμία αναφορά στα ευρωπαϊκά θέματα, κανένα πλαίσιο προσέγγισης των ζητημάτων της απασχόλησης και κοινωνικής συνοχής, του κοινοτικού προϋπολογισμού των 25 πλέον κρατών, των σχέσεων με της Η.Π.Α., των επιλογών της Ε.Ε. στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για το εμπόριο, τα μεταλλαγμένα, τη παγκοσμιοποίηση, τον Τρίτο Κόσμο, το περιβάλλον, της περιφερειακής ανάπτυξης και του Δ’ ΚΠΣ, του ευρωπαϊκού συντάγματος, της οργάνωσης και του τρόπου λήψης αποφάσεων στην Ε.Ε.
Όλα τα παραπάνω βρέθηκαν έξω από το τηλεοπτικό, αλλά δυστυχώς και τον πολιτικό λόγο της Νέας Δημοκρατίας. Η Νέα Δημοκρατία έχει παραμείνει στη περίοδο 1978-81 και στην «ολυμπιακά» επίκαιρη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, περί «κολύμβησης». Όπως και τότε έτσι και τώρα η Νέα Δημοκρατία πορεύεται χωρίς όραμα, χωρίς στρατηγική, χωρίς σχέδιο. Εντάσσει ξανά αλλά μεθοδικά την Ελλάδα στην ουρά των Ευρωπαϊκών και διεθνών εξελίξεων. Οι χειρισμοί της στην οικονομία, την ολυμπιάδα, το Κυπριακό ενέταξαν πάλι την Ελλάδα στην κατηγορία της «ψωροκώσταινας». Η πρόσφατη επίσκεψη στις Η.Π.Α. ενέταξε την Ελλάδα στις ευρωπαϊκές – πρώην ανατολικές χώρες «επιρροής» των Η.Π.Α. Η αλλοπρόσαλλη και μονομερής πολιτική προσέγγισης με την Τουρκία ανέδειξε την Τουρκία σε ανερχόμενη ευρωπαϊκή και περιφερειακή δύναμη και τη κατεχόμενη Κύπρο σε «αναγνωρίσιμη» διεθνή οντότητα.
Η Νέα Δημοκρατία δυστυχώς βαδίζει χωρίς αιδώ στα βήματα που μας έχει συνηθίσει η παραδοσιακή ελληνική δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Βήματα εξάρτησης και υποταγής. Όλοι οφείλουμε να θυμηθούμε ότι η Νέα Δημοκρατία της περιόδου ’90-’93 χρησιμοποίησε την Ένωση ως τον «μπαμπούλα» επιβολής αντιλαϊκών μέτρων & λιτότητας (0+0=14%), απολύσεων, ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας. Συνέβαλε αποφασιστικά το 1992, με τη δεξιά πλειοψηφία της Ευρώπης, στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία αγνοούσε την κοινωνική διάσταση της Ευρώπης. Παράλληλα συμμετείχε ενεργά στις πολεμικές και άλλες επιχειρήσεις των Η.Π.Α. και της Ε.Ε., κάτι το οποίο ετοιμάζεται να πράξει και πάλι μονομερώς με τη Η.Π.Α. στο Ιράκ, ως ουρά των Η.Π.Α. Δυστυχώς όλα τα παραπάνω αποτελούν την ευρωπαϊκή, την εξωτερική και την κοινωνική αντίληψη της Νέας Δημοκρατίας.
Στον αντίποδα των παραπάνω πραγματικών δεδομένων και των επικείμενων εξελίξεων βρίσκεται η ολοκληρωμένη πολιτική του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μια πολιτική που ξεκίνησε από τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου με άξονα τις πολιτικές της περιφερειακής σύγκλισης και της ανάπτυξης του ευρωπαϊκού νότου (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα-Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης), τις πολιτικές της κοινωνικής συνοχής και δικαιοσύνης. Μια πολιτική που συνεχίστηκε από τον Κώστα Σημίτη με τις πολιτικές για τα μεγάλα έργα, την ενίσχυση της απασχόλησης και την ενδυνάμωση της περιφερειακής ανάπτυξης. Μια ευρωπαϊκή πολιτική που εισήγαγε νέα θέματα, όπως η μεταναστευτική πολιτική της Ένωσης ή εμπόδισε αρνητικές εξελίξεις, όπως τις πιέσεις για περικοπές των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων.
