Το πρόβλημα των Ζωνιανών και η «ζωνιανοποίηση» της επικαιρότητας και της πολιτικής

Εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα η Κρήτη έχει «κερδίσει» μια αρνητική δημοσιότητα. Δημοσιότητα που προκύπτει επί της ουσίας από την «αποκάλυψη» της εγκληματικής δράσης μερίδας συμπολιτών μας, με επίκεντρο τα Ζωνιανά Ρεθύμνου. Φυσικά, το θέμα δεν είναι καινούριο. Εδώ και πολλά χρόνια υπήρχαν παραβατικές συμπεριφορές, ξεκινώντας από τις «μπαλωθιές» μέχρι και τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους του Ηρακλείου.

Η ελληνική Πολιτεία για πάρα πολλά χρόνια παρακολουθούσε το ζήτημα ως θεατής. Τοπικοί άρχοντες και κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι επέλεγαν είτε να σιωπούν, είτε να ανέχονται, είτε χειρότερα να καλύπτουν και να στηρίζονται από εγκληματικά κυκλώματα. Ο προφανής λόγος είναι ότι εξασφάλίζαν εκλογική πελατεία. Ακόμα περισσότερο κάποιοι, μέσα από κουμπαριές και άλλες «κοινωνικές» σχέσεις εξασφάλιζαν και ενεργό κομματικό και «κοινωνικό» μηχανισμό. Μηχανισμό που δεν απέδιδε μόνο προσωπικούς ψήφους σε εκλογές, αλλά ευρύτερη εσωκομματική και διοικητική επιρροή.

Το Κράτος, όποτε επιχείρησε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα το έκανε μόνο επιφανειακά και κυρίως για λόγους γοήτρου. «Έμπαινε στο κόπο» να παρέμβει όταν γινόταν κάποιο δραματικό γεγονός, ή όταν φαινόταν ότι μπορεί να κλονιστεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τις αρχές και την εξουσία. Έτσι ουσιαστικά γίνονταν μόνο «δειγματοληπτικές» επιχειρήσεις και αν ισχύουν τα καταγγελλόμενα εν πολλοίς μετά από διαπραγμάτευση και συμφωνία!

Έτσι η κατάσταση χρόνο με τον χρόνο εκτραχυνόταν η απλή οπλοκατοχή και η χρήση στα έθιμα μετατράπηκε σε «επαγγελματική» ανάγκη και μέσο κυριαρχίας. Η παραβατικότητα της ζωοκλοπής και των εικονικών επιδοτήσεων, μετατράπηκε σε καλλιέργεια και διακίνηση ναρκωτικών. Η κρητική αντρειοσύνη μετατράπηκε σε «προστασία» και εκβιασμό καταστημάτων και επιχειρηματιών.

Η πολιτεία ποτέ δεν επιχείρησε να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του. Ποτέ δεν επιχείρησε να αξιοποιήσει κοινοτικά και άλλα κονδύλια για να δώσει μια άλλη αναπτυξιακή προοπτική. Ποτέ δεν επεχείρησε να αξιοποιήσει την παιδεία, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό για να δώσει μια άλλη δυναμική στις ορεινές κοινωνίες. Αντίθετα, ακόμα και θεσμικές παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να περιορίσουν τα «καπετανάτα» και να αμφισβητήσουν τα διαμορφωμένα κομματικά και αυτοδιοικητικά στεγανά ανακλήθηκαν από την παρούσα Κυβέρνηση.

Μια Κυβέρνηση που ρίχνει δάκρυα και εμφανίζεται ως τολμηρή να οδηγήσει στην κάθαρση… Κανείς στον τόπο μας και ιδιαίτερα στην Κρήτη δεν τρώει κουτόχορτο, τα δάκρυα της Κυβέρνησης είναι κροκοδείλια. Με δέσμευση του Πρωθυπουργού αυτονομήθηκαν τα Ζωνιανά. Ο μεταρρυθμιστής Πρωθυπουργός που δεν υποκύπτει στις «δυναμικές μειοψηφίες» των καθηγητών και των φοιτητών, όχι μόνο υπέκυψε, αλλά προεκλογικά δεσμεύτηκε να τους δικαιώσει! Ο Πρωθυπουργός που δεν χάνει «επικοινωνιακή» ευκαιρία να αναδείξει την ευαισθησία του (βλέπε βιασμούς ανηλίκων) σιωπά μπροστά σε ένα ζήτημα που ναι μεν του δίνει επικοινωνιακούς πόντους, αλλά κλονίζει την «πελατεία» συνεργατών του.

Αν αναλύσουμε την πορεία της εγκληματικότας στη Κρήτη, που έχει επίκεντρο τους ορεινούς όγκους, θα δούμε ότι τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει ιδιαίτερη έξαρση. Ταυτόχρονα τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται η μεγαλύτερη αδράνεια. Αλήθεια ας μετρήσει κάποιος τις επιθέσεις σε καταστήματα από το Τέμενος μέχρι τα Αστερούσια. Ας μετρήσει κάποιος τις απειλές, τα επεισόδια και τους εκβιασμούς που λαμβάνουν χώρα στη Μεσσαρά. Ας αξιολογήσει κάποιος τις κλοπές των ATM και πότε γεννήθηκε αυτή η «μόδα».

Οι ευθύνες της Κυβέρνησης είναι εγκληματικές. Ικανοί αξιωματικοί απομακρύνθηκαν, αστυνομικές υπηρεσίες αποψιλώθηκαν. Ακόμα και τα απλά αλκοτέστ που πριν το 2004 τα βλέπαμε σε 2 και 3 σημεία στη πόλη του Ηρακλείου εξαϋλώθηκαν. Αλήθεια από πότε έχει να κλείσει νυχτερινό μαγαζί μετά τις 04:30 το πρωί; Είναι δεκάδες τα δημοσιεύματα που αναφέρονται σε διαμαρτυρίες κατοίκων για ελλιπή αστυνόμευση. Ο ένας μετά τον άλλον οι Αρχηγοί και οι Διοικητές υπόσχονται διορισμούς και νέο σχεδιασμό των υπηρεσιών...αλλά τίποτα δεν έχουμε δει. Ακόμα και τώρα ζητάνε εθελοντές, χωρίς ουσιαστικά κίνητρα...

Κύριοι της Νέας Δημοκρατίας οι ιστορικές, διαχρονικές και διακομματικές ευθύνες της πολιτείας είναι ακέραιες. Η συνυπευθυνότητα κομμάτων και πολιτικών είναι δεδομένη, αλλά σίγουρα δεν ανήκει σε σας η ρομφαία της κάθαρσης. Ο χώρος της προοδευτικής παράταξης, έχει υποστεί μεγαλύτερες απειλές, εκβιασμούς, πιέσεις, ακόμα και βομβιστικές επιθέσεις. Σίγουρα δεν έδωσε τελική λύση, αλλά σίγουρα η τελική λύση δεν είναι αστυνομική.

Το "γαλάζιο κράτος" παρενέβη απλά γιατί θίχτηκε η εξουσία του. Η επικοινωνιακή επιχείρηση των «Ζωνιανών», γίνεται απλά για να δικαιολογήσει η Κυβέρνηση τον ρόλο της αστυνομίας. Μια αστυνομία που καταρρακώθηκε από τον «Πολυδωρισμό». Μια αστυνομία που τσαλακώθηκε από την «ζαρντινιέρα» και τις αλλεπάλληλες αποδράσεις. Μια αστυνομία που ταυτίστηκε με την καταστολή και την βία. Ταυτόχρονα επιχειρείται να σωθεί η Δικαιοσύνη του Σανιδά. Η δικαιοσύνη της δίωξης των καταλήψεων, των καμερών, του θαψίματος των σκανδάλων των υποκλοπών και των ομολόγων.

Η γαλάζια επικοινωνιακή σαπουνόπερα θα καταρρεύσει όταν οι «δεμένες» κατηγορίες «λυθούν». Μέχρι τότε η «ζωνιανοποίηση» θα καλύπτει την επικαιρότητα του Ασφαλιστικού, του αντικοινωνικού και αντιεκπαιδευτικού Προϋπολογισμού σας, της διάλυσης της Ολυμπιακής, και τις «ακρίβειας κυρίων» που τίναξαν οι αυξήσεις της ΔΕΗ.
Ταυτόχρονα ο εικονικός πόλεμος κατά της εγκληματικότητας, θα οπλίζει το γκλοπ των ΜΑΤ και τις διώξεις των εισαγγελέων εναντίον μαθητών, φοιτητών, καθηγητών, εργαζομένων, συνταξιούχων. Θα δικαιολογεί την διάλυση συγκεντρώσεων που δεν «συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις» να καταλαμβάνουν μόνο πεζοδρόμια.

Μόλις φύγουν οι κάμερες, μόλις τελειώσει το show και μόλις ολοκληρώσει ο Υπουργός Εσωτερικών τη φιέστα με τα έργα-άλλοθι, τα πάντα θα γίνουν όπως πριν. Ο ορεινός όγκος του Μυλοποτάμου θα εγκαταλειφθεί, όπως και όλοι οι ορεινοί όγκοι της πατρίδας μας. Όσοι δεν μπορούν από δάση να γίνουν χιονοδρομικά κέντρα. Όσοι δεν μπορούν να μπουν στην Συνταγματική σας Αναθεώρηση θα πεθάνουν, ήδη οι πραγματικοί κτηνοτρόφοι πιέζονται ασφυκτικά. Είναι σαν να τους ανοίγετε δυο δρόμους, την ανεργία ή την «ζωνιανοποίηση».

Τα Ζωνιανά της Κρήτης, όπως και όλα τα «Ζωνιανά» της Ελλάδας, είναι αποτέλεσμα φτώχιας, εξαθλίωσης, εγκατάλειψης και οικονομικο-πολιτικής συναλλαγής. Μια αλλαγή πολιτικής. Μια αλλαγή προτεραιοτήτων. Μια πολιτική έμφασης στην ανθρώπινη αξία, στη γνώση, στη παιδεία και τον πολιτισμό, στην σωστή-παραγωγική αξιοποίηση του φυσικού και πολιτισμικού μας περιβάλλοντος, μπορεί να πολεμήσει την παραβατικότητα και την οργανωμένη εγκληματικότητα.

Παράλληλα το σπάσιμο των κομματικών στεγανών στην Δικαιοσύνη, την αστυνομία και την δημόσια διοίκηση, η αποκέντρωση και η κοινωνικοποίηση των δομών εξουσίας, μπορούν να κάνουν τον πολίτη από «επαίτη του πολιτευτή» σε διαμορφωτή του μέλλοντος του.
Η νέα γενιά δεν μπορεί να παρακολουθεί το θέατρο σκιών της Κυβέρνησης και των ΜΜΕ της τηλεθέασης, δεν μπορεί να παρακολουθεί τα δάκρυα πολιτικών δεκαετιών, ούτε τις ψευτο-διαβεβαιώσεις πολιτικών με αυτόκλητο ρόλο «Νέστορα», ότι σίγουρα δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες.

Η ανατροπή είναι η λύση, η σύγκρουση δίνει διέξοδο। Οι κάτοικοι των Ζωνιανών, οι προοδευτικοί πολίτες πρέπει να δώσουν την απάντηση τους। Η πνευματική ηγεσία της Κρήτης, τα ακαδημαϊκά της Ιδρύματα, οφείλουν να λάβουν επιστημονικά οργανωμένες πρωτοβουλίες. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, που τουλάχιστον στο Ρέθυμνο είχε δείξει και ακόμα δείχνει να έχει αντανακλαστικά, οφείλει να στηρίξει την προσπάθεια. Οι Δημοτικές αρχές των ορεινών και ημιορεινών περιοχών, η εκκλησία και άλλοι κοινωνικοί, επιστημονικοί και επαγγελματικοί φορείς οφείλουν να παράσχουν οικονομική, υλικοτεχνική και επιστημονική υποστήριξη σε νέες δράσεις κοινωνικοποίησης και ανάπτυξης.

Επιλογές και πολιτικές που σίγουρα δεν μπορεί να περιμένει κανείς από μια Κυβέρνηση δεξιών και αδέξιων. Η Κρήτη έχει μια προοδευτική πλειοψηφία σε πολλά επίπεδα, μπορεί αυτή η πλειοψηφία να αναλάβει ένα τολμηρό αναπτυξιακό και μεταρρυθμιστικό σχέδιο ή θα μείνει σε λόγια ακαδημαϊκού και διακηρυκτικού περιεχομένου;

Η κρυφή ατζέντα και η κλεμμένη ψήφος

Μονότονα, τον τελευταίο χρόνο, η Κυβέρνηση διατυμπάνιζε ότι το ζήτημα του Ασφαλιστικού την απασχολεί, αλλά θεωρεί ότι πρέπει να το ανοίξει η επόμενη Κυβέρνηση. Μάλιστα εξ αρχής έλεγε ότι αποτελεί μεγάλη μεταρρύθμιση και ότι επί της ουσίας, αν επανεκλέγει θα αναλάβει την ιστορική ευθύνη να λύσει ένα χρονίζον πρόβλημα.
Όσο πλησίαζαν οι εκλογές ο Πρωθυπουργός άρχιζε να προβάλει το περίγραμμα των αλλαγών και στην ουσία να θέτει ένα δίλημμα: "Είμαι μεταρρυθμιστής. Έχω την ικανότητα και την τόλμη να λύσω το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα της χώρας. Σας εγγυώμαι ότι θα το λύσω με ουσιαστικό διάλογο και ότι ΔΕΝ θα θιγούν όρια ηλικίας, συντάξεις και εισφορές. Διαλέξτε εμένα ή το ΠΑΣΟΚ του Νόμου Ρέππα και της ασάφειας;"

Ο ελληνικός λαός, δυστυχώς, για μια ακόμα φορά πείστηκε. Το δυστύχημα είναι ότι πείστηκε από το απόλυτο "κενό". Όλη η προεκλογική ρητορεία ήταν γενική και δεν περιλάμβανε προτάσεις. Παράλληλα το "μεταρρυθμιστικό" προπέτασμα καθ' όλη την πρώτη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν ήταν παρά κάλυμμα αδράνειας. Όπου έγιναν αλλαγές ήταν περιορισμένες χωρίς να δικαιολογούν το βαρύγδουπο του όρου "μεταρρύθμιση" και επί της ουσίας στρέφονταν εναντίον των πολλών (εργαζομένων, καταναλωτών, ασφαλισμένων) και υπέρ των λίγων (εργοδοτών, πολυεθνικών επιχειρήσεων, ανώτερων κλιμακίων εισοδήματος, εχόντων μεγάλη ακίνητη περιουσία κλπ).

Το μεγαλύτερο μεταρρυθμιστικό εγχείρημα, της παιδείας, ήταν καθαρά σε μη ουσιαστικά θέματα, μα σαφές συντηρητικό και αναχρονιστικό περιεχόμενο και κυρίως με διάθεση επιβολής ταξικών διακρίσεων μεταξύ φοιτητών, καθηγητών, πανεπιστημίων. Παράλληλα είχε βασικό στόχο να διαμορφώσει αναγκαστικά πλαίσιο και πελατεία για κάθε λογής "εμπόρους" της γνώσης. Κατ' ουσίαν ήταν ένα μοντέλο που βάζει τις βάσεις για υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης για τους έχοντες και ανταγωνισμό "ζούγκλας" για επιβίωση και ψήγματα δουλειά για τους μη έχοντες.

