Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2006

Εργασιακό Περιβάλλον και Κοινωνική Ασφάλιση

Α. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ

Μιλώντας στην εποχή μας για ζητήματα εργασίας και κοινωνικής ασφάλισης, πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτά επηρεάζονται δραματικά από τρία φαινόμενα, ιδιαίτερα τα τελευταία 20-30 χρόνια. Αυτά είναι η ανάπτυξη των επιστημών και της τεχνολογίας, η αυξανόμενη σημασία της γνώσης και η παγκοσμιοποίηση.

Αυτές οι παράμετροι όπως είναι προφανές επηρεάζουν συνολικά την λειτουργία της οικονομίας και την ανάπτυξη και άρα θα ήταν αδύνατο να μην επηρεάσουν την κατάσταση στην αγορά εργασίας και στα συστήματα ασφάλισης.

Οι σύγχρονες ανάγκες παραγωγής απαιτούν όλο και περισσότερο εξειδικευμένο δυναμικό, πέρα από το παραδοσιακό εργατικό δυναμικό, το οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως π.χ. στις εγκαταστάσεις εξόρυξης μεταλλευμάτων φαίνεται αναντικατάστατο.

Βασική αιτία για αυτό είναι η εξέλιξη της τεχνολογίας. Ταυτόχρονα αυτή η εξέλιξη οδηγεί κάποια επαγγέλματα στην εξαφάνιση, ενώ δημιουργεί νέα. Τα περισσότερα νέα επαγγέλματα αφορούν τους τομείς των υπηρεσιών. Οι υπηρεσίες σε πάρα πολλές περιπτώσεις στην ουσία εξυπηρετούν κάποιες νέες καταναλωτικές συνήθειες, που πολλάκις είναι επίπλαστες και όχι βασικές ανάγκες.

Ταυτόχρονα η εξέλιξη των επιστημών επιβάλει όλο και μεγαλύτερη εξειδίκευση στα επιμέρους γνωστικά αντικείμενα, αυξάνει τόσο τον όγκο της παραγόμενης γνώσης, όσο και τον αναγκαίο αριθμό αυτών που πρέπει να μάθουν τη γνώση και να την αξιοποιήσουν.

Αυτά τα δύο στοιχεία υπήρχαν και τις προηγούμενες δεκαετίες, ουσιαστικά από το τέλος του 19ου αιώνα. Η τεράστια διαφορά σήμερα είναι ότι οι ρυθμοί είναι πολλοί πιο γρήγοροι. Τόσο γρήγοροι που ενδεχομένως γνώσεις που αποκτάμε σήμερα να μην είναι αξιοποιήσιμες επαγγελματικά σε 20 χρόνια.

Το τρίτο στοιχείο, δηλαδή αυτό της παγκοσμιοποίησης επιδρά καταλυτικά στην αγορά εργασίας, αφού πλέον επιτρέπεται σε όλο τον πλανήτη η επιχειρηματικότητα και η διακίνηση κεφαλαίων, διεξάγεται αρκετά ελεύθερα το εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών και είναι απεριόριστη η ελευθερία κίνησης προσώπων.

Έτσι προϊόντα, υπηρεσίες και εταιρίες μπορούν να παράγονται/λειτουργούν οπουδήποτε και όχι όπως παλιότερα, μόνο σε ορισμένες περιοχές, είτε για λόγους πρόσβασης στις πρώτες ύλες, είτε για λόγους πρόσβασης σε μεγάλες αγορές, είτε για λόγους πολιτικούς εξαιτίας της αντιπαράθεσης ανατολικού και δυτικού μπλοκ.

Ταυτόχρονα οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν την δυνατότητα να διατηρούν σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, διαφορετικά τμήματα των παραγωγικών τους διαδικασιών και της λειτουργίας τους, ανάλογα με το σε ποια περιοχή υπάρχουν τα περισσότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα για κάθε τομέα.

Τέλος η κυριαρχία σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο σκηνικό της λογικής ότι το κέρδος είναι ο απόλυτος στόχος και ότι πετυχημένη επιχειρηματική δραστηριότητα είναι αυτή που κατορθώνει να αυξάνει τα κέρδη της, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα να επεκτείνεται, να αυξάνει το μερίδιο της στην αγορά, να μειώνει το κόστος παραγωγής, και να αυξάνει την χρηματιστηριακή της αξία και τις επενδύσεις της, οδηγούν σε ένα άνευ προηγουμένου ανταγωνισμό.

Αυτή η επικράτηση των δυνάμεων της αγοράς είναι η βασική αιτία που συμπιέζει τα εργασιακά δικαιώματα και αυξάνει τις πιέσεις για περιορισμό των πόρων που πηγαίνουν προς κοινωνικές δαπάνες. Ταυτόχρονα είναι εντονότερη η πίεση να καταστούν εμπορεύσιμο «προϊόν» και μάλιστα με αποκλειστικό έλεγχο από την ιδιωτική πρωτοβουλία, το σύνολο των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων και αναγκών, όπως η παιδεία, η υγεία, η ασφάλεια, η ενέργεια, η επικοινωνία, το νερό, τα τρόφιμα, ο ελεύθερος χρόνος, κλπ.

Β. ΚΡΙΣΙΜΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Σε όλα τα παραπάνω φαινόμενα ποια μπορεί να είναι η απάντηση μας.

1. Σε πρώτη φάση νομίζω ότι πρέπει να καταλάβουμε το πεδίο στο οποίο πλέον διεξάγεται η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση. Δυστυχώς, πλέον η μάχη δεν γίνεται μόνο στην ελληνική Βουλή ή στα πεζοδρόμια των Αθηνών, όπως νομίζουμε. Η αντιπαράθεση γίνεται μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο σκηνικό και η σύγκρουση γίνεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπου τα κοινωνικά κινήματα και οι εργαζόμενοι αμύνονται για να διατηρήσουν τα κεκτημένα ή διεκδικούν κάτι καλύτερο.

Όλες αυτές οι επιμέρους συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις πρέπει να αποκτήσουν ένα ενιαίο χαρακτήρα και να αρχίσουν να διεκδικούν ένα ενιαίο και συγκεκριμένο πλαίσιο αιτημάτων και δικαιωμάτων. Σήμερα δεν έχει νόημα να διασφαλίζουμε ένα εργασιακό δικαίωμα ή να διευρύνουμε μια κοινωνική κατάκτηση μόνο σε ένα επαγγελματικό κλάδο ή σε μια χώρα. Είναι σίγουρο ότι αυτή η «επιτυχία» θα είναι προσωρινή και ότι οι συνθήκες σύντομα θα την απειλήσουν.

Άρα η πρώτη βασική παράμετρος είναι ότι όπως έχει παγκοσμιοποιηθεί η οικονομική δραστηριότητα πρέπει να παγκοσμιοποιηθεί και η κοινωνική διεκδίκηση. Έτσι αφού υπάρχουν υπερεθνικοί οργανισμοί οι οποίοι παρακολουθούν τη πορεία και την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομίας, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που παρεμβαίνουν για να ρυθμίζουν ζητήματα της αγοράς, προωθώντας την απελευθέρωση της, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, που ενισχύουν επενδυτικές και καινοτόμες πρωτοβουλίες εάν υποστηρίζουν αυτό το μοντέλο ανάπτυξης, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, επιβάλλεται να υπάρξουν και φορείς που να συντονίζουν παγκόσμια τη κοινωνική δράση.

Στην ουσία η προοδευτική πρόταση πρέπει να ξεπερνάει τις υπερ-κρατικές, αλλά και τις διεθνιστικές κομματικές δομές (π.χ. Σοσιαλιστική Διεθνής) και να διεθνοποιήσει τους κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς φορείς και τα αιτήματα των εργαζομένων.

