Το κράτος και οι ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές

Δημοσιεύτηκε: openvoice.gr, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, 17 Ιουνίου 2013

Όλοι γνωρίζουμε ότι στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, μετά την πόλεμο, αλλά και μετά την κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ», υπήρξε προβληματισμός, διαφορετικές εκδοχές και σαφείς διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των διαφόρων πολιτικών παρατάξεων για την σημασία και τον ρόλο του κράτους.

Οι πιο συντηρητικές παρατάξεις αντιλαμβάνονται το κράτος με ένα «στενό» τρόπο, κυρίως ως εργαλείο επιβολής της κυρίαρχης αντίληψης-ιδεολογίας και διατήρησης της καθεστηκυίας κοινωνικής τάξης (status quo) και των νόμων. Παράλληλα το προσεγγίζουν ως μόρφωμα ελέγχου της δραστηριότητας των πολιτών και ως εργαλείο επιβολής των εκάστοτε πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ισχυρών.

Αυτή η αντίληψη είναι ιδιαίτερα έντονη στην ιστορία της ελληνικής δεξιάς («κράτος του χωροφύλακα»), αλλά και στην πολιτική δράση των περισσότερων στελεχών της. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και σήμερα η πλειοψηφία των στελεχών της ασχολείται επισταμένα με τα προβλήματα των ένστολων, των ιερωμένων και των δικαστών, αλλά ελάχιστα με τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους, τον ρόλο τους και την προσφορά τους. (Π.χ. ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έχει συναντηθεί π.χ. με τους απόστρατους αξιωματικούς, αλλά όχι με τους καθηγητές ή τους γιατρούς του ΕΣΥ). Παράλληλα, όσο πιο δεξιά είναι η πολιτική απόχρωση της εκάστοτε πολιτικής δύναμης ή προσώπου τόσο πιο έντονα επιχειρεί να αναβαθμίσει το ρόλο/σημασία του στρατού, της αστυνομίας και της δικαιοσύνης ως κυρίαρχο έναντι κάθε άλλης δραστηριότητας, αλλά και αξίας-παροχής του κράτους ευρύτερα προς τους πολίτες.

Αντίστοιχα, οι πιο φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις αντιστέκονται σε αυτή την προσέγγιση για τον ρόλο των κρατικών υπηρεσιών, φτάνοντας μέχρι και την εξαφάνιση του. Βέβαια, πολλές φορές οι ιδέες τους οδηγούν στην πλήρη περιθωριοποίηση του κράτους με την υπερβολική εξύψωση του ρόλο του «ατόμου». Αυτό πρακτικά εμποδίζει τον κοινωνικό μετασχηματισμό και την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων μια και με την απόλυτη αποχή των κρατικών δομών συντηρούνται οι κάθε είδους (κυρίως ταξικές) ανισότητες ευκαιριών.

Δηλαδή η απόλυτη απόσυρση του κράτους από σειρά δραστηριοτήτων και παρεμβάσεων για την διαμόρφωση κανόνων στην οικονομική και κοινωνική οργάνωση μιας χώρας, στη πράξη ενισχύει τους κάθε λογής «ισχυρούς» και επιτρέπει την διαιώνιση της ανισότητας και των διακρίσεων, περιορίζοντας τη λειτουργία του λεγόμενου «κοινωνικού ασανσέρ». Μια απόλυτα «φιλελεύθερη» κοινωνία χωρίς κρατικό παρεμβατισμό μοιραία οδηγεί σε μια κοινωνία με δομές φεουδαρχικής ή νομαδικής λειτουργίας και στο εθιμικό δίκαιο του «ισχυρού» ή της «φαμίλιας» που ισχύει ακόμα σε ορεινές περιοχές της πατρίδας μας.