Έτσι το ανύπαρκτο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και οι γενικότητες που χαρακτηρίζουν και περιγράφουν τις πολιτικές, αλλά δεν τις αναλύουν κέρδισαν. Δηλαδή η Κυβέρνηση ποτέ δεν ανακοινώνει τι θα κάνει, αλλά πάντα ανακοινώνει πως η ίδια χαρακτηρίζει αυτό που εμείς θα "νιώσουμε" αργότερα! Όταν αυξήθηκε ο ΦΠΑ και όταν συρρικνώνονταν οι κοινωνικές και οι δημόσιες αναπτυξιακές δαπάνες του προϋπολογισμού η Κυβέρνηση μίλαγε για ήπια προσαρμογή. Για το ασφαλιστικό η Κυβέρνηση μίλαγε για διάλογο και υπεύθυνες προτάσεις. Αλλά ποιο είναι το περιεχόμενο του διαλόγου και ποιες είναι οι προτάσεις, ακόμα δεν ξέρουμε.
Έτσι τα τρια "ΔΕΝ" έγιναν ή θα γίνουν: Δεν αυξάνουμε τα όρια ηλικίας --> εννοούσαμε τα γενικά και όχι τα ειδικά όρια...τώρα αν τα ειδικά αφορούν 1.000.000 ασφαλισμένους είναι άλλο ζήτημα!
Δεν μειώνουμε τις συντάξεις --> εννοούσαμε τις κατώτερες και μόνο σε ΙΚΑ και ΟΑΕΕ-TEBE. Δεν αυξάνουμε τις εισφορές --> εννοούσαμε στα υγιή ταμεία και μόνο για τους παλιούς εργαζόμενους. Δεν θα αιφνιδιάσουμε και δεν θα θίξουμε ώριμα δικαιώματα --> εννοούσαμε για όσους είναι πάνω από 55 και ε!... μόλις κατατεθούν στη Βουλή θα τα μάθετε, κρυφά θα μείνουν?

Είναι προφανής ο εμπαιγμός της Κυβέρνησης. Το χειρότερο όμως είναι ότι εξακολουθούν να λειτουργούν επικοινωνιακά και στην ουσία δεν κυβερνούν. Απλώς υπηρετούν τα συμφέροντα που πάντα υπηρετούσε η δεξιά στον τόπο μας. Το μεγάλο κεφάλαιο, "φιλικούς" επιχειρηματίες και τους σταθερούς ψηφοφόρους της.

Η γενιά μας, που πλήττεται περισσότερο από τα εκπαιδευτικά, εργασιακά και ασφαλιστικά μέτρα της Κυβέρνησης πρέπει να αντιδράσει. Θα είμαστε η γενιά που δεν θα μπορεί να αποταμιεύσει, δεν θα μπορεί να αφήσει κάτι (περιουσιακό στοιχείο) στα παιδιά μας... να προλάβουμε να ζήσουμε μαζί τους και να τους παράσχουμε όλα όσα είναι αναγκαία.
Στην ουσία θέλουν να είμαστε η πρώτη γενιά μετά τον "μεγάλο" πόλεμο που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Θα τους αφήσουμε;

ΠΑΣΟΚ: Κόμμα Ανατροπής

Απομένει μια εβδομάδα πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία εκλογής Προέδρου στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όσο φτάνουμε προς την 11^η Νοεμβρίου μεγαλώνει η αγωνία, αλλά και η απορία γνωστών δημοσιογράφων για την πορεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Έτσι με αρκετή δόση κινδυνολογίας, αναλύουν την «σύγχυση του μέσου ΠΑΣΟΚου» που όπως χαρακτηριστικά έχουν τιτλοφορήσει θέλει για Πρόεδρο τον «Ευάγγελο Παπανδρέου».

Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι δημοσιογράφοι, αναλυτές, επικοινωνιολόγοι, δεν μπορούν να κατανοήσουν τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα τον προοδευτικό κόσμο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της ευρύτερης αριστερής δημοκρατικής παράταξης. Δεν μπορούν να κατανοήσουν-χωνέψουν ότι αυτός ο κόσμος δεν διψάει για «βόλεμα», δεν αγωνιά για «εξουσία», δεν συγκινείται στην προοπτικής της «καρέκλας», δεν αγωνίζεται για τίτλους και οφίτσια, αλλά αγωνίζεται για μια άλλη πολιτική.

Για μια πολιτική που θα υπηρετεί τον λαό και θα θέτει στόχους για την χώρα. Μια πολιτική που θα αξιοποιεί τα πλεονεκτήματα της χώρας (φυσικά, ιστορικά, ανθρώπινα) προς όφελος όλων και των μελλοντικών γενιών. Μια πολιτική εξουσία που θα εγγυάται πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες σε όλους, που θα δίνει ελπίδα και προοπτική στον καθένα, που θα παρέχει ασφάλεια και προστασία στον κοινωνικά, οικονομικά, μορφωτικά, φυλετικά, αδύνατο.

Ο λαός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θέλει πολιτικούς άνδρες με αξιοπρέπεια, ήθος, εντιμότητα, όραμα και ειλικρίνεια. Δεν συγκινείται από κάθε λογής επικοινωνιακές και επιφανειακές «καταλληλότητες», αλλά αναζητά την ουσία. Δεν βλέπει την Νέα Δημοκρατία και τον Κώστα Καραμανλή ως αντίπαλο κανάλι και τηλεοπτικό σίριαλ, που απλά πρέπει να καταγράψει καλύτερα νούμερα ακροαματικότητας… για να πουλήσει.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και οι πολίτες της δημοκρατικής παράταξης διψούν για αλλαγές που θα βγάλουν την κοινωνία, την οικονομία και τη χώρα από το τέλμα και την αδράνεια, από την ευημερία των αριθμών και την δυστυχία των ανθρώπων, από το περιτύλιγμα της «επικοινωνίας» και την κενότητα της γενικολογίας.

Οι πολίτες θέλουν από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μιλήσει για την ουσία, να βρει τη νέα προοδευτική στρατηγική που θα κάνει τους έλληνες περήφανους αισιόδοξους. Θέλουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να απελευθερωθεί από τα δεσμά και τις δεσμεύσεις του παρελθόντος και να δώσει λύσεις που θα ανατρέπουν κατεστημένες αντιλήψεις και φέουδα σε ολόκληρη τη κοινωνία μας. Ανατροπή στα κατεστημένα συμφέροντα στην υγεία, την παιδεία, την δημόσια διοίκηση, το τραπεζικό σύστημα, την δικαιοσύνη.

Όλα αυτά δεν μπορούν να τα κατανοήσουν τα «εξωθεσμικά» κέντρα, που αγωνιούν μόνο για την «ταμπακέρα», και που θέλουν στην εξουσία ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ. αξιωματούχων, απομακρυσμένων από τη λαϊκή βάση, που το μόνο που θα τους νοιάζει θα είναι η παραμονή στην εξουσία με κάθε κόστος.

Κόστος που τελικά θα το πληρώσουν οι πολίτες και η χώρα την οποία στην ουσία θα την εξουσιάζουν και θα καθορίζουν την τύχη της μερικά οικονομικά, πολιτικά και δημοσιογραφικά τζάκια. Τζάκια που προκειμένου να διατηρήσουν τα κεκτημένα χρησιμοποιούν ως υποχείριο τους πολιτικό προσωπικό αδύναμο και εξαρτημένο, χωρίς λαϊκά και κοινωνικά ερείσματα.

Πολιτικό προσωπικό παράγωγό κομματικών και κυβερνητικών δομών εξουσίας το οποίο αντλεί την δύναμη του από τα ρουσφέτια και τις προνομιακές του σχέσεις με μεγάλα και μικρά κανάλια και με κεντρικά και περιφερειακά συγκροτήματα.

Σε αυτό το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο λαός έχει γυρίσει τη πλάτη. Σε αυτό το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο λαός δεν δείχνει εμπιστοσύνη. Σε αυτό το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν υπάρχει καμία ελπίδα για πραγματική εξουσία του λαού και για πραγματική αλλαγή στη χώρα. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να ξαναγίνει κόμμα Ανατροπής…όχι της γνωστής εκπομπής.

ΠΑ.ΣΟ.Κ.: Η Επόμενη μέρα

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προσεγγίσει κάποιος το ζήτημα το οποίο έχει ανακύψει στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ο καλύτερος τρόπος είναι η ανάλυση να ξεκινήσει από τα σημαντικά (μείζονα) και να καταλήξει στα λιγότερο σημαντικά (ελάσσονα). Τα σημαντικότερα ζητήματα σε αυτή την κλίμακα έχουν ιδεολογική, εθνική και πολιτική διάσταση.

Το ιδεολογικό ζήτημα είναι που τοποθετούμε το ΠΑΣΟΚ στο σύγχρονο πολιτικό χάρτη και τι πιστεύουμε ότι εκφράζει και εκπροσωπεί.

Το εθνικό ζήτημα είναι τι επιδιώκουμε για τη χώρα. Τι μοντέλο κράτους και κοινωνίας οραματιζόμαστε και θέλουμε να διαμορφώσουμε.

Το πολιτικό ζήτημα είναι πως και με ποιους θέλουμε να κάνουμε τα παραπάνω.

Σε όλα τα επίπεδα υπάρχει μια κοινή συνισταμένη και όλα τα παραπάνω συγκλίνουν σε ένα ενδιάμεσο στόχο, την εξουσία. Η εξουσία είναι το όπλο για να εκφράσεις τις ιδέες σου και να εκπροσωπήσεις τους πολίτες. Η εξουσία είναι το μέσον για να διαμορφώσεις την χώρα και την κοινωνία που θες. Η εξουσία είναι η διαδικασία με την οποία αποδεικνύεις πως και με ποιους σχεδιάζεις και υλοποιείς όσα διακηρύσσεις ιδεολογικά, πολιτικά και προγραμματικά.

Α. Το ιδεολογικό ζήτημα

Προσωπικά, λοιπόν στο ιδεολογικό ζήτημα, τοποθετώ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη σφαίρα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας. Ο όρος είναι αντιπροσωπευτικός δυο βασικών συνιστωσών. Σοσιαλισμός στην οργάνωση και την δομή της οικονομίας και της κοινωνίας. Δημοκρατία στην οργάνωση των θεσμών και την λειτουργία του κράτους. Κάθε τι άλλο και κάθε διαφορετική ερμηνεία είναι παραπλανητική, περίπλοκη και τελικά άστοχη.

Οι δυο αυτές συνιστώσες εκφράστηκαν από τον Ανδρέα Παπανδρέου με κεντρικές πολιτικές επιλογές που διαπότισαν το σύνολο των δράσεων του Κινήματος. Στο πρώτο επίπεδο δόθηκε το δικαίωμα στον λεγόμενο «μη προνομιούχο» να αποκτήσει «στον ήλιο μοίρα». Δηλαδή δόθηκε στο μεγαλύτερο κομμάτι του λαού το δικαίωμα στις ίσες ευκαιρίες, στην ελπίδα και στην αξιοπρεπή διαβίωση.

Η πρώτη 8ετία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έφερε κυρίαρχα στοιχεία κοινωνικής ισότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Σχεδίασε, οργάνωσε και υλοποίησε θεσμούς, δομές και υποδομές, ώστε όλοι οι Έλληνες να έχουν πρόσβαση και ικανοποιητικό επίπεδο στην παιδεία, στην υγεία, στις πηγές ενέργειας, στις μεταφορές, στην κοινωνική ασφάλιση, στα εργασιακά δικαιώματα, στον πολιτισμό.

Η δεύτερη συνιστώσα θεμελιώθηκε στη βάση του: «Η Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες». Δηλαδή ο λαός να είναι ο μόνος που αποφασίζει για τις τύχες του. Αυτό δεν εκφράστηκε μόνο από την εμπέδωση της δημοκρατίας και την ενίσχυση της κεντρικής κυβέρνησης, έναντι των κέντρων και παράκεντρων εξουσίας. Εκφράστηκε μέσα από την αναγνώριση και κατοχύρωση συνδικαλιστικών ελευθεριών, μέσα από την αναβάθμιση της συνεταιριστικών οργανώσεων, την θεμελίωση και οργάνωση της τοπικής αυτοδιοίκησης, μέσα από την ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών-εργαζομένων-φοιτητών στην διοίκηση επιχειρήσεων, πανεπιστημίων και άλλων φορέων.

Οι δυο αυτές ενότητες έδωσαν στη χώρα μια άλλη όψη. Μια όψη που δεν σήμαινε απλώς «καλύτερες μέρες», αλλά υλοποιούσε για πρώτη φορά την πεμπτουσία των βασικών αρχών και ανθρώπινων αξιών. Δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη, ισονομία, κλπ.

Αυτή η ιδεολογική προσέγγιση χρειάζεται σήμερα επικαιροποίηση. Ο όρος «σύγχρονη» έχει την έννοια ότι πρέπει να συνεχίσουμε να διακηρύττουμε και να στοχεύουμε τα παραπάνω, αλλά επιβάλλεται να το κάνουμε με νέους τρόπους, με νέους θεσμούς και κυρίως αντιμετωπίζοντας νέους κινδύνους.

Ποιες ήταν λοιπόν οι πρώτες πολιτικές πρωτοβουλίες του Γιώργου Παπανδρέου? Να εισάγει νέα θέματα. Η σημασία και ο ρόλος της γυναίκας στη πολιτική και όχι μόνο ζωή. Ο ρόλος και η αξία των μεταναστών στη οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας. Η σημασία του περιβάλλοντος για το μέλλον του πλανήτη και την ποιότητα ζωής. Η σημασία της αυτονομίας του πολιτικού συστήματος από κάθε λογής κέντρα και παράκεντρα εξουσίας. Ο κατάλογος είναι μακρύς…

Πως αντέδρασε το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο? Απαξιώνοντας την συγκεκριμένη θεματολογία και θέτοντας κλασσικά, παραδοσιακά θέματα. Φυσικά σε μια λογική γενικότητας και επιφανειακά. Δημιουργώντας σύγχυση για τον ρόλο αριστεράς-δεξιάς και για την διαφορετικότητα ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΝΔ.

Έτσι το πολιτικό προσωπικό και το στελεχιακό δυναμικό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ελάχιστα ασχολήθηκε με τα παραπάνω. Όλοι όσοι το επιχείρησαν έμειναν μόνοι και σε κάποιο βαθμό απαξιώθηκαν. Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορεί να είναι σύγχρονο και δεν μπορεί να γίνει προοδευτικό. Όχι γιατί δεν τα λέει ή δεν τα σκέφτεται, αλλά γιατί είναι δέσμιο του παρελθόντος των «προσωπικοτήτων» που το απαρτίζουν.

Από κόμμα της συλλογικότητας και κίνημα ιδεών μετατράπηκε σε «κίνημα» «προσκόλλησης» στην εξουσία και σε κόμμα «γραφειοκρατίας». Αυτή η μεταστροφή είναι φυσιολογική. Όταν κάποιος ασκεί εξουσία, με τον συγκεντρωτικό τρόπο που αυτή δομείται στην Ελλάδα, είναι μοιραίο να αλλοτριώνεται, να συμβιβάζεται και τελικά να χειραγωγείται από την επιθυμία να την διατηρήσει ή να την αναβαθμίσει.