Πολιτική η οποία με πρωτεργάτη τον Γιώργο Α. Παπανδρέου, ανέδειξε την Ελλάδα ως μια σημαντική και αξιόπιστη χώρα με πρωτοβουλίες στα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, και τη Μέση Ανατολή. Η ελληνική ευρωκεντρική εξωτερική πολιτική έφερε στο επίκεντρο το Κυπριακό, ανέδειξε του Ολυμπιακούς Αγώνες με την πρωτοβουλία της Ολυμπιακής Εκεχειρίας και σε παγκόσμιο πολιτικό γεγονός, πέρα από αθλητικό.
Η αναπτυξιακή και οικονομική πολιτική σε συνδυασμό με τα ολυμπιακά έργα δημιούργησαν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, προοπτικές μείωσης της ανεργίας και ανάπτυξης του τουρισμού, αναβαθμίζοντας την εικόνα της χώρας μας σε παγκόσμια κλίμακα. Όλα αυτά γκρεμίζονται συστηματικά από τις συνεχείς δηλώσεις και ασυντόνιστες παρεμβάσεις «γαλάζιων» υπουργών και υφυπουργών που έχουν ακόμα την αίσθηση ότι αντιπολιτεύονται το έργο των Κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., βλάπτοντας ουσιαστικά τη χώρα και το λαό μας.
Στις εκλογές της Κυριακής τα ευρωπαϊκά διακυβεύματα για την Ευρώπη των λαών και των πολιτών είναι κρίσιμα. Πρέπει να ψηφίσουμε για μια Ευρώπη δημοκρατική και διαφανής με ομοσπονδιακό προσανατολισμό. Για μια Ευρώπη με κοινωνική συνοχή και κοινωνική δικαιοσύνη. Για μια Ευρώπη που αναπτύσσεται με σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Μια Ευρώπη που συγκρούεται με την αμερικάνικη λογική του απόλυτου κέρδους και της ασυδοσίας των νόμων της αγοράς και του πολέμου. Μια Ευρώπη που στηρίζει την ειρήνη και την αυτοδιάθεση των λαών. Μια Ευρώπη που αγωνίζεται για ένα καλύτερο κόσμο με οράματα, αξίες και ιδανικά. Η εκλογική εκστρατεία (φυλλάδια, σποτς) του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έθεσε στο επίκεντρο τις παραπάνω πολιτικές και στόχους, δίνοντας μια πραγματικά ευρωπαϊκή διάσταση στον εκλογικό αγώνα.
Όλες οι παραπάνω πολιτικές είναι οι διαφορές μεταξύ του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το κόμμα των ευρωσκεπτικιστών, το κόμμα των απελάσεων και των διώξεων των μεταναστών, το κόμμα των «σταυροφόρων» στο Ιράκ, το κόμμα που στήριξε και στηρίζει αποφασιστικά τη πολιτική του Ισραήλ στη Παλαιστίνη, το κόμμα που προωθεί τα μεταλλαγμένα και την επικυριαρχία της οικονομίας έναντι της κοινωνίας, είναι το ευρωπαϊκό κόμμα το οποίο στεγάζει τη Νέα Δημοκρατία. Την ελληνική λαϊκή και εσχάτως λαϊκίστικη Δεξιά, της οποίας το πραγματικό πρόσωπο θα δούμε όλοι από το Φθινόπωρο.
Οι Εκλογές της 13ης Ιούνη είναι σημαντικές για να δώσουμε προοπτική στη δική μας Ευρώπη. Είναι σημαντικές για να βάλουμε φρένο στην αντιλαϊκή πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και να δώσουμε το μήνυμα ότι δεν υποχωρούμε από τις θεσμικές κατακτήσεις μας και τα κοινωνικά μας δικαιώματα. Στις εκλογές της 13ης Ιούνη σκεφτόμαστε ευρωπαϊκά, στηρίζουμε την ελληνική σοσιαλιστική δημοκρατική αριστερά, ψηφίζουμε ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Μανώλης Πετράκης
Υπεύθυνος Τύπου, Επικοινωνίας & Ενημέρωσης
Ν.Ε. Ηρακλείου Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ.