Αντίθετα, οι προοδευτικές παρατάξεις αντιλαμβάνονται, το κράτος ως ένα εργαλείο προάσπισης των δικαιωμάτων των αδυνάτων. Ως ένα εργαλείο επιβολής κανόνων και δικαίου που συνήθως παραβιάζονται από τους ισχυρούς της εκάστοτε κοινωνίας, εις βάρος των πιο αδύναμων μορφωτικά, κοινωνικά, οικονομικά, κλπ. Ως ένα εργαλείο άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων δια της παιδείας και της παροχής ίσων ευκαιριών και στοιχειωδών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Στο πλαίσιο αυτό, οι προοδευτικές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις εισήγαγαν την έννοια του κοινωνικού κράτους αλλά και του κράτους ως «μοχλό ανάπτυξης». Το κοινωνικό κράτος αφορά κυρίως τους τομείς της υγείας, της παιδείας, της επαγγελματικής κατάρτισης, της πρόνοιας, της κοινωνικής επανένταξης, της φαρμακευτικής κάλυψης, κλπ. Από την άλλη το αποκεντρωμένο κράτος με οργανωμένες και επιστημονικά άρτιες υπηρεσίες που μελετούν, σχεδιάζουν και καθορίζουν το μοντέλο ανάπτυξης, με σεβασμό στο περιβάλλον, τις τοπικές ιδιαιτερότητες και δυνατότητες, είναι έννοιες και δομές που εισήχθησαν από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τα εργατικά κόμματα.

Ιδιαίτερα, στην Ελλάδα όλα τα παραπάνω, αλλά και η μεγάλη δημοκρατική κατάκτησης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε επίπεδο Δήμων & Περιφερειών είναι θεσμοί που σε όλες τις μορφές του προωθήθηκαν από τις προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του τόπου. Από τις πρώτες εκπαιδευτικές, οικονομικές και παραγωγικές μεταρρυθμίσεις στις αρχές του 20ου αιώνα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, μέχρι την «Αλλαγή» του 1981 από τον Ανδρέα Παπανδρέου, η προοδευτική δημοκρατική παράταξη στην ουσία εκσυγχρόνιζε την Ελλάδα και την έβαζε στην ίδια μοίρα με τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες της εποχής μέσα από την μεταρρύθμιση και την καλύτερη οργάνωση των θεσμών και του κράτους.

Σήμερα, η οικονομική κρίση και η δυσπραγία της ελληνικής παραγωγής να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης και ανταποκριθεί στις προκλήσεις της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς, οφείλεται εν πολλοίς στην ύπαρξη ενός αντιπαραγωγικού, γραφειοκρατικού και πελατοκρατικού δημόσιου τομέα. Το πρόβλημα δεν είναι το μέγεθος τους όπως ισχυρίζονται οι συντηρητικοί και οι νεοφιλελεύθεροι αλλά οι δομές του, η λειτουργικότητα του και η αποτελεσματικότητα του.

Το ΠΑΣΟΚ στην ουσία απέτυχε (ή δεν πρόλαβε την περίοδο της ΟΝΕ) να σχεδιάσει και να ολοκληρώσει αυτή την μεταρρύθμιση. Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να του καταλογιστεί, μια και από την συντηρητική παράταξη της χώρας δεν μπορούσε και δεν μπορεί να έχει κανείς αυτή την απαίτηση. Μόνο από το ΠΑΣΟΚ και τις προοδευτικές δυνάμεις μπορούν οι πολίτες να περιμένουν μια τέτοια ουσιαστική αλλαγή. Δυστυχώς, τμήμα των στελεχών του ΠΑΣΟΚ απέκτησε χαρακτηριστικά «κατεστημένου», όπως έχει «γονιδιακά» η παραδοσιακή ελληνική δεξιά, και γι’ αυτό δεν μπόρεσε να συγκρουστεί με τις δομές που το ίδιο διαμόρφωσε που ξεπεράστηκαν από τις ιστορικές, τεχνολογικές και οικονομικές εξελίξεις.