Άρα το κλειδί της πορείας ενός προοδευτικού κόμματος, ώστε να μπορέσει να παραμένει κίνημα αρχών, αξιών και ιδεών και να μπορεί να σχηματοποιεί την πολιτική του στη βάση των κοινωνικών και οικονομικών δεδομένων είναι η ανανέωση και η αποκέντρωση.

Η μεν ανανέωση-εναλλαγή διασφαλίζει την προστασία από τις σειρήνες της εξουσίας. Η δε αποκέντρωση διασφαλίζει την μείωση της εξουσίας του ενός και την διεύρυνση της συλλογικότητας στην λήψη των αποφάσεων. Οι δυο παραπάνω συνιστώσες στην ουσία τελικά ενισχύουν την δημοκρατία.

Αυτά τα δυο ήταν οι δυο πρώτες οργανωτικές επιλογές του Γιώργου. Ανανέωση στο Ευρωψηφοδέλτιο, ανανέωση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, ανανέωση στο προσωπικό και στο «περιβάλλον» της Χ. Τρικούπη, ανανέωση στη Βουλή. Αποκέντρωση των οργάνων με ενίσχυση του ρόλου των δημοτικών οργανώσεων και συγκρότηση περιφερειακών επιτροπών.

Ποια ήταν η αντίδραση του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου στις παραπάνω αλλαγές?

Το πολιτικό κατεστημένο μίλησε για σύγχυση αρμοδιοτήτων, περίπλοκη δομή και χαοτική λειτουργία. Φυσικά η σύγχυση και το χάος υπήρχε μόνο στο κεφάλι τους, και προκλήθηκε από την απώλεια του ρόλου τους και την αδυναμία να συν-λειτουργήσουν.

Πρακτικό αποτέλεσμα; Π.χ. στο Ηράκλειο κανένα όργανο δεν δούλεψε γιατί τα «στελέχη» δεν έχουν μάθει να δουλεύουν δημόσια με διαφάνεια στα όργανα, αναλαμβάνοντας και τις ευθύνες των επιλογών τους, αλλά έχουν μάθει να παζαρεύουν, να εκβιάζουν και να καιροσκοπούν διαφυλάττοντας τον προσωπικό τους ρόλο και το μέλλον τους.

Το οικονομικό κατεστημένο μίλησε για απαξίωση ικανών στελεχών, για «αγνώστους που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους» και λοιδορούσε τις επιλογές στην λογική «με την …. θα κερδίσει τον Καραμανλή;»

Η ανάλυση των αρχικών πολιτικών και οργανωτικών επιλογών του Γιώργου Παπανδρέου και η αντίδραση του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου ερμηνεύουν γιατί δεν έγινε πράξη το «άλλαξε τα όλα».

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και άρα ο Πρόεδρος του, οφείλει να θέλει την εξουσία ως μέσο για να εφαρμόσει τις πολιτικές του. Τα στελέχη –προσωπικότητες– του δυστυχώς την θέλουν/έχουν κίνητρο για να δράσουν. Τα συμφέροντα την έχουν ως αυτοσκοπό.

Τι μπορεί λοιπόν να κάνει ένας «κούκος» και πως μπορεί να φέρει την άνοιξη?

Β. Το εθνικό ζήτημα

Ας δούμε λίγο το εθνικό ζήτημα. Τι χώρα θέλουμε?

Η έννοια σύγχρονη είναι κατ’ αρχή γενική, σε δεύτερη φάση είναι τεχνοκρατική. Άρα το «σύγχρονος» και κατ’ επέκταση το «εκσυγχρονισμός» της χώρας δεν μπορεί να είναι η βάση μιας πολιτικής συζήτησης. Συνεπώς οφείλουμε να προσεγγίσουμε το θέμα σε δυο συνιστώσες. Η πρώτη αφορά την κοινωνία, δηλαδή τι κοινωνία θέλουμε και η δεύτερη αφορά το κράτος, δηλαδή τι δομές θέλουμε.

Η κοινωνία επίσης δεν είναι μονοσήμαντος όρος. Η κοινωνία διαμορφώνεται στη βάση των οικονομικών σχέσεων (προφανώς και στη βάση πολιτισμικών, ιστορικών, θρησκευτικών και γεωγραφικών επιρροών, αλλά αυτό είναι μια άλλου είδους συζήτηση).

Τα μέσα παραγωγής (από την βιομηχανική επανάσταση και μετά), οι δομές παραγωγής (από το 1917 και μετά), οι πηγές πλούτου (από την αρχή της ιστορίας), η τεχνολογία (από το 1960 και μετά) διαμορφώνουν την κοινωνική πραγματικότητα, τα κοινωνικά αιτήματα και τα κοινωνικά δικαιώματα.

Στη βάση αυτή λοιπόν η σοσιαλιστική προσέγγιση για την κοινωνία σήμερα συμπυκνώνεται στο: «κοινωνία που παράγει πλούτο και τον διανέμει δίκαια».

Η προσέγγιση είναι αποκαλυπτική. Τον πλούτο δεν τον παράγει το κράτος! (κομμουνισμός). Δεν τον παράγει η επιχείρηση-κεφάλαιο (φιλελευθερισμός)! Τον παράγει η κοινωνία !!! Ο επιχειρηματίας με το κεφάλαιο, ο εργαζόμενος με την γνώση, την δεξιότητα, το ταλέντο, την έμπνευση, την φαντασία, την δημιουργικότητα του. Τα πανεπιστήμια-ινστιτούτα με την έρευνα και την καινοτομία.

Το κράτος με τους θεσμούς, τις δομές και τις υποδομές και τον λεγόμενο ρόλο του «διαιτητή», του «χρηματοδότη» και του «φύλακα των κανόνων του παιχνιδιού».

Το «παραμύθι» λοιπόν ότι η αγορά παράγει και άρα μοιράζει, θέτει τους κανόνες και αναδεικνύει τα κοινωνικά ζητούμενα είναι το πρώτο θεμελιώδεις πεδίο σύγκρουσης με τη δεξιά…. άρα και με κάθε μορφής οικονομικό κατεστημένο που θέλει να «μοιράζει» (πέρα από πλούτο και αίγλη) πολιτική εξουσία και προνόμια.

Έτσι η κοινωνία παράγει. Άρα όλα τα μέρη της κοινωνίας πρέπει να συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία. Άρα ίσες ευκαιρίες για όλους στην γνώση-μόρφωση-απόκτηση δεξιότητας. Ίσες ευκαιρίες στην επιχειρηματικότητα-ανταγωνιστικότητα, στο δημόσιο χρήμα-πρόσβαση. Ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στην δημόσια διοίκηση-αξιοκρατία, στην δικαιοσύνη-ισονομία.

Τι γίνεται με όσους δεν μπορούν? Τι γίνεται με όσους αστοχήσουν στις επιλογές τους? Τι γίνεται με όσους δεν μπορέσουν να ακολουθήσουν την κοινωνική πραγματικότητα? Εκεί παρεμβαίνει το κράτος (η ανάλυση λίγο αργότερα).

Η κοινωνία λοιπόν τελικά δικαιούται και να μοιράσει! Τον πλούτο. Η κοινωνία λοιπόν χρειάζεται θεσμούς διανομής του πλούτου. Άρα θεσμοί διαιτησίας και κανόνων, θεσμοί προστασίας, θεσμοί διανομής, δηλαδή κράτος!

Η Νομοθετική Εξουσία θέτει του κανόνες τόσο της λειτουργίας της αγοράς όσο και της διανομής του πλούτου. Η Εκτελεστική Εξουσία τους εφαρμόζει και σε κυρίαρχο βαθμό καθορίζει την αποτελεσματικότητα τους. Η Δικαστική Εξουσία-ανεξάρτητες Αρχές[1] επιτηρεί, ελέγχει και τιμωρεί. Αυτός, προφανώς, είναι ο ιδεολογικός πυρήνας της σημερινής αστικής δημοκρατίας, αυτό σημαίνει ότι συμφωνούμε με τη ΝΔ; Όχι!

Ο πολιτικός διάλογος (και άρα και οι διαφορές με τη Νέα Δημοκρατία-πέρα από το ιδεολογικό επίπεδο) γίνεται για το ποιοι είναι οι κανόνες… πόσο γρήγορα το κράτος αφομοιώνει τις εξελίξεις, πόσο γρήγορα προβλέπει και προλαμβάνει αδυναμίες και προβλήματα και ποιος και πως ελέγχει τους νομοθετούντες, εκτελούντες και ελέγχοντες.

Για το τελευταίο η απάντηση για εμάς είναι: ο Λαός. Ο λαός που οργανώνεται σε κόμματα, φορείς και συλλογικότητες. Που ελέγχει όχι μόνο ανά τετραετία, αλλά καθημερινά.

Η σύγκρουση με την δεξιά είναι προφανής. Η Δεξιά δεν θέλει κανόνες, θέλει πολιτική «κολλητών» και «κουμπάρων». Δεν θέλει αξιοκρατία, θέλει «γαλάζιες» προσλήψεις. Δεν θέλει ανεξάρτητες αρχές και διάκριση εξουσιών, γι’ αυτό επιβάλει άκρατο κομματισμό και περικοπές εξουσιών σε ότι δεν μπορεί να ελέγξει (π.χ. Συνταγματικό Δικαστήριο για να περιορίσει το ρόλο του ΣτΕ).

Ταυτόχρονα η φιλελεύθερη δεξιά αποδέχεται ότι τα όρια της κοινωνικής πολιτικής τα θέτει η οικονομία. Ειδικά στην χώρα μας, οπού ακόμα και οι οικονομικοί κανόνες δεν δομούνται με βάση την δικαιοσύνη-ανταγωνιστικότητα και την ακεραιότητα-αξιοκρατία, όπως στα πραγματικά αναπτυγμένα κράτη, γίνεται κατανοητό γιατί η δεξιά «κοινωνική πολιτική» δεν μπορεί να δομηθεί σε στέρεες βάσεις. Στην ουσία είναι ένα εκκρεμές μεταξύ λαϊκισμού και άστοχων-κυλιόμενων υποσχέσεων.

Συμπερασματικά, η διανομή του πλούτου από την κοινωνία δεν πρέπει να γίνεται μόνο στη βάση της συνεισφοράς του ατόμου στη παραγωγικότητα, αλλά στη βάση των αναγκών του ανθρώπου (τόσο ως είδος όσο και στο πλαίσιο του διαμορφούμενου πολιτισμικού-καταναλωτικού περίγυρου). Ταυτόχρονα πρέπει και να διασφαλίζεται η προσέγγιση όλων στο μέσο όρο του επιπέδου διαβίωσης, που σαφώς ξεκινάει από την βάση της αξιοπρέπειας.

Η πρόληψη των αδυναμιών στηρίζεται στον έλεγχο της αγοράς και στην ανανέωση (εδώ και μόνο κολλάει ο «εκσυγχρονισμός») του θεσμικού πλαισίου και των κοινωνικών δομών. Εγγυητής για τα παραπάνω είναι πάλι ο λαός. Μέθοδος είναι η αποκέντρωση, η ενίσχυση της τοπικής αυτοδιοίκησης και η απελευθέρωση των πολιτών από την εξάρτηση, την φοβικότητα και την άγνοια (παιδεία).

Έτσι με τους παραπάνω άξονες δομείται και η κοινωνική πολιτική, η οποία οφείλει να είναι ταυτόχρονα γενική-καθολική, αλλά και αξονική-στοχευμένη. Στην γενικότητα αυτή εντάσσεται η πολιτική για την οικογένεια που ξεκινάει από το σταθερό μηνιαίο επίδομα μέχρι τους παιδικούς σταθμούς, το δημόσιο και επαρκές εκπαιδευτικό σύστημα, τις γυναικολογικές-παιδιατρικές υπηρεσίες υγείας, τους συμβούλους γονέων-οικογενειακού προγραμματισμού, κλπ. Ενώ ως αξονικές-στοχευμένες πολιτικές εννοούμε πολιτικές για την καταπολέμηση της παραβατικότητας των νέων, την επιδοματική-επαγγελματική-νοσηλευτική στήριξη των ΑΜΕΑ, την πολιτική κατάρτισης-αποκατάστασης των ανέργων, κλπ.

Όλα τα παραπάνω είναι στοιχεία που υπάρχουν και στην εσωτερική σύγκρουση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οι κανόνες οφείλουν να είναι αυστηροί. Ίδιοι για όλους και τελικά να δίνουν ευκαιρίες, να προάγουν την παραγωγικότητα και την καινοτομία και να διασφαλίζουν τον υγιή ανταγωνισμό. Η διανομή επίσης επιβάλλεται να γίνεται δίκαια, ενισχύοντας τον πιο αδύναμο αρχικά, και διευρύνοντας την πρόσβαση στον πλούτο σε όλους. Ταυτόχρονα η κοινωνική πολιτική δεν μπορεί να είναι ρουσφετολογική ή υπουργοκεντρική, αλλά καθολική και διαφανής.

Γ. Το πολιτικό ζήτημα

Αλήθεια ποια είναι η εντύπωση των πολιτών για τους κανόνες και την εφαρμογή τους την περίοδο 1996-2004?

Όλοι ξέρουμε ότι οι πολίτες καταδίκασαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. γιατί ανέδειξε την εύνοια του σε συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Γιατί αποιδεολογικοποίησε την λειτουργία των θεσμών. Γιατί απομάκρυνε τον λαό από την δυνατότητα ελέγχου και τελικά γιατί έδωσε βάση στις δομές και τις υποδομές που ενδιέφεραν τους ισχυρούς. Δεν πραγμάτωσε ένα συνολικό σχεδιασμό για όλους. Πραγμάτωσε έναν σχεδιασμό για όσους μπορούν, για όσους προσαρμόζονται και για όσους τα καταφέρνουν!

Το ίδιο συνέβη και με τις κοινωνικές πολιτικές. Έχασαν την γενικότητα τους και αναπτύχθηκαν μόνο για ειδικές ομάδες του πληθυσμού. Έτσι δεν υπήρξε η προσπάθεια που χρειαζόταν για την αναμόρφωση του συστήματος υγείας και την ενίσχυση μεγάλων ομάδων του πληθυσμού.

Έτσι μοιραία πέρα από το ιδεολογικό και εθνικό-θεσμικό ζήτημα ερχόμαστε στο σκέλος του ποιους εκπροσωπούμε και στο ζήτημα του με ποιους και πως θέλουμε να υλοποιήσουμε αυτά που ιδεολογικά-πολιτικά-κοινωνικά πιστεύουμε.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να θέλει και να επιδιώκει να τους εκπροσωπήσει όλους. Όλες τις κοινωνικές ομάδες, όλες τις οικονομικές τάξεις. Αυτό πρέπει να γίνεται όμως ξεκαθαρίζοντας μερικά απλά πράγματα.

1. Η πολιτική του πρέπει να αποσκοπεί στην συνολική πρόοδο του έθνους και του κράτους, τόσο στη λογική της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και της παραγωγικότητας της κοινωνίας, όσο και στην κατεύθυνση της δίκαιης πλήρους και απόλυτης διανομής του πλούτου.

