Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρόσφατα συμπλήρωσε 31 χρόνια από την ίδρυση του. Από της 3 Σεπτέμβρη του 1974, όπου ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου υλοποίησε μια μεγάλη ιστορική επιλογή. Την ίδρυση ενός νέου πολιτικού Κινήματος με σαφή ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά. Ενός κόμματος που έθετε πολιτικά ζητήματα στην ελληνική κοινωνία και έδινε ομπρέλα σε όλες τις πολιτικές δημοκρατικές δυνάμεις και τις αντι-φασιστικές κινήσεις της προ-δικτατορικής περιόδου.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενστερνίστηκε μεγάλο μέρος των αναλύσεων και της κοσμοθεωρίας των κομμουνιστικών κομμάτων, παντρεύοντας τες με τις αρχές και τους στόχους της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Παράλληλα έβαλε σε πρώτο πλάνο την ξεχασμένη Ελλάδα. Τον έλληνα εργάτη, υπάλληλο, αγρότη, φοιτητή, επιστήμονα, που υπέφερε από το αγκυλωμένο κομματικό και φεουδαρχικό κράτος, και τις κάθε λογής τοπικές εξουσίες «πεφωτισμένων» προυχόντων.
Η προοδευτική αριστερή ιδεολογία, τα κινήματα προάσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών, η ελπίδα του απλού πολίτη, η αγωνία για πρόοδο του έλληνα αστού και η απαίτηση για χειραφέτηση και απεξάρτηση της χώρας, εκφράστηκαν στην Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μετά από 31 χρόνια άλλαξε την Ελλάδα. Η Ελλάδα της μιζέριας, της φτώχιας, του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και του «ανήκομε εις τη Δύση», έγινε η Ελλάδα της δημοκρατίας, της εθνικής ενότητας, των ίσων ευκαιριών, της αναβάθμισης του βιοτικού επιπέδου, της ανάπτυξης, της διεθνούς αναγνώρισης, της Ευρώπης.
Σήμερα, η χώρα μας αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις. Σήμερα ο εθνικός ή κρατικός έλεγχος της οικονομίας και της παραγωγής, η εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, η αντισυμβατική και πολύπλευρη εξωτερική πολιτική δεν είναι αρκετά για να διασφαλίσουν τη θέση της χώρας και το μέλλον του λαού μας. Σήμερα η πρόκληση της παγκοσμιοποίησης θέλει νέα εργαλεία, νέα μέσα και νέες πολιτικές προτάσεις για να αντιμετωπιστεί.
Τα νέα προβλήματα, της διακύμανσης της παγκόσμιας οικονομίας, της μεγάλης ισχύος των πολυεθνικών επιχειρήσεων, των μεγάλων περιβαλλοντικών καταστροφών, της φτώχιας, του πολέμου, της μετανάστευσης, δεν αντιμετωπίζονται με εθνικές πολιτικές. Οι διεθνείς οργανισμοί και οι διακρατικές ενώσεις διαδραματίζουν διαρκώς μεγαλύτερο ρόλο.
Αυτή η νέα πραγματικότητα εγκυμονεί κινδύνους, αλλά επιφυλάσσει και πολλές ευκαιρίες. Ευκαιρίες για χώρες που διαθέτουν πολυπρόσωπη εξωτερική πολιτική και διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στη διεθνή σκηνή. Χώρες με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, και πολιτικές αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού και των συγκριτικών τους πλεονεκτημάτων. Με ενίσχυση της καινοτομίας, των επιχειρηματικών πρωτοβουλιών και της παραγωγής ή μεταφοράς τεχνολογίας.
Όλα τα παραπάνω επιβάλλουν την ανάπτυξη ενός νέου εθνικού σχεδίου. Ενός σχεδίου όχι μόνο αναπτυξιακού, αλλά και μεταρρυθμιστικού. Φυσικά η «λαίλαπα» των νέο-δημοκρατικής έμπνευσης μεταρρυθμίσεων δεν έχει καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της χώρας. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις είναι καθαρά ταξικές. Δεν αυξάνουν την ανάπτυξη και δε βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα. Απλώς μετακυλύουν το κόστος της παγκοσμιοποίησης στους αδύνατους και τα οφέλη από την όποια οικονομική πρόοδο στη κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων.