Άρα είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι ο προοδευτικός σοσιαλδημοκρατικός χώρος δεν μπορεί να συντονιστεί-ταυτιστεί με τον δεξιό-συντηρητικό-νεοφιλελεύθεριο χώρο στις επιλογές για την ανασυγκρότηση και την μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα. Για τις δεξιές πολιτικές δυνάμεις το δημόσιο συμβολίζει «κόστος» και «περιορισμό» που αφαιρείται από την «αγορά» και εμποδίζει την «δημιουργικότητα» του ατόμου. Αντίθετα για τους προοδευτικούς δημοκράτες το δημόσιο είναι εγγυητής της ισόρροπης, δίκαιης και δημοκρατικής ανάπτυξης μιας χώρας και μιας κοινωνίας.

Είναι λοιπόν κάτι περισσότερο από προφανές ότι η παρέμβαση της Νέας Δημοκρατίας στην ΕΡΤ υπακούει σε αυτή την βαθύτερη φιλοσοφική και πολιτική προσέγγιση που δεν αντιλαμβάνεται τον μορφωτικό, πολιτιστικό, παιδαγωγικό, ενημερωτικό και δημοκρατικό ρόλο της δημόσιας τηλεόρασης. Δηλαδή ένα ρόλο που σχετίζεται με την αντικειμενική και πλουραλιστική ενημέρωση, την καλλιέργεια του πολιτισμού, των λαϊκών παραδόσεων, την διαμόρφωση ίσων ευκαιριών και την προσπάθεια για αναβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου των πιο αδύναμων οικονομικά και κοινωνικών στρωμάτων που δεν έχουν την πρόσβαση σε ποιοτικά και αναβαθμισμένα θεάματα, και πληροφορίες. Αντίθετα, αντιλαμβάνεται την κρατική τηλεόραση, περιοριστικά, ως μέσο επιβολής της κυρίαρχης ιδεολογίας και της τάξης. Δηλαδή ως εργαλείο προπαγάνδας και πειθαναγκασμού των πολιτών.

Συνεπώς, στην περίπτωση της ΕΡΤ δεν κρίνεται το μνημόνιο ή η ορθολογική αναμόρφωση του δημοσίου και των φορέων του. Κρίνεται το ύφος της διακυβέρνησης-εξουσίας και ο ρόλος του κράτους και της πολιτικής εξουσίας σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή κοινωνία… Για το λόγο αυτό το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να υποχωρήσει στις αξιώσεις και τις μεθοδεύσεις του Αντώνη Σαμαρά και του υπερ-συντηρητικού lobby του οποίου ηγείται.

Η υποχώρηση του προοδευτικού, δημοκρατικού και μεταρρυθμιστικού κόσμου στο κλείσιμο της ΕΡΤ θα αποτελέσει μια στρατηγική πολιτική ήττα που ενδέχεται να καθορίσει εν πολλοίς το νέο κράτος, αλλά και τη «νέα κοινωνία» που θα διαμορφωθεί μετά την κρίση. Είναι προφανές ότι οι νέες δομές δεν μπορούν να έχουν ως πρότυπο το κράτος της περιόδου 1948-1968, το οποίο ευαγγελίζεται η σημερινή («αβερωφική») Νέα Δημοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ είναι υποχρεωμένο να υπερασπιστεί την μεγάλη μεταρρύθμιση στον ρόλο και την φυσιογνωμία του κράτους που συντελέστηκε μετά το 1981 και να αγωνιστεί για την μετεξέλιξη του με βάση τα σύγχρονα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα που εντάσσουν συνολικά την κρατική και αυτοδιοικητική οργάνωση στο ευρύτερο «ευρωπαϊκό» κοινωνικό και αναπτυξιακό μοντέλο!

*O Μανώλης Πετράκης είναι Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ στον Νομό Ηρακλείου

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ: ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΡΑ!