2. Η πολιτική του οφείλει να προσεγγίζει με απόλυτη προτεραιότητα την προστασία των φυσικών πόρων, τόσο ως πηγή ζωής, αλλά και ως προς την συντήρηση τους για να μπορούν να αποτελούν πηγή πλούτου και στο μέλλον. Ταυτόχρονα να θεμελιώνει τη σχέση με το φυσικό και δομημένο περιβάλλον στη λογική της ποιότητας ζωής για όλους.

3. Η οργάνωση των θεσμών, των δομών και των υποδομών οφείλει να γίνεται στη βάση των ίσων δικαιωμάτων έναντι όλων των φυσικών ή νομικών προσώπων και στη λογική της καταπολέμησης και τιμωρίας κάθε μορφής αδικίας και εκμετάλλευσης. Η αδικία και η εκμετάλλευση δεν αφορά μόνο το κομμάτι των εργασιακών σχέσεων. Αφορά την προστασία των γυναικών, των μεταναστών, κλπ και την διασφάλιση των δικαιωμάτων ατόμων με ψυχικά προβλήματα, ΑΜΕΑ, κλπ. Ταυτόχρονα περιλαμβάνει τα δικαιώματα του καταναλωτή σε κάθε μορφή συναλλαγής και εμπορικής δραστηριότητας.

4. Τέλος, απόλυτος στόχος επιβάλλεται να είναι η ευημερία. Έννοια που αποτελείται από πολλές συνιστώσες οι οποίες δεν σχετίζονται μόνο με την υλική υπόσταση του ατόμου, αλλά και με ζητήματα που επηρεάζουν την ψυχική ηρεμία και την ψυχολογική ισορροπία. Η ασφάλεια, η οικογενειακή γαλήνη, η πρόνοια, το ασφαλές περιβάλλον, ο πολιτισμός, ο ελεύθερος χρόνος, η ποιότητα και η αισθητική χώρων και κατασκευών επιβάλλεται να αποτελούν αντικείμενο των πολιτικών ενός προοδευτικού, αριστερού και σύγχρονου σοσιαλιστικού κόμματος.

Είναι προφανές ότι τα παραπάνω δεν μπορούν να υλοποιηθούν με όλους. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θέλουν να κερδοσκοπούν εις βάρος του περιβάλλοντος, του δημοσίου συμφέροντος, των εργαζομένων τους, των καταναλωτών κλπ. Πάντα θα υπάρχουν οι αριβίστες, οι τυχοδιώκτες και τα παράσιτα. Με αυτούς λοιπόν δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θέλουν να έχουν μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας από αυτό που τους αναλογεί, μεγαλύτερη επιρροή από αυτή που το πολίτευμα και η αίσθηση του μέτρου επιβάλει. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα κάνουν μέτρο του δημόσιου λόγου και του προσανατολισμού της χώρας τα δικά τους συμφέροντα.

Με όλους αυτούς όχι μόνο δεν μπορούμε να πάμε μαζί. Αλλά είμαστε δομικά απέναντι. Είναι οι κοινωνικοί και πολιτικοί μας αντίπαλοι. Είναι εκφραστές της συντήρησης, της ‘λαμογιάς’ και της ολιγαρχίας.

Δυστυχώς, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τα προηγούμενα χρόνια (1996-2004) διαμόρφωσε μια νέα κοινωνική-οικονομική ελίτ που το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν η αλαζονεία και η εξουσιομανία. Αποσύνδεσε την κομματική λειτουργία από τον λαό και περιόρισε τα μαζικά χαρακτηριστικά της. Μετέτρεψε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. από κοινωνικό κίνημα σε κόμμα αξιωματούχων και την κοινωνική-δημόσια διαβούλευση σε παζάρι-συναλλαγή διαδρόμων και γραφείων. Καθιέρωσε την λογική ανταλλαγής της κομματικής εξουσίας με κρατική εξουσία και την συναλλαγή με επιχειρηματίες ως μέσο πολιτικής επιβίωσης.

Έτσι αυτό το κόμμα, μετά το 2004 δεν μπόρεσε να αλλάξει. Δεν μπόρεσε να μπολιαστεί. Δεν μπόρεσε να επανέλθει στη λαϊκή του βάση και την ιδεολογική του αφετηρία. Ο Γιώργος Παπανδρέου βρήκε πολλούς «Παπανδρεϊκούς» όταν ανέλαβε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ελάχιστοι όμως είχαν διαφορετικοί βούληση από όσα περιγράφω.

Όλοι ήταν με τον «Γιώργο», γιατί κάτι περίμεναν να «πάρουν από τον Γιώργο».

Έτσι όχι μόνο δεν στήριξαν πολιτικές επιλογές, τομές και καινοτομίες, αλλά υπονόμευσαν κάθε τι που θα οδηγούσε σε ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ., από το οποίο δεν θα μπορούσαν να πάρουν και δεν θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν.

Το αισθητήριο του λαού μας είναι τις περισσότερες φορές αλάθητο. Ένα τέτοιο ΠΑ.ΣΟ.Κ. «προνομιούχων» και «φιλόδοξων» δεν άξιζε την λαϊκή ψήφο. Έτσι οι πολίτες κυρίως οι «μη προνομιούχοι» που κατάλαβαν την ψευτιά της ρητορείας του Καραμανλή και δεν είδαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να αλλάζει πήγαν «αριστερά».

Διαμαρτυρήθηκαν, αντέδρασαν και προειδοποίησαν. Ο λαός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (είτε γύρισε είτε έμεινε, είτε έφυγε) οφείλει να εξάγει τα σωστά συμπεράσματα και να πλαισιώσει δυναμικά «τον κούκο», ώστε να φέρει με παλλαϊκό τρόπο την άνοιξη.

Δ. Το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Θα αφήσουμε όλους αυτούς που αλλοίωσαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και καταδίκασαν την προοδευτική παράταξη σε ανυποληψία και αναξιοπιστία να γίνουν τιμητές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και θεμελιωτές του μέλλοντος?

Θα αφήσουμε αυτούς που μετατόπισαν το κέντρο βάρος της πολιτικής σκηνής από την αριστερά και τον σοσιαλισμό στο απολίτικο κέντρο (κεντροαριστερά-κεντροδεξιά …με ασαφή ιδεολογικά όρια) και τον «μεσαίο χώρο» να επιβάλουν μια πολιτική λύση που δεν διαφέρει κρίσιμα από την εξουσία που ασκεί ο Κώστας Καραμανλής;

Η απάντηση είναι σαφώς όχι! Σήμερα μαζί με τον λαό θα ολοκληρώσουμε την μετάβαση στη νέα εποχή και την ιδεολογική-πολιτική «κάθαρση» του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Θα αποτινάξουμε την επιρροή από όλα τα κρατικοδίαιτα παράσιτα και τις TV-personas πολιτικούς του star system της Αθήνας. Θα απομονώσουμε από την εξουσία όλες τις μη πολιτικές, τις μη καθαρές και τις μη αυθεντικές φωνές στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Όχι επειδή κάποιοι είναι «τα ικανά στελέχη» ή επειδή δεν γίνεται ανεκτή η αντίθετη άποψη. Όχι επειδή κάποιοι έχουν το αλάθητο και κατέχουν την απόλυτη αλήθεια ως επαΐοντες, αλλά γιατί αυτό ταιριάζει στην ιδεολογία, στην ιστορία και τους πολιτικούς-κοινωνικούς στόχους μας.

Οι ιδέες του Γιώργου Παπανδρέου, η φιλοσοφία του προγράμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., το νέο μοντέλο οργάνωσης και διοίκησης της χώρας, η νέα σχέση πολίτη-πολιτικού και πολιτικού συστήματος-οικονομικής εξουσίας δεν μπορεί να δομηθεί με βάση την βούληση των συγκροτημάτων. Δεν μπορεί να δομηθεί στη βάση της ανάκτησης της εξουσίας με κάθε τρόπο. Δεν μπορεί να δομηθεί στη βάση της εξάρτησης από το πολιτικό-κοινωνικό-οικονομικό κατεστημένο που έχει διαμορφώσει οριζόντια επιρροή και έλεγχο προσώπων σε όλα τα κόμματα.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, κυρίως δεν είμαστε «κεντρώοι» ή μετέχοντες «στο κοινωνικό κέντρο».

Δεν είμαστε αναζητητές διακομματικών συναινέσεων για απολιτικές επιλογές «μεσαίου χώρου».

Δεν είμαστε «καθώς πρέπει» και «καθεστωτικοί».

Είμαστε ανατρεπτικοί!

Είμαστε προοδευτικοί και κυρίως είμαστε ανεξάρτητοι!

Έχουμε οδηγό μας το λαό και τις ανάγκες του, την χώρα και τις προοπτικές της.

Έχουμε να αντιμετωπίσουμε προκλήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο και χρειαζόμαστε ανοιχτό μυαλό και αντιλήψεις και όχι προσκόλληση στην εξουσία και στον έλεγχο «μικρομάγαζων».

Η μάχη για την αυτονομία της πολιτικής. Η μάχη για την ενίσχυση της λαϊκής εξουσίας ξεκίνησε. Όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου συγκρούστηκε με το πολιτικό κατεστημένο της εποχής του. Όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου αγνόησε το πολιτικό κατεστημένο της δικής του εποχής και εισήγαγε τον σοσιαλισμό στην ελληνική πραγματικότητα. Έτσι ήρθε η ώρα του Γιώργου Α. Παπανδρέου να θέσει τις βάσεις της νέας δημοκρατικής παράταξης. Τις βάσεις του δεύτερου πραγματικά λαϊκού κύκλου της μεταπολίτευσης.

Τα μεγάλα συμφέροντα ποτέ δεν ήταν «αριστερά» ή «δεξιά». Ποτέ δεν ήταν «σοσιαλιστικά» ή «φιλελεύθερα». Ήταν πάντα με την σταθερότητα, με την ήπια προσαρμογή στις εξελίξεις και με την μονοσήμαντη παρακολούθηση τις διεθνούς πραγματικότητας.

Τα λαϊκά συμφέροντα έχουν χρώμα και αποχρώσεις. Εμείς τους δίνουμε χρώμα πράσινο. Χρώμα ελπίδας, χρώμα δημιουργίας.

Η αλλαγή στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορεί να είναι προϊόν συμφωνιών κορυφής, συναλλαγής παρασκηνίων και δαχτυλιδιών. Οφείλει να είναι προϊόν λαϊκής δράσης, συστράτευσης και συμμετοχής. Με τον Γιώργο πάμε μπροστά όχι μόνο για την εξουσία. Πάμε μπροστά για Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Δικαιοσύνη – Δημοκρατική Διαδικασία.

Η εξουσία θα έρθει και θα ‘κρατήσει’ μόλις γίνουμε αξιόπιστοι, μόλις γίνουμε καθαροί, μόλις βρούμε τη λαϊκή ρίζα μας. Η εξουσία είναι το μέσον όχι ο στόχος και πρέπει να καταληφθεί με αξία, ιδέες και αξιοπρέπεια, όχι με «τηλε-star» και «ρεσάλτο».

Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, όπως ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, ανέλαβε την προοδευτική-δημοκρατική παράταξη μετά από μια περίοδο κρίσης. Την ανέλαβε όχι επειδή ήθελε εξουσία ή ως κληρονομικό δικαίωμα. Την ανέλαβε επειδή είχε γνώση της ιστορικής του ευθύνης. Είχε γνώση και επίγνωση χρέους και καθήκοντος και κυρίως έχοντας το ανάστημα του ηγέτη, που κατά τη γνώμη μου, ποτέ δεν είχε και ποτέ φυσικά δεν απέκτησε (σε αυτόν τον βαθμό) ο Κώστας Σημίτης.

Ο Κώστας Σημίτης ήταν πάντα «κεντρώος». Ήταν πολιτικός των συγκλήσεων και των συνεννοήσεων. Έθεσε αναγκαίους μεν, αλλά αμιγώς τεχνοκρατικούς στόχους και δεν ασχολήθηκε με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας και του οικονομικού συστήματος.

Πορεύθηκε στη βάση των αναγκών που υπαγόρευαν οι δεσμεύσεις της χώρας και οι ανάγκες της παραγωγικής της βάσης, αδιαφορώντας για τον παράγοντα «άνθρωπο» και για μια σειρά αξιών που για έναν σοσιαλιστή θα έπρεπε να ήταν προτεραιότητα.

Ο Κώστας Σημίτης έχει την θέση του στην ιστορία της χώρας μας. Έχει τις επιτυχίες και τις υστερήσεις του, έχει χρεωθεί σημαντικό έργο και παραλείψεις. Αυτό που δεν έχει είναι η νομιμοποίηση να κρίνει, να επικρίνει και να αναγορεύεται σε τιμητή του μέλλοντος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία της επιλογής του Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τον λαό με βάση, το μη ικανοποιητικό για κάποιους, διαφαινόμενο αποτέλεσμα.

Εν τέλει δεν έχει το κύρος και το ανάστημα του ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης. Ο Κώστας Σημίτης ήταν ο Πρωθυπουργός που δεν έχασε ποτέ! Ο Πρωθυπουργός που τόλμησε να αξιολογήσει την ήττα του Γιώργου Παπανδρέου, που αυτός έχτισε με τις παραλείψεις των πολιτικών του, με τις επιλογές αιχμής, που δυσαρέστησαν, και με τα ‘λαμόγια’, που αηδίασαν τον λαό.

Ο Πρωθυπουργός που μπέρδεψε τον τεχνοκρατισμό με την πολιτική και τους οικονομικούς και επιχειρηματικούς στόχους με τις κοινωνικές ανάγκες και τα δικαιώματα των πολιτών. Ο Πρωθυπουργός που διέλυσε το «κόμμα και το κράτος» και το παρέδωσε σε κάθε λογής «Τσουκάτους», και σε μερικά «υποτακτικά» και «λαμπερά» ανδρείκελα τους.

Φίλες και φίλοι, οι στιγμές είναι ιστορικές και οι ευθύνες των μελών και φίλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μεγάλες. Η νέα συλλογικότητα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η ενότητα και η κοινή μας πορεία διαμορφώνεται σε μια νέα βάση. Δομείται πάνω σε μια μεγάλη πολιτική συμφωνία και όχι στη βάση μιας «προσωπικής σύμβασης στελεχών». Μια συμφωνία που καθορίζει τα μείζονα σε ιδεολογικό, εθνικό και πολιτικό επίπεδο.

Μια συμφωνία που τίθεται με διαφάνεια, χωρίς παζάρια και παρασκήνια στην κρίση του λαού. Μια νέα αρχή που δεν αγνοεί τις ευθύνες του Γιώργου (ατολμία-ισορροπία) και τις αστοχίες του (τακτικές-επικοινωνιακές), αλλά απλά οριοθετεί τα μείζονα και τα ελάσσονα. Διακρίνει τα μεγάλα από τα μικρά. Αναδεικνύει τους στόχους σε ικανούς και αναγκαίους. Επιλέγει κοινωνικούς και πολιτικούς συμμάχους και απορρίπτει κάθε λογής τυχοδιωκτικές και αριβιστικές μεθόδους και μεθοδεύσεις.