2. Το δεύτερο σημείο το οποίο θα πρέπει να απαντήσουμε είναι ποιο πρέπει να το περιεχόμενο τέτοιων διεκδικήσεων.

Σήμερα στην Ευρώπη, η πίεση στους μισθούς, η πίεση για επιμήκυνση/ελαστικοποίηση του ωραρίου, η προσπάθεια για μείωση της φορολογίας και των εισφορών για τις μεγάλες επιχειρήσεις γίνεται εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας. Γίνεται γιατί κάποιες άλλες ανταγωνιστικές εταιρίες μπορούν να χρηματοδοτούν με περισσότερους πόρους την έρευνα και την καινοτομία και να παράγουν τα ίδια προϊόντα με μικρότερο κόστος αλλού.

Έτσι αυτά τα προϊόντα αφού θα είναι φτηνότερα, θεωρείται ότι θα προτιμηθούν από τους καταναλωτές τόσο της Ευρώπης, όσο και άλλων χωρών, άρα οι ευρωπαϊκές εταιρείες θα πρέπει είτε να κλείσουν, είτε να μεταναστεύσουν. Η συλλογιστική αυτή είναι σωστή, αλλά παραλείπει το τελευταίο στάδιο. Αν μεταναστεύσουν ή κλείσουν δεν θα υπάρχουν πλέον αγοραστές για τα προϊόντα, τόσο τα δικά τους όσο και των ανταγωνιστών τους.

Συνεπώς είναι σαφές ότι αυτή η πολιτική που οδηγεί σε μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων τελικά θα οδηγήσει σε μείωση της ζήτησης και άρα είτε σε μείωση της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης, είτε σε υπερβολική παραγωγή χωρίς να υπάρχει ζήτηση. Δηλαδή στην ουσία μιλάμε για ένα φαύλο κύκλο ο οποίος τελικά οδηγεί σε ένα νέο παγκόσμιο κραχ, όπως το 1930 στις Η.Π.Α.

Ίδιες θα είναι και οι συνέπειες αν ο εργαζόμενος εργάζεται 10 και 12 ώρες ημερησίως, αφού δεν θα έχει ελεύθερο χρόνο για να «απολαύσει» το σύνολο των παρεχόμενων αγαθών που προβάλουν και στην ουσία επιβάλουν οι καταναλωτικοί μηχανισμοί και το life-style.

Τέλος αυτή η μείωση αμοιβών με τη παράλληλη αύξηση του χρόνου εργασίας επιφέρει δραματικές αλλαγές στην δομή και τη λειτουργία της οικογένειας, αφού οι γονείς λείπουν πολλές ώρες και στην ουσία δεν έχουν ουσιαστική επαφή μεταξύ τους, αλλά και δεν μεγαλώνουν-διαπαιδαγωγούν το παιδί τους. Αυτό το αναλαμβάνει η σχολική παρέα και πάνω απ’ όλα η τηλεόραση η οποία επηρεάζει τα άτομα και τελικά η επιρροή της μεγεθύνεται μέσα από την παρέα και τον μιμητισμό.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σκηνικό επηρεάζει προς το αρνητικό όχι μόνο τις εργασιακές συνθήκες, αλλά και την ίδια την οργάνωση της ζωή μας. Αν αναλογιστούμε ότι ακόμα και μέσα στους χώρους εργασίας, ιδίως στην Αμερική, ο εργαζόμενος ελέγχεται, καταπιέζεται και πιέζεται για να είναι πιο παραγωγικός ή ότι νιώθει ανασφάλεια, αφού οι επιχειρηματικές αναδιαρθρώσεις είναι βασικό στοιχείο μιας ευέλικτης οικονομίας και αγοράς, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι αλλοιώνεται σε μεγάλο βαθμό και ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του.

Η αίσθηση ανασφάλειας και η πίεση είναι προφανές ότι δεν συμβάλλουν στην αύξηση της παραγωγικότητας, ενώ σε συνδυασμό με το μοντέλο οικογένειας που περιγράψαμε γίνεται όλο και περισσότερο κατανοητό γιατί αυξάνονται οι ψυχικές διαταραχές, η κατανάλωση ηρεμιστικών, οι αυτοκτονίες και η άσκοπη εγκληματικότητα ή το οργανωμένο έγκλημα.

Γ. ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Η απάντηση σε όλες τις παραπάνω συνέπειες που στην ουσία δημιουργεί η σύγχρονη φιλελεύθερη οργάνωση της οικονομίας, ακούει στον όρο ανάπτυξη με επίκεντρο τον άνθρωπο και με στόχο να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες μιας αναβαθμισμένης ποιότητας ζωής.

Στην ουσία πρέπει να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο αναζήτησης μόνο του κέρδους, της αύξησης της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης με κάθε τρόπο, και να περάσουμε σε ένα άλλο μοντέλο οικονομίας που δεν θα έχει σημασία μόνο το οικονομικό αποτέλεσμα, αλλά και ο τρόπος που αυτό επιτυγχάνεται. Αυτή η στροφή δεν πρέπει να περιλαμβάνει μόνο κοινωνικά στοιχεία. Έτσι π.χ. είναι σίγουρο ότι σε αυτή την ποιοτική απαίτηση πρέπει να ενταχθεί και η προστασία του περιβάλλοντος η οποία απειλείται δραματικά, όταν πρώτος στόχος είναι το κέρδος.

Όλα τα παραπάνω δεν θα έχουν μόνο ευεργετική συνέπεια στις εργασιακές σχέσεις και την οργάνωση της κοινωνίας γενικότερα, αλλά και σε άλλους τομείς, όπως π.χ. η Παιδεία. Προφανώς αυτή θα συνεχίσει να διατηρεί τη αξία της ως εφόδιο, αφού η τεχνολογία και οι επιστήμες θα συνεχίζουν να εξελίσσονται, αλλά σίγουρα θα πάψει να πιέζεται να μετατραπεί αποκλειστικά και μόνο σε χρηστικό εργαλείο της οικονομικής ανάπτυξης. Ειδικός επίσης είναι ο ρόλος της Επαγγελματικής Κατάρτισης και της Δια βίου Εκπαίδευσης. [Δυστυχώς υπάρχει μεγάλη σύγχυση σχετικά με τη σχέση επιστημών και επαγγελμάτων. Αυτή η σύγχυση στην ουσία αλλοιώνει το ρόλο των πανεπιστημίων. Αν και είναι άσχετο με αυτή την ενότητα, πιστεύω ότι τα πανεπιστήμια έχουν ως μοναδικό ρόλο να θεραπεύουν επιστήμες και να παράγουν νέα γνώση. Όσα επιστημονικά αντικείμενα σχετίζονται με ένα ή περισσότερα επαγγέλματα τότε πρέπει να παρέχουν και τα αναγκαία εφόδια για την άσκηση τους. Όλες οι δεξιότητες-επαγγέλματα που απαιτούνται στην αγορά εργασίας, αλλά δεν υπάρχει κάποια επιστήμη πίσω από αυτά, πρέπει να είναι αντικείμενο επαγγελματικής κατάρτισης και όχι ενός ανώτατου ιδρύματος, π.χ. η αισθητική ή τα τουριστικά επαγγέλματα δεν είναι επιστημονικά αντικείμενα, ή πεδία κάποιας επιστήμης…]

Κλείνοντας αυτό τον κύκλο κατανοούμαι ότι οι διεκδικήσεις του προοδευτικού κινήματος πρέπει να οδηγούν σε μια παγκόσμια συμφωνία ελάχιστων κοινωνικών προδιαγραφών. Έτσι μιλάμε για μια παγκόσμια συμφωνία π.χ. στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου η οποία θα βάζει όρια αμοιβών, ωραρίου, ασφαλιστικής κάλυψης, κλπ, ακριβώς όπως π.χ. η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλοι παγκόσμιοι οργανισμοί καθορίζουν προδιαγραφές υγιεινής ή μη επικινδυνότητας προκειμένου να κυκλοφορήσει ένα προϊόν.