Πριν δυο μήνες ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 9^ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ. Η συζήτηση που πραγματοποιήθηκε επικεντρώθηκε στην αποτίμηση της πολιτικής (θετική, αρνητική, αναγκαία, άδικη, κλπ) της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ 2009-2012 και στην σχέση του κόμματος με τη ‘τρικομματική’ Κυβέρνηση. Παράλληλα, υπήρξε μια σημαντική αυτοκριτική, που δυστυχώς μόνο το ΠΑΣΟΚ έχει κάνει, σε αντίθεση με τα νυν και πρώην κόμματα του λεγόμενου «αντιμνημονιακού μπλοκ» (κατά βάση “μνημονιακά” κόμματα αφού ιδρύθηκαν ή μεγεθύνθηκαν επειδή υπήρξε το μνημόνιο), για τα λάθη, τις ατολμίες, τις παλινδρομήσεις και τις παραλείψεις αυτής της περιόδου.

Αυτό όμως που ουσιαστικά έλειψε ήταν η αποτίμηση εσφαλμένων στρατηγικών επιλογών και πολιτικών που ασκήθηκαν τα προηγούμενα έτη (1995-2005), από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα, οι οποίες συντέλεσαν στην σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση. Επίσης, η σαφής οριοθέτηση του πολιτικού και ιδεολογικού πλαισίου –πέρα από την ασκούμενη οικονομική πολιτική– στο οποίο θα επιδιώξει να κινηθεί το ΠΑΣΟΚ, από εδώ και μπρος. Όπως και οι κοινωνικές συμμαχίες, που θέλει να οικοδομήσει στην εντός αλλά και στην ‘μετά μνημονίου’ εποχή. Είναι προφανές ότι χωρίς τα παραπάνω το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αναπτύξει  γνήσιο και αξιόπιστο πολιτικό λόγο, να εκφράσει τους πολίτες και να εκπροσωπήσει τις παραγωγικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας.

Το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε την εξέλιξη της δημοκρατικής παράταξης. Της παράταξης που επί πολλά χρόνια διαμόρφωνε την εθνική στρατηγική και απαντούσε πετυχημένα στις προκλήσεις κάθε περιόδου, στις οποίες ποτέ δεν ανταποκρινόταν ουσιαστικά η «συντηρητική», «λαϊκή», «δεξιά» παράταξη της χώρας. Τα τελευταία τρία χρόνια –με αφορμή τα εκλογικά αποτελέσματα– διατυπώνεται η άποψη ότι το ΠΑΣΟΚ έχασε αυτή την δυνατότητα, γιατί απώλεσε την ιδεολογική-κοινωνική φυσιογνωμία του. Είναι προφανές, ότι οι πολιτικές που ασκήθηκαν δεν είχαν καμία σχέση με το ιδεολογικό πλαίσιο με βάση το οποίο ιδρύθηκε και εξελίχθηκε ΠΑΣΟΚ. Όμως η πραγματική απομάκρυνση από την φυσιογνωμία του είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Δηλαδή, από το 1994 και μετά, στα πλαίσια της συνολικής διολίσθησης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Είναι προφανές ότι η Ευρωπαϊκή κρίση σε μεγάλο βαθμό οφείλεται σε αυτή την «διολίσθηση» της σοσιαλδημοκρατίας σε πιο μονεταριστικές θέσεις και στην εγκατάλειψη των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις της δεξιάς επέβαλαν ως κυρίαρχο κριτήριο για την επίτευξη της ανταγωνιστικότητας την μείωση του εργατικού κόστους & του κόστους του κοινωνικού κράτους. Σήμερα, μετά την κατάρρευση του «καζινο-καπιταλισμού» επιβάλλεται η αναθεώρηση αυτών των επιλογών, που για να πετύχει θα πρέπει να στηριχτεί στους και από τους λαούς της Ευρώπης! Αυτό είναι πολύ κρίσιμο, μια και παρατηρείται το φαινόμενο οι λαοί να ψηφίζουν όλο και πιο δεξιές-ακροδεξιές λύσεις, όσο εξελίσσεται-βαθαίνει η κρίση…