Όλοι μαζί στελέχη, μέλη, φίλοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. συγκροτούμε από σήμερα μια νέα πορεία στη βάση του μέλλοντος που απαιτούμε, κατανοώντας το παρελθόν που ζήσαμε. Συγκροτούμε μια νέα πορεία στη βάση μιας λαϊκής επιταγής και όχι στην λογική της ‘από κορυφής’ επιβολής.

Το «άλλαξε τα όλα» δεν είναι δράση του ενός, είναι συλλογική σύγκρουση των πολλών με το κατεστημένο που έχει κάνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. από κόμμα του «λαού για τον λαό» σε κόμμα των «εκλεκτών για την πάρτη τους». Είναι σύγκρουση για μια συνολική αλλαγή της φυσιογνωμίας, της λειτουργίας και της νοοτροπίας του κόμματος και των στελεχών του. Είναι μια προσπάθεια για την συνολική αλλαγή του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Καλό αγώνα! Για τη Νέα Αλλαγή.

---

[1] Προφανώς η Ανεξάρτητες Αρχές είναι μια μη πολιτική προσέγγιση της λειτουργίας της δημοκρατίας. Έμμεσα απαλλάσσει την πολιτική εξουσία από τις ευθύνες και τις αμέλειες της. Τελικά μπορεί να καταλήξει στην μεταφορά εξουσίας σε δομές που δεν ελέγχονται από τον λαό, αλλά από προσωπικότητες, άρα από μια ελίτ (επιστημονική-κοινωνική). Η γιγάντωση των ανεξάρτητων αρχών προσεγγίζει μια μορφή φεουδαρχίας! Και άρα είναι επικίνδυνη για την δημοκρατία και τον πυρήνα των δικαιωμάτων και των εξουσιών του λαού.

Η αξιοπιστία, η ειλικρίνεια και το όραμα όπλο για το ‘νέο’ ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Δυο εβδομάδες απομένουν πριν από την εκλογή του νέου Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δυο εβδομάδες όπου οι διεκδικητές της ηγεσίας θα ξεδιπλώσουν τα τελευταία πολιτικά τους όπλα, ελπίζουμε χωρίς ανούσιες επικοινωνιακές κορώνες και αντιπαραθέσεις.

Βασικό βήμα για την τελική πολιτική αναμέτρηση θα δώσει η Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., στο τέλος της εβδομάδας που διανύουμε. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει κατακτήσει από το 1989 ακόμα, την παράδοση οι κεντρικές εσωκομματικές του διαδικασίες να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής ολόκληρης της κοινωνίας. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες και τα συνέδρια προέκυπταν πάντα σημαντικά πολιτικά μηνύματα και λαμβάνονταν αποφάσεις που επηρέαζαν καταλυτικά το μέλλον του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της χώρας.

Λίγο πριν από την επικείμενη συνδιάσκεψη έχει σημαντική αξία να δούμε τι δήλωνε και που επικέντρωνε το πεδίο της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά και ποιους στόχους έθετε για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο σ. Ευάγγελος Βενιζέλος στο Συνέδριο διαδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου το 1996.

Αυτή η αναζήτηση έχει νόημα για να κατανοήσουμε όλοι γιατί τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θέτουν σε υψηλή προτεραιότητα το ζήτημα της αξιοπιστίας, της ειλικρίνειας και της σταθερότητας, αναζητώντας έναν ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης και όχι απλά για έναν Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., υποψήφιο για Πρωθυπουργό έναντι του Κώστα Καραμανλή.

Έτσι πριν από 11 χρόνια, από το βήμα του Συνεδρίου ο σ. Βενιζέλος έλεγε: «Υπάρχει η απλή, η απλοϊκή απάντηση, πως αντικείμενο του Συνεδρίου είναι η εκλογή του νέου Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η απάντηση στο οργανοπολιτικό δίλημμα εάν πρέπει να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι, ή εάν πρέπει να συμπίπτουν οι ρόλοι στο ίδιο πρόσωπο. Είναι λάθος η προσέγγιση αυτή. Αλίμονο, εάν αντικείμενο του Συνεδρίου αυτού είναι κατ’ αρχάς και κατά βάση η εκλογή του Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ.»

Είναι προφανές ότι η παραπάνω θέση βρίσκεται σε αντίθεση με το κλίμα των πρώτων ημερών, όπου υπήρξε καταιγισμός δηλώσεων και παρεμβάσεων με στόχο να επιταχυνθούν οι εκλογικές διαδικασίες. Όλοι θυμόμαστε ό,τι ειδικά ορισμένα μέσα ενημέρωσης ‘αναρωτιόντουσαν’ αν θα ήταν δυνατό το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να εκπροσωπηθεί από το νέο Πρόεδρο στις Προγραμματικές Δηλώσεις της Κυβέρνησης στη Βουλή.

Τελικά η επιλογή Προέδρου, είναι απλά μια επιλογή προσώπου ή μια επιλογή πολιτικής; Είναι μια επιλογή απλά ενός ‘αντι-Καραμανλή’ ή κάποιου που πιστεύει και εκφράζει με ιδεολογική πληρότητα, αξιοπιστία και με σύγχρονο τρόπο τις θέσεις της δημοκρατικής παράταξης; Η επιλογή της 11^ης Νοεμβρίου είναι απλά επιλογή αρχηγού ή επιλογή στάσης και θέσης απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που είναι αρτηριοσκληρωτικό, συντηρητικό και αναποτελεσματικό;

Μερικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά και στο πιο είναι το ζητούμενο για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., δίνει πάλι ο Βαγγέλης Βενιζέλος με την ομιλία του το 1996. Χαρακτηριστικά λέει: «Ήρθαμε εδώ για να ενώσουμε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει … Να εκφράσουμε την μεγάλη, την ενιαία δημοκρατική παράταξη και να διασφαλίσουμε πολιτική σταθερότητα. …πότε διασφαλίζουμε την πολιτική σταθερότητα; Πότε πετυχαίνει μια Κυβέρνηση; … Πετυχαίνει όταν έχει μια σαφή, συνθετική, πειστική πολιτική. Χρειάζεται λοιπόν να έχουμε πολιτική…Στην συνέχεια χρειάζεται τη στήριξη, ειλικρινή, γνήσια και πλήρη στήριξη όλου του κόμματος»

Η ανάλυση του σ. Βενιζέλου είναι απόλυτα σωστή και πολιτικά ορθή. Απέχει όμως πάρα πολύ από την συνεχή επίκληση των δημοσκοπήσεων, ιδιαίτερα των τελευταίων που δείχνουν ένα ελαφρύ –στα όρια του στατιστικού λάθους- προβάδισμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με Πρόεδρο τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται η ενότητα. Πως όμως υπηρετείται η ενότητα όταν από την πρώτη ημέρα αναζητήθηκε «εγγυητής» για αυτήν; Πως υπηρετείται η ενότητα όταν γίνονται σχόλια ότι ο κεντρικός μηχανισμός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ‘υπηρετεί’ τον Γιώργο Παπανδρέου; Πως υπηρετείται η ενότητα όταν μπαίνουν διλήμματα για το ποιος είναι πιο ενωτικός και όταν σπέρνονται αμφιβολίες για την οργάνωση της ψηφοφορίας;

Σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου επιμένει να θέτει σε πρώτο πλάνο την πολιτική πρόταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Πως είναι δυνατόν πριν 10 χρόνια για κάποιον το επίκεντρο να είναι η «σαφή, συνθετική, πειστική» πολιτική και σήμερα το ζητούμενο είναι να αξιολογηθούν υπέρμετρα κάποια προσωποκεντρικά, εξωτερικά-επικοινωνιακά χαρακτηριστικά; Πως είναι δυνατόν να θεωρείτε από τον ίδιο τον σ. Βενιζέλο η πολιτική ως απόλυτη προτεραιότητα για την επιτυχία μιας Κυβέρνησης, πόσο μάλλον ενός κόμματος που θέλει να πείσει για να γίνει Κυβέρνηση, κάποτε, και σήμερα να προτάσσεται ως απόλυτο πλεονέκτημα η πιο ασφαλής-γρήγορη προοπτική της εξουσίας;

Οι θέσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου από το παραπάνω απόσπασμα δίνουν ένα σαφές περιεχόμενο στην έννοια «υπονόμευση». Υπήρξε τα τελευταία χρόνια «ειλικρινή, γνήσια και πλήρη στήριξη» του Γιώργου Παπανδρέου ή πάντα κάποιοι φρόντιζαν να διαφοροποιούνται; Μήπως κάποιοι φρόντιζαν να αναδεικνύουν τις προσωπικές τους θέσεις και όχι τις προτάσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Μήπως κάποιοι σχεδίασαν τις δημοτικές εκλογές και μια σειρά άλλων επιλογών, επιχειρώντας να τεκμηριώσουν το «ο Γιώργος είναι λίγος, δεν κάνει»;

Είναι προφανές ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δώσει απάντηση σε όλα τα παραπάνω το τελευταίο διάστημα και αυτή δεν εντάσσεται σε φανταστικά σενάρια συνομωσίας.

Ταυτόχρονα ο σ. Βενιζέλος στην ομιλία του στο Συνέδριο του 1996 δίνει και ένα ουσιαστικό ορισμό της ενότητας. Ανάμεσα στα άλλα τονίζει: «…Τέταρτον σημαίνει διαμόρφωση των προϋποθέσεων συνύπαρξης όλου του στελεχιακού δυναμικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και, πέμπτον, διαφύλαξη της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που τη διαμορφώνουμε και τη στηρίζουμε όλοι μας εδώ μέσα.»

Έτσι αυτό που προκαλεί ένα αυτονόητο ερώτημα ποια είναι η φυσιογνωμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που πρεσβεύει σήμερα ο σ. Ευάγγελος Βενιζέλος; Ποιες είναι οι πολιτικές προϋποθέσεις για να συνυπάρξουν όλα τα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Απλά η εξουσία; Σε ποια βάση θα χτιστεί η «νέα ενότητα» μετά την 11^η Νοεμβρίου, όταν σχεδόν μονοσήμαντα προβάλλεται η προοπτική της «καταλληλότητας» για να νικηθεί η Νέα Δημοκρατία;

Πως διαφυλάσσεται η φυσιογνωμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Όταν αντί να μπαίνει σε πρώτο φόντο η λειτουργία του πελατειακού πολιτικού συστήματος, τα συμφέροντα που επιβουλεύονται τον δημόσιο πλούτο, τα κατεστημένα φέουδα που καταδυναστεύουν την καθημερινότητα του πολίτη, αναδεικνύονται στον δημόσιο λόγο δημοσκοπήσεις και «μιντιακές» ερμηνείες που είναι επιφανειακές και άνευ ποιοτικής αξίας.

Είναι προφανές ότι το πολιτικό διακύβευμα στο εσωτερικό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν είναι η νίκη στις επόμενες εκλογές. Το διακύβευμα είναι η διακυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές. Η εκλογική νίκη δεν μπορεί να δομηθεί στη βάση της «λαμπρότητας» και της «τηλεοπτικής εικόνας» προσώπων.

Η νέα πλειοψηφία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να δομηθεί στη βάση μιας νέας πορείας για τη χώρα. Στη βάση νέων πολιτικών που θα δίνουν λύσεις και θα κάνουν ανατροπές. Πολιτικών που θα βάζουν την χώρα στην καρδιά της Ευρώπης, όχι μόνο σε επίπεδο υποδομών, αλλά και σε επίπεδο θεσμών, νοοτροπιών, κοινωνικών παροχών, παροχής δημοσίων υπηρεσιών, σεβασμού στο περιβάλλον και στα δικαιώματα των πολιτών.

Συνεπώς οι φίλοι και τα μέλη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν βρίσκονται σε σύγχυση, όταν αναγνωρίζουν την «καταλληλότητα» του σ. Βενιζέλου, αλλά επιλέγουν την ιδεολογική πληρότητα, την ειλικρίνεια, την αξιοπιστία, την προοπτική και το όραμα του Γιώργου Παπανδρέου. Οι πολίτες αξιολογούν την συνέπεια λόγων και έργων σε εύρος χρόνου, του Γιώργου Παπανδρέου. Συνέπεια που αποτελεί ένα από τα ζητούμενα προτερήματα στο σύγχρονο πολιτικό βίο της χώρας, όπως φαίνεται...

ΠΑ.ΣΟ.Κ… Οι «κουφοί», οι «μουγκοί» και οι «αντιπρόσωποι»…

Το Σαββατοκύριακο, που πέρασε, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο δημόσιου διαλόγου για το ζήτημα της αποτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος. Οριστικοποιήθηκαν οι διαδικασίες για την ανάδειξη Προέδρου και ξεκίνησε η ουσιαστική συζήτηση για το ζήτημα τι ΠΑ.ΣΟ.Κ. θέλουμε και ποιο οφείλει να είναι το στίγμα του κινήματος από εδώ και μπρος.

Αυτή η συζήτηση αγγίζει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, αφού το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι η κατ’ εξοχήν έκφραση της δημοκρατικής παράταξης. Ταυτόχρονα η συζήτηση αυτή θα αποτελέσει για δεκάδες χιλιάδες μέλη και φίλους του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τη βάση για να κρίνουν και να ψηφίσουν έναν εκ των τριών συντρόφων, που διεκδικούν τη θέση του Προέδρου του Κινήματος. Στην Κρήτη, όπου το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει μια ιδιαίτερη ιδεολογική, πολιτική, αλλά και συναισθηματική σχέση, μακράς διαρκείας, με την πλειοψηφία των πολιτών, ο διάλογος και το ενδιαφέρον είναι κάτι περισσότερο από έντονος.

Στα πλαίσια αυτού του προβληματισμού, τον τελευταίο καιρό, λαμβάνουν χώρα διάφορα περιστατικά, τα οποία βρίσκονται σε πολύ μεγάλη απόσταση από το πνεύμα και το ύφος που έχει αναδείξει ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Φαινόμενα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό δεν ανταποκρίνονται στη φιλοσοφία ενός σύγχρονου ανοιχτού, λαϊκού και προοδευτικού κινήματος, όπως τουλάχιστον το οραματίζεται ο Γιώργος Παπανδρέου.

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, από την πρώτη στιγμή, που ανέλαβε, κάλεσε τους πολίτες να συμμετάσχουν σε όλες τις διαδικασίες και τις διεργασίες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τους ζήτησε να αυτοοργανωθούν και να σπάσουν τα στεγανά των οργανώσεων, που έχουν απομακρύνει το Κίνημα από τη βάση του και τις πολιτικές του ρίζες. Από την πρώτη στιγμή ζήτησε οι νέοι να προσεγγίσουν την οργάνωση, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα παράλληλες δομές για να επιτρέψει αυτή την ελεύθερη επαφή. Αυτό το σκοπό άλλωστε εξυπηρετούσαν και οι οργανωτικές αλλαγές, που ενίσχυαν τις δημοτικές οργανώσεις, δίνοντας τους ρόλο και παρουσία στις Νομαρχιακές Επιτροπές. Αλλαγές που συγκροτούσαν περιφερειακά όργανα, με εκπροσώπησή στο Εθνικό Συμβούλιο του Κόμματος και με παράλληλη συμμετοχή των συντονιστών των Νομαρχιακών Επιτροπών.