Αυτή η καθιέρωση προδιαγραφών εργασιακών συνθηκών και κοινωνικής ασφάλισης δεν θα κάνει π.χ. τις χώρες της Άπω Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής εργασιακούς παράδεισους, ούτε θα πιέζει τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους της Ευρώπης να δεχτούν ρυθμίσεις που στην ουσία είναι απάνθρωπες και εξευτελίστηκες, ως προς τη ποιότητα ζωής και τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν από το 1940 και μετά.

Παράλληλα μια τέτοια ρύθμιση θα επιτρέψει την διαμόρφωση εν δυνάμει καταναλωτών σε όλες τις χώρες του πλανήτη, αφού είναι σαφές ότι στις χώρες που ο πληθυσμός ζει με 1$ την ημέρα δεν μπορεί κανείς να ελπίζει ότι υπάρχει ζήτηση σε καταναλωτικά αγαθά. Αυτή η αύξηση της ζήτησης θα επιφέρει σίγουρα και αύξηση της παραγωγικότητας και άρα νέες θέσεις εργασίας, οδηγώντας πλέον σε ένα κύκλο ανάπτυξης και ευημερίας.

Δυστυχώς η σύγχρονη καπιταλιστική αντίληψη θεωρεί ότι μπορεί να συνεχίσει η εξέλιξη αυτού του οικονομικού μοντέλου που υπάρχει σήμερα με επίκεντρο μόνο τις αγορές της Κίνας και της Ινδίας. Υπάρχει η αίσθηση ότι με τη βελτίωση του επιπέδου ζωής και την εισαγωγή 2.000.000.000 ανθρώπων στα δυτικά πρότυπα διαβίωσης θα αντισταθμιστούν οι απώλειες από την μείωση της αγοραστικής δύναμης της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών στην Ευρώπη, την Αμερική και γενικά τον αναπτυγμένο κόσμο.

Έτσι η μάχη μεταξύ των επιχειρήσεων δίνεται προκειμένου να μπουν με καλύτερους όρους σε αυτές τις νέες αγορές, χωρίς να χαθεί η επιρροή τους στις παλιές, όπως και η δυνατότητα τους να προωθούν τη καινοτομία. Αυτή η αντίληψη προφανώς και έχει βάση, αλλά είναι κοντόφθαλμη και στην ουσία αποδέχεται ότι υπάρχουμε μόνο για να παράγουμε και να καταναλώνουμε.

Είναι προφανές ότι υπάρχει μακρύς δρόμος, προκειμένου να υλοποιηθούν τέτοιες υπερεθνικές πρωτοβουλίες. Επίσης πρέπει να υπερνικηθούν πολλές εθνικές και εθνικιστικές αγκυλώσεις και να διαμορφωθούν προοδευτικές πλειοψηφίες σε ορισμένες κρίσιμες χώρες. Αυτός οφείλει να είναι ο ρόλος που πρέπει να διαδραματίσουν τα σοσιαλιστικά κόμματα, είτε κυβερνούν, είτε όχι. Αυτός είναι ο ρόλος που πρέπει να υπηρετήσουν οι προοδευτικές συνδικαλιστικές παρατάξεις.

Τηρουμένων των αναλογιών και χωρίς να πρέπει να υιοθετήσουμε το πλαίσιο ή τις μορφές αγώνα που πρεσβεύουν, οι διακηρύξεις της «Πρωτοβουλία Γένοβα», μπορούν να δώσουν το στίγμα αυτής της νέας προσέγγισης. Ας μη ξεχνάμε ότι σε αυτό το σχήμα μετέχουν πολλοί φορείς, συνδικάτα και κόμματα, άσχετα από την καπηλεία που γίνεται σε επίπεδο φοιτητικών εκλογών, από ένα και μόνο συγκεκριμένο χώρο.

Δ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ

Ο χώρος της κοινωνικής ασφάλισης δέχεται διπλή επίθεση, από την μια οι ιδιωτικές εταιρίες επιθυμούν να αναλάβουν κατ’ ανάθεση αυτό το έργο, με αντάλλαγμα την απόδοση σε αυτές των κρατήσεων των εργαζομένων, από την άλλη επιδιώκεται να περιοριστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων στο είδος των παροχών, το ύψος των δαπανών κατά άτομο ή ανά κατηγορία δαπάνης και στο ύψος των συντάξεων.

Ταυτόχρονα επιδιώκεται να αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, γεγονός το οποίο είναι ανθρώπινα και βιολογικά απαράδεκτο. Επίσης μια τέτοια εξέλιξη θα έχει ως συνέπεια όχι μόνο την αργή εκκένωση θέσεων εργασίας, συντηρώντας την στασιμότητα, αλλά και την αύξηση του αριθμού των εργαζομένων ή ανέργων που θα δυσκολεύονται να συμπληρώσουν τις ελάχιστες απαιτήσεις για συνταξιοδότηση.

Σε ότι αφορά τα ζητήματα κοινωνικής ασφάλισης δυστυχώς ο προοδευτικός χώρος πρέπει να υπερασπιστεί τα αυτονόητα.

1. Η περίθαλψη οφείλει να περιλαμβάνει και αυτούς που δεν εργάζονται, άρα πρέπει να είναι οικογενειακή και πρέπει να αφορά και τους απόμαχους της εργασίας. Η περίθαλψη αυτή δεν μπορεί να έχει όρια και ψηλά γράμματα. Επίσης δεν μπορεί να αγνοεί τις σύγχρονες μεθόδους διάγνωσης και θεραπείας και τέλος δεν μπορεί να ακυρώνει τη βασική αρχή του «προλαμβάνειν» αντί του «θεραπεύειν», όπως οι πρόσφατες ρυθμίσεις της ελληνικής Κυβέρνησης.

Κάνοντας μια μικρή παρένθεση σε αυτό το θέμα πιστεύω ότι είναι εθνικό συμφέρον και οφείλει να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης ο σχεδιασμός μιας εθνικής πολιτικής πραγματοποίησης προληπτικών εξετάσεων για ολόκληρο τον πληθυσμό με βάση το σχολείο και τη γειτονιά ή τους χώρους εργασίας.

2. Η δυνατότητα επιβίωσης, αλλά και η ποιότητα ζωής δεν είναι δικαίωμα μόνο όσων εργάζονται, αλλά και όσων για διάφορους λόγους δεν μπορούν. Άρα απαιτείται ουσιαστική αρωγή για τους συνταξιούχους, όσους αντιμετωπίζουν διάφορες χρόνιες ασθένειες και αναπηρίες, και τους άνεργους.

Ειδικά για τους άνεργους, στο βαθμό που η ανεργία είναι διαρθρωτική, δηλαδή οφείλεται σε ενδογενείς παράγοντες κάθε χώρας, αλλά και στην εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης που περιγράψαμε, η μέριμνα οφείλει να είναι παθητική και ενεργητική. Στο πλαίσιο της παθητικής στήριξης επιβάλλεται η αμοιβή κάθε ανέργου να είναι ίση με τον βασικό κατώτερο μισθό. Στα πλαίσια των ενεργών πολιτικών απασχόλησης απαιτείται τόσο η αμειβόμενη κατάρτιση, αλλά και η ενίσχυση των προσλήψεων μέσα από επιδότηση επιχειρήσεων. Αυτή η επιδότηση σε καμία όμως περίπτωση δεν πρέπει να αφορά τομείς που είναι σε φάση ανάπτυξης και συνεπώς πρόκειται να απορροφήσουν προσωπικό έτσι και αλλιώς.