Το νέο πραγματικά μεταρρυθμιστικό σχέδιο για τη χώρα απαιτεί τομές στη δημόσια διοίκηση, δυναμική αποκέντρωση υπηρεσιών, πόρων και υποδομών, ενίσχυση της κοινωνικής διαβούλευσης, σε τοπικό επίπεδο, για τη λήψη αποφάσεων και εμβάθυνση της κοινωνικής λογοδοσίας και απόδοσης των αποφάσεων κάθε μορφής αιρετής εξουσίας.
Όλα αυτά απαιτούν το μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας. Απαιτείται μια κοινωνία ανοιχτή, μια κοινωνία συλλογική, μια κοινωνία συνεκτική με ενότητα και εθνικούς στόχους. Έτσι οι σύγχρονες προκλήσεις επιβάλουν να γίνει μια επανάσταση στο τρόπο με τον οποίο αξιολογούμε την ατομική και τη συνολική πρόοδο. Στη σχέση μας με τη πολιτική και τους αιρετούς άρχοντες. Στην επαφή μας με τη διεθνή πολιτική σκηνή και τις παγκόσμιες εξελίξεις. Στη συμμετοχή μας στα κινήματα διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας, έναντι κάθε επιβουλής, που προέρχεται από την πολιτική ή την οικονομική εξουσία. Στην ατομική μας ευθύνη για τον αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο χωρίς αλόγιστη σπατάλη φυσικών πόρων και περιβαλλοντικές καταστροφές. Χωρίς φτώχια, ανεργία και ανισότητες.
Αυτές οι νέες εθνικές ανάγκες είναι που κάνουν επιτακτική σήμερα την αναγέννηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Αυτές οι επιδιώξεις επιβάλουν στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. να ξαναγίνει και πάλι ένα πρωτοπόρο κοινωνικό και λαϊκό κίνημα. Η πρόσφατη ομιλία του Προέδρου μας Γιώργου Παπανδρέου έδωσε το στίγμα και οριοθέτησε τους νέους στόχους. Στόχους που καλείται να υπηρετήσει σε πρώτη φάση η οργάνωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Οργάνωση η οποία επί χρόνια ταλαιπωρήθηκε από άγονες, απολιτικές και προσωποκεντρικές αντιπαραθέσεις. Οργάνωση που απώλεσε τον παρεμβατικό της ρόλο και υποβαθμίστηκε σε μηχανισμό εξυπηρέτησης συμφερόντων και αναρρίχησης στη κρατική μηχανή. Οργάνωση η οποία σταδιακά απαξιώθηκε συμπαρασύροντας και την αξιοπιστία ακόμα και του ίδιου του πολιτικού συστήματος, αφού το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν το μόνο προοδευτικό παλλαϊκό κίνημα, που δραστηριοποιήθηκε σε μια τόσο ευρεία χρονική περίοδο με αδιασάλευτη Δημοκρατία.
Βέβαια, η οργάνωση δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Δε μπορεί ως δια μαγείας να αποτινάξει τα σύνδρομα του κυβερνητισμού και της εξουσιολαγνείας. Μπορεί όμως να κάνει όλα τα βήματα που απαιτούνται για να το επιτύχει. Η αρχή έγινε με την αλλαγή της οργανωτικής δομής στο 7ο Συνέδριο και την εκλογή των νέων οργάνων. Νέα όργανα τα οποία δε μένουν ανενεργά ή όργανα χρισμάτων και σφραγίδας. Όργανα που δε καλούνται να εξυπηρετήσουν ιδιοτελείς σκοπούς. Καλούνται να αναδείξουν τα καθημερινά προβλήματα του έλληνα. Καλούνται αγωνιστούν για τα δικαιώματα των κατοίκων κάθε τοπικής κοινωνίας. Καλούνται να διαμορφώσουν τη νέα πρόταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Η επανίδρυση του κομματικού χώρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η διεύρυνση της συμμετοχής των πολιτών, η ενεργοποίηση κάθε κοινωνικής ομάδας σε όλη τη προσπάθεια για την ανασύνταξη των προοδευτικών δυνάμεων και την αναγέννηση της χώρας, είναι κεντρικές πολιτικές επιλογές του Κινήματος και του Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γιώργου Α. Παπανδρέου. Η επίτευξη αυτού του σκοπού σε κάθε περίπτωση απαιτεί την ενεργή συμμετοχή της ελληνικής νεολαίας. Της νεολαίας η οποία σε κάθε κρίσιμη χρονική συγκυρία αποτελεί τη κινητήρια δύναμη για κάθε ουσιαστική εξέλιξη.