Η προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου να σπάσει τα στεγανά του κομματικού μηχανισμού και να επιβάλει την ανανέωση ολοκληρώθηκε με την οργανωτική ένταξη της νεολαίας στις οργανώσεις του Κινήματος, την καθιέρωση ανώτατου αριθμού θητειών στα όργανα και ποσοστού ανανέωσης σε κάθε νέα εκλογή οργάνου.

Σήμερα, μερικά χρόνια μετά το 2005, όπου έλαβαν χώρα οι περισσότερες από αυτές τις οργανωτικές αλλαγές, και μερικούς μήνες πριν τις νέες εκλογικές διαδικασίες και το επόμενο συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εξακολουθεί να επιχειρείται από κάποιους, να κρατηθεί η οργάνωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μακριά από τους πολίτες, κλεισμένη σε 4 τοίχους. Κάποιοι εξακολουθούν να λειτουργούν κρυφά και υπόγεια σε ένα πλαίσιο παρασκηνίου, παζαρεμάτων και μυστικών προσωπο-κεντρικών συμφωνιών.

Κάποιοι, είτε λόγω της αδυναμίας τους να αφουγκραστούν τους πολίτες, είτε λόγω του φόβου τους να πάρουν καθαρή και δημόσια θέση, είτε προκειμένου να διασφαλίσουν το δικό τους ρόλο και την κυριαρχία των μηχανισμών που έχουν συγκροτήσει, επιχειρούν για άλλη μια φορά να καταστήσουν την οργάνωση αναξιόπιστη, κλειστή και γραφειοκρατική.

Επιχειρούν να ποινικοποιήσουν δημόσιες πολιτικές πρωτοβουλίες και να περιχαρακώσουν τα στελέχη και τη βάση του Κινήματος στις δικές τους γραφειοκρατικές λογικές. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να δικαιολογήσουν το ρόλο και τη «σφραγίδα» τους και να διαιωνίσουν το καθεστώς ιδεολογικής νέκρωσης, πολιτικής αδράνειας και οργανωτικής απραξίας της κομματικής οργάνωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που εδώ και πολλά χρόνια έχουν επιβάλει.

Είναι προφανές ότι με αυτές τις νοοτροπίες δεν μπορεί να δημιουργηθεί το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είναι προφανές ότι με απολιτικές αντιπαραθέσεις, αντιδικίες στελεχών επί γραφειοκρατικών και οργανωτιστίκων θεμάτων, δε διαμορφώνεται το ΠΑ.ΣΟ.Κ. της νέας εποχής. Δε δημιουργείται ένα νέο ανοιχτό και λαϊκό κίνημα, που καλείται να εκπροσωπήσει τους μη προνομιούχους και να δώσει μια νέα ελπίδα και προοπτική στην ελληνική κοινωνία και τη χώρα.

Οι έχοντες τις σφραγίδες των κομματικών οργάνων του Νομού μας μπορούν να προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες αποφεύγοντας τις ανούσιες εμφανίσεις τους στους «ναούς της τηλεδημοκρατίας» και πυκνώνοντας τις διαδικασίες αυτοοργάνωσης, έκφρασης και συμμετοχής των πολιτών. Επιβάλλεται να σταματήσουν επιτέλους, να είναι «κουφοί» έναντι των ανησυχιών, των προβληματισμών και των αναγκών των φίλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Επιβάλλεται να σταματήσουν να επιχειρούν στρογγυλεύεις, γενικεύσεις και πολιτική «ίσων αποστάσεων», όπως έκαναν σε συνεδριάσεις της Γραμματείας και της Νομαρχιακής Επιτροπής του Κινήματος στο Ηράκλειο. Ας σταματήσουν να επιχειρούν τη φίμωση της οργανωμένης -και μη- βάσης του Κινήματος, που διψά να εκφράσει άμεσα τη βούλησή της και τη θέση της για το μέλλον του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ας σταματήσουν να κάνουν προτάσεις εντυπώσεων προκρίνοντας debate-κορυφής, τα οποία επί της ουσίας φιμώνουν τα απλά μέλη και τους φίλους του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και εν τέλει ας εκφράσουν επιτέλους και οι ίδιοι τις προσωπικές πολιτικές τους απόψεις.

Δυστυχώς, ορισμένα στελέχη του Κινήματος εκτός από το ότι παραμένουν «κουφά» στις αποφάσεις των δημοτικών οργανώσεων και στο εκδηλωμένο λαϊκό αίσθημα, εξακολουθούν να παραμένουν αδρανή και «μουγκά» σε σχέση με τη δική τους βούληση, θέση και πρόταση για το μέλλον του Κινήματός μας. Πώς είναι δυνατόν κορυφαία πολιτικά, κομματικά και κοινωνικά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μη λαμβάνουν θέση και να «κρύβονται» επί της ουσίας, έναντι των ευθυνών τους, αλλά και της επιθυμίας των πολιτών να ακούσουν τη γνώμη τους και να τους κρίνουν;

Ορισμένοι τελικά, προκρίνουν μια «τακτικίστικη» λογική, επιθυμώντας να δημοσιοποιήσουν τη θέση τους σε συγκεκριμένη περίοδο, ώστε να προκαλέσουν «καταλυτική» επιρροή στις εξελίξεις. Κάποιοι άλλοι, κρατούν ίσες αποστάσεις, χωρίς να θέτουν σαφές σκεπτικό, περιμένοντας ανταλλάγματα για την επιλογή τους και άλλοι περιμένουν να πάρουν θέση εκ του ασφαλούς, όταν θα έχει «γείρει η πλάστιγγα».

Το Κίνημά μας δεν έχει ανάγκη από ισορροπιστές, καιροσκόπους και χαμαιλέοντες. Έχει ανάγκη από προτάσεις, καθαρές θέσεις, ιδέες και απόψεις για τον προσανατολισμό και τη φυσιογνωμία του, τις κοινωνικές συμμαχίες που οφείλει να χτίσει και τις κυβερνητικές προτάσεις που δίνουν διέξοδο στα σύγχρονα προβλήματα της χώρας, της κοινωνίας, και της Ευρώπης.

Το Κίνημά μας δεν έχει ανάγκη από γραφειοκρατικές παρεμβάσεις και νουθεσίες, που επιχειρούν να κατοχυρώσουν τη σφραγίδα του «εκλεκτού» του Προέδρου ή των υποψηφίων Προέδρων, διατηρώντας παράλληλα, «προσωπικές ισορροπίες» και για την «επόμενη μέρα».

Ας σταματήσουν λοιπόν κάποιοι «θεσμικοί» να το «παίζουν» «κουφοί, «μουγκοί» και «αντ’ αυτού αντιπρόσωποι». Ας δώσουν με το προσωπικό τους παράδειγμα, δημόσια και στα όργανα, τα οποία συστηματικά φιμώνουν, τις ουσιαστικές (και όχι οργανωτικές) προτάσεις τους και τη θέση τους για το μέλλον του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά και για το πρόσωπο που κρίνουν ότι πρέπει να βρεθεί στην ηγεσία του. Ας ανοίξουν άμεσα τις κομματικές και κοινωνικές διαδικασίες διαλόγου, χωρίς καιροσκοπισμούς, μηχανιστικές λογικές και υστεροβουλίες, ώστε να δούμε την άποψη των πολιτών για το δρόμο, που πρέπει να ακολουθήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Τέλος, ας αφήσουν να εκφραστεί ελεύθερα το λαϊκό αίσθημα, κατανοώντας την ανάγκη πολιτικής έκφρασης στελεχών και πολιτών, που συμμετέχουν ενεργά, ανοιχτά και δημόσια σε πρωτοβουλίες και κινηματικές δράσεις για τη στήριξη του Γιώργου Παπανδρέου ή όποιου άλλου υποψηφίου. Οι δημοκρατικοί πολίτες, πρέπει να ανησυχούν με όσους σιωπούν, καιροσκοπούν και «συνωμοτούν» οργανωτίστικα, στο παρασκήνιο, και με ορίζοντα μόνο την εξουσία και τη νομή της, χωρίς μάλιστα να θέλουν να χρεωθούν το κόστος των επιλογών τους.

Μερικές σκέψεις και μια ανάλυση που δεν έχει τύχει μέχρι σήμερα ιδιαίτερης προσοχής...

Η κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου στη Βουλή δεν ήταν συνταγματικά και καταστατικά αναγκαία. Ήταν όμως πολιτικά και ηθικά αναγκαία. Αυτή είναι η διαφορετική ποιότητα του Γιώργου.
Η πολιτική πρέπει να στηρίζεται στην διαφάνεια, την ειλικρίνεια και την ελευθερία. Ο ΓΑΠ αυτό ήθελε. Δεν ήθελε την αποδοχή των Βουλευτών επειδή, απλά την έχει θεσμικά μέχρι τις 11/11.
Την ήθελε επειδή οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ συνειδητά του την δίνουν, ιδιαίτερα μετά την φιλολογία για το ποιος πρέπει να πάει στη Βουλή ως Πρόεδρος και "ποια θα είναι η στάση Καραμανλή"

Αυτή η εντολή-στήριξη έστω με εντάσεις επιτευχθεί.

Αυτό όμως που πιστεύω ότι πρέπει να αναλυθεί και να εξηγηθεί είναι τι υπονοούσε ο σ. Βενιζέλος Β. λέγοντας: «επιχείριση υφαρπαγής της ψήφου μας»; Μήπως τελικά για τον σύντροφο Βενιζέλο Β. αυτή η «θεσμικά» κατά τα άλλα «κατοχυρωμένη» αποδοχή δεν ήταν από τον ίδιο αυτονόητα δεδομένη προς τον Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.;

Μήπως κάποιοι κρίνουν 'εξ ιδίων τα αλλότρια'; Πως γίνεται να πιστεύει κάποιος ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα έκανε μια κίνηση στη Βουλή και την Κ.Ο. για να την αξιοποιήσει συνδικαλιστικά ως υποψήφιος Πρόεδρος, σε 10-20-30 μέρες; Έλεος!

Δηλαδή "ψήφος εμπιστοσύνης"στη Βουλή σημαίνει και ψήφος για Πρόεδρος στις 11/11;

Από την άλλη τι εννοούσε ο Κώστας Σημίτης: «Πρόεδρε μας διχάζεις. Δεν γίνεται να διαλέξουμε τον ένα ή τον άλλον»...«Η ενότητα δεν διασφαλίζεται με κατατάξεις»;

Αφού ο Γιώργος Παπανδρέου είναι Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και άρα Πρόεδρος της Κ.Ο. και αφού έχει την εμπιστοσύνη όλων (όπως είπε ο σ. Κακλαμάνης) σε πιο δίλημμα μπήκε ο σ. Σημίτης και κάποιοι άλλοι;

Επίσης τι σχέση έχουν οι αποφάσεις του Πολιτικού Συμβουλίου για την πολιτική και εκλογική διαδικασία επιλογής Προέδρου με μια συμβολική διαδικασία στη Βουλή η οποία είχε στόχο την μάχη με τη ΝΔ;

Η σύγχυση που έχουν κάποιοι είναι μεγάλη και μάλλον προκαλείται από «την δίψα για εξουσία»...όπως χαρακτηριστικά είπε ο Πρόεδρος.

Άρα μήπως τελικά ο Γιώργος Παπανδρέου με την κίνηση του αποκάλυψε την αλήθεια; Μήπως η ενότητα που επικαλούνται κάποιοι είναι επίπλαστη και οι ίδιοι την έχουν φαλκιδεύσει εδώ και καιρό;

Αφού η στήριξη σε επίπεδο Βουλής, μέχρι τις 11/11 είναι αυτονόητη και θεσμική γιατί κάποιοι δεν θέλησαν να την δώσουν με ελεύθερη βούληση και ατομική ευθύνη.
Γιατί δεν άφησαν όσους θέλουν να την δώσουν και όσους δεν θέλουν να μην την δώσουν, χωρίς να "φακελωθούν", αλλά θέλησαν να «κρυφτούν» πίσω από τους «θεσμούς» ή την ισοπεδωτική «δια βοής» στήριξη;

Ο Απ. Κακλαμάνης εκτός από την ενότητα ("επίπλαστη" μάλλον) έσωσε και κάποιους άλλους... Δυστυχώς όμως όσοι παρατηρούν και αναλύουν κατάλαβαν.

Τώρα Αλλάζουμε το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αμέσως μετά το εκλογικό αποτέλεσμα βρίσκεται μπροστά σε μια σημαντική κρίση. Η κρίση αυτή είναι σε ένα βαθμό φυσιολογική, αφού κάθε κακό αποτέλεσμα, σε ένα κόμμα εξουσίας, προκαλεί αναζητήσεις και ανασφάλειες.

Δυστυχώς, όμως κανείς δεν πρόλαβε να καταλάβει τι ακριβώς γίνεται. Κανείς δεν πρόλαβε να αναλύσει τα αίτια και να διαπιστώσει αν υπάρχει κρίση ταυτότητας, κρίση θέσεων-προγράμματος, ελλιπής ή λανθασμένη εκλογική τακτική, αδυναμία ηγέτη ή ηγετικού σχήματος, κρίση-φθορά προσώπων, συλλογική ευθύνη, έλλειψη εναλλακτικής πρότασης, κλπ.

Όλα σκεπάστηκαν από μια αμετροεπή εμφάνιση στο Ζάππειο και μια βαρύγδουπη δήλωση σωτηρίας. Δήλωση αυτόκλητη και προφανώς λόγω συγκυρίας αλαζονική. Φταίει γι’ αυτό ο σύντροφος Βενιζέλος; Προφανώς ναι. Όχι γιατί δεν έχει το δικαίωμα να “θέλει”, αλλά κυρίως γιατί δεν έχει το δικαίωμα να απαιτεί και να “εκβιάζει” το συναίσθημα των απογοητευμένων φίλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Είναι δυνατόν να έχει ερμηνεύσει αυτόματα εντός μερικών ωρών ότι η αιτία του αποτελέσματος αναγάγεται αποκλειστικά και απ’ ευθείας στο πρόσωπο του Προέδρου? Τόσο σίγουρος είναι ότι δε φταίει η πρόσφατη κυβερνητική εικόνα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.? Τόσο σίγουρος είναι ότι δε φταίει η «ύποπτη» χαλαρότητα που επέδειξαν στελέχη, όργανα και οργανώσεις? Τόσο σίγουρος είναι ότι δε φταίει ο χρόνος των εκλογών, οι φωτιές, η μικρή προεκλογική περίοδος, η σύγχυση και ο συμψηφισμός των δυο μεγάλων κομμάτων, που συστηματικά καλλιεργούν τα ΜΜΕ, και πολλά άλλα?