3. Τα τελευταία χρόνια διεξάγεται μια έντονη συζήτηση για την αποδοτικότητα (τουλάχιστον στην Ελλάδα) των ασφαλιστικών οργανισμών και αν πρέπει να αναμιχθεί σε αυτό το έργο ο ιδιωτικός τομέας, όπου γενικά υπάρχει η θεώρηση «ότι τα ίδια λεφτά θα απέδιδαν καλύτερα».

Η απάντηση σε αυτό κατά την εκτίμηση μου είναι ότι η εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα θα οδηγήσει στην ουσία στην ανεξέλεγκτη και μετά από κάποιο σημείο απόλυτα εξαρτημένη, από τα κερδοσκοπικά συμφέροντα των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών και νοσοκομείων, μεταφορά δημοσίων πόρων σε μεγάλα επιχειρηματικά ολιγοπώλια.

Η σημερινή αίσθηση οφείλεται στο ότι υπάρχει το δημόσιο σύστημα το οποίο εκτός από το ότι λειτουργεί σαν μέσο σύγκρισης, στην ουσία τιθασεύει τις ληστρικές και αγοραίες αντιλήψεις. Έτσι ορισμένες παροχές είναι φτηνές για να έχουν και ζήτηση. Αν δεν υπήρχε δημόσιο σύστημα και η μόνη διέξοδος ήταν οι ιδιωτικές εταιρίες, τότε η εκμετάλλευση θα έφτανε σε απίστευτα επίπεδα.

Ο δρόμος που πρέπει να υποστηρίξουμε, αλλά και να υπηρετήσουμε είναι η αποδοτικότερη οργάνωση και η πιο διαφανής λειτουργία των δημόσιων ασφαλιστικών και νοσηλευτικών οργανισμών. Η ενίσχυση τους από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, αν δεν επαρκεί η τακτική τριμερής χρηματοδότηση. Η αυστηρή και απόλυτη επιδίωξη να μην υπάρχει κανένας ανασφάλιστος εργαζόμενος και η πάταξη της εισφοροδιαφυγής.

Ειδικά για την Ελλάδα απαιτείται ένα σοβαρός έλεγχος στις δαπάνες των κλάδων υγείας και των νοσοκομείων. Ταυτόχρονα επιβάλλεται να περιοριστεί αν όχι να εξαλειφθεί η σπατάλη πόρων στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.

Ε. ΝΕΟΙ & ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Από όλες τις πιέσεις που ασκεί ο χώρος της οικονομίας με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα αυτοί που πλήττονται περισσότερο είναι οι νέοι. Όλοι γνωρίζουμε την απόπειρα της δεξιάς Κυβέρνησης της Γαλλίας για την καθιέρωση «συμφώνου πρώτης απασχόλησης», το οποίο στην ουσία καταργούσε τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και υποβάθμιζε στους νέους εργαζομένους σε εργαζομένους β’ κατηγορίας.

Μόλις προχτές η ελληνική Κυβέρνηση κατέθεσε στα πλαίσια της ιδιωτικοποίησης του Ο.Τ.Ε., τροπολογία η οποία προβλέπει διαφορετικό κανονισμό λειτουργίας για τους νέους εργαζόμενους και περιορισμένα επιδόματα και παροχές.

Αυτή η τακτική δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται επαρκώς από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Επίσης επί της ουσίας μεγάλο κομμάτι της νεολαίας της χώρας μας δεν δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτά τα φαινόμενα. Οι περισσότεροι νέοι επηρεασμένοι από την προστασία που παρέχει η ελληνική οικογένεια, είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν με ελαστικότερους όρους, αρκεί να βρουν μια απασχόληση ή ένα επιπλέον εισόδημα.

Τέτοιες ρυθμίσεις εκτιμώ ότι παραβιάζουν θεμελιώδεις αρχές τόσο του Ελληνικού Συντάγματος, αλλά και άλλων διεθνών ρυθμίσεων, αφού οδηγούν σε κατηγοριοποίηση των πολιτών και αποτελούν παραβίαση της αρχή της ισότητας.

Η Πρωτοβουλία που παίρνουμε σήμερα, εδώ στο Ρέθυμνο, πέρα από την ανταλλαγή ιδεών, τον προβληματισμό, την αλλαγή της αντίληψης για τα κόμματα και το ρόλο τους, την οποία έχει επιβάλει το κατεστημένο των «μικρομεσαίων» στελεχών, αλλά και την προβολή των θέσεων μας σε επίπεδο Κρήτης, ίσως πρέπει να καταλήξουμε και σε ένα πιο πρακτικό αποτέλεσμα. Προτείνω να πάρουμε πρωτοβουλία και να προτείνουμε τη δημιουργία Ομοσπονδίας Νέων Εργαζομένων στο πλαίσιο της ΓΣΕΕ.

Μια ομοσπονδία που θα περιλαμβάνει όλους τους νέους που προσλαμβάνονται για πρώτη εργασία και όλους τους νέους (κάτω των 30) που είναι άνεργοι, ανεξάρτητα από το επίπεδο εκπαίδευσης τους. Αυτή η Ομοσπονδία θα πρέπει να έχει βασικό σκοπό να προστατεύει τους νέους από εκβιαστικές συμπεριφορές εργοδοτών, τόσο μέσα από έντονες εκστρατείες ενημέρωσης μέσα στα Ανώτατα Ιδρύματα και τα σχολεία, όσο και με νομική υποστήριξη. Παράλληλα θα πρέπει τα συνδικάτα να λάβουν ειδική μέριμνα για την ενίσχυση της συμμετοχής των νέων στα συνδικάτα. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι τα εργασιακά δικαιώματα μπορεί να τα διασφαλίσει μόνο ο συνδικαλισμός των ΔΕΚΟ και του δημοσίου. Η Γραμματεία Νέων της ΓΣΕΕ θεωρώ ότι δεν παρέχει αυτή τη στιγμή το πλαίσιο δράσεων και πολιτικών που απαιτείται.

Κλείνοντας εκτιμώ ότι χρέος της γενιάς μας και των προοδευτικών πολιτών σε όλο τον κόσμο είναι να δώσουμε τη μάχη για μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και συμμετοχή των πολιτών σε κάθε μορφή συλλογικότητας, διασφαλίζοντας πρώτα εμείς την αξιοπιστία και την χρησιμότητα τους.

Ταυτόχρονα ορίζοντας ως στόχο την δίκαιη κοινωνία, όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, οφείλουμε να διακηρύξουμε ότι ως άνθρωποι υπάρχουμε και αγωνιζόμαστε για να ζούμε όλο και πιο άνετα όλο και καλύτερα, σε ένα ασφαλέστερο και σίγουρο περιβάλλον, με όσο το δυνατόν πιο αναβαθμισμένους όρους προστασίας του περιβάλλοντος και της υγείας μας.

Το κέρδος από την πραγμάτωση αυτής της προοπτικής μπορεί να μην μετράται άμεσα και απόλυτα με χρηματιστηριακούς όρους, αλλά σίγουρα θα καθρεφτίζεται στο πρόσωπο χαμογελαστών ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη.

Πετράκης Μανώλης

Συντονιστής Εθελοντών Διαδικτύου ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ν. Ηρακλείου

Μέλος Τομέα Πολιτικών Νεολαίας Π.Ε. Κρήτης ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Μέλος Τομέα Παιδείας Ν.Ε. Ηρακλείου ΠΑ.ΣΟ.Κ.