Έτσι, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου ενέπνευσε ένα νέο όραμα στις γενιές του «114» και του Πολυτεχνείου και μαζί τους θεμελίωσε τη μεγάλη πορεία της «Αλλαγής» το ’81, ο Γιώργος Παπανδρέου, από την αρχή που ανέλαβε την ηγεσία του Κινήματος, καλεί τους νέους να θεμελιώσουν μαζί του το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να αλλάξουν την Ελλάδα.
Πρώτο βήμα για την πορεία αυτή και τη φυγή προς το μέλλον ήταν η σημαντική απόφαση της ανασυγκρότησης της κομματικής οργάνωσης της νεολαίας του κινήματος από μηδενική βάση. Μια απόφαση διορατική και θαρραλέα. Μια απόφαση που έθεσε στο περιθώριο τα εσωκομματικά χαρακώματα και καταβαράθρωσε προσωποκεντρικές στρατηγικές και φιλοδοξίες.
Η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου δεν ήταν μια τοποθέτηση υπέρ ή εναντίον κάποιας από τις πλευρές, που κατά περιόδους συγκρούονται στη Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δεν ήταν μια τοποθέτηση στα εσωτερικά παζαρέματα και στις αλληλοσυγκρουόμενες επιδιώξεις και στρατηγικές. Ήταν μια τοποθέτηση πάνω σε ένα νέο αντικείμενο. Ήταν μια επιθετική θέση με στόχο την καλλιέργεια μιας άλλης νοοτροπίας, την αλλαγή ρόλου, την οριοθέτηση νέων στόχων και την χάραξη νέων κατευθύνσεων για τη νέα οργάνωση της νεολαίας του Κινήματος. Εγγύηση γι αυτό είναι η μηδενική αφετηρία, ο στόχος για επανίδρυση της κομματικής οργάνωσης της νεολαίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ο Γιώργος Παπανδρέου με την επιλογή αυτή επιχειρεί να γυρίσει σελίδα σε μια μακρά περίοδο μη πολιτικής δράσης και στασιμότητας. Ανοίγει μια σελίδα συμμετοχής, συστράτευσης και ανιδιοτελούς προσφοράς για την επίτευξη όλων των αναγκαίων αλλαγών.
Όποιος «διαβάζει» την απόφαση του Προέδρου του Κινήματος με λογικές από το παρελθόν, το μόνο το οποίο εξασφαλίζει είναι πρόσκαιρους πανηγυρισμούς «γηπεδικού» επιπέδου. Συνεχίζει να ρίχνει νερό στο μύλο της διαίρεσης και των αντεγκλήσεων, χωρίς προφανές όφελος για το Κίνημα ή για τη κοινωνία. Εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τη σχέση του με τη κομματική δράση ως μια λογική επικράτησης και αποκλεισμών, ως μια στρατηγική προσωπικής προβολής και ανέλιξης.
Ταυτόχρονα, όποιος αντιμετωπίζει τη πρωτοβουλία αυτή με φοβικότητα για το «ατομικό του μέλλον» και τις «προοπτικές» που είχε διαμορφώσει για την ανέλιξη του. Λειτουργεί κοντόφθαλμα και με ιδιοτέλεια. Τα προοδευτικά πολιτικά κόμματα και οι κινηματικές οργανώσεις πολιτικής δράσης δε λειτουργούν στα μέτρα του «αναστήματος» του καθενός. Υπηρετούν ιδέες και αξίες, εν προκειμένου υπηρετούν τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη, τη πλειοψηφία των Ελλήνων. Έτσι, το σύνολο αυτών των συμπεριφορών είναι μια στροφή προς το παρελθόν. Είναι μια επιλογή που πρέπει να εγκαταλείψουν και οι τελευταίοι αμετανόητοι σύντροφοι.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει ανάγκη από ενιαία δράση, πολιτική αναγέννηση και αναβάθμιση της διαλεκτικής και του προβληματισμού στο εσωτερικό του. Έχει ανάγκη από μια στροφή προς τη κοινωνία και τα προβλήματα των πολιτών. Έχει υποχρέωση να εγκαταλείψει την όποια εσωστρέφεια και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του λαού και τις ανάγκες της χώρας. Σε αυτό το δρόμο όλοι είμαστε απαραίτητοι «κανείς δεν είναι τόσο μεγάλος για να τα καταφέρει μόνος του και κανείς δεν είναι τόσο ασήμαντος για να μην είναι χρήσιμος.»
Αλλάζουμε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να αλλάξουμε την Ελλάδα.