Φίλες, φίλοι τα πράγματα νομίζω ότι είναι ξεκάθαρα. Ο σ. Βαγγέλης «βιάστηκε», γιατί κάποιοι άλλοι βιάζονται. Βιάζονται όλα τα τρωκτικά που θέλουν πάση θυσία την εξουσία, όχι για το λαό, αλλά για να συνεχίσουν όλα όσα διέκοψαν το 2004. Όλα όσα στοίχησαν και στοιχίζουν στην εικόνα και έχουν καταγράψει στο υποσυνείδητο του λαού ενστάσεις για την ηθική του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Ταυτόχρονα συνεχίζει να προκαλεί τους προοδευτικούς, αριστερούς πολίτες, με αλαζονικές δηλώσεις, όπως για το σίγουρο και υψηλού επιπέδου μέλλον που διαφυλάττει για τον Γιώργο στο κόμμα, αλλά και για την μεγαλοψυχία του προς όλους ως «μελλοντικός ηγέτης της προοδευτικής παράταξης»

Ας δούμε όμως τι έκανε ο Γιώργος. Ο Γιώργος εισήγαγε στην πολιτική ζωή ένα νέο ήθος και ύφος πολιτικού. Ταυτόχρονα εισήγαγε νέα ζητήματα και κυρίως νέα πρόσωπα. Το ύφος του μπορεί να μην προκαλεί πάθος και πώρωση. Σίγουρα όμως είναι ύφος σύγχρονο και ουσιαστικό. Λέει αυτό που θέλει να πει χωρίς φανφάρες και θεατρινισμούς (π.χ. Καραμανλής). Αυτό που λέει το εννοεί και κυρίως το κάνει. Είναι απλός, είναι ένας από εμάς.

Ταυτόχρονα το νέο ήθος, που έτσι και αλλιώς τον διακρίνει, εκφράστηκε στην πολιτική του, και με τις (περιορισμένες ομολογουμένως) αλλαγές που έκανε στο κόμμα. Την περιφερειακή οργάνωση του κόμματος και τα όρια θητείας σε όλα τα επίπεδα, ώστε να επιβληθεί η ανανέωση και να περιοριστεί ο νεποτισμός και η στασιμότητα.

Τα νέα ζητήματα (μετανάστες, περιβάλλον, πράσινη ανάπτυξη, ελεύθερος χρόνος, ποιότητα αστικού περιβάλλοντος, στήριξη οικογένειας, ποιότητα ζωής, αυτονομία πολιτικού συστήματος, διαφάνεια, κλπ) άλλοτε ήταν "ξένα" και άλλοτε για κάποιους, επικίνδυνα.

Αυτή η ατζέντα είναι ξένη για τη δεξιά και το κατεστημένο και επικίνδυνη για τη διακομματική διαπλοκή των συγκροτημάτων. Ταυτόχρονα είναι ατζέντα με προοπτική και με πλατιά λαϊκή και κοινωνική αναφορά. Κάποιοι ακόμα, μπορεί να μην το καταλαβαίνουν, αλλά αυτά τα θέματα, μαζί με τα θέματα που απασχολούν την Ευρώπη και το μέλλον της και την Σοσιαλιστική Διεθνή (κλιματικές αλλαγές, μετανάστευση, επιδημίες, πόλεμοι, φτώχια) είναι τα ζητήματα του μέλλοντος.

Τέλος τα πρόσωπα. Βιάστηκαν κάποιοι να τα βαφτίσουν "άγνωστα", "ασήμαντα", "ανίκανα". Αυτό που ενοχλούσε είναι ότι ήταν ελεύθερα! Δεν είχαν εξαρτήσεις. Δε χρωστούσαν την ενδεχόμενη εκλογή τους, την ‘υπουργοποίηση’ τους ή οτιδήποτε άλλο, σε κανέναν. Δεν εκχωρούσαν την κομματική, κοινωνική, κλπ πορεία τους σε κανέναν.

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το όνομα "Παπανδρέου" προκαλούν τρόμο. Τρόμο στο κατεστημένο, τρόμο στο παρασιτικό κεφάλαιο, τρόμο σε κάθε κοινωνικό στεγανό.

Όταν ο Γιώργος. λοιπόν απέδειξε ότι δε θα κυβερνήσει με τους "αρεστούς", αλλά με τους "άριστους", όπως πρόσφατα ξαναδήλωσε. Όταν δεν επανέφερε στα ψηφοδέλτια κανένα "γόνο" του εκσυγχρονισμού που "ξέβρασε" ο λαός το 2004. Όταν απέδειξε ότι μπορεί να διώξει από το πιο "λαϊκό" (λαϊκιστή θα έλεγα εγώ) ιστορικό στέλεχος-Κ. Κουλούρη, μέχρι τον πιο μετριοπαθή αστό (κατεστημένο θα έλεγα εγώ) πετυχημένο-Γ. Παπαντωνίου... ο τρόμος τούς κυρίευσε!

Ο Γιώργος έκανε το λάθος να τους δείξει τα δόντια του πολύ νωρίς. Όταν «έκοψε» βουλευτές με την «υπόθεση Πάχτα». Όταν έφερε ένα νέο ψηφοδέλτιο Ευρωεκλογών. Όταν προώθησε μερικά "καθαρά" στελέχη στο Πολιτικό Συμβούλιο. Όταν το 2005, σε ανύποπτο χρόνο, δήλωσε ότι δε θα κυβερνήσει με τους TVstar, καλώντας τα ΜΜΕ-lobby να προβάλουν και τα νέα στελέχη του Κινήματος.

Αλήθεια, ποιος "επενδυτής" θα αποσύρει την "επένδυσή" του και θα αποχωριστεί το "μετοχικό κεφάλαιο" του στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή τη Ν.Δ.; (όλοι γνωρίζουμε τη λίστα των στελεχών, όλων των κομμάτων, που συστηματικά εμφανίζονται και ανακυκλώνονται στα talk-show.)

Αυτό γίνεται σήμερα! Συγκεκριμένες “μετοχές-πρόσωπα” στρατεύονται πίσω από την επιλογή (σαν να πρόκειται για «νέο διευθύνοντα σύμβουλο») φιλόδοξων "μετόχων".

Αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει μια μόνο μετοχή και μόνο έναν ιδιοκτήτη, το ΛΑΟ!

Πρόεδρε, ΜΑΖΙ ΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΟΛΑ! ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!

Ανάπτυξη στα πρότυπα του '60; Πρέπει να τους σταματήσουμε!

Εδώ και τουλάχιστον 4-5 χρόνια γίνεται μια έντονη και ουσιαστική συζήτηση για την αναπτυξιακή προοπτική της Κρήτης. Η συζήτηση περιστρέφεται κυρίως γύρω από τα μεγάλα έργα υποδομής και επικεντρώνεται στον μεγαλύτερο, πιο παραγωγικό και δυναμικά αναπτυσσόμενο Νομό του Ηρακλείου.

Από την δημόσια συζήτηση που τελευταία επικεντρώνεται στο λιμάνι του Νότου (Τυμπάκι), στο αεροδρόμιο και στην μαρίνα του Δερματά, λείπει η παντελώς ο προβληματισμός για το μοντέλο και την φιλοσοφία που θέλουμε να διέπει την ανάπτυξη του τόπου.

Πολλές αναλύσεις γίνονται αμιγώς με τεχνοκρατικά στοιχεία, ενώ άλλες γίνονται με επιφανειακή προσέγγιση, αφορισμούς και λαϊκισμό. Είναι προφανές ότι η Κρήτη είναι μια αυτοδύναμη Περιφέρεια με πολλά συγκριτικά γεωγραφικά και φυσικά πλεονεκτήματα, ανάγκες και ευκαιρίες.

Βασικό έλλειμμα στη συζήτηση που διεξάγεται είναι η επιφανειακή προσέγγιση του ζητήματος του περιβάλλοντος και η απουσία συζήτησης για την ποιότητα ζωής και την καθημερινότητα των κατοίκων και των επισκεπτών του νησιού.

Για το μεν πρώτο είναι προφανές ότι οι κλιματικές αλλαγές είναι προ των πυλών. Αλλαγές που επιβάλουν την αναθεώρηση του αναπτυξιακού μοντέλου σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο και τις κοινωνίες που μιμούνται αυτό το πρότυπο. Παράλληλα ειδικά για την Κρήτη, αλλά και την Ελλάδα η προστασία των φυσικού πλούτου καθίσταται ιδιαίτερα κρίσιμη, αφού αποτελεί αναπτυξιακό κεφάλαιο και πλεονέκτημα του τόπου. Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν υπήρξε χώρος έντονης και διαρκούς βιομηχανικής ανάπτυξης παρείχε πολλά οφέλη και πλεονεκτήματα.

Από την άλλη οι κατέχοντες εξουσία δείχνουν να μην προβληματίζονται καθόλου για την ποιότητα ζωής, που σχετίζεται άμεσα με ζητήματα πρασίνου, ελεύθερων χώρων, αθλητισμού, πολιτισμού, κλπ. Μένουν προσκολλημένοι στην βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου-εισοδήματος ή στις επιχειρηματικές ευκαιρίες που διαμορφώνονται, αφήνοντας στο περιθώριο τον ανθρώπινο παράγοντα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ελληνικός τρόπος ζωής, τόσο σε ότι αφορά τους ρυθμούς, όσο και την επαφή με την φύση εξακολουθεί (ευτυχώς) να απέχει πολύ από τον τρόπο ζωής του μέσου Ευρωπαίου της Κεντρικής Ευρώπης ή των κατοίκων της Αθήνας.

Με τις παραπάνω σκέψεις και πιστεύοντας ότι η αναπτυξιακή στρατηγική όχι μόνο δεν μπορεί να κατακερματιστεί, αλλά επιβάλλεται να είναι ολοκληρωμένη δίνοντας απαντήσεις όχι μόνο στην προσδοκώμενη αύξηση του ΑΕΠ ή τη μείωση της ανεργίας, αλλά και στο αίτημα για προστασία του περιβάλλοντος, της ανάπτυξης του πολιτισμού και του αθλητισμού και βελτίωσης της ποιότητας ζωής καταθέτω τις παρακάτω σκέψεις.

Η Κρήτη όντως έχει ανάγκη από ένα σύγχρονο οδικό δίκτυο. Ποιο όμως τμήμα του είναι πιο απαραίτητο; Βλέποντας κάποιος μακροπρόθεσμα και αξιολογώντας πολιτικά τη πορεία της αγροτικής οικονομίας κατανοεί ότι σύντομα η ενδοχώρα του Νομού (και της Κρήτης) θα αντιμετωπίσει έντονα φαινόμενα εγκατάλειψης, λόγω της συρρίκνωσης του αγροτικού εισοδήματος.

Άρα πρώτος στόχος οφείλει να είναι η ανάπτυξη της ενδοχώρας, όπου νέες παραγωγικές δραστηριότητες επιβάλλεται να έρθουν να συμπληρώσουν το κενό της συρρίκνωσης του αγροτικού εισοδήματος. Αν αυτό δεν επιτευχθεί τότε το Ηράκλειο θα αντιμετωπίσει σε μικρογραφία το κύμα αστυφιλίας που αντιμετώπισε η χώρα τη δεκαετία του ‘50 και του ‘60.

Η ενδοχώρα μεν θα ερημώσει, το Ηράκλειο δε δεν θα μπορέσει να υποδεχτεί τους νέους πληθυσμούς. Έτσι θα συνεχιστεί μια άναρχη οικιστική ανάπτυξη και μια στρεβλή και περιορισμένης προοπτικής ανάπτυξη στα βόρεια παράλια, που δεν θα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες του νησιού, θα προσεγγίζει όλο και περισσότερο την κακή διαβίωση ενός αστικού κέντρου και θα θέτει σε κίνδυνο τις περιβαλλοντικές ισορροπίες.

Άρα επιτακτικό οδικό έργο πρώτης προτεραιότητας αποτελεί ο νότιος οδικός άξονας και οι κάθετοι άξονες Ρέθυμνο-Τυμπάκι, Ηράκλειο-Τυμπάκι, Χερσόνησος-Καστέλι-Βιάννος και Ιεράπετρα-Αγ. Νικόλαος/Σητεία. Αυτό το μεγάλο οδικό έργο οφείλει να συνοδεύεται από σειρά συμπληρωματικών παρεμβάσεων κυρίως σε ότι αφορά την δημιουργία κτηματολογίου, τον καθορισμό των χρήσεων γης, την οριοθέτηση του αιγιαλού και την δημιουργία σχεδίων πόλης σε όλους τις πόλεις-οικισμούς της ενδοχώρας Παράλληλα πρέπει να διασφαλιστεί η επαρκής και αποδοτική διαχείριση των υδάτινων αποθεμάτων και να οργανωθεί η διαχείριση των απορριμμάτων. Είναι γνωστό ότι «ο δρόμος» αν δεν συνοδευτεί από Πολεοδομικό σχεδιασμό θα οδηγήσει σε μια άναρχη τουριστική ανάπτυξη «βορείου τύπου».

Είναι επιτακτική η ανάγκη στα νότια παράλια να αναπτυχθούν ήπιας μορφής τουριστικά καταλύματα που θα έχουν επίκεντρο, τον πολιτιστικό, τον θρησκευτικό, τον φυσιολατρικό τουρισμό, τον αγροτουρισμό, και σε μικρότερη κλίμακα (επιλεκτικά) τον επιστημονικό, επιχειρηματικό, συνεδριακό, ιστιοπλοϊκό τουρισμό. Έτσι θα υπάρχει τουριστικό προϊόν υψηλής ποιότητας που δεν θα έχει εποχικά και μαζικά χαρακτηριστικά.

Σε ότι αφορά τις βασικές υποδομές είναι προφανές ότι απαιτείται η ενίσχυση της ενεργειακής επάρκειας (αφού ήδη υπάρχει πρόβλήμα), ειδικά στην προοπτική της ανάπτυξης του νότου που περιέγραψα. Αυτή η ενεργειακή στήριξη είναι αναγκαίο να στηρίζεται στις δυο βασικές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ηλιακή, αιολική) και να συμπληρώνεται από την παραγωγή ενέργειας από τα απορρίμματα.

Σε αυτό το τομέα η χώρα μας υστερεί δραματικά. Η ανακύκλωση και η παραγωγή ενέργειας από τα απορρίμματα είναι δυο συμπληρωματικές επιχειρηματικού τύπου δραστηριότητες που από τη μια είναι οικολογικές και συμβάλουν στην αναστροφή της κλιματικής αλλαγής, από την άλλη μπορούν να δώσουν νέες θέσεις εργασίας στην ενδοχώρα.

Το αναπτυξιακό αυτό σχέδιο μπορεί να συμπληρωθεί και για λόγους ανταγωνιστικότητας από την είσοδο του φυσικού αερίου τόσο στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά κυρίως για οικιακή και βιομηχανική-ξενοδοχειακή χρήση. Ίσως να πρέπει να εξεταστεί η εισαγωγή αυτή να γίνει στο νότο (Τυμπάκι) από τις χώρες της Αφρικής (Αίγυπτος, Λιβύη, Τυνησία, Αλγερία).

Μια τέτοια κίνηση ανοίγει σε υψηλό επίπεδο τις εμπορικές σχέσεις της Κρήτης με τη Μαύρη Ήπειρο και διασφαλίζει για την χώρα πλουραλισμό στις πηγές ενέργειας (Ρωσία, Αζερμπαϊτζάν, Αφρική). Η δημιουργία εργοστασίου παραγωγής ενέργειας από φυσικό αέριο στη νότια Κρήτη και η διασύνδεση της Κρήτης με το δίκτυο της Ηπειρωτικής Ελλάδας (Πελοπόννησος) και γειτονικών νησιωτικών συμπλεγμάτων (Κάρπαθος, Ρόδος, Κως) είναι άλλη μια αναπτυξιακή επιλογή εθνικής εμβέλειας με επίκεντρο την Κρήτη.