π. μέλος Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Σ. της Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2006

Νέοι Κρήτης για τον Σοσιαλισμό & τα Κοινωνικά Κινήματα

Ηράκλειο, 11/12/2006

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με μεγάλη συμμετοχή νέων πραγματοποιήθηκε προχτές (8/12/2006), στο Εργατικό Κέντρο Ρεθύμνου, η συνάντηση μελών και φίλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. απ’ όλη τη Κρήτη, με στόχο την πραγματοποίηση ενός παραγωγικού διαλόγου.

Όπως είχαμε τονίσει εξ’ αρχής η συζήτηση έγινε χωρίς προκαταλήψεις και με μοναδικό στόχο να αναδείξουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι άνθρωποι σήμερα, αλλά και τις λύσεις που επιζητούμε.

Με βασική στόχευση την αναζήτηση ενός σύγχρονου προοδευτικού οράματος και πιστεύοντας ότι αυτό μπορεί να υλοποιηθεί μέσα από την αλλαγή και την αναμόρφωση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, καταθέσαμε τις προσεγγίσεις μας για πολλά κρίσιμα και σύγχρονα ζητήματα.

Η Παιδεία που θέλουμε. Συζητήσαμε για το εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες τις βαθμίδες, τόσο εν όψει των επικείμενων αλλαγών, όσο και με βάση τη στρατηγική προσέγγιση για μια δίκαιη κοινωνία που να παρέχει ίσες ευκαιρίες για όλους.

Οι εργασιακές συνθήκες και η κοινωνική ασφάλιση. Μια προσέγγιση όχι με στενά εθνικούς ή συνδικαλιστικούς όρους, αλλά με βάση τις αλλαγές, που έχει επιφέρει και τις δυσοίωνες προβλέψεις που διαγράφονται από την παγκοσμιοποίηση και τον αχαλίνωτο καπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Το κοινωνικό Κράτος και το κράτος δικαίου. Αποτελεί σήμερα μια ουτοπία που χάνεται στο παρελθόν ή την μοναδική προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον με αξιοπρέπεια;

Οι νέοι στο προσκήνιο. Οι θεσμοί και η συμμετοχή τους σε αυτούς. Προσεγγίζουμε το θέμα όχι επικοινωνιακά ή για να ανανεωθεί το ‘περιτύλιγμα’ μιας κενής πολιτικής προσέγγισης. Διεκδικούμε περισσότερα δικαιώματα και κατοχύρωση της έκφρασης και της επιρροής μας στις τοπικές κοινωνίες και τον δημόσιο λόγο.

Το περιβάλλον και η καταστροφή του πλανήτη. Όχι μέσα από το μάτι μιας τεχνοκρατικής ανάλυσης, αλλά με βάση μια ουσιαστική πολιτική προσέγγιση: Μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και ευημερία, με παράλληλο σεβασμό στις φυσικές πηγές και την ισορροπία του παγκόσμιου οικοσυστήματος;

Η προοπτική της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Συζήτηση όχι για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης των τραπεζιτών, των επιχειρήσεων και των γραφειοκρατών. Αναζητούμε την Ευρώπη τον λαών, με δημοκρατική και διάφανη διακυβέρνηση, με κοινωνική δικαιοσύνη και με λαϊκή νομιμοποίηση.

Όλα τα παραπάνω αποτέλεσαν το αντικείμενο και το πλαίσιο του διαλόγου που διεξήχθη. Τα σχετικά κείμενα και τα συμπεράσματα σύντομα πρόκειται να δουν το φως της δημοσιότητας και να κοινοποιηθούν σε όλους όσους επηρεάζουν σήμερα την ζωή μας και το μέλλον μας με τις αποφάσεις τους.

Είναι στο χέρι τους να ανακτήσουν τους δεσμούς τους με τη κοινωνία και να συμβάλουν ώστε να δοθεί νέο περιεχόμενο στην πολιτική, νέο ύφος στην δημόσια διαλεκτική αντιπαράθεση, νέο ήθος στην άσκηση της εξουσίας.

Η επόμενη συνάντηση μας προγραμματίζεται για το Σάββατο 14/1/2007, στα Χανιά. Βασικό θέμα αυτής της συζήτησης θα είναι η διαμόρφωση ενός πλήρους πλαισίου αρχών, στόχων και πρακτικών ρυθμίσεων για την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος σε όλες τις βαθμίδες.

Η κοινωνία έχει συγκεκριμένες ανάγκες, ο προοδευτικός χώρος οφείλει να έχει συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να εκφράσει τον λαό και τις ανάγκες του, οφείλει να διασφαλίσει μια προοδευτική μεταρρύθμιση.

Ο διάλογος με την κοινωνία και η διαμόρφωση ενός ουσιαστικού και αποτελεσματικού κυβερνητικού προγράμματος, με προοπτική, είναι ένας σαφής και ουσιαστικός στόχος. Δυστυχώς, η πραγματικότητα των τοπικών κομματικών οργάνων δεν δίνει καν την ελπίδα, ότι στο νησί μας, μπορεί να πραγματωθεί ένας τέτοιος διάλογος, που να αποδώσει καρπούς για το μέλλον του τόπου μας.

1. Αγγελόπουλος Σπύρος, μέλος ΠΑΣΠ Πολυτεχνείου Κρήτης, πρώην μέλος Ν.Ε. Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Χανίων

2. Καμπανός Μανώλης, μέλος Π.Ε. Κρήτης ΠΑ.ΣΟ.Κ., υπεύθυνος Παιδείας, μέλος Δ.Ο. Ρεθύμνου ΠΑ.ΣΟ.Κ.

3. Κασλής Κώστας, μέλος Δ.Ο. Αγίου Νικολάου ΠΑ.ΣΟ.Κ., μέλος ΠΑΣΠ ΑΕΙ Ηρακλείου.

4. Λαπιδάκης Ματθαίος, μέλος Πανελλήνιου Συλλόγου Εργαζόμενων στον Τομέα της Νεότητας και τις Μ.Κ.Ο., μέλος Δ.Ο. Δυτικών συνοικιών ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δήμου Ηρακλείου, π. Πρόεδρος Σ.Φ. ΣΤΕΓ ΤΕΙ Κρήτης.

5. Λυδάκης Μάνθος, Πρόεδρος Νομαρχιακού Συμβουλίου Νεολαίας, μέλος Σ.Ε. Δ.Ο. Αρχανών ΠΑ.ΣΟ.Κ.

6. Λουκάκης Σπύρος, πρώην Γραμματέας ΠΑΣΠ ΤΕΙ Χανίων, μέλος Δ.Ο. Χανίων ΠΑ.ΣΟ.Κ.,

7. Μαθιουδάκης Γιώργος, Πρόεδρο Σ.Φ. ΤΕΙ Χανίων, μέλος Δ.Ο. Χανίων ΠΑ.ΣΟ.Κ., π. μέλος Ν.Ε. Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ.

8. Μποκέας Μενέλαος, μέλος Ν.Ε. Ρεθύμνου ΠΑ.ΣΟ.Κ., (αν. συντονιστής. Δ.Ο. Ρεθύμνου ΠΑ.ΣΟ.Κ.), π. Γραμματέας Π.Α.Σ.Π. Α.Ε.Ι. Ρεθύμνου.

9. Παρασύρης Φραγκίσκος, μέλος Π.Ε. Κρήτης ΠΑ.ΣΟ.Κ., υπεύθυνος Πολιτικών Νεολαίας.