Εδώ έρχεται ο ιστορικός ρόλος της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης στην Ελλάδα, και των αντίστοιχων δυνάμεων στην Ευρώπη. Της παράταξης που σε κάθε ιστορική περίοδο και σε κάθε σημείο καμπής εξέφραζε την συνισταμένη των επιδιώξεων των παραγωγικών και δημιουργικών δυνάμεων  της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να πιάσει το «νήμα» της διαδρομής του από τις πραγματικές αξιακές, θεσμικές, πολιτικές, κοινωνικές, και ιστορικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης. Αυτές που το ίδιο δημιούργησε και που εισήγαγαν στην Ελλάδα το λεγόμενο «παραγωγικό και κοινωνικό συμβόλαιο», καθιστώντας την πραγματικά (και όχι συμβολικά με το «ανήκομε εις τη Δύση») δυτική ευρωπαϊκή χώρα!

Αυτό το λεγόμενο «κοινωνικό συμβόλαιο» (ή «new deal» αμερικανιστί) έχει ξεχωριστή θέση στην ιστορική εξέλιξη της σύγκρουσης «κεφαλαίου-εργασίας». Αυτή ήταν η βιώσιμη απάντηση μετά το «μεγάλο κραχ» στην Αμερική(1929)…  Δηλαδή, την κρίση που προκάλεσε η μονομερής συσσώρευση του οφέλους της ανάπτυξης (1919-1929) και του πλούτου στα χέρια λίγων. Αυτή ήταν η απάντηση που θεμελίωσε την μεικτή οικονομία και το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο (1950-1980), μετά το αιματοκύλισμα (1939-1945) της Ευρώπης από τις δυνάμεις του εθνικισμού-φασισμού (1930-1945). Δυνάμεις που επιχείρησαν να δώσουν λύση δια του πολέμου στους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και στα προβλήματα φτώχιας και εξαθλίωσης εντός των εθνικών κρατών.

Η διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου στα πλαίσια της μεικτής οικονομίας, σε μια άλλη κλίμακα –όχι μόνο εθνική, αλλά ευρωπαϊκή και παγκόσμια– οφείλει να είναι η νέα «λύση» στην κρίση που προέκυψε στο μεσοδιάστημα μεταξύ της κατάρρευσης των δυο «παγκόσμιων μοντέλων» (υπαρκτού σοσιαλισμού/ καζινοκαπιταλισμού, 1989-2008), αλλά και μετά από αυτή! (Άλλωστε το σκανδιναβικό μοντέλο –η πιο εξελιγμένη μορφή σοσιαλδημοκρατίας- δεν αντιμετωπίζει σχεδόν καμία κρίση!!! Παρόλα αυτά η άνοδος της δεξιάς στην Σουηδία το απειλεί.)

Αυτό το νέο παραγωγικό-κοινωνικό συμβόλαιο σε εθνικό-ευρωπαϊκό (αλλά και παγκόσμιο) επίπεδο, οφείλει να αποτελέσει το κέντρο της πολιτικής του ΠΑ.ΣΟ.Κ., της Ελλάδας και της Ευρώπης. Αν βέβαια θέλουμε όχι μόνο να αντιμετωπίσουμε την κρίση, αλλά και να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης. (…Μια και δεν θα υπάρξει ανάστροφη διαδικασία. Η παγκοσμιοποίηση είτε θα οργανωθεί στη βάση των αναγκών των λαών, είτε θα οδηγήσει σε άνευ προηγουμένου φτώχεια, αστάθεια και πολεμικές συγκρούσεις, περίπου ανάλογες με αυτές του πρώτου μισού του 20 αιώνα.)