Γεωγραφικά το Τυμπάκι βρίσκεται στο κέντρο των νοτίων παραλίων απέχοντας περίπου συμμετρικά από Ρέθυμνο, Ηράκλειο και Λασίθι. Η εισαγωγή του φυσικού αερίου μπορεί να συμβάλει ακόμα και στη μείωση του κόστους διαβίωσης, αλλά και της αγροτικής παραγωγής (θερμοκήπια), ενώ αν αυτό γίνει από τα νότια δημιουργεί και περαιτέρω αναπτυξιακές και επαγγελματικές προοπτικές για τους κατοίκους της ενδοχώρας.

Το λιμάνι του νότου αποτελεί ένα ακόμα έργο προοπτικής. Φυσικά μιλάμε για ένα λιμάνι το οποίο θα συμπληρώνει το παραπάνω αναπτυξιακό σχέδιο και όχι για το «λιμάνι τέρας» που σχεδιάζει η Κυβέρνηση της ΝΔ. Πολλές φορές γίνεται μεγάλη συζήτηση για άλλα μεγάλα λιμάνια του εξωτερικού, τα οποία χρησιμοποιούνται ως πρότυπο για να πειστούν οι κάτοικοι του Νότου. Θεωρώ αξιοπερίεργο πως μπορεί να συμβάλει στην τοπική ανάπτυξη ένα λιμάνι-διαμετακομιστικό κέντρο, χωρίς την ύπαρξη ενδοχώρας και σιδηροδρομικής σύνδεσης. Εκτιμώ ότι κάτι τέτοιο θα ήταν πιο αποδοτικό στο Βόλο, την Θεσσαλονίκη ή την Καβάλα, όπου συνδέονται οδικά ή σιδηροδρομικά με ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα, τα Βαλκάνια, την Μαύρη Θάλασσα και την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη.

Το λιμάνι του νότου οφείλει να έχει τοπικά-περιφερειακά χαρακτηριστικά και να ανταποκρίνεται στα μεγέθη και τις ανάγκες του νησιού. Οφείλει να γίνει πύλη εισαγωγών-εξαγωγών για τη χώρα και τα προϊόντα που χρειαζόμαστε ή παράγουμε. Να γίνει μια πύλη εμπορικών και όχι μόνο ανταλλαγών με την Αφρική, όπου αναπτύσσεται προοπτικά. Όχι ένα λιμάνι τέρας που θα υποβαθμίσει την ποιότητα ζωής των κατοίκων και θα εμποδίσει άλλες μορφές ανάπτυξης (τουρισμός).

Η ενίσχυση της ενδοχώρας, αλλά και η ευρύτερη αναπτυξιακή στρατηγική της Κρήτης εξυπηρετείται από ένα αεροδρόμιο στην περιοχή του Καστελίου. Η θέση του συμβάλει στην ανάπτυξη των αεροπορικών μεταφορών, όπου όντως η Κρήτης μπορεί να γίνει κόμβος, ενώ παράλληλα απέχει εξίσου από τον αναπτυγμένο βορρά και τον νότο, την ανάπτυξη του οποίου προσδοκούμε. Η λειτουργία του αεροδρομίου προφανώς πρέπει να στηριχτεί στη μείωση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων και στη χρήση ανανεώσιμων και φτηνών ενεργειακών πόρων και συστημάτων ανακύκλωσης, βιοκλιματικής κατασκευής, κλπ.

Σίγουρα οφείλει να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης βιωσιμότητας-σκοπιμότητας, στα παραπάνω πλαίσια (δηλαδή συνδυαζόμενο με λιμάνι και πύλη ενέργειας) η ιδέα για την δημιουργία αεροδρομίου στο Τυμπάκι (ακόμα και συμπληρωματικού σε αυτό το Καστελίου).

Η ολοκλήρωση όλων των παραπάνω έργων υποδομής, μπορεί να οδηγήσει και σε κάτι ακόμα που για τα ελληνικά δεδομένα αποτελεί καινοτομία, την πραγματική αξιοποίηση του σιδηροδρόμου. Το αεροδρόμιο/α, το λιμάνι, ήπιες βιομηχανικές και βιοτεχνικές παραγωγικές-μεταποιητικές εγκαταστάσεις και φυσικά οι ανάγκες μετακίνησης τουριστών και εμπορευμάτων (Τυμπάκι-Καστέλι, Ηράκλειο-Καστέλι-Ιεράπετρα, Τυμπάκι-Ρέθυμνο, Τυμπάκι-Ηράκλειο) ίσως να μπορούν προοπτικά να στηρίξουν την δημιουργία σιδηροδρόμου π.χ. στα πρότυπα του Προαστιακού της Αττικής.

Ενός σιδηροδρόμου που δεν θα περιοριστεί στη γραμμή Χανιά – Ηράκλειο – Άγιο Νικόλαο (με τις όποιες προεκτάσεις στα βόρεια παράλια), αλλά θα συμπεριλάβει και τον άξονα Χερσόνησος-Καστέλι-Τυμπάκι. Μια τέτοια προοπτική, που προφανώς ταιριάζει σε μια αναπτυγμένη χώρα που θέλει να προσεγγίσει τις θετικές επιλογές της Κεντρικής & Δυτικής Ευρώπης, επίσης μπορεί να ενταχθεί στο πλαίσιο ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού.

Τέλος επίκαιρο και σημαντικό ζήτημα είναι οι μαρίνες. Εν γένει είναι στοιχείο που αναδεικνύει μια αίσθηση πολυτέλειας και δημιουργεί την προσδοκία υψηλών εισοδημάτων. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Αυτά τα οφέλη τα προσπορίζονται ελάχιστες εταιρίες. Λιγότερες από 10 εταιρείες (τροφοδοσίας, συντήρησης, ξενοδοχεία) θα ωφεληθούν από ένα τέτοιο έργο. Προφανώς βέβαια κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει την συμβολή του στη μείωση της ανεργίας και την διαφήμιση της χώρας.

Είναι όμως σωστή η επιλογή για χωροθέτηση μιας μαρίνας το κέντρο της πόλης? Ας δούμε ποια είναι η κατάσταση των παραλίων της Αττικής σήμερα. Στην Αττική υπάρχουν μαρίνες στην Γλυφάδα, τον Άλιμο, την Βουλιαγμένη, τον Αστέρα, τον Φλοίσβο, κλπ. Ποια είναι τα πραγματικά οφέλη των κατοίκων αυτών των περιοχών? Τι κερδίζουν οι κάτοικοι της Βουλιαγμένης π.χ. από την λειτουργία του «Αστέρα»? Τίποτα Απολύτως. Οι μαρίνες και ξενοδοχεία τύπου «Αστέρα» δίπλα στην αστική ζώνη καταλαμβάνουν τεράστιο χώρο, που θα μπορούσε να αποτελέσει χώρο αναψυχής και επαφής με τη θάλασσα, ακόμα και χώρο κολύμβησης ή ναυταθλητισμού. Χώρο προσβάσιμο σε όλους κατοίκους και τουρίστες και όχι μόνο σε μια ελίτ.

Θα είναι καταστροφικό για το Ηράκλειο να ακολουθήσει αυτά τα αναπτυξιακά πρότυπα. Θα είναι καταστροφικό για την Κρήτη να ακολουθήσει τα αναπτυξιακά πρότυπα της Δεξιάς, που όπως κατέστρεψε τις δεκαετίες του ‘50, του ‘60 και του ‘70 τα παράλια της Αττικής (Ελευσίνα-Ασπρόπυργο-Πέραμα-Δραπετσώνα-Ελληνικό-Γλυφάδα, κλπ) για να κερδίσουν λίγοι, οραματίζεται σήμερα να καταστρέψει τα παράλια (βόρεια και νότια) της πόλης μας και της Κρήτης.

Ο αστικός ιστός της πόλης επιβάλλεται να έχει διέξοδο στη θάλασσα. Οφείλουμε να προστατέψουμε την ποιότητα ζωής της πόλης μας και να αξιοποιήσουμε τα έργα που ανοίγουν το παραλιακό μέτωπο. Είναι αδιανόητο περιβαλλοντικά, να επιλέγεται η πραγματοποίηση τέτοιας έκτασης επιχωματώσεων για επιχειρηματική χρήση. Μια μαρίνα επίσης δεν πρέπει να συνοδεύεται από άλλες εγκαταστάσεις (ξενοδοχειακές, τροφοδοσίας, συντήρησης, κλπ), αν θέλουμε να αφήσει κέρδη στις επιχειρήσεις και τους κατοίκους της πόλης και όχι σε κάποια πολυεθνική, όπως σχεδιάζει ο Ο.Λ.Η. Αλήθεια γιατί κόπτονται να διαμορφώσουν και να δώσουν ένα τέτοιο επιχειρηματικό «φιλέτο» σε μια μόνο πολυεθνική?

Μια τέτοια (απλή) μαρίνα μπορεί να κατασκευαστεί (όπως έχει ήδη ακουστεί) στο χώρο του Παγκρήτιου, συνδυάζοντας και εγκαταστάσεις ναυταθλητισμού και περαιτέρω ανάπτυξης του εν λόγω αθλητικού κέντρου με δημιουργία ποδηλατοδρομίου (όπως προβλέπεται), νέου κολυμβητηρίου (ανοιχτού και κλειστού), νέου κλειστού γηπέδου καλαθοσφαίρισης (πετοσφαίρισης – αντισφαίρισης) και συνεδριακού κέντρου (με τις αναγκαίες απαλλοτριώσεις και με ήπια επιχωμάτωση).

Άλλη μια εναλλακτική περιοχή μπορεί να είναι ο κόλπος του Καρτερού όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί και το παραλιακό τμήμα του αεροδρομίου, στην προοπτική της μετακίνησης του. Ο εν λόγω κόλπος έχει κατάλληλη διαμόρφωση και έκταση, δεν απέχει πολύ από τη πόλη και δεν διαθέτει ιδιαίτερης ποιότητας θάλασσα. Η απώλεια χρήσης του μπορεί να αντισταθμιστεί από την περιοχή της Αμμουδάρας και γενικότερα του Δήμου Γαζίου, ιδιαίτερα στην προοπτική απομάκρυνσης του εργοστασίου της ΔΕΗ και των λοιπών πετρελαϊκών εγκαταστάσεων. Παράλληλα δίνει μια ώθηση ανάπτυξης στην ευρύτερη περιοχή, η οποία επιβάλλεται να συνδυαστεί με την αξιοποίηση του αεροδρομίου.

Η ευρύτερη περιοχή από τον χώρο της ΣΕΑΠ και τις φυλακές της Ν. Αλικαρνασσού μέχρι το ανατολικό άκρο του αεροδρομίου και την έκταση της 126 ΠΜ μπορεί να αποτελέσει ένα χώρο οργανωμένης δόμησης. Μπορεί να υπάρξει μέσα από ένα πρόγραμμα ΣΔΙΤ ήπια αστική ανάπτυξη με κατασκευή εργατικών κατοικιών (ΣΕΑΠ), πολυτελών κατοικιών και διαμερισμάτων (126 ΠΜ), εμπορικών κέντρων (Λ. Ικάρου) και χώρων περιπάτου-αναψυχής (πάρκου) και ναυταθλητισμού στο κεντρικό και βόρειο τμήμα αντίστοιχα (των οποίων η μαρίνα Καρτερού να αποτελεί συνέχεια). Τέλος το κτίριο του αεροσταθμού (και οι χώροι στάθμευσης) μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για εκθεσιακό-συνεδριακό χώρο, είτε για τη στέγαση όλων των υπηρεσιών της Περιφέρειας Κρήτης (ιδιαίτερα αν ο θεσμός γίνει αιρετός ή υπάρξει νέα διοικητική διάρθρωση που να περιλαμβάνει και το Αιγαίο).

Κλείνοντας θεωρώ ότι επιβάλλεται να κατανοήσουν όλοι τον σημαντικό ρόλο της συναίνεσης των τοπικών κοινωνιών. Οι τοπικοί άρχοντες επιβάλλεται να σταματήσουν να λαϊκίζουν και να κινδυνολογούν, όπως συμβαίνει πολλάκις (π.χ. με το ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων). Επιβάλλεται όλοι να επιμερίζονται δίκαια τα οφέλη και το κόστος της ανάπτυξης.

Είναι επιτακτικό η κεντρική εξουσία να παρέχει αναπτυξιακά κίνητρα και αντισταθμιστικά οφέλη, προκειμένου να υλοποιείται ο εθνικός και περιφερειακός αναπτυξιακός σχεδιασμός, στη βάση της προστασίας του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Η Ευρώπη βρίθει από θετικά και αρνητικά παραδείγματα που μπορούν να αποτελέσουν πρότυπο για τη χώρα μας και τη Κρήτη. Η χώρα μας διαθέτει το επιστημονικό και επιχειρηματικό δυναμικό να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της εποχής και τις ανάγκες του λαού μας.

Ιδιαίτερα η Κρήτη με τα ανώτατα ιδρύματα της, αλλά και με την δυναμική των Κρητών επιστημόνων που υπηρετούν ή σπουδάζουν σε άλλα πανεπιστήμια, μπορεί να αναπτύξει σύγχρονες δράσεις που να απορροφήσουν αυτό το δυναμικό σε όλους τους τομείς. Δυστυχώς η Νέα Δημοκρατία και μέρος της τοπικής ελίτ έχει προσκολληθεί σε ένα μονοδιάστατο, πεπερασμένο και βραχυπρόθεσμο μοντέλο ανάπτυξης. Κατεξοχήν αντικοινωνικό και αντιδημοκρατικό, πιστό στο ολιγαρχικές και νεοφιλελεύθερες ιδέες της ελληνικής δεξιάς.

Αντίθετα στο χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., και της προοδευτικής αριστεράς έχει ωριμάσει η ιδέα της πράσινης οικονομίας, της αειφόρου ανάπτυξης και του αποκεντρωμένου συμμετοχικού σχεδιασμού. Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης και διοίκησης εξασφαλίζει πολύπλευρες επιχειρηματικές και επαγγελματικές δράσεις, ισόρροπη ανάπτυξη όλων των γεωγραφικών περιοχών και των τομέων της οικονομίας, θέσεις εργασίας και αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού όλων των κλάδων, συναίνεση των κοινωνιών και διασφάλιση των φυσικών συγκριτικών πλεονεκτημάτων.

Η Κρήτη μπορεί να αξιοποιήσει όλα τα παραπάνω. Οι τοπικοί άρχοντες, φορείς και θεσμοί επιβάλλεται να σταματήσουν να είναι θεατές και να γίνουν μαζί με τους πολίτες μοχλός ενός οραματικού αναπτυξιακού σχεδίου. Εμείς ως πολίτες πρέπει να βρεθούμε στο πλευρό όσων δρουν και προτείνουν λύσεις με σεβασμό στις ανάγκες μας. Πρέπει να βρεθούμε αντιμέτωποι και να καταψηφίσουμε όσους θέλουν να κερδοσκοπήσουν, όσους αδρανούν και μένουν θεατές, όσους αφήνουν ευκαιρίες να πηγαίνουν χαμένες.