10. Πετράκης Μανώλης, πρώην μέλος Πολιτικού Συμβουλίου του Εθνικού Συμβουλίου της Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ., μέλος Επιτροπής Παιδείας Ν.Ε. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ηρακλείου, μέλος Δ.Ο. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Νοτίων συνοικιών Δήμου Ηρακλείου

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2006

Νέοι Κρήτης για τον Σοσιαλισμό & τα Κοινωνικά Κινήματα

Τα τελευταία χρόνια διεξάγεται στην χώρα μας, μια συνεχής συζήτηση γύρω από την αξιοπιστία της πολιτικής και των πολιτικών. Διατυπώνεται πολλάκις η αντίληψη ότι δεν είναι καν χρήσιμοι ή ότι ορισμένοι είναι ακόμα και επικίνδυνοι. Σε ορισμένες περιπτώσεις η έκφραση της κοινή γνώμης, αλλά και η δημόσια συζήτηση οδηγείται ακόμα και σε απαξιωτικές διατυπώσεις για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, ακόμα και την ίδια την δημοκρατία μας.

Η κοινή ρήση των πολιτών είναι ότι «όλοι το ίδιο είναι». Μια ρήση η οποία μπορεί να χαρακτηρίζεται και να είναι ισοπεδωτική, αλλά στην ουσία αποδίδει δυο ιδιαίτερα πολιτικά μηνύματα.

Το πρώτο αφορά την δημόσια πεποίθηση ότι οι πολιτικοί ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, την επανεκλογή τους, την καριέρα τους ή στην καλύτερη περίπτωση για το κόμμα τους και λιγότερο για το δημόσιο συμφέρον, τη χώρα και το λαό μας. Στα πλαίσια αυτά θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι για την επίτευξη των παραπάνω στόχων ακολουθούνται ακόμα και ύποπτες ηθικά μέθοδοι και «παράνομες» δοσοληψίες. Διαδικασίες που ως επί το πλείστον περιλαμβάνουν σκόπιμη κατεύθυνση στο δημόσιο χρήμα, διαμόρφωση ευνοϊκών ρυθμίσεων και συγκάλυψη παράνομων ενεργειών. Έτσι η συζήτηση για «οσμή σκανδάλων» είναι τις περισσότερες φορές κάτι περισσότερο από βεβαιότητα σκανδάλων για τον απλό πολίτη.

Το δεύτερο πολιτικό μήνυμα είναι ότι οι πολίτες αντιμετωπίζουν τουλάχιστο με δυσπιστία τον πολιτικό λόγο των κομμάτων, αφού από τη μια δεν διακρίνουν ουσιαστικές πολιτικές διαφορές και από την άλλη έχουν την αίσθηση ότι εν γένει είναι αναποτελεσματικά.

Συνεπώς η κρατούσα γνώμη για την λειτουργία των κομμάτων και τη συμπεριφορά των πολιτικών οδηγεί σταδιακά στην γενικευμένη αδιαφορία και στην αντίληψη ότι η μοναδική αξιοποίηση τους είναι η προσωπική διευκόλυνση, δηλαδή το γνωστό «ρουσφέτι».

Όλη η παραπάνω ατμόσφαιρα όπως είναι αναμενόμενο επηρεάζει καταλυτικά τους νέους. Οι νέοι άνθρωποι προσλαμβάνουν τη συνολική κριτική των πολιτών ως κάτι δεδομένο και ταυτόχρονα αποκτούν την αίσθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτό το κλίμα της παγιοποίησης των παραπάνω διαπιστώσεων εντείνεται ακόμα περισσότερο και από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ.

Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ ασκούν μια υπέρμετρη επιρροή προς αυτή την κατεύθυνση, αφού αξιοποιούν την εικόνα η οποία δρα καταλυτικά, αλλά και ανταγωνίζονται άκριτα σε επίπεδο εντυπώσεων και γρήγορης παραγωγής-κατανάλωσης ειδήσεων, χωρίς να ενδιαφέρονται για εμβάθυνση, ανάλυση ή ακόμα περισσότερων απόδοση δικαίου.

Τα ΜΜΕ ακροβατούν μεταξύ του «όλοι το ίδιο είναι» αξιοποιώντας διάφορες πράξεις ή παραλείψεις πολιτικών και δημοσιών υπηρεσιών, και μεταξύ του «γιατί δεν τα βρίσκετε… για την υγεία, τη παιδεία την εξωτερική πολιτική». Έτσι μέσα από τον συμψηφισμό και την ομοιόμορφη αντιμετώπιση των πάντων, μέσα από την πίεση για διαμόρφωση «εθνικών συναινέσεων» οδηγούν κατ’ ουσία στην ακύρωση των ιδεολογιών και της πολιτικής.

Οι ιδεολογίες και η πολιτική στηρίζονται κατ’ έξοχή στην διαφορετικότητα κομμάτων και προσώπων και την επιλογή από τους πολίτες των άξιων και ικανότερων. Μπορούν αυτά να γίνουν με τη σημερινή κατάσταση? Προφανώς όχι.

Όλη η παραπάνω κατάσταση, στην ουσία, ακόμα και αν δεν υφίσταται απόλυτα ενισχύει τις δυνάμεις και τα πρόσωπα που βολεύονται με αυτή και θέλουν να την επιβάλουν, δηλαδή οι ισχυροί του χρήματος, που θέλουν την πολιτική εξουσία ως «βιτρίνα εκπροσώπησης του λαού» και τους πολιτικούς ως υποχείριο των συμφερόντων τους.

Ευτυχώς όμως αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να διαιωνίζεται. Τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών, τα οικονομικά αδιέξοδα της «κοινωνίας της αγοράς», η διευρυμένη αίσθηση ανασφάλειας, η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, οδηγούν τους πολίτες σε μια νέα αναζήτηση.

Οι νέοι άνθρωποι κατά περιόδους αναζητούν το διαφορετικό, συντάσσονται με κάθε τι αιρετικό, προωθούν κάθε τι ανατρεπτικό και αγωνίζονται με ορμή και πάθος για ένα καλύτερο μέλλον. Πολλές φορές το κάνουν χωρίς στρατηγική, καμιά φορά με μεγάλο κόστος, άλλοτε πέφτοντας θύματα κομματικών «γραμμών» ή συμφερόντων.

Σε κάθε περίπτωση όμως καταφέρνουν να επιφέρουν αλλαγές, να ταρακουνήσουν τα νερά και πολλές φορές να επαναπροσδιορίσουν το περιεχόμενο της πολιτικής και την σχέση της με τους πολίτες. Το νεολαιίστικο κίνημα έχει καταγράψει ιστορικά λαμπρές σελίδες τόσο τον ελληνικό όσο και στον διεθνή χώρο.

Οι αγώνες για την δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τα εργασιακές κατακτήσεις, την ειρήνη, την αποπυρηνικοποίηση, την προστασία περιβάλλοντος, την δημόσια παιδεία έχουν γίνει διαχρονικά από νέους. Από ανθρώπους προοδευτικούς που δεν τους εκφράζει αυτό που ζουν και θέλουν κάτι καλύτερο. Από γενιές που δεν ενδιαφέρονται για την «ένταξη» και την «προοπτική» τους, αλλά για τη συνολική αναμόρφωση της κοινωνίας και του κόσμου.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο. Σε μια περίοδο όπου οι ιδεολογίες και τα οράματα που οδήγησαν στην άνθηση όλων των παραπάνω κινημάτων φαίνεται να έχουν ξεφτίσει. Έχουν ξεφτίσει επειδή κάποιες πολιτικές δυνάμεις είτε διαχειρίστηκαν αναποτελεσματικά την ιδεολογική τους απήχηση, είτε επειδή άλλες δυνάμεις έπεισαν για μια άλλη προοπτική. Μια προοπτική που έθεσε σε πρώτο πλάνο την προσωπική καταξίωση, την ευμάρεια και τον υλισμό.

Την τελευταία εικοσαετία βιώνουμε την επίθεση του «φιλελευθερισμού» σε όλες τις κατακτήσεις των πολιτών. Η πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» απελευθέρωσε τις δυνάμεις του εμπορίου και του κέρδους και κατέστησε ως μοναδικό κριτήριο προόδου τους οικονομικούς δείκτες και τους ρυθμούς αύξησης κεφαλαίων και παραγωγικότητας.