Συνεπώς, είναι ιστορική ευθύνη του ΠΑΣΟΚ να εκφράσει με καθαρότητα, συνέπεια και αξιοπιστία όλες αυτές τις αξίες (ισοπολιτεία, ισονομία, αξιοκρατία, δικαιοσύνη, διαφάνεια, ίσες ευκαιρίες) πάνω στις οποίες μπορεί να στηθεί η νέα συνεκτική κοινωνική συμφωνία, αλλά και η εθνική προοπτική. Η εκλογική κατάρρευση του δεν οφείλεται απλά στο ότι εφάρμοσε σκληρές πολιτικές. Οφείλεται στο ότι στην προ & μετά ΟΝΕ εποχή είχε «καταφέρει» να εκπροσωπήσει (όπως και η ΝΔ) όλες τις παθογένειες του ελληνικού παραγωγικού-κοινωνικού μοντέλου. Εκτός από τις δημιουργικές παραγωγικές δυνάμεις άρχισε να αγκαλιάζει ταυτόχρονα τμήμα του πελατειακού καπιταλισμού, του παρασιτικού κρατισμού, του συντεχνιακού συνδικαλισμού και του μεσοαστικού λαϊκισμού (…που βαφτίστηκε …πολυσυλλεκτικότητα!)

Η κρίση και οι δημοσιονομικές πολιτικές που αναγκάστηκε να ακολουθήσει έσπασαν αυτό το συνονθύλευμα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το ΠΑΣΟΚ εκλογικά κατά την προ «ΟΝΕ» περίοδο. Παράλληλα, έδωσαν τον χρόνο σε όλα τα άλλα (πλην ΚΚΕ) κόμματα να «αγκαλιάσουν» κάτι από τα παραπάνω (η δεξιά τον παρασιτικό κρατισμό και τμήμα του εθνικού πελατειακού καπιταλισμού, η αριστερά τον συντεχνιακό συνδικαλισμό, η ακροδεξιά τμήμα του εθνικιστικού πελατειακού καπιταλισμού και όλοι μαζί οι «αντιμνημονιακοί» τον μεσοαστικό μυθοπλαστικό λαϊκισμό). Ενώ δεν άφησαν περιθώριο να γεννηθεί και να αναδειχθεί το καινούριο! Δηλαδή μια πρόταση δίκαιης και συνολικής μεταρρύθμισης που θα στηρίζεται στις σοσιαλδημοκρατικές αξίες. Που θα επιδιώκει παράλληλα εξορθολογισμό στις δαπάνες,  δικαιοσύνη στα φορολογικά έσοδα και σπάσιμο των στεγανών-καρτέλ στις κρατικές δομές και την οργάνωση της επιχειρηματικότητας-παραγωγής. (Αυτά τα «στεγανά», τα καρτέλ και «πανελίστες»-πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ στηρίζουν τον «πετυχημένο» Αντώνη Σαμαρά, ελπίζοντας να φέρουν στα μέτρα τους και εις βάρος της μεσαίας τάξης και του κόσμου της εργασίας την μετά μνημονίου εποχή …και την ανάπτυξη).

Όλες αυτές οι αλλαγές που θέλουμε να δούμε στη χώρα δεν γίνεται να δομηθούν χωρίς την συμμετοχή του «λαϊκού παράγοντα». Τα ελληνικά κόμματα και τα συνδικάτα –ιδιαίτερα μετά την εισβολή της ιδιωτικής τηλεόρασης– απογυμνώθηκαν από την λαϊκή συμμετοχή. Οι πολίτες αποστασιοποιήθηκαν και επέτρεψαν αυτά να εξελιχτούν σε μηχανισμούς νομής εξουσίας, όπου κυριαρχούν ο καιροσκοπισμός και οι προσωπικές στρατηγικές. Αυτή η πορεία πρέπει να αναστραφεί!

Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να επανασυνδεθεί με τις ρίζες του, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και κοινωνικά! Να επαναφέρει στις τάξεις του λαϊκές δυνάμεις –και δη αυτές που αποτελούν τους νέους «μη προνομιούχους» (νεολαία, μισθωτοί, επιστήμονες, έντιμοι-παραγωγικοί επιχειρηματίες, επαγγελματίες της γειτονιάς, αγρότες). Όλους αυτούς οι οποίοι απειλούνται από τις πολιτικές χριστιανοδημοκρατικής έμπνευσης, που εκπορεύονται από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (στο οποίο μετέχουν Σαμαράς, Ραχόι, Μπαρόζο, Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί, κ.α.) και οι οποίες επιδιώκουν την προσαρμογή της Ευρώπης στην παγκοσμιοποίηση, ανατρέποντας το εθνικό κοινωνικό συμβόλαιο που είχε διαμορφώσει η σοσιαλδημοκρατία …χωρίς να το αντικαθιστούν με άλλο (ευρωπαϊκό)!

Αντίστοιχα, τα (πολιτικά και κοινωνικά) στελέχη του ΠΑΣΟΚ επιβάλλεται να σταματήσουν να προσεγγίζουν την καθημερινή άσκηση πολιτικής στα «μέτρα» της ατομικής τους πολιτικής επιβίωσης. Επιβάλλεται να διατυπώνουν προτάσεις και πολιτικές που να υπακούουν συγκροτημένα στα παραπάνω, επιχειρώντας να διαμορφώσουν μια νέα κοινωνική συμμαχία. Μια συμμαχία που θα συσπειρώνει τις δυνάμεις που θέλουν να συγκρουστούν με τα θεσμικά, οικονομικά και παραγωγικά «αποστήματα» και θα επιδιώκουν μια δυναμική παραγωγική ανασυγκρότηση. Μια ανασυγκρότηση στη βάση των πλεονεκτημάτων και των δυνατοτήτων της χώρας. Μια ανασυγκρότηση που θα την κατατάξουν σε «ανώτερα» επίπεδα στον παγκόσμιο καταμερισμό παραγωγής-εργασίας.

Πρωτεργάτης σε αυτή την δημιουργική σύγκρουση πρέπει να είναι η μορφωμένη ελληνική νεολαία. Η νεολαία που έχει ζήσει στην Ευρώπη και που ήδη απαρτίζεται από «πολίτες» του κόσμου! Πολίτες που δεν εγκλωβίζονται σε εμφυλιο-πολεμικές ιδεοληψίες και μετα-κομμουνιστικά κατάλοιπα. Που δεν συγκινούνται από τις «σειρήνες του «βολέματος» ή της «αρπαχτής» και που μπορούν/θέλουν να δώσουν τη μάχη για αξίες και ιδανικά, διαμορφώνοντας ένα πιο «καθαρό» και ελπιδοφόρο μέλλον! Μια νεολαία που θα σταθεί απέναντι στην συντηρητική παλινόρθωση και το νεποτισμό, που επιχειρούν οι ακροδεξιοί «πολιτικοί φίλοι» του Αντώνη Σαμαρά.

Οι επικείμενες εκλογές οργάνων στο ΠΑΣΟΚ επιβάλλεται να γίνουν στη βάση της ενότητας, χωρίς στρατεύσεις πίσω και γύρω από πρόσωπα και ηγεσίες, αλλά με σαφή ιδεολογικά και πολιτικά προτάγματα-διαχωρισμούς! Μόνο έτσι, και σε αντίθεση με την πεπατημένη λογική των εκλογών με σκοπό τη νομή εξουσίας, θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚ, σε επόμενη φάση, να προκαλέσει εκ νέου την ενεργή συμμετοχή των πολιτών στα κοινά! Συνεπώς, επιβάλλεται να υπάρχει αντιπαράθεση, διάλογος και δημιουργική σύνθεση, που θα ανοίγει ορίζοντες και δεν θα περιχαρακώνεται από διαχειριστικές λογικές… Επιβάλλεται, επιτέλους, οι εσωκομματικές εκλογές να δώσουν πολιτικό αποτέλεσμα!

ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ

Υποψήφιος για τη νέα

Νομαρχιακή Επιτροπή ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ηρακλείου