Έτσι η ποιότητα ζωής, το περιβάλλον, η αίσθηση εργασιακής και κοινωνικής ασφάλειας, η οικογενειακή γαλήνη, η ισότητα ευκαιριών και δικαιωμάτων βρέθηκαν σε δεύτερη μοίρα. Σήμερα όμως φτάνουμε σε ένα αδιέξοδο. Οι λαοί όλου του κόσμου ξεσηκώνονται διεκδικώντας τα αυτονόητα. Ένα παγκόσμιο κίνημα ενάντια το πόλεμο και ενάντια στα «κέρδη των λίγων» βρίσκεται σε εξέλιξη στην Λατινική Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία.

Στην χώρα μας πολιτικιά κόμματα με προοδευτική παράδοση και ιστορία αγώνων, όπως το ΠΑ.ΣΟ.Κ., βρίσκονται μπροστά σε ένα σημείο καμπής. Σημείο το οποίο μπορεί να αποδειχτεί καταλυτικό είτε για την επιβίωση τους, είτε για την μετεξέλιξη τους.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να καταφέρει να εκφράσει τη νέα αριστερή και προοδευτική ιδεολογία. Οφείλει να δώσει αναδείξει μια νέα πολιτική η οποία θα είναι σύγχρονη και θα στηρίζεται στις αρχέγονες ιδρυτικές του αξίες. Οφείλει να δώσει σάρκα και οστά σε ένα πρόγραμμα το οποίο θα αξιοποιεί τη πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης στη κατεύθυνση της δίκαιης κοινωνίας με ανθρωποκεντρική θεώρηση.

Ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, από την αρχή της ανάληψης της Προεδρίας του έδειξε να αντιλαμβάνεται τα ζητήματα των καιρών. Έδειξε ότι έχει αίσθηση των εξελίξεων που κυοφορούνται σε ολόκληρο τον πλανήτη. Έδωσε ένα διαφορετικό ύφος και χρώμα σε ένα λαϊκό Κίνημα που είχε μετεξελιχτεί σε κόμμα εξουσίας. Ανέδειξε νέα ζητήματα που ήταν αδύνατο να αντιληφθεί ένα κομματικός μηχανισμός που είχε ταυτιστεί με το κράτος και συνεχίζει να εμφανίζει σύνδρομα κυβερνητισμού.

Ταυτόχρονα αναζήτησε το νέο με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στέλνοντας πολλαπλά μηνύματα τόσο στο εσωτερικό του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όσο και σε ολόκληρη την κοινωνία. Κάλεσε τους νέους να αγκαλιάσουν την πολιτική και να συμβάλουν με μια νέα μορφή παρέμβασης στα κοινά, την συμμετοχική δημοκρατία. Να ενταχθούν σε αυτοσχέδιες πρωτοβουλίες και εθελοντικές δράσεις. Να συμμετάσχουν στη κομματική λειτουργία ως αυτόνομοι πολίτες πέρα από στοιχίσεις και μηχανισμούς.

Πρόσφατα και μετά την διάλυση-ανασυγκρότηση της κομματικής νεολαίας, που ως επί το πλείστον είχε γαλουχηθεί σε αυτό το κλίμα και βρισκόταν σε απόσταση από τους νέους ανθρώπους, κάλεσε τους νέους να αυτό-οργανωθούν τόσο μέσα στο κόμμα, όσο και μέσα από άλλους κοινωνικούς θεσμούς.

Φίλες και φίλοι, σήμερα έχετε μπροστά σας μια ομάδα μελών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που δονούνται από τις Αρχές της 3ης Σεπτέμβρη, που ασπάζονται την δημιουργία-λειτουργία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με ένα διαφορετικό τρόπο, που αντιλαμβάνονται την εξουσία ως μέσο και όχι ως αυτό σκοπό. Νέους που βλέπουν τις εκλογικές διαδικασίες ως ένα σταθμό και όχι ως μοναδικό στοιχείο της συμμετοχής των πολιτών, που αντιλαμβάνονται την πολιτική αντιπαράθεση όχι ως «κοκορομαχία» ή διαδικασία συμψηφισμού, αλλά ως ουσιαστική ανάδειξη διαφορετικών προτάσεων.

Όλοι εμείς, προερχόμενοι και από τους τέσσερις νομού της Κρήτης, δεν επιχειρούμε να συγκροτήσουμε μια ακόμα «εσωκομματική φράξια». Δεν επιχειρούμε να αυτοπροβληθούμε ή να καρπωθούμε οποιαδήποτε οφέλη.

Επιχειρούμε να παροτρύνουμε τους νέους να ασχοληθούν με αυτό που στην ουσία είναι η πολιτική, μια διαρκής προσπάθεια για να υπηρετηθούν ιδανικά, να υλοποιηθούν υψηλοί στόχοι, να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες του λαού, ακόμα και πέρα από τα όρια της χώρας μας.

Θέλουμε να απευθύνουμε ένα κάλεσμα σε όλους τους νέους μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, αγρότες, επιχειρηματίες να αντιληφθούν ότι η συνολική διεκδίκηση των πολιτών και ο αγώνας για την μετεξέλιξη της κοινωνίας, και μόνο μπορούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα τους.

Επιζητούμε να πείσουμε ότι υπάρχει και ο άλλος δρόμος, όπου η ενασχόληση με τα κοινά και τη λειτουργία των κομμάτων δεν ταυτίζεται με τον ωφελιμισμό, την συναλλαγή, το παρασκήνιο, την εξαπάτηση.

· Έτσι επειδή βάζουμε τις ιδέες σε πρώτο πλάνο.

· Επειδή πιστεύουμε ότι ο ρόλος της πολιτικής είναι να δίνει λύσεις.

· Επειδή πιστεύουμε ότι τα κόμματα είναι δεξαμενές σκέψεις και όχι μηχανισμοί «κουκιών».

· Επειδή αντιδρούμε σε κάθε νεοφιλελεύθερη, αγοραία και δεξιά «πανάκεια» για τη λύση όλων των προβλημάτων.

· Επειδή πιστεύουμε ότι τα οράματα της 3ης του Σεπτέμβρη είναι επίκαιρα και σύγχρονα.

· Επειδή πιστεύουμε ότι η γενιά μας είναι αυτή που καλείται από την εποχή, τα γεγονότα και τα προβλήματα να δώσει περιεχόμενο στο καινούργιο, το σύγχρονο, το διαφορετικό.

· Επειδή θέλουμε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να αποκτήσει ένα σύγχρονο, αριστερό, προοδευτικό, διεθνιστικό και κοινωνικά δίκαιο προσανατολισμό, ο οποίος να εκφράζει την γενιά μας και να αποτελεί δέσμευση του προς το λαό της πατρίδας μας

Καλούμε όλους τους νέους που προβληματίζονται, που έχουν κάτι να προτείνουν, που αγωνιούν και θέλουν να αγωνιστούν, να συμμετάσχουν σε ένα κύκλο διαλόγου τον οποίο πρόκειται να ανοίξουμε την Κυριακή 10/12/2006, στο Ρέθυμνο.

Ένα κύκλο συζητήσεων πέρα και έξω από τα τοπικά κομματικά όργανα, που έτσι και αλλιώς είναι αναποτελεσματικά και δεν επιτελούν τον πολιτικό τους ρόλο. Πέρα και έξω από εγκυκλίους, ψηφοφορίες και γραφειοκρατικές προσεγγίσεις, που απλώς συντηρούν τη «μικρομεσαία κομματική νομενκλατούρα» και νομιμοποιούν την αδράνεια τους.

Ένα κύκλο διαλόγου που ενόψει του προγραμματικού συνεδρίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που θέλει να αναδείξει τις θέσεις και τις προτάσεις της νεολαίας της Κρήτης.

Η συμμετοχή όλων είναι ελεύθερη χωρίς να έχει σημασία αν είναι μέλη ή φίλοι του Κινήματος. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να έχουν προβληματισμούς, προτάσεις και γνήσια προσήλωση στις αρχές και τις αξίες του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2006

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΜΕΛΩΝ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ & ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ

Εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα οι πολίτες της χώρας μας αντιμετωπίζουν με μεγάλη δυσπιστία τον πολιτικό κόσμο. Η συνολική εντύπωση που επικρατεί είναι ότι τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν μεγάλες διαφορές και ότι επί της ουσίας δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα στη κοινωνία και τους πολίτες. Οι συνεχείς υποσχέσεις, που είτε πραγματικά δεν υλοποιούνται ή κάποιοι διαμορφώνουν την αίσθηση ότι είναι μόνο λόγια. Η συνεχής συζήτηση γύρω από ευνοιοκρατικές πολιτικές υπέρ των υμετέρων (επιχειρηματικών συμφερόντων και ψηφοφόρων). Η αδιαφάνεια στη διαχείριση της εξουσίας και η έλλειψη συμμετοχής των πολιτών, δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο που απειλεί όλους μας.

Η αποστροφή των πολιτών από την πολιτική δράση αγγίζει εντονότερα τους νέους, οι οποίοι δεν έχουν βιώσει περιόδους με έντονη πολιτικοποίηση, μεγάλες ηγετικές προσωπικότητες και με καταγεγραμμένη την επιρροή διαφόρων ιδεολογιών στην καθημερινή πραγματικότητα.

Έτσι μέσα στο κλίμα της γενικευμένης αμφισβήτησης των πάντων, της αίσθησης πολιτικής ομοιομορφίας των κομμάτων και της πίεσης για διαμόρφωση ανούσιων, διαχειριστικών και απολιτικών συναινέσεων, το μόνο που διαπιστώνουμε καθημερινά είναι ότι δεν λύνονται τα προβλήματα των πολιτών και της κοινωνίας μας. Ακόμα χειρότερα εντείνονται οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, αυξάνονται τα φαινόμενα διακρίσεων, περιορισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βίας, απειλούνται όλο και περισσότερο το περιβάλλον και οι φυσικές πηγές, μπροστά στην απληστία για κέρδος, εμπεδώνεται όλο και περισσότερο ένα κλίμα άκρατου ανταγωνισμού και ατομικισμού, που διαλύει τον κοινωνικό ιστό και διαμορφώνει συνθήκες ζούγκλας.

Αυτή η κατάσταση απειλεί τη δημοκρατία μας. Απειλεί τα δικαιώματα του λαού μας. Απειλεί κάθε πανανθρώπινη αξία και ιδέα. Σήμερα είναι ευθύνη των προοδευτικών κοινωνικών δυνάμεων και κομμάτων να αναδείξουν ένα διαφορετικό πλαίσιο ενασχόλησης με τα κοινά, μια διαφορετική ποιότητα συμμετοχής στη πολιτική, ένα διαφορετικό περιεχόμενο στην άσκηση εξουσίας.

Σήμερα είναι χρέος της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης να κλείσει τον κύκλο που άνοιξε το 1974, ο οποίος οδήγησε στην δικαίωση των αιτημάτων και των διεκδικήσεων του λαού μας, όπως θεμελιώθηκαν από την περίοδο του μεσοπολέμου και μετά, και να ανοίξει ένα νέο. Σήμερα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να διαμορφώσει μια σύγχρονη ιδεολογική πλατφόρμα που να στηρίζεται σε ιστορικές αξίες και προοδευτικές ιδεολογικές αρχές, δίνοντας παράλληλα απάντηση στα σύγχρονα προβλήματα. Ένα πλαίσιο αρχών και στόχων που δεν θα προσαρμόζει απλώς τις πολιτικές του στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, αλλά θα θεμελιώνει ένα διαφορετικό δρόμο για τον προοδευτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας που θα εμποδίζει την κυριαρχία της οικονομίας και των αγοραίων και αντικοινωνικών αντιλήψεων.

Εμείς οι νέοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πιστεύοντας ότι οι λύσεις δεν προκύπτουν από το ‘πουθενά’. Θεωρώντας ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι η προοδευτική κινητήρια δύναμη της χώρας μας, που μπορεί να ενώσει τη κοινωνία μας κάτω από νέες αξίες, στόχους και πολιτικές. Εκτιμώντας ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει αναδείξει ένα νέο ύφος, λόγο και πλαίσιο που εμπεριέχει σύγχρονες ιδέες με έντονο διεθνιστικό προσανατολισμό. Αναζητώντας διέξοδο για την επίλυση των σύγχρονων προβλημάτων μέσα από τις προτάσεις και τις αντιλήψεις της νέας γενιάς. Δίνοντας ουσιαστικό και όχι επικοινωνιακό περιεχόμενο στον όρο ανανέωση, λαμβάνουμε μια νέα πρωτοβουλία. Μια πρωτοβουλία ανοιχτού διαλόγου με τους νέους του τόπου μας πέρα και έξω από απολιθωμένα, γραφειοκρατικά και αποκομμένα από την κοινωνία κομματικά όργανα.

Στα πλαίσια αυτά και προκειμένου να ενημερώσουμε την κοινωνία μας, αλλά ιδιαίτερα τους νέους που ανησυχούν, εξεγείρονται, διεκδικούν παραχωρούμε συνέντευξη τύπου την Παρασκευή 8/12/2006, στις 12:30 στο Πολύκεντρο Νεολαίας του Δήμου Ηρακλείου. Η συνέντευξη θα δοθεί από τους:

1. Αγγελόπουλο Σπύρο, μέλος ΠΑΣΠ Πολυτεχνείου Κρήτης, πρώην μέλος Ν.Ε. Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Χανίων

2. Καμπανό Μανώλη, μέλος Π.Ε. Κρήτης ΠΑ.ΣΟ.Κ., υπεύθυνος Παιδείας, μέλος Δ.Ο. Ρεθύμνου ΠΑ.ΣΟ.Κ.

3. Κασλή Κώστα, μέλος Δ.Ο. Αγίου Νικολάου ΠΑ.ΣΟ.Κ., μέλος ΠΑΣΠ ΑΕΙ Ηρακλείου.

4. Λαπιδάκη Ματθαίο, μέλος Πανελλήνιου Συλλόγου Εργαζόμενων στον Τομέα της Νεότητας και τις Μ.Κ.Ο., μέλος Δ.Ο. Δυτικών συνοικιών ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δήμου Ηρακλείου, π. Πρόεδρος Σ.Φ. ΣΤΕΓ ΤΕΙ Κρήτης..

5. Λυδάκη Μάνθο, Πρόεδρο Νομαρχιακού Συμβουλίου Νεολαίας, μέλος Σ.Ε. Δ.Ο. Αρχανών ΠΑ.ΣΟ.Κ.

6. Μαθιουδάκη Γιώργο, Πρόεδρο Σ.Φ. ΤΕΙ Χανίων, μέλος Δ.Ο. Χανίων ΠΑ.ΣΟ.Κ., π. μέλος Ν.Ε. Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ.

7. Παρασύρη Φραγκίσκο, μέλος Π.Ε. Κρήτης ΠΑ.ΣΟ.Κ., υπεύθυνος Πολιτικών Νεολαίας.

8. Πετράκη Μανώλη, πρώην μέλος Πολιτικού Συμβουλίου του Εθνικού Συμβουλίου της Ν. ΠΑ.ΣΟ.Κ., μέλος Δ.Ο. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Νοτίων συνοικιών Δήμου Ηρακλείου.